admin

5 Gusht – Dedikimi i Bazilikës së Shën Marisë së Borës

Dedikimi i Bazilikës së Shën Marisë së Borës

Në Romë ka tre kisha patriarkale, në të cilat Papa kryen festa të ndryshme. Këto janë bazilikat e Shën Gjon Lateranit, Shën Pjetrit në Kodrën e Vatikanit dhe Shën Marisë Maxhore. Kjo e fundit quhet kështu sepse është, si në lashtësi ashtu edhe në dinjitet, kisha e parë në Romë ndër ato që i kushtohen Zotit për nder të Virgjëreshës Mari. 

 

Emri i Bazilikës Liberiane iu dha sepse u themelua në kohën e Papës Liberius, në shekullin e katërt; Ajo u shenjtërua, nën titullin e Virgjëreshës Mari, nga Sixtus III, rreth vitit 435. Quhet edhe Shën Maria e Borës, nga një traditë popullore ku thuhet se Nëna e Zotit zgjodhi këtë vend për kishë në nder të saj nëpërmjet një bore të mrekullueshme që ra në këtë vend gjatë verës, dhe nga një vegim në të cilin ajo iu shfaq një fisniku të quajtur Gjon, i cili themeloi dhe pajisi me bujari këtë kishë në pontifikatin e Liberiusit. 

 

E njëjta Bazilikë është njohur ndonjëherë me emrin e Shën Maria ad Præsepe, nga grazhdi i shenjtë ose grazhdi i Betlehemit, në të cilin u shtri Krishti në lindjen e Tij. I ngjan një grazhdi të zakonshëm, mbahet në një kuti prej argjendi masiv dhe në të shtrihet një imazh i një fëmije të vogël, gjithashtu prej argjendi. Në ditën e Krishtlindjes, grazhdi i shenjtë nxirret nga kutia dhe ekspozohet. Ajo ruhet në një kishëz luksoze nëntokësore në këtë kishë.


Meditim — Për t’i bërë lutjet tona më të efektshme, ne duhet t’i bashkojmë ato në shpirt me ata të të gjithë të penduarve të zjarrtë dhe shpirtrave të devotshëm, duke thirrur këtë mbrojtëse për mëkatarët.

4 Gusht – Shën Dominiku

Jeta e Shën Dominikut

Shën Dominiku lindi në Spanjë, në vitin 1170. Si student, ai shiti librat e tij për të ushqyer të varfërit në zi buke dhe u ofrua si shpërblim për një skllav. Në moshën njëzet e pesë vjeçare ai u bë epror i Kanoneve të Zakonshëm të Osmës dhe shoqëroi ipeshkvin e tij në Francë. Atje zemra e tij ishte thuajse e thyer nga rrënimet e herezisë albigeniane dhe jeta e tij u kushtua këtej e tutje konvertimit të heretikëve dhe mbrojtjes së Besimit. 

 

Për këtë qëllim ai themeloi Urdhrin e tij të trefishtë fetar. Manastiri i murgeshave u themelua së pari, për të shpëtuar vajzat e reja nga herezia dhe krimi. Pastaj një grup burrash apostolik u mblodhën rreth tij, dhe u krijua Urdhri i Fretërve Predikues. Së fundmi erdhën terciarët, persona të të dy gjinive që jetojnë në “botë”. Zoti e bekoi Urdhrin e ri dhe Franca, Italia, Spanja dhe Anglia mirëpritën Fretërit Predikues. 

 

Zoja i mori nën mbrojtjen e saj të veçantë dhe e mësonte Shën Dominikun teksa predikonte. Pikërisht në vitin 1208, ndërsa Shën Dominiku ishte duke u lutur Nënës së Zotit në kapelën e vogël të Notre Dame de la Prouille që të shpëtonte Kishën, Zoja iu shfaq, i dha Rruzaren dhe e urdhëroi të dilte dhe ta predikonte. 

 

Me Rruazen në dorë, ai ringjalli guximin e ushtrive katolike, i udhëhoqi ata drejt fitores kundër numrit dërrmues dhe më në fund e shtypi herezinë. Netët e tij i kalonte në lutje; dhe, ndonëse i pastër si një i virgjër, tri herë para mëngjesit, ai fshikullonte vedin deri në gjak. 

 

Fjalët e tij shpëtuan shpirtra të panumërt dhe tri herë i ringjallën të vdekurit. Më në fund, më 6 gusht 1221, në moshën pesëdhjetë e një vjeçare, ai ia dorëzoi shpirtin Zotit.

 

Meditim – “Hyji kurrë nuk më ka refuzuar atë që kam kërkuar”, tha Shën Dominiku; dhe ai na ka lënë Rruzaren, që ne të mësojmë, me ndihmën e Marisë, të lutemi lehtësisht dhe thjesht në të njëjtin besim të shenjtë.



3 Gusht – Gjetja e relikeve të Shën Shtjefnit

Gjetja e Relikeve të Shën Shtjefnit

Festa e dytë për nder të protodëshmorit të shenjtë Shën Shtjefnit u vendos nga Kisha me rastin e zbulimit të eshtrave të tij të çmuar. Trupi i tij qëndronte i fshehur për një kohë të gjatë, nën rrënojat e një varri të vjetër, në një vend njëzet milje larg Jeruzalemit, të quajtur Kafargamala, ku qëndronte një kishë ku shërbente një prift i nderuar i quajtur Lucian. 

 

Në vitin 415, të premten, më 3 dhjetor, rreth orës nëntë të darkës, Lucian po flinte në shtratin e tij në pagëzimore, ku zakonisht shtrihej për të ruajtur enët e shenjta të kishës. Duke qenë gjysmë zgjuar, ai pa një plak të gjatë, të hijshëm, me një pamje të nderuar, i cili iu afrua dhe, duke e thirrur tri herë me emrin e tij, e urdhëroi të shkonte në Jerusalem dhe t’i thoshte ipeshkvit Gjon të vinte dhe të hapte varret në të cilat eshtrat e tij dhe ata të disa shërbëtorëve të tjerë të Krishtit shtriheshin, që nëpërmjet tyre Hyji të mund t’u hapte shumë njerëzve portat e mëshirës së Tij. 

 

Ky vizion u përsërit dy herë. Pas herës së dytë, Luciani shkoi në Jeruzalem dhe ia shtroi të gjithë çështjen ipeshkvit Gjon, i cili e urdhëroi të shkonte dhe të kërkonte reliket, të cilat, përfundoi ipeshkvi, do të gjendeshin nën një grumbull gurësh të vegjël që shtriheshin në një fushë pranë kishës së tij. Gjatë gërmimit të tokës aty, u gjetën tre arkivole. Luciani dërgoi menjëherë njoftim për ipeshkvin që të shkonte. Ai ishte atëherë në Këshillin e Diospolit dhe, duke marrë me vete Eutonius, ipeshkvi i Sebastes, dhe Eleutherius, ipeshkvi Xherikos, shkoi te vendi. 

 

Me hapjen e arkivolit të Shën Shtjefnit, toka u drodh dhe nga arkivoli doli një erë aq e këndshme sa askush nuk kishte nuhatur ndonjëherë diçka të tillë. Kishte një turmë të madhe njerëzish të mbledhur në atë vend, mes të cilëve kishte shumë persona të prekur nga sëmundje të ndryshme, nga të cilët shtatëdhjetë e tre u shëruan në vend. Ata i puthën reliket e shenjta dhe më pas i mbyllën. Ipeshkvi pranoi të linte një pjesë të vogël të tyre në Kafargamala; pjesa tjetër u transportua në arkivol me këngë psalmesh dhe himnesh, në Kishën e Sionit në Jerusalem.

 

Transportimi u krye më 26 dhjetor, ditë në të cilën Kisha që atëherë ka nderuar martirizimin e Shën Shtjefnit, duke përkujtuar zbulimin e eshtrave të tij më 3 gusht, ndoshta për shkak të kushtimit të ndonjë kishe për nder të tij.


Meditim – Shën Austini, duke folur për mrekullitë e Shën Shtjefnit, i drejtohet kopesë së tij kështu: “Le të dëshirojmë aq shumë të marrim bekime të përkohshme me ndërmjetësimin e tij, që të mund të meritojmë, duke imituar atë, ato që janë të përjetshme.”

2 Gusht – Shën Alfons Liguori

Jeta e Shën Alfons Liguorit

Shën Alfonsi lindi nga prindër fisnikë, afër Napolit, në vitin 1696. Trajnimi i tij shpirtëror iu besua etërve të Oratorit në atë qytet dhe që nga fëmijëria e tij Alfonsi u njoh si një vëlla i devotshëm i Oratorit të Vogël. 

 

Në moshën gjashtëmbëdhjetë vjeçare kreu doktoraturën në drejtësi dhe e praktikoi këtë fushë me zell e sukses. Një gabim, nga i cilin humbi një kauzë të rëndësishme, i tregoi atij kotësinë e famës njerëzore dhe pasi vendosi të punonte vetëm për lavdinë e Hyjit, hyri në priftëri, duke iu përkushtuar shpirtrave më të lënë pas dore; dhe për të vazhduar këtë punë ai themeloi më vonë Kongregatën misionare të Shëlbuesit Më të Shenjtë.

 

Në moshën 66 vjeç u bë Ipeshkëv i Shën Agatës dhe ndërmori reformën e dioqezës së tij me zellin e një shenjti. Ai u betua të mos humbiste kurrë kohë dhe, megjithëse jetën e kaloi në lutje dhe punë, ai shkroi një numër të madh librash, të mbushur me aq aftësi, shkathtësi dhe mençuri, saqë u shpall një nga Mësuesit e Kishës. Shën Alfonsi e shkroi librin e tij të parë në moshën dyzet e nëntë vjeçare dhe në vitin e tetëdhjetë e tretë kishte botuar rreth gjashtëdhjetë vëllime, kur udhëheqësi i tij e ndaloi të shkruante më shumë.

 

Shumë prej këtyre librave u shkruan në gjysmë orët e rrëmbyera nga puna e tij si misionar, epror fetar dhe Ipeshëv, ose në mes të vuajtjeve të vazhdueshme trupore dhe mendore. Me dorën e majtë mbante një copë mermeri të vendosur mbi kokën e tij që i dhembte ndërsa dora e djathtë shkruante. Megjithatë, ai nuk llogariste kohë të humbur atë që shpenzohej në bamirësi. Ai nuk refuzoi të mbante korrespondencë të gjatë me një ushtar të thjeshtë që i kërkonte këshillën e tij, ose të luante instrumente ndërsa i mësonte fillestarët e tij të këndonin këngë shpirtërore.

 

Shën Alfonsi jetoi në kohë të këqija dhe u përball me shumë persekutime dhe zhgënjime. Për 7 vitet e tij të fundit, ai u pengua nga sëmundja e vazhdueshme të ofronte Sakrificën e Adhurueshme; por ai merrte Kungimin e Shenjtë çdo ditë dhe dashuria për Jezu Krishtin dhe besimi i tij në lutjet e Marisë e mbështetën atë deri në fund. Ai vdiq në vitin 1787, në vitin e nëntëdhjetë e një.

 

 

Meditim – Le të bëjmë me gjithë zemër detyrën e çdo dite, duke ia lënë Zotit rezultatin, si dhe kujdesin për të ardhmen.

1 Gusht – Makabenjtë e Shenjtë

Makabenjtë e Shenjtë

Në këtë ditë, Kisha Katolike thërret ndërmjetësimin e Makabenjve të Shenjtë – shtatë vëllezër hebrenj dhe nëna e tyre dhe një prift i quajtur Eleazar të martirizuar në vitin 167 para Krishtit. nga prototipi monstruoz i Antikrishtit i njohur në histori si Antiochus Epiphanes. Siç u shkroi Shën Pali hebrenjve, këta të nëntë “u torturuan, sepse nuk pranuan dorëzimin, për të fituar një ringjallje më të mirë.” (Hebr. 11:35, duke cituar II Macc. 7:9-14).

 

Siç tregohet nga Martirologjia Romake, Makabejtë e Shenjtë nderohen në këtë ditë sepse sot është përkujtimi i kushtimit të Kishës së Shën Pjetrit në zinxhirë, në të cilën u vendosën reliket e Makabenjve të Shenjtë pasi u zhvendosen në Romë. nga Toka e Shenjtë. Këta martirë të shenjtë filluan të njiheshin si “Makabenjë”, sepse historia e martirizimit të tyre tregohet gjerësisht në librin e dytë të Makabenjve, kapitujt 6-7. Në fakt, emërtimi “Makabe” i takon me të vërtetë çlirimtarit të madh Juda Makabeus, i cili me vëllezërit e tij u ngrit kundër shtypësit çnjerëzor Antiochus Epiphanes, i cili u përpoq të eliminonte plotësisht adhurimin e Zotit në të gjithë mbretërinë e tij dhe ta zëvendësonte atë me adhurimin e djajve pagan dhe shthurjes. Judenjtë që i qëndruan besnikë Zotit dhe traditës izraelite në ato ditë ndoqën udhëheqjen e Juda Makabeut dhe vëllezërve të tij, dhe kështu mbahen mend edhe si “Makabenjë” – veçanërisht nëse ata figurojnë në tregimet historike të frymëzuara nga Hyji të regjistruara në I & II Makabejtë. Nga torturat dhe vdekjet mizore që pësuan Makabejtë e Shenjtë, rrjedh fjala makabër. Vdekja e tyre shërbeu si model për martirët e Kishës së hershme (dhe në të vërtetë për të gjithë ata të çdo epoke që janë vrarë për shkak të fesë katolike) dhe tregimi në II Macc. 6-7 njihet si modeli letrar mbi të cilin u bazuan martirologjitë dhe jetët e shenjtërve.

 

I lumi Jacobus de Voragine ofron një sërë reflektimesh mbi Makabejtë e Shenjtë në Legenda Aurea-n e tij (“Leximet e Arta”, më shpesh i quajtur Legjenda e Artë). Ndër komentet e tij për Makabejtë e Shenjtë, i Lumi Jakobus shpjegoi pse ishte traditë e Kishës Perëndimore në përgjithësi të mos festonte shenjtorët e Dhiatës së Vjetër, me përjashtim të të Pafajshmëve të Shenjtë të Betlehemit dhe Makabenjve të Shenjtë:

 

“Ishin shtatë makabenjë me nënën e tyre të devotshme dhe një prift me emrin Eleazar, të cilët nuk pranonin të hanin mish derri, sepse nuk lejohej në ligjin e tyre. Dhe pas kësaj, siç thuhet në librin e dytë të Makabenjve, ata pësuan mundime të mëdha dhe të tilla, siç nuk u dëgjuan kurrë më parë; dhe duhet kuptuar se kisha nuk kremton festat nga shenjtërit e Besëlidhjes së Vjetër sepse shpirtrat e shenjtërve të asaj kohe zbritën në ferr (Limbon e Etërve) përveç se të të Pafajshmëve të Betlehemit dhe Makabenjve të Shenjtë, sepse Jezu Krishti u vra në secilin prej tyre. Dhe ka katër arsye për të cilat Kisha kryen solemnitetet e Makabenjve,edhe pse ata zbritën në ferr. 

Arsyeja e parë është sepse ata kishin privilegjin e martirizimit si kurr më parë, dhe më të lavdishmin nga raste të ngjashme të Dhjatës së Vjetër. Për këtë arsye ata ishin të privilegjuar që pasioni i tyre të solemnohej nga meritat e tyre. Dhe kjo arsye është vendosur në Scholastica Historia. 

Arsyeja e dytë është për paraqitjen e misterit, numri shtatë është universal dhe i përgjithshëm. Dhe me të kuptohen dhe nënkuptohen të gjithë etërit e Dhiatës së Vjetër të denjë për t’u solemnizuar. Dhe megjithatë Kisha nuk i bën solemnitet sepse ata zbritën në ferr, dhe gjithashtu sepse erdhi një mori e shenjtërish të rinj, në këta të shtatë u bëhet nderim të gjithëve. Sepse siç thuhet nga numri shtatë është përcaktuar një gjithësi. 

E treta është për shkak të shembullit të vuajtjes. Dhe sipas këtij shembulli duhet të synohen dy gjëra nga të krishterët e mirë, domethënë qëndrueshmëria; nga qëndrueshmëria e tyre, ata të forcohen në dashurinë e besimit dhe gjithashtu në vuajtjen për ligjin e Ungjillit, ashtu si vuajtën për ligjin e Moisiut. 

Arsyeja e katërt është për shkak të mundimeve të tyre. Sepse ata vuajtën mundime të tilla për ligjin e tyre, ashtu siç bëjnë njerëzit e krishterë për ligjin e ungjillit.”

 

Dialogu i nënës me binjtë e saj në çastet e fundit është një ndër episodet më emocionuese dhe më heroike të Besëlidhjes së Vjetër. Pikërisht këtu gjejmë për herë të parë edhe doktrinën e ringjalljes së trupit e cila do shpallej nga Krishti. Nëna duke ju drejtuar birit të saj të fundit gjallë thërret: “Biri im, ki mëshirë për mua, që të mbajta nëntë muaj në barkun tim dhe të dhashë për të pirë tre vjet, të ushqeva dhe të rrita në këtë moshë. Të lutem, biri im, shiko qiellin dhe tokën dhe gjithçka që ka në to; dhe ki parasysh se Zoti i ka krijuar nga asgjëja, dhe njerëzit gjithashtu; prandaj mos ki frikë nga ky torturues, por duke u bërë shok i denjë me vëllezërit e tu, prano vdekjen, që në atë fat të të kem përsëri me vëllezërit e tu. Ndërsa ajo ishte ende duke thënë këto fjalë, i riu tha: Për kë qëndron? Unë nuk do t’i bindem urdhrit të mbretit, por urdhërimit të ligjit që na është dhënë nga Moisiu… edhe unë si vëllezërit e mi, jap jetën dhe trupin tim për ligjet e etërve tanë”

31 Korrik – Shën Injaci i Lojolës

Jeta e Shën Injacit të Lojolas

Shën Injaci lindi në Lojola të Spanjës, në vitin 1491. Ai i shërbeu mbretit të tij si ushtar deri në vitin e tij të tridhjetë. Në atë moshë, i shtrirë nga një plagë, ai mori thirrjen e hirit hyjnor për të lënë botën. 

 

Ai përqafoi varfërinë dhe poshtërimin, që të mund të bëhej më i ngjashëm me Krishtin dhe fitoi të tjerët që t’i bashkoheshin atij në shërbim të Hyjit. Të nxitur nga dashuria e tyre për Jezu Krishtin, Injaci dhe shokët e tij bënë një betim për të shkuar në Tokën e Shenjtë, por lufta shpërtheu dhe pengoi ekzekutimin e projektit të tyre. Pastaj ata iu drejtuan mëkëmbësit të Jezu Krishtit dhe u vunë nën bindjen e tij. Ky ishte fillimi i Shoqërisë së Jezusit. 

 

Zoti ynë i premtoi Shën Injacit se trashëgimia e çmuar e Pasionit të Tij nuk do ti humbasë kurrë Shoqërisë së tij, një trashëgimi kontradiktash dhe persekutimesh. Shën Injaci u fut në burg në Salamanka, me dyshimin për herezi. Një miku i cili i shprehu simpatinë për shkak të burgosjes së tij, ai u përgjigj: “Është një shenjë se ju keni vetëm pak dashuri për Krishtin në zemrën tuaj, ose nuk do ta konsideronit aq të vështirë fatin të jeni në pranga për të. Unë ju deklaroj se e gjithë Salamanka nuk ka aq pranga, hekura dhe zinxhirë sa dëshiroj të mbaj për dashurinë e Jezu Krishtit.” Shën Injaci mori kurorën e tij më 31 korrik 1556.

 

Meditim – Kërkojini Shën Injacit të marrë për ju hirin për të dëshiruar me zjarr lavdinë më të madhe të Hyjit, edhe pse kjo mund t’ju kushtojë shumë vuajtje dhe poshtërim.

29 Korrik – Shën Marta

Jeta e Shën Martës

Shën Gjoni na thotë se “Jezusi e donte Martën, Marinë dhe Lazrin”, dhe megjithatë, vetëm pak të dhëna kemi për ta. Si fillim Marta e priti Jezusin në shtëpinë e saj dhe ishte e zënë me shërbimin e dashur e bujar, ndërsa Maria u ul në heshtje te këmbët që kishte larë me lotët e saj. 

 

Pastaj, vëllai i tyre ishte i sëmurë dhe kërkojnë Jezusin: “Zot, ai që ti do është i sëmurë”. Dhe në kohën e tij erdhi Zoti dhe ata dolën ta takojnë; dhe më pas vijon ajo skenë e butësisë së pashprehur dhe e sublimitetit të pashoq: pritja e heshtur e Marisë; Marta e fortë në besim, por që e kupton aq gjallërisht, me arsyetimin e saj praktik të mendjes, faktin e vdekjes dhe heziton: “A mund t’i tregosh mrekullitë e tua në varr?” 

 

Dhe pastaj përsëri, në prag të Mundimeve të Tij, ne e shohim Jezusin në Betani. Marta, besnike ndaj karakterit të saj, po shërben; Maria, si në fillim, derdh vajin e çmuar, në adhurim dhe dashuri, mbi kokën e Tij hyjnore. 

 

Dhe pastaj gjejmë varrin e Shën Martës, në Tarascon, në Provence. Kur erdhi stuhia e persekutimit, familjen e Betanisë, me disa shoqërues, e futën në një varkë, pa rrema e pa vela dhe u çua në brigjet e Francës. Varri i Shën Marisë është në St. Baume; Shën Llazari nderohet si themeluesi i Kishës së Marsejës; dhe kujtimi i virtyteve dhe punës së Shën Martës është ende aromatik në Avignon dhe Tarascon.

 

Meditim – Kur Marta e priti Jezusin në shtëpinë e saj, ajo natyrisht ishte e zënë në përgatitjet për një Mysafir të tillë. Maria u ul te këmbët e Tij, me qëllim vetëm për të dëgjuar fjalët e Tij të hirshme. Motra e saj mendoi se koha kërkonte shërbim tjetër përveç këtij, dhe i kërkoi Zotit tonë t’i kërkonte Marisë të ndihmonte në shërbim. Edhe një herë Jezusi foli në mbrojtje të Marisë. “Marta, Marta,” tha ai, “ti je me dashuri në ankth për shumë gjëra; mos u tepro; bëj punën tënde me mend. Mos e gjyko Marinë. E saja është punë e duhur, e vetmja gjë me të vërtetë e nevojshme. E jotja do të hiqet, që të të jepet diçka më e mirë.” Jeta e veprimit pushon kur trupi shtrihet; por jeta e soditjes vazhdon dhe përsoset në qiell.

28 Korrik – Shën Nazari dhe Celsi

Jeta e Shën Nazarit dhe Celsit

Babai i Nazarit ishte pagan dhe mbante një post të rëndësishëm në ushtrinë romake. Nëna e tij, Perpetua, ishte një e krishterë e zellshme dhe u udhëzua nga Shën Pjetri, ose dishepujt e tij, në parimet më të përsosura të besimit tonë të shenjtë. Nazari e mirëpriti me aq zjarr, sa kopjoi në jetën e tij të gjitha virtytet e mëdha që shihte te mësuesit e tij; dhe nga zelli për shpëtimin e të tjerëve, ai la Romën, qytetin e tij të lindjes, dhe predikoi Besimin në shumë vende me zjarr duke u bërë dishepull i apostujve. 

 

Me të mbërritur në Milano, atij iu pre koka për Besim, së bashku me Celsin, një të ri të cilin e mbajti me vete për ta ndihmuar në udhëtimet e tij. Këta martirë vuajtën menjëherë pasi Neroni kishte nisur përndjekjen e parë. Trupat e tyre u varrosën veçmas në një kopsht, ku u zbuluan dhe u morën nga Shën Ambrozi, në vitin 395. 

 

Në varrin e Shën Nazarit, një shishe me gjakun e Shenjtit u gjet aq e freskët dhe e kuqe si të ishte derdhur atë ditë. Besimtarët i lyenin shamitë me disa pika dhe gjithashtu formuan një pomadë me të, një pjesë të së cilës Shën Ambrozi ia dërgoi Shën Gaudentit, ipeshkvit të Breshias. 

 

Shën Ambrozi i çoi trupat e dy martirëve në kishën e re të apostujve, të cilën ai sapo e kishte ndërtuar. Një grua u çlirua nga një shpirt i keq në praninë e tyre. Disa nga këto relike Shën Ambrozi ia dërgoi Shën Paulinit të Nolës, i cili i priti me shumë respekt, si dhuratën më të vlefshme, siç dëshmon ai.

 

Meditim – Martirët vdiqën si të dëbuar të botës, por u kurorëzuan nga Zoti me nder të pavdekshëm. Lavdia e botës është e rreme dhe kalimtare, dhe një flluskë apo hije boshe, por ajo e virtytit është e vërtetë, e fortë dhe e përhershme, madje edhe në sytë e njerëzve.

27 Korrik – Shën Pantaleoni

Jeta e Shën Pantaleonit

Pantaleoni ishte mjek i perandorit Galerius Maximianus dhe i krishterë, por, i mashtruar duke dëgjuar shpesh të lavdërohen parimet e rreme të botës, u josh fatkeqësisht në një apostasi. 

 

Por një i krishterë i zellshëm i quajtur Hermolaus zgjoi ndërgjegjen e tij, u pendua për fajin e tij dhe u kthye përsëri në vathën e Kishës. I penduari dëshironte me zjarr ta shlyente krimin e tij me martirizim; dhe për t’u përgatitur për konfliktin, kur përndjekja e përgjakshme e Dioklecianit shpërtheu në Nikomedia, në vitin 303, ai shpërndau të gjithë pasurinë e tij midis të varfërve. 

 

Jo shumë kohë pas këtij veprimi, ai u kap dhe në shtëpinë e tij u kapën edhe Hermolausi, Hermippusi dhe Hermocrati. Pasi pësuan shumë mundime, të gjithë u dënuan me prerje koke. Shën Pantaleoni vuajti të nesërmen. Reliket e tij u kthyen në Kostandinopojë dhe u ruajtën atje me nder të madh. Pjesa më e madhe e tyre tani janë paraqitur në abacinë e Shën Denisit pranë Parisit, por koka e tij është në Lion.

 

Meditimi – “Me të zgjedhurit do të jesh i zgjedhur dhe me të mbrapshtët do të jesh i mbrapshtë.”

26 Korrik – Shën Ana

Jeta e Shën Anës

Shën Ana ishte bashkëshortja e Shën Joakimit dhe u zgjodh nga Zoti për të qenë nëna e Marisë, Nënës së Tij të bekuar në tokë. Ata ishin të dy nga shtëpia mbretërore e Davidit dhe jeta e tyre ishte tërësisht e zënë me lutje dhe vepra të mira. Një gjë “mungonte” nga bashkimi i tyre – ata nuk kishin fëmijë, dhe kjo konsiderohej si një fatkeqësi e hidhur mes judenjve.

 

Më në fund, kur Ana ishte një grua e moshuar, Maria lindi, fryt më tepër i hirit sesa i natyrës dhe fëmijë më shumë i Zotit sesa i njeriut. Me lindjen e Marisë, Ana e moshuar filloi një jetë të re: ajo shikonte çdo lëvizje të saj me butësi nderuese dhe e ndiente veten të shenjtëruar çdo orë nga prania e fëmijës së saj të papërlyer. Por ajo ia kishte ofruar të bijën Zotit, Zotit Maria ia kishte ofruar përsëri veten dhe Ana ia ktheu Atij. Maria ishte tre vjeç kur Ana dhe Joakimi e çuan në shkallët e tempullit, e panë të kalonte vetë në shenjtëroren e brendshme dhe më pas nuk e panë më.

 

Kështu Ana mbeti pa fëmijë në pleqërinë e saj të vetmuar dhe u privua nga gëzimi i saj më i pastër tokësor pikërisht atëherë kur ajo kishte më shumë nevojë. Ajo e adhuroi me përulësi Vullnetin Hyjnor dhe filloi përsëri jetën e mëparshme të lutjes, derisa Zoti e thirri në prehjen e pafundme me Atin dhe Bashkëshortin e Marisë, në shtëpinë e Fëmijës së Marisë.



Meditim – Shën Ana është e lavdishme mes shenjtërve, jo vetëm si nëna e Marisë, por sepse ia dha Marinë Zotit. Të mësojmë prej saj të nderojmë thirrjen hyjnore si privilegjin më të lartë dhe të sakrifikojmë çdo lidhje të natyrshme, sado e shenjtë, për thirrjen e Zotit.