admin, Author at Tradita Katolike

13 Gusht – Shën Hipoliti & Kasjani

Jeta e Shën Hipolitit & Kasjanit

Një nga martirët më të shquar që vuajti gjatë mbretërimit të Galit ishte Shën Hipoliti, një nga njëzet e pesë priftërinjtë e Romës që pati fatin e keq për disa kohë të mashtrohej nga hipokrizia e Novacianit dhe Novatusit dhe u bashkua me skizmin e tyre; por këtë faj ai e shleu me pendimin e tij publik dhe një martirizim të lavdishëm. Fjalët e fundit të dëshmorit ishin: “Zot, ma shkyejnë trupin, ma prano shpirtin”.

Shën Kasjani ishte një mësues i krishterë dhe i mësonte fëmijët të lexonin e të shkruanin në Imola. Ndërsa vazhdimisht refuzonte të flijonte për perënditë, gjykatësi i tij barbar, duke mësuar për profesionin e tij, urdhëroi që nxënësit e tij ta godisnin për vdekje me lapsat e tyre të hekurt të shkrimit. Ai u zhvesh, lakuriq, në mes të dyqind djemve të shkollës të cilët e vranë në mënyrë barbare.

12 Gusht – Shën Kjara

Jeta e Shën Kjarës

Të Dielën e Larit, më 17 Mars 1212, ipeshkvi i Asizit la altarin për t’i dhuruar një palm një vajze fisnike, e ndruajtur tetëmbëdhjetë vjeçe.

Kjo vajzë ishte Shën Kjara. Tashmë ajo kishte mësuar nga Shën Françesku të urrente botën dhe kishte vendosur fshehurazi të jetonte vetëm për Hyjin. Po atë natë ajo u arratis, me një shoqërues, në Kishën e Portiunkulës, ku u prit nga Shën Françesku dhe vëllezërit e tij. Në altarin e Zojës, Shën Françesku i preu flokët, e veshi me petkun e tij të pendimit, një copë thesi, me litarin e tij në brez.

Kështu ajo u martua me Krishtin. Në një shtëpi të mjerë jashtë Asizit, ajo themeloi Urdhrin e saj dhe iu bashkua motra e saj, katërmbëdhjetë vjeçe, dhe më pas nga nëna e saj dhe zonja të tjera fisnike. Ata shkuan zbathur, praktikuan abstenim të përhershëm, heshtje të vazhdueshme dhe varfëri të përsosur. Ndërsa ushtria saraçene e Frederikut II po shkatërronte luginën e Spoletos, një grup i pafe sulmuan manastirin e Shën Kjarës, i cili ndodhej jashtë Asizit.

Shenjtja urdhëroi që Sakramenti i Shenjtë të vendosej në një monstrancë, mbi portën e manastirit përballë armikut, dhe e gjunjëzuar para tij, u lut: “Mos i’a dorëzo bishave, o Zot, shpirtrat e atyre që të dëshmojnë”. Një zë nga Hostja u përgjigj: “Mbrojtja ime nuk do të të mungojë kurrë”. Një panik i papritur e pushtoi ushtrinë e pafe, e cili mori arratinë dhe manastiri i Shenjtes u kursye.

Gjatë sëmundjes së saj prej njëzet e tetë vjetësh, Eukaristia e Shenjtë ishte mbështetja e saj e vetme dhe tjerrja e lirit për altarin, vepra e vetme e duarve të saj. Ajo vdiq në vitin 1253, teksa lexohej Pasioni dhe Zoja dhe engjëjt e çuan në lavdi.

Meditim — Në një epokë luksoze dhe femërore, bijat e Shën Kjarës ende mbajnë titullin fisnik të të varfërit dhe predikojnë me jetën e tyre të përditshme varfërinë e Jezu Krishtit.

11 Gusht – Shën Tiburti & Susana

Jeta e Shën Tiburtit & Suzanës

Agrest Kromati ishte zëvënës i prefektit të Romës dhe kishte dënuar disa martirë gjatë mbretërimit të Karinit; dhe në vitet e para të Dioklecianit, Shën Trankuili, duke u sjellë para tij, e siguroi atë se, pasi ishte prekur nga artriti, ai ishte shëruar plotësisht me anë të pagëzimit. Kromati kishte të njëjtën sëmundje dhe i bindur nga kjo mrekulli e së vërtetës së Ungjillit, kërkoi për një prift dhe, duke marrë Sakramentin e Pagëzimit, u çlirua nga ajo dobësi trupore.

Djali i Kromatit, Tiburti, u shugurua nëndhjak dhe më pas u tradhtua te persekutorët, u dënua me shumë mundime dhe më në fund iu pre koka në rrugën Lavicane, tre milje larg Romës, ku më pas u ndërtua një kishë. Babai i tij, Kromati, duke u tërhequr në fshat, jetoi atje i fshehur, në praktikën e zjarrtë të të gjitha virtyteve të krishtera.

Shën Suzana lindi fisnikërisht në Romë dhe thuhet se ka qenë mbesa e Papa Kajusit. Pasi bëri një betim virgjërie, ajo refuzoi të martohej, për këtë arsye u fajësua si e krishterë dhe vuajti me qëndrueshmëri heroike një martirizim mizor. Shën Suzana vuajti në fillim të mbretërimit të Dioklecianit, rreth vitit 295.

Meditim — Vuajtjet ishin për dëshmorët mëshira më e shquar, hiret më të jashtëzakonshme dhe burimet e kurorave dhe lavdisë më të madhe. Të gjitha fatkeqësitë që dërgon Zoti janë në të njëjtën mënyrë mëshirat dhe bekimet më të mëdha; ato janë talentet më të çmuara që duhen përmirësuar nga ne për rritjen e dashurisë sonë për Zotin dhe ushtrimin e virtyteve më heroike të vetëmohimit, durimit, përulësisë, dorëheqjes dhe pendimit.

10 Gusht – Shën Lorenci

Jeta e Shën Lorenci

Shën Lorenci ishte kreu i shtatë dhjakëve të Kishës Romake. Në vitin 258 Papa Sixtus II u dënua me vdekje dhe Shën Lorenci i qëndroi pranë, duke qarë se nuk mund të ndante fatin e tij. “Unë isha shërbëtori yt,” tha ai, “kur shugurove gjakun e Zotit tonë; pse po më lë pas tani që do të derdhësh gjakun tënd?” Papa e ngushëlloi me fjalët: “Mos qaj, biri im, pas tri ditësh do të më ndjekësh”. Kjo profeci u realizua.

Prefekti i qytetit ishte në dijeni për dhuratat e pasura që të krishterët i jepnin klerit dhe kërkoi thesaret e Kishës Romake nga Lorenci, kujdestari i tyre. Shenjti premtoi, në fund të tre ditëve, t’i tregonte atij pasuri që tejkalonin të gjithë pasurinë e perandorisë dhe filloi të mbledhë të varfërit, të pafuqishmit dhe fetarët që jetonin nga lëmosha e besimtarëve. Më pas ai i tha prefektin “ja thesaret e Kishës”.

Krishti, të cilit Lorenci i kishte shërbyer në të varfërit e tij, i dha forcë në konfliktin që pasoi. I pjekur mbi një zjarr të ngadaltë, ai i përqeshi dhimbjet e tij. “Jam gatuar mjaft”, tha ai, “hani, po të doni”. Më në fund, Krishti, Ati i të varfërve, e priti atë në banesën e përjetshme.

Hyji tregoi me lavdinë që shkëlqeu rreth Shën Lorencit vlerën që i dha dashurisë së tij për të varfërit. Në varrin e tij u pranuan lutje të panumërta; dhe vazhdoi nga froni i tij në qiell bamirësinë ndaj atyre që kishin nevojë, duke u dhuruar, siç thotë Shën Agustini, “hiret më të vogla që ata kërkonin dhe i çoi në dëshirën për dhurata më të mira”

Meditim — Zoti ynë shfaqet para nesh në personat e të varfërve. Bamirësia ndaj tyre është një shenjë e madhe e paracaktimit (për shenjtëri). Është pothuajse e pamundur, na sigurojnë Etërit e Shenjtë, që të humbasë ai që është bamirës ndaj të varfërve për hir të Krishtit.

Bombat Atomike dhe Mesazhi i Zojës

Më 6 gusht 1945, në festën e Shndërrimit të Krishtit, një bombardues amerikan hodhi një bombë atomike që shpërtheu mbi Hiroshima, Japoni. Shpërthimi verbues vrau – të gjithë brenda rrezes një milje nga epiqendra e shpërthimit – rreth 60,000 burra, gra dhe fëmijë.

Në këtë datë ka ndodhur një mrekulli për të cilën pak kush ka dëgjuar. Të mbijetuarit e vetëm brenda asaj rrezeje ishin tetë priftërinj jezuitë. Këta tetë burra, si tetë që i mbijetuan Përmbytjes së Madhe, jetuan deri në pleqëri pa helmim nga rrezatimi.

Ati jezuit Hubert Schiffer, një nga këta të mbijetuar, ishte tridhjetë vjeç në kohën e shpërthimit të Hiroshimës në vitin 1945. Pasi kremtoi Meshën e Shenjtë për festën e Shndërrimit, ai u ul për mëngjes kur të gjitha dritaret në çdo drejtim u ndriçuan..

Këtu është përshkrimi i At Schiffer për atë që ndodhi: “Një shpërthim i frikshëm mbushi ajrin me një goditje bubullime. Një forcë e padukshme më ngriti nga karrigia, më hodhi në ajër, më tronditi, më goditi, më rrotulloi andej-këndej.”

Ai pësoi disa lëndime të lehta, megjithatë mjekët e Ushtrisë Amerikane konfirmuan se ai dhe shtatë shokët e tij nuk pësuan as lëndime të rënda dhe as dëmtime nga rrezatimi.

Kur u pyetën se pse ai dhe shokët e tij jezuitë ishin të padëmtuar ndërsa të gjithë të tjerët në atë rreze kishin vdekur, At Schiffer u përgjigj: “Ne mbijetuam sepse po jetonim mesazhin e Fatimes. Ne jetonim dhe lutnim Rruzaren çdo ditë në atë shtëpi.”

Historia na kujton shpëtimin e Noeut në arkë, çlirimin e Danielit në gropën e luanit dhe, mbi të gjitha, ruajtjen e Ananias, Azarias dhe Misaelit në furrën e zjarrtë të Nebukadnetsarit.

Nagasaki, shtëpia e dy të tretave të katolikëve japonezë, pësoi bombën e dytë atomike më 9 gusht 1945. Ky qytet që ishte bërë “kryeqyteti japonez i katolicizmit” u shkatërrua. Gjithsesi, manastiri françeskan i themeluar nga Shën Maximilian Maria Kolbe në Nagasaki mbeti i padëmtuar. Shën Maksimiliani kishte vendosur më parë të shkonte kundër këshillës që i ishte dhënë për të ndërtuar manastirin e tij në një vend të caktuar më afër qytetit. Në vend të kësaj, Shën Maksimiliani zgjodhi një vend pas një mali. Kur shpërtheu bomba atomike, manastiri i Marisë u mbrojt dhe u ruajt. Kjo mrekulli e veçantë na kujton fjalët e mbretit David dhe këngën e Jeremias dhe Ezekielit: “Ti që me forcën tënde përgatit malet, i ngjeshur me fuqi” (Psalmi 64:7).

Rreth 30 vite pas këtyre ngjarjeve, Zoja e Bekuar u shfaq një murgeshe në Akita të Japonisë për të na paralajmëruar për ndeshkimin që bota po kërkonte përmes mëkateve të saj. (Vegim i aprovuar nga ipeshkvi John Ito. Një mesazh që duket sikur është një vazhdim i mesazhit që na dha në Fatima. Këto janë fjalët e Saj më 13 Tetor, 1973 (përvjetori i Mrekullisë së Diellit në Fatima):

“Siç të thashë, nëse njerëzit nuk pendohen dhe nuk e përmirësojnë veten, Ati do të dënojë në mënyrë të tmerrshme gjithë njerëzimin. Do të jetë një dënim më i madh se Përmbytja (në kohën e Noeut), siç nuk është parë kurrë më parë. Zjarri do të bjerë nga qielli dhe do të zhdukë një pjesë të madhe të njerëzimit, të mirët dhe të këqijtë, duke mos kursyer as priftërinjtë dhe besimtarët. Të mbijetuarit do ta gjejnë veten aq të shkretë sa do t’i kenë zili të vdekurit. Të vetmet mbështetje që do të mbeten për ju do të jenë rruzarja dhe Shenja e lënë nga Biri im. Çdo ditë recitoni lutjet e Rruzares. Me Rruzaren, lutuni për Papën, ipeshkvinjtë dhe priftërinjtë.”

“Puna e djallit do të depërtojë edhe në Kishë në një mënyrë që do të shihen kardinalët që kundërshtojnë kardinalët, ipeshkvinjtë kundër ipeshkvinjve. Priftërinjtë që më nderojnë mua do të përçmohen dhe do të kundërshtohen nga bashkëvëllezërit e tyre… kishat dhe altarët do të plaçkiten; Kisha do të jetë plot me ata që pranojnë kompromise dhe djalli do të shtyjë shumë priftërinj dhe shpirtra të shuguruar që të lënë shërbimin e Zotit.

“Djalli do të jetë veçanërisht i paepur kundër shpirtrave të shuguruar Hyjit. Mendimi për humbjen e kaq shumë shpirtrave është shkaku i trishtimit tim. Nëse mëkatet rriten në numër dhe në peshë, nuk do të ketë më falje për to.”

Mesha e Shenjtë Solemne në rrënojat e Katedrales së Nagasakit

8 Gusht – Shën Gjon Maria Vieni

Jeta e Shën Gjon Maria Vienit

Gjon Maria Vieni lindi në fshatin Dardilly në dioqezën e Lionit dhe dha shumë shenja për shenjtërinë e tij të ardhshme. Si një djalë çoban tetë vjeçar, ai i nxiste fëmijët e tjerë të gjunjëzoheshin para figurës së Nënës së Zotit, duke u mësuar atyre rruzaren me fjalë dhe shembull: dhe i pëlqente të punonte në fusha dhe të meditonte për gjërat hyjnore.

Ai i donte shumë të varfërit dhe kënaqej duke i ndihmuar në çdo mënyrë. Ai ishte i ngadalshëm në mësime, por pasi iu lut Hyjit për ndihmë dhe punoi shumë për të përfunduar kursin e tij në teologji, ai u gjykua i përshtatshëm për t’u shuguruar.

Pas shugurimit, ai bëri që lulet shpirtërore të lulëzojnë përsëri në një famulli që nuk kishte qenë gjë tjetër veçse një djerrinë e tharë. I zënë çdo ditë duke dëgjuar rrëfime dhe duke dhënë këshilla shpirtërore, ai përballoi me durim sulmet më të tmerrshme të Satanit. Ai vendosi një praktikë për të bërë misione në më shumë se njëqind famulli. Besimtarët erdhën duke u dyndur në famullinë e tij, edhe nga vende të largëta me një dëshirë të shenjtë për ta parë; por ai nuk ndau mendimin e tyre të lartë për të dhe më shumë se një herë u përpoq të largohej.

I rraskapitur nga mundi i tij dhe jo nga pleqëria, ai u preh në Hyjin në moshën shtatëdhjetë e tre vjeçare, në ditën që kishte parathënë, 4 gusht 1859. I famshëm për shumë mrekulli, ai u regjistrua në mesin e të Lumëve nga Piu X , dhe ndër shenjtërit nga Piu XI, i cili në pesëdhjetëvjetorin e priftërisë së tij, e emëroi atë mbrojtës qiellor të të gjithë famullitarëve.

Shën Gjoni jetoi një jetë rreptësisht të devotshme në shërbim të Kishës dhe kopesë së Krishtit. Sipas rrëfimeve të ndryshme, Prifti i Ars kaloi midis 16 dhe 18 orë në rrëfim gjatë dekadës së fundit të jetës së tij dhe iu dha dhurata për njohjen e mëkateve hyjnore që ishin mbajtur nga të penduarit. Pavarësisht se ishte i bekuar vetëm me inteligjencë modeste dhe luftoi për të kaluar kurset e tij në seminar, udhëheqja e tij shpirtërore u kërkua nga ipeshkvinjtë, priftërinjtë, fetarët dhe laikët nga e gjithë Franca. Për më tepër, lutjet e tij të zjarrta sollën një sërë mrekullish, duke përfshirë mbështetjen monetare për bamirësi dhe jetimore; njohuri të mbinatyrshme të ngjarjeve të së shkuarës dhe të së ardhmes; dhe shërim për fëmijët e sëmurë.

Shën Gjon Vieni shpesh thoshte: “Lutja private është si kashta e shpërndarë aty-këtu: nëse i vë zjarrin, ajo bën shumë flakë të vogla. Por mblidhni këto kashtë në një tufë dhe ndizni dhe do të keni një zjarr të fuqishëm që ngrihet si një kolonë në qiell; e tillë është lutja publike është.”

9 Gusht – Shën Romani

Jeta e Shën Romanit

Shën Romani ishte një ushtar në Romë në kohën e martirizimit të Shën Lorencit. Duke parë gëzimin dhe qëndrueshmërinë me të cilën ai martir i shenjtë i vuajti mundimet e tij, ai u nxit për të pranuar Fenë dhe duke iu drejtuar Shën Lorencit, u udhëzua dhe u pagëzua prej tij në burg. Duke rrëfyer me zë të lartë atë që kishte bërë, ai u soll në gjyq, u dënua dhe iu pre koka një ditë para martirizimit të Shën Lorencit.

Kështu ai arriti në kurorën e tij përpara udhërrëfyesit dhe zotërisë së tij. Trupi i Shën Romanit u varros fillimisht në rrugën për në Tibur, por eshtrat e tij u kthyen në Lucca, ku mbahen nën altarin e lartë të një kishe të bukur që mban emrin e tij.

Meditim – Jemi të detyruar ta lavdërojmë Zotin me jetën tonë dhe Krishti urdhëron që veprat tona të mira të shkëlqejnë para njerëzve. I tillë duhet të jetë zelli i secilit për të udhëzuar të afërmin e tij me fjalë dhe shembull.

7 Gusht – Shën Gitano

Jeta e Shën Gitanos

Gitano lindi në Vicenza, në vitin 1480, nga prindër të devotshëm e fisnikë, të cilët ia kushtuan Zojës sonë të bekuar. Që në fëmijëri ai u njoh si Shenjti, dhe në vitet e mëvonshme si “gjuetari i shpirtrave”. Një student i dalluar, ai u largua nga vendlindja e tij për të kërkuar fshehtësi në Romë, por atje u detyrua të pranonte post në oborrin e Julius II.

Me vdekjen e atij Papë, ai u kthye në Vicenza dhe i zemëroi të afërmit e tij duke u bashkuar me Vëllazërinë e Shën Jeronimit, anëtarët e së cilës ishin nga klasat më të ulëta; ndërsa pasurinë e shpenzoi në ndërtimin e spitaleve dhe iu përkushtua kujdesit për të prekurit nga murtaja.

Për të rinovuar jetën e klerit, ai krijoi komunitetin e parë të Klerikëve të Zakonshëm, të njohur si Theatinet. Ata iu përkushtuan predikimit, administrimit të sakramenteve dhe kryerjes së kujdesshme të riteve dhe ceremonive të Kishës. Shën Gitano ishte i pari që prezantoi Adhurimin Dyzet Orësh të Sakramentit të Shenjtë, si një kundërhelm për herezinë e Kalvinit.

Ai kishte një dashuri shumë të butë për Zojën tonë të Bekuar dhe devotshmëria e tij u shpërblye, pasi një natë Krishtlindjeje ajo e vendosi Foshnjën Jezus në krahët e tij. Kur gjermanët, nën komandën e Burbonit, plaçkitën Romën, Shën Gitano u fshikullua barbarisht, duke fituar edhe më shumë pasuri nga sa kishte merituar deri atëherë në parajsë.

Kur Shën Gitano ishte në shtratin e vdekjes, i dorëzuar ndaj vullnetit të Zotit, i etur për dhimbje për të kënaqur dashurinë e tij dhe për vdekjen për të arritur jetën, ai pa Nënën e Zotit, që rrezatuese nga shkëlqimi dhe i rrethuar nga serafinët shërbyes. Me nderim të thellë, ai tha: “Zonjë, më beko!” Maria u përgjigj: “Gitano, merre bekimin e Birit tim dhe dije se unë jam këtu si një shpërblim për sinqeritetin e dashurisë sate dhe për të të çuar në parajsë”. Më pas ajo e nxiti të kishte durim në luftën kundër një shpirti të ligë që e shqetësonte dhe u dha urdhër koreve të engjëjve që ta shoqëronin shpirtin e tij në triumf drejt qiellit. Pastaj, duke e kthyer fytyrën e saj plot madhështi dhe ëmbëlsi drejt tij, ajo tha: “Gitano, djali im të thërret. Le të shkojmë në paqe”. I lodhur nga mundimi dhe sëmundjet, ai shkoi në shpërblimin e tij në 1547.

Meditim – Imitoni përkushtimin e Shën Gitanos ndaj Zojës sonë të bekuar, duke i kërkuar ndihmën e saj përpara çdo pune.

6 Gusht – Shndërrimi i Krishtit në malin Tabor

Shndërrimi i Krishtit në malin Tabor

Shëlbuesi ynë hyjnor, duke qenë në Galile rreth një vit përpara mundimit të Tij të shenjtë, mori me vete Shën Pjetrin dhe dy djemtë e Zebedeut, Shën Jakobin dhe Gjonin dhe i çoi në një mal të vetmuar.

Tradita na siguron se ky ishte mali Tabor, i cili është jashtëzakonisht i lartë dhe i bukur, dhe që në lashtësi ishte i mbuluar me pemë dhe shkurre të gjelbra dhe ishte shumë frytdhënës. Ai shtrihet në një fushë të gjerë në mes të Galilesë. Ky ishte vendi në të cilin njeriu-Hyj u shfaq në lavdinë e Tij.

Ndërsa Jezusi lutej, Ai shfaqi atë lavdi që e privoi gjithmonë për shkak të përulësisë së Tij të shenjtë duke shpërndarë një rreze mbi gjithë trupin e Tij. Fytyra e tij u ndryshua dhe shkëlqeu si dielli, dhe rrobat e tij u bënë të bardha si bora. Moisiu dhe Elia u panë nga tre apostujt në shoqërinë e Tij në këtë rast dhe u dëgjuan duke biseduar me Të për vdekjen që do të vuante në Jerusalem.

Të tre apostujt u kënaqën mrekullisht me këtë vegim të lavdishëm dhe Shën Pjetri i thirri Krishtit: “Zot, është mirë që jemi këtu. Le të bëjmë tre tenda: një për ty, një për Moisiun dhe një për Elian.” Ndërsa Shën Pjetri po fliste, papritur erdhi një re e shndritshme nga qielli, një emblemë e pranisë së madhëstisë së Hyjit dhe nga kjo re u dëgjua një zë që tha: “Ky është Biri im i dashur me të cilin jam i kënaqur; dëgjojeni Atë” Apostujt që ishin të pranishëm, kur dëgjuan këtë zë, u kapën nga një frikë e papritur dhe ranë përtokë; por Jezusi shkoi drejt tyre, i preku dhe i urdhëroi të ngriheshin. Ata e bënë këtë menjëherë dhe nuk panë askënd përveç Jezusit që qëndronte në gjendjen e tij të zakonshme. Ky vizion ndodhi natën.

Ndërsa zbritën nga mali herët në mëngjes, Jezusi i urdhëroi të mos i tregonin askujt atë që kishin parë derisa Ai të ringjallej prej së vdekuri.

Meditim – Nga soditja e këtij misteri të lavdishëm ne duhet të krijojmë një ide të vërtetë të lumturisë së ardhshme; nëse kjo na zotëron një herë shpirtrat tanë, nuk do të na duket asgjë ndonjë vështirësi apo mundim që mund të hasim këtu, por do t’i konsiderojmë me indiferencë të madhe të gjitha të mirat dhe të këqijat e kësaj jete, me kusht që të mundemi veçse të sigurojmë pjesën tonë në mbretërinë e lavdisë së Hyjit.

Virusi i Rrenës

Epoka revolucionare e inauguruar zyrtarisht para dy shekujsh, ka futur në jetën publike mbretërimin e zakonshëm të rrenës, të dredhisë, të ambiguitetit, të manipulimit. « Kriza shëndetësore » ndërkombëtare, lëvizja « indigjeniste » tregojnë infektimin e frikshëm të këtij virusi që shpërndahet nga autoritetet publike, të ndihmuar nga pushteti mediatik, për të mashtruar mendjet. Zërat e autorizuar dhe të guximshëm që çohen për të denoncuar mashtrimin, nuk ushtrojnë në fakt asnjë ndikimin vendimtar. Të nështruar matrakazhit pandalim të mediave, popujt e sotshëm arrijnë deri në humbjen e logjikës dhe e ulin kokën nën një zgjedhë të rëndë. Nën cilën zgjedhë, përveç nën atë të « babait të rrenës » (Gjn. 8, 44) ? Djalli duket se po mban sot pushtetin për të prirë popujt në skllavërim, duke manipuluar mendjet.

Rrena e prish njeriun deri në aftësinë e tij më të lartë dhe më fisnike, në inteligjencën e tij, ai e perverson qënien e tij thellësisht, sepse njeriu e drejton sjelljen e tij sipas gjykimit të mendjes së tij. Kur dituria është e falsifikuar nga parime të gabuara, krejt morali gjendet i rrënuar. Por rrena plagos gjithashtu edhe jetën shoqërore.

Njerëzit, shpjegon Shën Tomë Akuini, nuk mund të jetonin sëbashku nëse nuk do të kishin besim reciprok, domethënë nëse nuk do të tregonin të vërtetën. (I, 109, 3 ad 1um)

Duke rrënuar besimin reciprok te njëri-tjetri, rrena rëndon individualizmin ose mbylljen në vetëvete, gjë që gërryen Perëndimin sot. Duke qënë i mashtruar gjithmonë, njeriu përfundon duke mos i zënë besë asgjëje.

Si t’i shpëtojmë rrjetës së madhe të rrenës ? Duke përqafuar palëkundshmërisht të vërtetën. Kjo fillon me njohjen e Hyjit, nëpërmjet Zotit tonë Jezu Krishtit i cili është « Udha, e Vërteta dhe Jeta » (Gjn. 14, 6). Dituria e Hyjit, ajo e katekizmit, por edhe ajo që mësohet në lutjen intime, imunizon mendjen kundër gabimit, kundër rrenës. Është e rëndësishme që të ushqejmë mendjen dhe sensibilitetin me artin dhe letërsinë, kulturën e krishterë. Ajo nuk na ofrohet spontanisht; të bëjmë disa përpjekje për ta kërkuar, për ta zbuluar, duke u ruajtur njëkohësisht nga ndotja e anti-kulturës moderne, një gjë që është e pamundur pa vetëmohim, pa një shkëputje me botën dhe parimet e saj. Të mbyllim veshët. Nuk bëhet bisedë me një rrenacak, nuk mund të dëgjohet. Të vendosim në mendjen tonë qetësinë, heshtjen e nevojshme për jetën shpirtërore dhe reflektimin intelektual. Ai që ia ofron mendjen e vet çdo javë, infektimit të qindra mesazhve, e-maileve, vidjove, faqeve interneti apo informacioneve false, nuk do t’i shpëtojë gjatë këtij virusi rrene…

Nuk mjafton të « mbajmë maska » : i krishteri është « kripa e tokës, drita e botës » (Mt. 5, 13 – 14). Është detyrë, por edhe një nga gëzimet më të mëdha të njeriut që të mbushet me të vërtetëm dhe ta përhapë atë vaksinë kundër virusit të rrenës.