admin

25 Korrik – Shën Jakobi, apostull

Jeta e Shën Jakobit

Mes të dymbëdhjetëve, tre u zgjodhën si shokë të ngushtë nga Zoti jonë dhe një prej tyre ishte Jakobi. Vetëm ai, me Pjetrin dhe Gjonin, u pranua në shtëpinë e Jairit kur vajza e vdekur u ringjall. Vetëm ata u ngjitën në malin e lartë dhe panë fytyrën e Jezusit që shkëlqente si dielli dhe rrobat e Tij të bardha si bora; dhe vetëm këta të tre dëshmuan agoninë e frikshme në Gjetseman. 

 

Çfarë ishte ajo që i dha Jakobit një vend në mesin e tre më të besuarve? Besim i zjarrtë, i vrullshëm dhe i hapur, por që kishte nevojë për pastrim përpara se “Biri i Bubullimës” të mund të shpallte Ungjillin e paqes. Ishte Jakobi ai që kërkoi zjarrin nga qielli për të përpirë samaritanët jomikpritës dhe që kërkoi vendin e nderit nga Krishti në Mbretërinë e Tij. Megjithatë Zoti ynë, duke qortuar ekzagjërimin e tij, profetizoi besnikërinë e tij deri në vdekje. 

Sipas traditës, Shën Jakobi udhëtoi në gadishullin Iberik, ku predikoi fjalën e Hyjit dhe themeloi dioqezën e parë. Gjithashtu sipas traditës, ishte pikërisht gjatë këtij misioni, kur Shenjta Mari u shfaq për herë të parë për ti dhënë kurajo, edhe pse ishte akoma gjallë. Një legjendë e mëvonshme tregon se Shën Jakobi u shfaq si një ushtar mbi kalë për ti ndihmuar spanjollët gjatë një beteje me muslimanët, një event të cilin e përmend edhe Miguel Cervantes në veprën e tij, Don Quixote. 

 

Kur Shën Jakobi u soll para mbretit Herod Agripa, rrëfimi i tij i patrembur për Jezuin e kryqëzuar e emocionoi aq shumë prokurorin publik saqë ai e deklaroi veten të krishterë në vend. I akuzuari dhe akuzuesi u nisën me nxitim së bashku në ekzekutim dhe gjatë rrugës ky i fundit i kërkoi falje shenjtit. Apostulli e kishte falur prej kohësh, por hezitoi për një çast nëse do ta pranonte publikisht si vëlla një ende të papagëzuar. Zoti ia kujtoi shpejt besimin e Kishës, se gjaku i martirizimit është furnizim për çdo sakrament dhe, duke i rënë në qafë shokut të tij, e përqafoi me fjalët: “Paqja qoftë me ty!” Së bashku pastaj u gjunjëzuan për shpatën dhe së bashku morën kurorën.

 

 

Meditim – Të gjithë duhet të dëshirojmë një vend në mbretërinë e Atit tonë; por a mund të pimë kupën që Ai i jep secilit? Possumus, duhet të themi me Shën Jakobin – “Ne mundemi” – por vetëm në fuqinë e Atij që e ka pirë i pari për ne.

23 Korrik – Shën Apollinari

Jeta e Shën Apollinarit

Shën Apollinari ishte ipeshkvi i parë i Ravenës; ai mbajti këtë post njëzet vjet dhe u kurorëzua me martirizim gjatë mbretërimit të Vespasianit. 

 

Ai ishte një dishepull i Shën Pjetrit dhe u caktua nga ai ipeshkëv i Ravenës. Shën Pjetër Gojarti, një ndër më të shquarit ndër pasardhësit e tij, na ka lënë një predikim për nder të shenjtit tonë, në të cilin shpesh e quan atë si martir; por shton, se megjithëse ai vuajti shpesh për Fenë dhe dëshironte me entuziazëm të jepte jetën për Krishtin, Zoti e ruajti atë për një kohë të gjatë në Kishën e Tij dhe nuk i lejoi persekutuesit t’i merrnin jetën. Pra, ai duket se ka qenë martir vetëm nga mundimet që ka duruar për Krishtin, të cilat i jetoi të paktën disa ditë. 

 

Trupi i tij u shtri fillimisht në Classis, katër milje larg Ravenës, akoma një lloj periferie në atë qytet dhe porti i tij detar derisa u mbulua nga rëra. 

 

Në vitin 549, reliket e tij u hoqën në një dhomë më të fshehtë në të njëjtën kishë. Shën Fortunatusi i nxiti miqtë e tij të bënin pelegrinazhe te varri dhe Shën Gregori i Madh urdhëroi që palët e paditur në mënyrë të dyshimtë nga ligji të betoheshin para tij. Papa Honorius ndërtoi një kishë me emrin Apollinari në Romë, rreth vitit 630. Gjindet në të gjitha martirologjitë, dhe nderimi i lartë që Kisha i kushtoi herët kujtimit të tij është një dëshmi e mjaftueshme e shenjtërisë së tij të shquar dhe shpirtit apostolik.

22 Korrik – Shën Maria Magdalena

Jeta e Shën Maria Magdalenës

Për jetën e mëparshme të Maria Magdalenës ne dimë vetëm se ajo ishte “një grua mëkatare”. Nga thellësia e degradimit të saj ajo i ngriti sytë te Jezusi me pikëllim, shpresë dhe dashuri. E mbuluar nga turpi, ajo hyri aty ku Jezusi ishte në tryezë dhe u gjunjëzua para tij. Ajo nuk tha asnjë fjalë, por lau këmbët e Tij me lotët e saj, i fshiu me flokët e kokës, i puthi me përulësi dhe me prekjen e tyre mëkatet dhe njolla e saj u zhdukën. Pastaj ajo derdhi mbi ta pomadën e kushtueshme të përgatitur për përdorime të tjera; dhe buzët e Tij hyjnore ia hoqën turpin, i dhanë faljen dhe e urdhëruan të shkonte në paqe. 

 

Më pas ajo i shërbeu Jezusit, u ul te këmbët e Tij dhe dëgjoi fjalët e Tij. Ajo ishte nga një ndër familjet “të cilën Jezusi e donte aq shumë” sa Ai ringjalli nga të vdekurit vëllanë e saj Llazarin. Edhe një herë, në prag të mundimit të Tij, ajo solli vajin e çmuar dhe, tashmë e pastruar dhe e dashur, e derdhi mbi kokën e Tij dhe e gjithë shtëpia e Hyjit është ende e mbushur me aromën e vajosjes së saj. Ajo qëndroi me Zojën dhe Shën Gjonin në këmbët e kryqit, përfaqësuesja e shumë atyre që kanë marrë shumë falje. 

 

Së pari asaj, pas Nënës së Tij të bekuar dhe nëpërmjet saj apostujve të Tij, Zoti ynë i dha sigurinë e ringjalljes së Tij; dhe së pari asaj ju shfaq, duke e thirrur me emrin e saj, pasi ishte e Tija. 

 

Kur besimtarët u shpërndanë nga persekutimi, familja e Betanisë gjeti strehim në Provence (Francë). Shpella në të cilën Shën Maria jetoi për tridhjetë vjet shihet ende, dhe kapelja në majë të malit, në të cilën ajo mori çdo ditë, si Shën Pali, “vegimet dhe zbulesat e Zotit”. Kur po i afrohej fundi, ajo u çua në një vend që ende është i shënuar nga një “shtyllë e shenjtë”, ku e priste ipeshkvi i shenjtë Maksimini; dhe kur mori Zotin e saj (në Kungim), e zuri gjumi paqësisht në vdekje.

 

Meditim — “Keqardhja e zemrës”, thotë Shën Bernardi, “është një thesar pafundësisht për t’u dëshiruar dhe një gëzim i papërshkrueshëm për zemrën. Është shërim për shpirtin, është heqje e mëkateve; e kthen përsëri Shpirtin e Shenjtë në zemrën e përulur dhe të dashur.”

21 Korrik – Shën Lorenci i Brindizit

Jeta e Shën Lorencit të Brindizit

Shën Lorenci i Brindizit ishte një nga stolitë më të mëdha të Urdhrit Kapuçin në fillim të shekullit të 17-të. Ai lindi në Brindisi në mbretërinë e Napolit në vitin 1559.

 

Që nga vitet e tij më të buta, Shën Lorenci i Brindizit shfaqi dhurata të rralla të natyrës dhe hirit. Në përkujtim të Jezusit në tempull në moshën 12-vjeçare, në Itali mbizotëron një traditë në kohën e Krishtlindjes që i lejon djemtë të predikojnë në publik. Lorenci ishte vetëm gjashtë vjeç kur predikoi në katedralen e qytetit të tij të lindjes me aq forcë dhe kuptim sa audienca e tij u prek thellë dhe shumë veta hynë në një jetë më të krishterë.

 

Shën Lorenci i Brindizit hyri në manastirin e Kapuçinëve në Verona kur ishte vetëm 16 vjeç. Ai u dallua që në fillim si model i përsosmërisë. Ai ishte i përpiktë në të gjitha ushtrimet e komunitetit, i përsosur në nënshtrimin ndaj eprorëve dhe plot respekt e bamirësi ndaj vëllezërve të tij.

 

Kur novacioni i tij mbaroi, Shën Lorenci i Brindizit vazhdoi të ndiqte studimet e tij. Ai ishte shumë i suksesshëm në studimin e filozofisë dhe teologjisë dhe zotëroi aq mirë gjuhët e huaja, saqë ishte në gjendje të predikonte në frëngjisht, spanjisht, gjermanisht, greqisht dhe madje edhe në hebraisht. Ai ia atribuoi suksesin e tij jo aq talentit të tij, sa ndihmës së veçantë që mori nga Maria, Selia e Urtësisë, të cilën e nderoi me përkushtim të ëmbël.

 

Me arritje të tilla, At Lorensi filloi një jetë misionare shumë të frytshme. Në fillim ai vizitoi qytetet e ndryshme të Italisë; Venecia, Pavia, Verona, Padova, Napoli, ku puna e tij u bekua me sukses të jashtëzakonshëm. Më pas u thirr në Romë, ku iu besua konvertimi i hebrenjve. Njohuria e tij e plotë e gjuhës hebraike fitoi për të vlerësimin e rabinëve dhe mënyra e tij e butë çoi shumë izraelitë drejt pagëzimit.

 

Në 1598, Shën Lorenci i Brindizit u dërgua në Gjermani me njëmbëdhjetë fretër të tjerë për të themeluar atje manastiret e kapuçinëve dhe për të kundërshtuar herezinë e Luterit, e cila në atë kohë po fitonte terren në Austri.

 

Perandori Rudolfi II i besoi shenjtorit tonë detyrën e organizimit të një kryqëzate kundër turqve, të cilët po kërcënonin të pushtonin gjithë Oksidentin e krishterë. Shën Lorenci i Brindizit, i cili e donte izolimin, tani ishte i detyruar të vizitonte qytetet kryesore të Gjermanisë për të diskutuar kauzën me princat dhe për t’ua predikuar atë njerëzve. Për shkak të mençurisë dhe shenjtërisë së tij, të cilën Hyji i plotfuqishëm e lejoi ta shfaqte në mënyra të mahnitshme, përpjekjet e tij dolën të suksesshme.

 

Ndërsa po thoshte meshën e shenjtë në Mynih në kapelën e Dukës së Bavarisë, Zoti ynë u shfaq pas lartësimit të Hostes në formën e një Fëmije të shkëlqyer, që përkëdhelte me dashuri shenjtorin. Shpesh, Shën Lorenci i Brindizit prekej aq shumë gjatë kremtimit të meshës së shenjtë, saqë derdhte lot të bollshëm. Pëlhurat e altarit të lagura në këtë mënyrë me lotët e tij u përdorën më vonë tek të sëmurët dhe ata shëroheshin ashtu si besimtarët nga shamitë e Shën Palit.

 

Shën Lorenci i Brindizit u bë kryekapelan i ushtrisë së fuqishme të kryedukës Matias, i cili shkoi në Hungari në 1601 për të luftuar kundër turqve. Edhe pse mjaft i gjymtuar nga reumatizma, ai hipi në kalin e tij dhe, me kryq në dorë, kalëroi në krye të trupave për në fushën e betejës.

 

Pamja e parë e armikut ishte shumë dekurajuese, sepse pozicioni i tyre ishte aq i favorshëm dhe numri i tyre aq më i lartë, sa oficerët më të guximshëm dëshpëroheshin për fitore. Por në emër të Zotit të betejave Shën Lorenci i Brindizit u premtoi fitoren të krishterëve dhe i frymëzoi të gjithë me guxim të zjarrtë. Armiku u shpartallua plotësisht.

 

Lorenci tani u kthye në Itali, ku shpresonte se mund t’i shërbente përsëri Hyjit në vetminë e tij të dashur. Por këshilli i përgjithshëm i urdhrit e zgjodhi atë vikar të përgjithshëm. Ishte i detyruar nga bindja ta pranonte këtë barrë të rëndë. Në këtë detyrë të lartë ai u tregua një pastor bamirës dhe vigjilent për vëllezërit e tij. Kur i mbaroi mandati, Papa e dërgoi përsëri në Gjermani, këtë herë me një urdhër paqeje, për të pajtuar kryedukën Matias me vëllanë e tij, perandorin. Përsëri ai ishte i suksesshëm.

 

Pasi Shën Lorenci i Brindizit u kthye në Itali, pasi mbretëria e Napolit, vendlindja e tij, kishte nevojë për shërbimet e tij. Kjo mbretëri e cila në atë kohë i përkiste Filipit III të Spanjës, drejtohej nga një mëkëmbës që shtypte mizorisht popullin. Shpresa e vetme qëndronte në paraqitjen e ankesave të popullit te mbreti nëpërmjet At Lorencit. Ky i fundit prej keqardhjes për popullin udhëtoi për në Spanjë, vetëm për të mësuar se mbreti ishte atëherë në Portugali. Kështu me radhë ai shkoi në Lisbonë, ku mbrojti kauzën e popullit dhe mori shkarkimin e mëkëmbësit.

 

Kjo detyrë bamirësie i kushtoi jetën Lorencit. Shën Lorenci i Brindizit u sëmur shumë në Lisbonë. Ai e dinte se fundi i tij po afrohej dhe kështu u tha shokëve të tij. Pasi mori me devotshmëri sakramentet e fundit, ai ra në ekstazë, gjatë së cilës shkoi në përqafimin e ëmbël të Zotit të tij në festën e Shën Maria Magdalenës, më 22 korrik 1619. Papa Piu VI e shpalli atë të lumë në 1783 dhe më 8 dhjetor 1881, Papa Luani XIII e kanonizoi atë. Në dhjetor 1958, Papa Gjon XXIII nënshkroi një dekret që shpallte Shën Lorencin Mësues të Kishës.

20 Korrik – Shën Xheralmo Emiliani

Jeta e Shën Xheralmo Emilianit

Shën Xheralmo Emiliani ishte pjesëtar i një prej familjeve fisnike të Venedikut dhe, si shumë shenjtorë të tjerë, në fillimet e jetës ishte ushtar. Ai u emërua guvernator i një kështjelle midis maleve të Trevisos, dhe ndërsa mbronte me guxim postin e tij, u burgos nga armiku. 

 

Në mjerimin e birucës së tij, ai thirri Nënën e Zotit dhe i premtoi, nëse ajo do ta lironte, të bënte një jetë të re dhe më të mirë. Zoja jonë u shfaq, ia theu prangat dhe e udhëhoqi mes armiqve të tij. Në Treviso ai vari zinxhirët e tij në altarin e saj, iu përkushtua shërbimit të saj dhe kur arriti në shtëpinë e tij në Venecia iu përkushtua një jete aktive bamirësie. 

 

Dashuria e tij e veçantë ishte për fëmijët jetimë të shkretë, të cilët në kohët e murtajës dhe të urisë i gjente duke endur rrugëve. Ai i mori në shtëpi, i veshi dhe i ushqeu dhe u mësoi të vërtetat e krishtera. Nga Venecia ai kaloi në Padova dhe Verona dhe në pak vite kishte themeluar jetimore nëpër Italinë Veriore. Disa klerikë dhe laikë të devotshëm, të cilët kishin qenë bashkëpunëtorë të tij, caktuan vendbanimin e tyre në një nga këto institucione dhe iu përkushtuan çështjes së arsimit. Shenjtori hartoi për ta një rregull jete dhe kështu u themelua Kongregata, e cila ekziston ende, e Klerikëve të Zakonshëm të Somascha. Shën Xheralmo vdiq më 8 shkurt 1537, nga një sëmundje që e kishte zënë duke vizituar të sëmurët.

 

Meditim — Le të mësojmë nga Shën Xheralmo që të veprojmë në favor të qindra fëmijëve, shpirtrave e të cilëve po humbasin rreth nesh nga mungesa e dikujt për t’u treguar atyre rrugën për në parajsë.

19 Korrik – Shën Vinçensi i Palit

Jeta e Shën Vinçensit të Palit

Shën Vinçensi lindi në vitin 1576. Në pjekuri, kur ishte këshilltar i mbretëreshës dhe i Kishës në Francë, i pëlqente të tregonte se si, në rininë e tij, kishte ruajtur derrat e të atit. 

 

Menjëherë pas shugurimit të tij, ai u kap nga piratët dhe u dërgua në Barbari. Ai e konvertoi zotërinë e tij renegat dhe u arratis me të në Francë. Ai u emërua gjeneral kapelan i galerëve të Francës dhe bamirësia e tij e butë solli shpresën në ato burgje ku deri atëherë kishte mbretëruar dëshpërimi. Një nënë vajtoi djalin e saj të burgosur. Vinçensi vuri zinxhirët e tij, zuri vendin e tij te rrema dhe ia dorëzoi nënës së tij të birin. 

 

Bamirësia e tij përqafoi të varfërit, të rinjtë e të moshuarit, krahina të shkretuara nga lufta civile, të krishterë të robëruar nga të pafetë. I varfëri, i paditur dhe i degraduari, ishte për të shëmbëlltyra e Atij që u bë si “një lebroz dhe jo njeri”. “Kthejeni medaljen,” tha ai, “dhe atëherë do të shihni Jezu Krishtin.” Ai shkonte nëpër rrugët e Parisit natën, duke kërkuar foshnjet që ishin lënë atje për të vdekur. Një herë hajdutët u vërsulën mbi të, duke menduar se ai mbante një thesar, por kur ai hapi mantelin, ata e njohën atë dhe misionin e tij dhe i ranë në këmbë. 

 

Shën Vinçensi nuk ishte vetëm shpëtimtari i të varfërve, por edhe i të pasurve, sepse ai i mësoi ata të bënin vepra të mëshirës. Kur puna për foshnjat ishte në rrezik të dështonte nga mungesa e fondeve, ai mblodhi zonjat e Shoqatës së Bamirësisë. Ai u kërkoi vajzave të tij më të zjarrta të ishin të pranishme për t’u dhënë shtysë të tjerëve. Pastaj tha: “Dhemshuria dhe bamirësia ju kanë bërë t’i adoptoni këto krijesa të vogla si fëmijët tuaj. Ju keni qenë nënat e tyre sipas hirit, kur nënat e tyre i braktisën. Pushoni së qenuri nënat e tyre nëse doni të bëheni gjykatësit e tyre; jeta e tyre dhe vdekja është në duart tuaja. Tani do t’ju marr votat: është koha për të shpallur dënimin” Lotët e kuvendit ishin përgjigja e tij e vetme dhe puna vazhdoi. Ai vdiq në vitin 1660.

 

Meditim — Shumica e njerëzve që tregojnë devotshmëri u kërkojnë këshilla udhëzuesve për lutjet dhe ushtrimet e tyre shpirtërore. Të paktë janë ata që pyesin nëse janë apo jo në rrezik dënimi nga neglizhenca e veprave të bamirësisë.

18 Korrik – Shën Kamili i Lellis

Jeta e Shën Kamilit të Lellis

Vitet e hershme të Kamilusit nuk dhanë asnjë shenjë shenjtërie. Në moshën nëntëmbëdhjetë vjeçare, ai luftoi me të atin, një fisnik italian, kundër turqve, dhe pas katër vitesh të vështira ekspedite ushtarake për shkak të temperamentit të tij të dhunshëm, veseve të pamatura dhe pasionit të pandreqshëm për lojërat e fatit, u shkarkua si ushtar dhe u gjend në rrethana aq të vështira saqë u detyrua të punonte si punëtor në një manastir kapuçin që po ndërtohej atëherë. 

 

Disa fjalë nga një frat kapuçin sollën konvertimin e tij dhe ai vendosi të bëhej fetar. Tri herë hyri në noviciatën e kapuçinëve, por çdo herë një plagë në këmbë e detyronte të largohej. Ai u shërua në Romë me trajtim mjekësor dhe atje zgjodhi Shën Filipin si rrëfimtar të tij, dhe hyri në spitalin e Shën Xhakomos, në të cilin me kohë u bë mbikëqyrës. 

 

Pakujdesia e kapelanëve dhe infermierëve të paguar ndaj pacientëve që vuanin e frymëzoi atë për të themeluar një kongregatë për t’u shërbyer nevojave të tyre. Me këtë qëllim ai u shugurua meshtar dhe në 1586 komuniteti i tij i Shërbëtorëve të të Sëmurëve u konfirmua nga Papa. Dobia e tij u ndie shpejt, jo vetëm në spitale, por edhe në shtëpi private. I thirrur në çdo orë të ditës dhe natës, përkushtimi i Kamilit nuk u ftoh kurrë. Me butësi kujdesej për nevojat e pacientëve të tij. Qau, i ngushëlloi dhe u lut me ta. Ai e dinte mrekullisht gjendjen e shpirtrave të tyre; dhe Shën Filipi pa engjëjt duke i pëshpëritur dy Shërbëtorëve të të Sëmurëve që po ngushëllonin një person që po vdiste. Një ditë një i sëmurë i tha shenjtit: “O Atë, të lutem të më rregullosh shtratin? Është shumë e vështirë”. Kamili u përgjigj: “Zoti të faltë, o vëlla! Ti më lutesh! A nuk e di akoma se duhet të më urdhërosh, sepse unë jam shërbëtori dhe skllavi yt.”

 

“I lutem Zotit,” therriste ai, “që në orën e vdekjes sime një psherëtimë apo një bekim i këtyre krijesave të gjora mund të bjerë mbi mua!” Lutja e tij u dëgjua. Atij iu dhanë të njëjtat ngushëllime në orën e tij të fundit, të cilat aq shpesh i kishte siguruar për të tjerët. Në vitin 1614 ai vdiq duke shfrytëzuar plotësisht aftësitë e tij, pas dy javësh përgatitje shenjtore, ndërsa prifti po recitonte fjalët e ritualit, “Jezu Krishti tu shfaqtë me një fytyrë të butë dhe të gëzuar!”

 

Meditim – Shën Kamili i nderoi të sëmurët si shëmbëlltyra të gjalla të Krishtit dhe, duke u shërbyer atyre në këtë frymë, u pendua për mëkatet e rinisë së tij, bëri një jetë të çmuar në merita dhe nga një ushtar i dhunshëm dhe grindavec u bë një shenjtor i butë.

16 Korrik – Festa e Zojës së Malit Karmel

Festa e Zojës së Malit Karmel

Festa e Zojës së Malit Karmel, e kremtuar më 16 korrik, u themelua për herë të parë në fund të shekullit të 14-të në përkujtim të miratimit të Urdhrit Karmelit njëqind vjet më parë. Sipas legjendës, një komunitet fetar u krijua edhe para kohës së Krishtit në malin Karmel. Ky është mali me pamje nga deti Mesdhe, mbi të cilin profeti Elia sfidoi me sukses priftërinjtë e Baalit dhe i ktheu njerëzit te Zoti i vërtetë. Festa e Zojës së Malit Karmel hyri në kalendarin e Kishës universale në fillim të shekullit të 18-të.

 

Referencat në shekullin e 12-të regjistrojnë një bashkësi murgjish në malin e shenjtë. Pavarësisht nga vështirësitë e vazhdueshme, komuniteti ndërtoi një manastir dhe kishë kushtuar Virgjëreshës Mari në malin Karmel në vitin 1263. Saint Louis, Mbreti i Francës, kishte vizituar malin Karmel në 1254 dhe solli gjashtë hermit francezë për të cilët ai ndërtoi një manastir pranë Parisit. .

 

Mali Karmel u mor nga muslimanët në vitin 1291 dhe vëllezërit u vranë e manastiri u dogj. Përhapja e karmelitëve në Evropë i atribuohet kryesisht punës së Shën Simon Stokut (1247-1265). Urdhri Karmelit u miratua zyrtarisht në 1274 në Këshillin e Lionit.




Skapularja kafe e Zojës së Malit Karmel, sipas traditës karmelite, iu dorëzua nga Zoja Shën Simon Stokut, Atit të atëhershëm të Përgjithshëm më 16 korrik 1251. Zoja jonë i dha Shën Simonit një skapulare për karmelitët me një premtim, duke thënë: “Merre, biri im i dashur, këtë zhgun të urdhrit tënd: ky do të jetë për ty dhe për të gjithë karmelitët një privilegj, që kushdo që vdes i veshur me këtë të mos vuajë kurrë zjarrin e përjetshëm… Do të jetë një shenjë e shpëtimit, një mbrojtje në rrezik dhe një premtim paqeje.”

 

Një tjetër aspekt i rëndësishëm i veshjes së Skapularit është Privilegji Sabatin. Kjo ka të bëjë me një premtim të bërë nga Zoja për Papa Gjon XXII. Në një letër papale që lëshoi, ai tregoi një vegim që kishte pasur. Ai tha se Virgjëresha e Bekuar i kishte thënë atij në këtë vegim, në lidhje me ata që mbajnë skapularin kafe: “Unë, Nëna e Hirit, do të zbres të shtunën pas vdekjes së tyre dhe këdo që do të gjej në Purgator, do ta liroj që t’i çoj në malin e shenjtë të jetës së përjetshme”.

 

Shumë papë dhe shenjtër kanë rekomanduar fuqimisht veshjen e skapulës kafe për besimtarët katolikë. Papa Piu XII tha: “Skapulari është një praktikë devotshmërie, e cila për nga thjeshtësia e saj është e përshtatshme për të gjithë dhe është përhapur gjerësisht midis besimtarëve të Krishtit për përfitimin e tyre shpirtëror”. 

 

Sipas traditës së Kishës, janë tre kushte të nevojshme për të marrë pjesë në këtë privilegj dhe për të marrë pjesë në përfitimet e tjera shpirtërore të Skapulës: vishni Skapularin Kaf, respektoni dëlirësinë sipas gjendjes suaj në jetë dhe luteni Rruzaren. Përveç Privilegjit Sabbatin, regjistrimi në Skapularin Kaf  gjithashtu e bën një person pjesë të familjes Karmelite në të gjithë botën. Prandaj, ata marrin pjesë në të gjitha lutjet dhe veprat e mira të Urdhrave Karmelit.

 

Në mënyrë që të merrni bekimet shpirtërore të lidhura me Skapularin, është e nevojshme të regjistroheni zyrtarisht në Skapularin Kaf. Regjistrimi bëhet vetëm një herë nga prifti ose personi i autorizuar. 

15 Korrik – Shën Henri

Jeta e Shën Henrit

Henri, Duka i Bavarisë, pa në një vegim kujdestarin e tij, Shën Wolfgang, duke treguar fjalët “pas gjashtë”. Kjo e shtyu atë të përgatitej për vdekjen dhe për gjashtë vjet vazhdoi të ruhej dhe të lutej, kur, në fund të vitit të gjashtë, e gjeti paralajmërimin e verifikuar në zgjedhjen e tij si perandor. I stërvitur kështu në frikën e Hyjit, ai u ngjit në fron vetëm me një mendim—të mbretëronte për lavdinë e Tij më të madhe. Sllavët paganë po prishnin atëherë perandorinë. Henri i sulmoi me një ushtri të vogël; por engjëjt dhe shenjtërit u panë duke udhëhequr trupat e tij dhe paganët ikën të dëshpëruar. Polonia dhe Bohemia, Moravia dhe Burgundia, u aneksuan nga ai, Panonia dhe Hungaria u fituan nga Kisha. Me besimin e siguruar në Gjermani, Henri kaloi në Itali, përzuri antipapën Gregorin, e ktheu Benediktin VIII në Romë dhe u kurorëzua në Shën Pjetër nga ai Papë, në vitin 1014. Ishte zakon i Henrit, kur mbërrinte në çdo qytet, të kalonte natën e tij të parë duke u lutur në një kishë kushtuar Zojës sonë të bekuar. Ndërsa po lutej kështu në Shën Marinë Maxhore, natën e parë të mbërritjes së tij në Romë, ai “pa Priftin Sovran dhe të Përjetshëm Jezu Krisht” të hynte për të thënë meshën. Shën Laurenci dhe Vincensi ndihmuan si dhjak dhe nëndhjak. Shenjtërit e panumërt mbushën kishën dhe engjëjt kënduan në kor. Pas Ungjillit, një engjëll u dërgua nga Zoja për t’i dhënë Henrit librin për ta puthur. Duke e prekur lehtë në kofshë, siç i bëri engjëlli Jakobit, ai i tha: “Pranoje këtë shenjë të dashurisë së Zotit për dëlirësinë dhe drejtësinë tënde;” dhe që nga ajo kohë perandori ishte gjithmonë i çalë. Ashtu si Davidi i shenjtë, Henri përdori frytet e pushtimeve të tij në shërbim të tempullit. Katedralet madhështore, manastire fisnike, kisha të panumërta, ndriçuan dhe shenjtëruan tokat dikur pagane. Në vitin 1022, Henri u shtri në shtratin e tij të vdekjes. Ai u ktheu prindërve të saj gruan e tij, Shën Kunegunda, “ende e virgjër, ashtu siç e kishte marrë nga Krishti” dhe ia dorëzoi shpirtin e tij të pastër Hyjit.

 

 

Meditim — Shën Henri e privoi veten nga shumë gjëra për të pasuruar shtëpinë e Hyjit. Ne vishemi me ngjyrë vjollce dhe liri të përsosur dhe e lëmë Jezusin në varfëri dhe neglizhencë.

14 Korrik – Shën Bonaventura

Jeta e Shën Bonaventurës

Shenjtëria dhe mësimi e ngritën Bonaventurën në nderimet më të larta të Kishës dhe që në fëmijëri ai ishte shoqëruesi i shenjtorëve. Megjithatë, në zemër ai ishte gjithmonë frati i varfër françeskan dhe praktikoi dhe mësoi përulësinë dhe mortifikimin. Shën Françesku i dha emrin; sepse, pasi e shëroi mrekullisht nga një sëmundje vdekjeprurëse, ai thirri në mënyrë profetike për fëmijën: “O bona ventura!” – fat i mirë. Ai njihet edhe si “Mësuesi Serafik”, nga zjarri i dashurisë hyjnore që fryn në shkrimet e tij. Ai ishte miku i Shën Toma Akuinit, i cili e pyeti një ditë se nga e nxori mësimin e tij të madh. Ai u përgjigj duke treguar me gisht kryqin. Në një moment tjetër Shën Toma e gjeti atë në ekstazë teksa shkruante jetën e Shën Françeskut dhe thirri: “Le të lëmë një shenjt të shkruaj për një shenjt”. Ata morën së bashku kapelën e Mësuesit. Ai ishte i ftuari dhe këshilltari i Shën Luigjit dhe udhëzuesi i Shën Izabelës, motrës së mbretit. Në moshën tridhjetë e pesë vjeç u bë kryetari i Urdhrit të tij; dhe i shpëtoi një dinjiteti tjetër, Arqipeshkvisë së Jorkut, vetëm nga lotët dhe përgjërimet. Gregori X e emëroi atë ipeshkëv kardinal të Albano-s. Kur shenjtori dëgjoi për vendosmërinë e Papës për ta bërë atë një Kardinal, ai u arratis në heshtje nga Italia. Por Gregori i dërgoi një thirrje për t’u kthyer në Romë. Rrugës, ai u ndal për të pushuar në një manastir të Urdhrit të tij pranë Firences; dhe atje dy lajmëtarë Papalë, të dërguar për ta takuar me kapelën e kardinalit, e gjetën duke larë enët. Shenjti donte që ata të varnin kapelën në një shkurre që ishte afër dhe të bënin një shëtitje në kopsht derisa të mbaronte punën që kishte nisur. Pastaj, duke marrë kapelen me pikëllim të pa shtirur, u bashkua me të dërguarit. Ai u ul në të djathtën e Papës dhe foli i pari në Këshillin e Lionit. Devotshmëria dhe elokuenca e tij fituan mbi grekët bashkimin Katolik dhe më pas shëndeti i tij dështoi. Ai vdiq ndërsa Këshilli po vazhdonte dhe u varros nga ipeshkvinjtë e mbledhur, A. D. 1274.

 

Meditim – “Frika e Zotit”, thotë Shën Bonaventura, “e ndalon njeriun t’i japë zemrën e tij gjërave kalimtare, të cilat janë farat e vërteta të mëkatit”.