admin

13 Qershor – Shën Antoni i Padovës

Jeta e Shën Antonit të Padovas

Në vitin 1221 Shën Françesku mbajti një mbledhje të përgjithshme në Assisi; kur të tjerët u shpërndanë, mbeti pas, i panjohur dhe i lënë pas dore, një frat i varfër portugez, i vendosur të kërkonte dhe të mos refuzonte asgjë. Nëntë muaj më vonë, Fra Antonio u ngrit nën bindje për t’u predikuar fetarëve të mbledhur në Forli, kur, ndërsa fjalimi vazhdoi, “Çekiçi i Heretikëve”, “Arka e Testamentit”, “djali i madh i Shën Françeskut”. qëndroi i zbuluar me gjithë shenjtërinë, diturinë dhe elokuencën e tij përpara vëllezërve të tij të rrëmbyer dhe të habitur.

 

I devotshëm që në rini ndaj lutjeve dhe studimeve mes Rregulltarëve të Kanoneve, Ferdinand de Bulloens, siç ishte emri i tij në botë, ishte nxitur nga fryma dhe shembulli i pesë martirëve të parë françeskanë, të merrte zakonin e tyre dhe të predikonte besimin tek maurët në Afrikë. I e mohuar pëllëmba e një martiri dhe i dobësuar nga sëmundja, në moshën njëzet e shtatë vjeç ai po hakmerrej në heshtje, por të pamëshirshme ndaj vetes në zyrat më të përulura të komunitetit të tij. Nga kjo errësirë ai u thirr tani dhe për nëntë vjet Franca, Italia dhe Siçilia dëgjuan zërin e tij, panë mrekullitë e tij dhe zemrat e njerëzve u kthyen te Zoti.

 

Një natë, kur Shën Antoni po qëndronte me një mik në qytetin e Padovës, miku i tij pa rreze të shkëlqyera që rridhnin nën derën e dhomës së shenjtit dhe duke parë nga vrima e çelësit, ai pa një fëmijë të vogël me bukuri të mrekullueshme që qëndronte mbi një libër, i cili qëndronte i hapur mbi tavolinë dhe i kapur me të dy krahët rreth qafës së Antonit. Me një ëmbëlsi të pashpjegueshme ai shikonte përkëdheljet e buta të Shenjtit dhe Vizitorit të tij të mrekullueshëm. Më në fund, fëmija u zhduk dhe Fra Antonio, duke hapur derën, e urdhëroi mikun e tij, me dashurinë e Atij që kishte parë, “të mos i tregonte askujt vegimin” sa të ishte gjallë. Papritur, në vitin 1231, apostullimi i shkurtër i Shenjtorit tonë u mbyll dhe zërat e fëmijëve u dëgjuan që thërrisnin nëpër rrugët e Padovës: “Ati ynë, Shën Antoni, ka vdekur”. Një vit më pas, kambanat e kishës së Lisbonës ranë pa zile, ndërsa në Romë një nga bijtë e saj u gdhend në mesin e shenjtorëve të Perëndisë.

 

Edhe pse ai ishte një predikues elokuent, Shën Antoni nuk ishte gjithmonë në gjendje të mblidhte një audiencë. Kështu ndodhi një ditë në Rimini. I patrembur nga refuzimi i heretikëve të Riminit për të dëgjuar fjalën e Zotit, shenjtori ishte i vendosur t’u predikonte atyre që do të dëgjonin. Kështu ai eci në breg të detit dhe u ndal në buzë të ujit. Ndërsa frati i shenjtë filloi të predikonte, sipërfaqja e ujit u thye nga kokat e peshqve të panumërt që u ngritën për të dëgjuar.

 

 

Shën Antoni u predikoi peshqve për lavdinë e Zotit dhe mirësinë e Krijuesit të tyre. Ai i urdhëroi ata të ishin mirënjohës dhe kështu të ishin shembullor kundër ftohtësisë së njerëzve të Rimini-t, të cilët nuk kishin vend për fjalën e Hyjit në zemrat e tyre. Asnjë peshk nuk lëvizi ndërsa Shën Antoni vazhdoi me predikimin e tij në kongregacionin e tij krejt të pazakontë. Pasi mbaroi, shenjtori i bekoi peshqit me shenjën e kryqit. Pastaj ata u larguan.

 

Ishte një heretik në Rimini, i cili refuzoi të besonte në Praninë e Vërtetë. Këtë propozim ia bëri Shën Antonit. Heretiku jobesimtar do ti mohonte ushqim mushkës së tij për tre ditë. Nëse kafsha e uritur do të gjunjëzohej para Hostes, atëherë heretiku do të rrëfente realitetin e Sakramentit të Shenjtë.

 

Në ditën e caktuar heretiku u shfaq në sheshin e qytetit me kafshën e tij. Shën Antoni iu afrua nga ana e kundërt me Hosten e Shenjtë. Një grup kurioz besimtarësh dhe jobesimtarësh njësoj vëzhguan se çfarë do të ndodhte. Një tigan i madh me tërshërë dhe një tufë sanë aromatike u vendosën përpara kafshës së uritur. Por e gjithë kjo u shpërfill. Në vend të kësaj, mushka iu afrua shenjtit tonë dhe ra në gjunjë përpara Sakramentit të Shenjtë. Në përputhje me premtimin e tij, heretiku bëri një deklarim të besimit në Praninë e Vërtetë.

 

Disa heretikë të Rimini vendosën t’i jepnin fund ndërhyrjes së Anthonit në jetën e tyre mëkatare. Predikimet e tij kishin kthyer vëmendjen e njerëzve në teprimet e tyre mëkatare dhe e vetmja zgjidhje ishte heqja qafe e fratit. Helmimi ishte mënyra më e lehtë. Kështu ata e ftuan shenjtorin në darkë, duke planifikuar të helmonin ushqimin e tij. Por Hyji ia zbuloi planet e tyre shenjtit.

 

Antoni erdhi prap se prap për të ngrënë. Para se të ulej në tryezë, ai u tregoi armiqve të tij komplotin e tyre. Por ata vetëm qeshën me të, duke i kujtuar Antonit premtimin e Krishtit ndaj dishepujve të Tij: “Dhe nëse pinë ndonjë pije helmuese, kjo nuk do t’u dëmtojë” (Marku 16:18) Nëse ai do të hante ushqimin helmues pa dëm, ata do të ktheheshin në besim. Antoni e bekoi ushqimin dhe e hëngri pa dëm. Heretikët rrëfyen mëkatet e tyre dhe e realizuan premtimin e tyre.

 

Mrekullitë e dërguara nga Zoti nëpërmjet Shën Antonit janë të panumërta dhe me të mrekullueshmet, nga parashikimi i të ardhmes, nga shërimi i të sëmurëve madje edhe ringjalljen e të vdekurve. 

 

Meditim – Le të duam të lutemi dhe të punojmë pa parë, dhe të ruajmë në fshehtësitë e zemrave tona hiret e Zotit dhe rritjen e shpirtrave tanë të pavdekshëm. Ashtu si Shën Antoni, le të kujdesemi për këtë, dhe të tjerat t’ia lëmë Zotit.

Muaji i Zemrës së Shenjtë të Krishtit, P. Enjell Sereqi S.J. – Dita e Dymbëdhjetë

Muaji i Zemrës së Shenjtë të Krishtit, P. Enjell Sereqi S.J. - Dita e Dymbëdhjetë

Urata e Gatimit

Une po besoj me nji fee t’gjaallë se jam para madhniis sate, o Zoti i em, eja o Shpiirtë e Korpë per me i dalë para per me e adhrue.

Po permyzem me ftyrë per dhee me pellkë t’zemres po t’adhuroi, o Zoti i emë e po t’a dii per ndeer per t’mira qi m’ke baa, maa shëndritë, po t’lutem, menden teme e m’a xejë zemren qi t’a njofë, t’a due e t’a ndieki per herë ma fort Zemren tande, o Jezu Krishti, qi jee rruga, e verteta e t’gjaalltit, n’gjitha kto t’mira e vyrtyre qi po m’i mson sidomos: GATIMI I PARE & DYTE (ma poshtë), e banë qi mos t’i kundershoi ma shëndritsinave tua, por t’pertrihem prore nder vyrtyte tui jetue krishtenisht t’mund des n’hiir t’andë. O Zoja e Bekueme m’ndimo per m’e ju pergjaa Birit t’andë t’hyjnueshmit. Shejti Jozef, Enjilli i Rois e t’gjith Sheitnit e Parrizit lutnije Zotin per mue. 

Dita e Dymbëdhjetë

Gatimi i Parë: Ta kesh para mendiet Jezu Krishtin, qi tu kallxue Zemren e Vet t’thotë: “Xen prej mejet me kenë i pervujt me zemer.”

Gatimi i Dytë: Lypja xeetas pervujtniin, fillo mos me pasë mende t’madhe, mos me lakmue ndeeren e shekullit e mos me poshtnue kurr tjeterkend.

Mendimi i Parë

Mendo se me udhë do t’thona qi Zemra e Jezu Krishtit asht ba msusi i tana vyrtyteve, por posaçe na ka prii n’pervujtnii.

Xeni prej mejet, na thot i Lumi, qi jam i pervujt me Zemer (Mat 11:39) 

Cka asht pervujtnija? Asht nji vyrtyt me t’cillin njeri e mba vedin n’asgja para Zotit e para robit, e gëzon me kenë qitë m’njenen anë, e ne e punoftë ndoj send t’mirë ja ep krejt lavdin Perendiis, qi ja ka njitë doren me hir t’vet e vedin se njeh t’zott per kurr nji punë t’frytshme.

Per gjith se cillin t’krishtenë pervujtnija asht e nevojshme per mu shelbue. Krishti na e ka kputë me kto fjalë: “Mos u bashi t’pervujt porsi fmiit s’keni me hii n’Rregjinii t’Qiells.” (Mat 18:3)

Ma e pervujtuna e gjith krijesave, Zoja e Bekueme, n’at kangë, Magnificat: “T’madhnojn shpirti em…” e shfren zemren e vet me Zotin tu thanë: Ka ulë sundimit madhniit e ka çue nelt t’pervujtit. Fort e çmueshme asht virgjinija thotë Sh’Bernardi, por ma e nevojshme asht pervujtnija, sepse ajo a veç kshillue prej Krishtit, por kjo asht urdhnue n’dona me pshtue per jetë t’pasosme. A ja ke dit, o lexues i dashtun, pahin e ktij vyrtytit? Merre vesht pra se mëndyra per me pshtue shpirtin tand e me ken i lum asht me ndjekë ket vyrtyt. Mbasi keka kaq i nevojshëm, vene re si e muer mrapa Zemra e Jezu Krishtit, per me ecë mbas gjurmeve t’Saja.

Mendimi i Dytë

Sikuer madhshtija e t’parit njeri pruu rrenimin e njerzis marë, qishtu pervujtnija e Krishtit i dha ilaçin mu ndreqë persrii e mos me sharrue. N’t’mishnuem t’vet i biri i Tenzot e imtoi vedin tu e mshehë madhniin e hyjnis nen dukë t’nji foshnjes t’vogel, e si me pas kenë ma i mrami i njerzve desht qi n’t’leem t’vet kerkush n’Betlem mos ta dote n’shpi. Me vullndet e dau me lee n’shpellë t’lshueme doret, vend i berreve kuer i cete shtergata per jashta.

O Jezusi em, me ç’maall ke lakmue poshtnimin qysh n’t’parin ças t’jetës sate.

Sa do i shkretë me kenë njeri kurr s’len kerkush n’ket skamni, por edhe ne pastë qillue ndoj herë ky soj t’leemit kaq skamnisht, per t’vertetë ka kenë do mos do perdhunii. Jezu Krishti s’ka pasë nevojë me lee ashtu, por e ka zgjedhë vetë me vullndet per msim tonë. Zemra e Shelbuesit gjith u gëzue tu e pa vedin n’at skamni e at herë ndoshta do t’kenë thanë: “A thue se bit e Mii, si t’m’shofin n’ket poshtniim, ende s’kanë mu pervue per hater Tem? A thue prep se prep kan me lakmue madhshtiin? E njimend, i paa shnjerzinat tona, qi edhe mbas ktyne provve t’Tija s’kishim me thye edhe madhshtiin tonë.

Jo veç shkolla e shpellës t’Betlemit na qet n’dritë ket vyrtyt, por ma fort jeta e Tij n’vetmii n’Nazaret, herë n’shpii, herë n’magaze, ku lodhet gjith diten tu derdhë mundë e djers n’punë t’padaame. Edhe n’ato trii vjet qi duel me predikue shkelxei n’pervujtnii, sa mrriti me thanë qi s’po lypi tjeter veç se nderen e lavdin e Atit qi m’ka nisë.

Por ma fort na e msoi n’mal t’Kalvarit. Ai kryq e ajo dekë fort e mundshme, si me pasë gojë, na veen detyren me kenë t’pervujt. At herë n’at Zemer t’hyjnueshme shkrepen kaq t’perbuzuna, saa, si thotë Sh’Gjeremia profetë, “kje ngii prej sosh”. S’thohet se kje ngii me dhima, pse ndoshta kishte mujt me hjek edhe ma tjera; por me poshtnime tejshkoi e kapercej ç’farë do kufinit. Mbasi Jezu Krishti, tu kenë Zoti vertetë, ka dashtë poshtnimet, sa ma fort, i lexues i dashtun, t’perkasin ty. Shum mirë thotë Sh’Agostini: “Mos mjeftoftë kjo pasqyr e Shelbuesit tand me t’shporrë prej madhshtijet, s’di ç’bar tjeter ka me ta shëndoshë… Krijesat deshten me kenë si Zota n’madhnii e u buerne, tyy t’epet lirimi madje edhe detyra me kenë si Zoti n’pervujtnii, per me lumnue per jetë t’jetës. 

Mendimi i Tretë

Mendo se me u pas gjet at herë n’mal t’Kalvarit per me paa Krishtin t’kryqëzuem, me ket fee t’gjall qi ke sot, ç’kujtime zeellit t’kishin shkue nder mend. Me t’pas thanë kush: Ta dish qi edhe mbas ktyne poshtnimeve t’Zot-njerit ende s’kishte per tu zhbii madhshtija prej shum t’krishtenëve, ti kurr s’ja kishe pasë besen ktyne fjalve. Po kqyr tesh, sa fort ishe rrejt, tu vue re n’kta kohna se kand e kand ka kap ky ves i mrapshtë. Sot kan dalë per fushë lakmimet mu dukë nder sy t’gjindve, dishiret per mu levdue prej njerzve, sot njeri po çohet peshë per ç’do fjalë t’vrashme e kaq fort po ja kqyrë hatrin vedit, sa me perbuzë e me mbajt n’asgjaa shokët e vet. Po ça kena me pergjegjë, kur t’dalim para Krishtit per mu gjikue? At herë ka me na plasë nder syy madhshtiin tonë, qi kena marrë mrapa kundra msimeve t’Tija. Sh’Bernardi lidhë gjithkend tu thanë: “Ose Krishti gabon ose shekulli rrehet.” Pos s’asht se si me gabue ditunija e hyjnueshme. 

Porositju kësajë Zemer t’hyjnueshme deri sa asht Bab i dashtun e mos prit me tu ba gjygjtaar i rrebtë. Bane nji premtim t’foort me i kundershtue me ndimë t’Zotit ktij vesit, per me ja thye hovin deri sa ta shtrojsh krejt. 

Urata

C’msim t’neelt m’ke dhanë, o Zemer e shugurueshme! Ti, O Jezusi em, pa pikë vshtiiret, kishe mujt me gëzue çmime e ndeerime prej gjith krijesave, sikuer t’perkitte, por tu i vue nen kambë trimnisht ju shtrove poshtnimeve ma t’mdhaja. Mbas kësajë pasqyre kaq t’shkelqyeshme, si kam me mujt mbas sodit mu dhanë mbas ndeeret e lavdit? O Jezusi em, me pas punue sikuer une nji i pa fee qi s’t’nje Ty, asht gjysa e s’keqes, por une qi jam i krishten e dishroj mu njehë n’numer t’perkushtueshmeve t’Zemers s’Ate e me jetue ndryshe prej msimeve tua, asht nji e zezë qi s’dii me marrë vesht, as s’dii me kja sa duhet. Shof veprat tua e une çuditem qi jam kaq larg prej Tejet, due me t’ndjekë por s’kam fuqii as trimnii. Ban qi mbas sodit lumnija jeme t’jeen me t’pergja Ty, tu e perbuzë ndeeren e lavdin, e tu lakmue me kenë veç i madh, si thotë Sh’Stanislau Kosta, atje ku asht madhnii e unjishme, due me thanë para Tejet e para t’gjith Shejtnave n’Rregjini t’Parrizit. 

Lulja e Shpirtit

Sot ne t’thashtë ndokush ndoj fjalë so t’vrashme, qi s’t’bie per shtat, ruju se i pergjegjë me egercim: per hater t’Zemers s’Jezu Krishtit duroje e pervuju nder kambë t’gjithve. 

Zhgjetorja

Falma, o Krisht, pervujtniin e vertetë

 

M’len, o Krisht, me t’ndjekë pa praa
N’pervujtni du n’shej mu daa. 

Ndollia

Zemra e Jezu Krishtit fort e pervujt ka diftue pezem t’fort per nji krenii t’vogel, sikuer e këndojm n’jetë t’Sh’Kiarës t’Montefalkonit. Kjo shejtnesh edhe para se mu ndrye n’kuvend, tu mendue shpesh mundimet e Krishtit, shifte n’mëndyrë t’posaçme secillin themel t’atii mundimit, qi merrte me kujtue. Mbasi i mushej mendja se kto vegime s’ishin veç per te, por per gjithkend, muer me jau zblue do shoqeve t’veta. Kto si i ndiine kto ndeerna, fort u binden, e filluene me pvetë ma thellsisht per me i diit edhe ma mirë. At herë shejtnesha muer vesht se ishin dhantina jashtzakonit qi Zoti per mirsii t’vet i bate, e fort u kuq per ket kallxim. N’at ças s’kje gjith aq gadi me largue nji madhshtii, qi i pershkoi neper mend. Ket faj kaq t’vogel, s’desht Krishti me lanë pa ndeshkim. Me i herë i hoq t’gjitha ngushllimet e shpirtit, edhe ato t’dukuna t’posaçme e e lshoj sherbtoren e vet n’trishtime, n’ngushtime e nder do tundime t’randa. 

Per dhet vjet i zgjaten kto ngushtime t’shpirtit per me laa at faj t’vogel. Si e  bani me t’pervujt ket pendesë, persrii ju duk Jezu Krishti, e mushi me gëzim e gazmend tu e shterngue n’Zemer t’Vet e e thirri bii e Eme e dashtun. 

Kujto tash ti se sa ma mnii ka me marrë Krishti n’ty, per at madhshtii tande, me t’cillen me sy çilë bahe fajtuer per oor.  

Trinia e Shenjtë – Katekizmi i Koncilit të Trentit

Trinia e Shenjtë - Katekizmi i Koncilit të Trentit

Duhet të rrëfehet se ka vetëm një Zot, jo shumë zota. Sepse ne i atribuojmë Hyjit mirësinë supreme dhe përsosmërinë e pafundme, dhe është e pamundur që çfarë është supreme dhe më e përsosura mund të jetë e përbashkët për shumë të tjerë. Nëse një qenieje i mungon ndonjë gjë që përbën përsosmërinë supreme, ajo është rrjedhimisht pra e papërsosur dhe nuk mund të ketë natyrën e Zotit. 

 

Uniteti i Zotit vërtetohet edhe nga shumë fragmente të Shkrimit të Shenjtë. Është shkruar: Dëgjo, o Izrael, Zoti, Hyji ynë, është një Zot; përsëri Zoti urdhëron: Nuk do të kesh perëndi të huaja veç Meje; dhe më tej Ai shpesh na këshillon me anë të Profetit: Unë jam i pari dhe Unë jam i Fundit dhe përveç meje nuk ka Zot. Apostulli gjithashtu deklaron hapur: Një Zot, një besim, një pagëzim.

Megjithatë, nuk duhet të na nxisë habinë nëse Shkrimet e Shenjta ndonjëherë u japin krijesave emrin e Perëndisë. Sepse kur i quajnë Profetët dhe gjykatësit perëndi, ata nuk flasin sipas mënyrës së Johebrenjve, të cilët, në marrëzinë dhe pandershmërinë e tyre, krijuan për vete shumë perëndi; por shprehin, me një mënyrë të foluri të përdur në atë kohë, një cilësi ose funksion të shquar që u jepet këtyre personave si dhuratë nga Hyji.

 

Prandaj, Feja e Krishterë beson dhe shpall, siç thuhet në Kredon e Nicesë në konfirmimin e kësaj të vërtete, se Zoti në Natyrën, Substancën dhe Esencën e Tij është një – Por, duke u ngjitur akoma më lart, e kupton se Ai është Një dhe adhuron Unitetin në Trinitet dhe Trinitetin në Unitet.

 

Në Substancën e Hyjnisë, Ati është Personi i Parë, i cili me Birin e Tij të Vetëmlindur dhe Shpirtin e Shenjtë, është një Hyj dhe një Zot, jo në singularitetin e një Personi, por në trinitetin e një Substance. Këta Tre Persona, meqenëse do të ishte pandershmëri të pohohej se ata nuk janë të ngjashëm ose të pabarabartë në asgjë, kuptohet se janë të dallueshëm vetëm në vetitë e tyre përkatëse. Sepse Ati është i palindur, Biri i lindur nga Ati dhe Shpirti i Shenjtë rrjedh nga të Dy. Kështu, ne e pranojmë se Esenca dhe Substanca e Tre Personave janë të njëjta në kuptimin e tillë që ne besojmë se duke rrëfyer Zotin e vërtetë dhe të përjetshëm, ne duhet të adhurojmë me devotshmëri dhe plot besim dallimin në Persona, unitetin në Esencë dhe barazinë në Trinitet. 

 

Prandaj, kur themi se Ati është Personi i Parë, nuk duhet të kuptojmë se në Trini ka ndonjë gjë të parë ose të fundit, më të madhe ose më të vogël. Askush nga besimtarët të mos jetë fajtor për një pandershmëri të tillë, sepse feja e Krishterë shpall të njëjtën përjetësi, të njëjtën madhështi lavdie në Tre Personat. Por duke qenë se Ati është Fillimi pa fillim, ne pohojmë me të vërtetë dhe pa hezitim se Ai është Personi i Parë dhe siç dallohet nga të tjerët për nga marrëdhënia e tij e veçantë e atësisë, kështu vetëm prej Tij është e vërtetë që Ai lindi Birin nga përjetësia. Sepse kur në Kredo shqiptojmë së bashku fjalët Zot dhe Atë, kjo do të thotë se Ai ishte gjithmonë edhe Zot edhe Atë.

 

Meqenëse askund tjetër hetimi shumë kurioz nuk është më i rrezikshëm, dhe gabimi nuk është më fatal, sesa në njohjen dhe interpretimin e këtij misteri më të thellë dhe më të vështirë, prifti le të mësojë se termat natyrë dhe person të përdorur për të shprehur këtë mister duhet të ruhen në mënyrën më skrupuloze; dhe le ta dinë besimtarët se uniteti i përket Esencës dhe dallimi Personave. 

 

Por këto janë të vërteta që nuk duhen bërë objekt hetimi shumë të thellë, kur kujtojmë se ai që është kërkues i madhështisë do të tronditet nga lavdia. Ne duhet të jemi të kënaqur me bindjen dhe sigurinë që na jep besimi se na janë mësuar këto të vërteta nga Vetë Zoti, dhe dyshimi në fjalën e Tij është skaji i marrëzisë dhe mjerimit. Ai ka thënë: Mësoni të gjitha kombet, duke i pagëzuar në emër të Atit dhe të Birit dhe të Shpirtit të Shenjtë; dhe përsëri, janë tre që japin dëshmi në qiell, Ati, Fjala dhe Shpirti i Shenjtë; dhe këta të Tre janë Një. 

 

Megjithatë, ai që me bujarinë hyjnore u beson këtyre të vërtetave, le t’i lutet dhe ti përgjërohet vazhdimisht Hyjit dhe Atit, i cili i krijoi të gjitha gjërat nga hiçi dhe që urdhëron gjërat ëmbëlsisht, i cili na dha fuqi të bëhemi bij të Hyjit dhe që i bëri të njohur mendjes njerëzore misterin e Trinisë – le të lutet, them unë, pandërprerë që, i pranuar një ditë në tabernakujt e përjetshëm, të jetë i denjë të shohë sa e madhe është pjelloria e Atit, i cili duke soditur dhe kuptuar Veten, lindi Birin si Veten dhe të barabartë me Veten e Tij, se si dashuria për bamirësinë hyjnore në të Dy, krejtësisht e njëjtë dhe e barabartë, që është Shpirti i Shenjtë, që buron nga Ati dhe Biri, lidh Lindësin dhe të Lindurin me një lidhje të përjetshme dhe të pazgjidhshme; dhe se kështu Esenca e Trinisë është një dhe dallimi i Tre Personave është i përsosur.

Muaji i Zemrës së Shenjtë të Krishtit, P. Enjell Sereqi S.J. – Dita e Njëmbëdhjetë

Muaji i Zemrës së Shenjtë të Krishtit, P. Enjell Sereqi S.J. - Dita e Njëmbëdhjetë

Urata e Gatimit

Une po besoj me nji fee t’gjaallë se jam para madhniis sate, o Zoti i em, eja o Shpiirtë e Korpë per me i dalë para per me e adhrue.

Po permyzem me ftyrë per dhee me pellkë t’zemres po t’adhuroi, o Zoti i emë e po t’a dii per ndeer per t’mira qi m’ke baa, maa shëndritë, po t’lutem, menden teme e m’a xejë zemren qi t’a njofë, t’a due e t’a ndieki per herë ma fort Zemren tande, o Jezu Krishti, qi jee rruga, e verteta e t’gjaalltit, n’gjitha kto t’mira e vyrtyre qi po m’i mson sidomos: GATIMI I PARE & DYTE (ma poshtë), e banë qi mos t’i kundershoi ma shëndritsinave tua, por t’pertrihem prore nder vyrtyte tui jetue krishtenisht t’mund des n’hiir t’andë. O Zoja e Bekueme m’ndimo per m’e ju pergjaa Birit t’andë t’hyjnueshmit. Shejti Jozef, Enjilli i Rois e t’gjith Sheitnit e Parrizit lutnije Zotin per mue. 

Dita e Njëmbëdhjetë

Gatimi i Parë: Ta kesh para syve konakun shejt, sidomos Jezu Krishtin, qi a n’paqe t’madhe, ndonse Erodi mizuer kerkon me mytë

Gatimi i Dytë: Per çka do t’ndollin mundoju me mbajt paqen permrenda e perjashta, venu shpesh n’dorë t’Zotit, e thuej sidomos nder kundershtime: “U baftë vullndesa jote, o Zoti jem”

Mendimi i Parë

Ky t’shkruem vullndesës t’Perendiis asht unjii pshtetë n’themel t’pervroitiis, a t’kujdesit qi ka i Lumi per gjithcillin nder nee. Nder t’tana vertetsiit e fees kjo asht ma e kandshmja per zemer t’njerit, qi e ngushllon e e zemron nder nji mii travajë t’kësajë jetë.

Tash ti kjo vertetsii na mson qi nder t’gjitha t’ndollnat do ta ngulim nji shpnesë t’plotshme n’Zotin, qi gjithçka urdhnon e pervrojtitë per t’mirë tonë.

Veshtroni si i flet vetë Krishti apostujve: “Veni re, thot i Lumi, zogjt e ajrit, t’cillët as mjellin as korrin; e veç Zoti i udhqen e kurr nji s’des ujet. Kqyrni edhe sa i hijshem rritet e zbardhohet liri a zamaku nder ara pa i ra mrapa dorë njerit. Mbasi praa i madhi Perëndi mban gjall zogjt e shpendt e ka kujdes me stolitë nji lule qi sot asht e njomë e neser veshket e thahet, sa ma fort ka me pas kujdes me pervrojtitë per ju, o njerz besim pak? Deri fijet e flokut t’krees janë t’tana njehë; e kerkush s’ka me ju zhgulë nji fije t’vetme pa e premtue Ati em.”

Mbas ktii msimit per ç’arsye do t’drona, tu diit prej Fejet, qi kurr nji send s’na ndollë pa leje t’Zotit, i cilli asht Baba jonë fort i dashtun?

Pernjiment me dit se kurr gjaa s’na qillon pa dashtë nji njeri, qi na ka krejt per zemer, a thue se s’kishim me fjetë n’fashë e me rrnue n’paqë? Edhe ne na ndolltë ndoj punë e vshtiir, kishim me ju shtrue me vullndet, tu e dit vertetë se n’ket mëndyrë kena me pshtue prej ndoj t’zezës ma t’randë, jose prej aso t’keqet do t’na dalin ndoj dobii e posaçme. Po pse s’mendojm qishtu edhe per Zotin, qi na mba n’shplakë t’dorës e na ka fort n’hater?

Oh sa e dekun asht kjo Fe! O i krishtenë, lute edhe ti Zotin sikuer e luten apostujt: “O Zot, na e rrit Feen.” (Luka 17:5)

Mendimi i Dytë

S’mjeftoi per t’Lumin me na diftue me gojë ket vyrtyt, por desht edhe me vepra t’veta me na e msue. T’gjith jeta e Tij kje nji t’shtruem i padashem vullndesës t’Atit t’vet. Qishtu flet prej gojës t’rregjit profet: “Dashtniis s’ate o At, po i pshtes gjith qellimet e mija.” (Psalm 30:15) N’ket farë maset kje edhe e mramja fjalë: “Nder duur t’tua, o At, po e lshoj shpirtin Tem. (Luka 23:46)

Vene re at Zemer t’hyjnueshme qi pa farë kujdesit per vedi, unjii lshohet nen sundim t’Zojës s’bekueme e t’Sh’Jozefit, e ktyne ja len paravrojtiin e kujdesin e shujtës t’Vet, qishtu edhe t’ikës n’Egjipt, t’ndejunit n’at dhee e t’kthyemit n’Nazaret. 

Kryekput e kishte vue uzdajen e vet n’Atin e gjithpushtetshëm e n’ato qi n’tok ishin kamba e Tij.

Bukurmirë m’je baa pasqyrë, o Jezusi em, e tu t’pa Ty une po turpnohem per ligshtii teme, e po e dishmoj me lot per faqe se pak uzdajë kam pas deri sot n’Tu, qi gjithçka ujdis e pervrojtitë per dobi teme. Sa herë jam largue prej vullndesës sate tu u ankue e tu e kerkue nder punë t’mia kanden e pelqimit tem.

Sa paqe kishte gëzue e shkreta zemra jeme me u pas lshue krejt nder duur Tua, t’madhe fashë kishe me pas sot, si nji foshnje n’prehen t’s’amës s’vet.

Mendimi i Tretë

Mendo se gjithmonë i krishteni ka nevojë per ket vyrtyt, por n’nji mëndyrë t’posaçme ka nevojë n’kto kohna t’vshtira, t’cillave ja kena mrrit. Shum herë ndoshta disaa kujtime t’trishtueshme na shkojn neper mend me t’cillat shejtani vjen tu na turbullue. Pse i lejon Zoti gjith t’kqijat n’ftyrë t’tokës? Pse sa t’mirë janë rrethue prej mjerimesh e sa t’kqi gëzojn nji mii t’mira? Pse Kisha Shejte asht poshtnue e meshtarija marrë neper kambë? S’na tokon nee me i diit arsyet, mjeft asht me thanë se Zoti na do t’miren tonë. Feja na mson se i Lumi s’ja ndalë hovin shum herë baakqive, pse do me xjerrë ndoj dobii t’posaçme per ne, sadopak t’kullohet i miri sikuer ari n’zjerm. 

A thue se Krijuesi i botës do t’na apë arsyet ne, e do t’na kallxojn pse sundon ashtu? T’pervuhena perpara dijes t’pamarueme e tu e mbajt vedin mkatnorë, t’kujdesena mu shporrë prej mkatesh e me ja ba t’Lumit sherbesen t’unjiishme, mbasi hera herë na i çon kto travajë prej fajesh, pse do me na shelbue per jetë t’jetës. Mos t’ankohena pra, pse nji mkat i vetun mjefton per me na u shkrepë mbi ne gjith farë ndeshkimesh t’pasosuna, qi i kalon t’tana t’kqijat qi munden mu hjekë n’ftyrë t’tokës.

T’na binë nder mend qi s’jena ktu me gëzue, por me i sherbye Zotit e mu shtrue vullndesës t’Tij per me hi kshtu n’lumnii t’Parrizit.

O Zemra e Jezu Krishtit, m’ep, po t’lutem, ndim e burrnii qi pervujtnisht ti shtrohem n’t’gjitha punët vullndesës Sate t’shejtnueshme, e cilla ka me kenë per mue gurra e kroni i pashterrshem i paqes n’ket jetë, e per gjith amshimin, gëzimi e meritimi i pamasë.

Urata

O e mira jeme e pashoqe, po pse s’ta baj unjii kurban zemren teme, tu e shkue per herë jeten mbas vullndesës Tande, sikuer Ti gjithmon e shkove nen sundim t’Atit? Fort po dishroj me ta ndjekë Zemren! Por mrapa po tutem se si t’binë rasa e nji t’vshtirës ç’faret do, me nji herë po e harroj premtimin tem e po ngurroj. Ti, o Jezusi em, forcoje ligshtiin teme, qi trimnisht t’eci perore per vullndesë Tande. Ty po ta fali vetvehten e tana dishiret e mija e mbas sodit s’kam me kerkue tjeter gja n’shekull, veç se me baa çka t’ka ana Ty, per me t’kondendue. Mbasi e di vedin t’pafuqishem po i mbledhi tubë t’gjitha vshtirsiinat e mia per me i shtii n’Zemer Tande, e aty mrendë shejtnue prej atij zjermit t’hyjnueshem, kan per t’mu dukë ma t’ambla e ma pa t’vshtiira.

Ban, o Jezusi em shka t’duesh mbi mue, veç nji lutje kam per Ty e me fjalë t’Sh’Injac Lojolës po t’lus: “Dashtniin Tande me hiir Tand mos ma kurse e at herë jam mjaft pasanik”

Lulja e Shpirtit

Kqyr se cilla asht ajo gjaa send n’t’cillen ke vshtiir me u shtrue vullndesës t’Tenzot e burrnisht theje ket t’vshtiir; e per me qindrue n’ket premtim shko mu pjekë n’Zemer t’Jezu Krishtit e xeetas lute per me tu perkrahë.

 

Zhgjetorja

Vullndesen Tande due me baa,

Prej kso kurr un s’kam mu daa.

Ndollia

Nji shkrimtaar i permendun e zaamadh kallxon se nji Virgjineshës shejte ju shprepen n’trup do dhima kaq t’randa sa i bahej si me kenë n’fund t’ferrit. E si premtoi Zoti i zgjaten shum kohë kto mundime per herë n’nji masë. Shejtnesha i hoq me nji durim t’palodhun, por per me pas per herë fuqin, qe si e luti Krishtin: “O Jezusi em! Ti je Krijuesi e Shperblyesi, deh po t’lutem ndimoje ket krijesë t’mjerë, qi asht rrahë prej kësaj dergjet. Une po ja kam hatrin vullndesës Sate e unjii po i shtrohem gjygjit Tand t’drejt e puno n’mue si t’keesh pelqimin Ti, randoje ne daç doren Tande permbi ket trup, veç se mep fuqii ti baari me gëzim e gazmend. Tash e n’jetë t’pasosme due me ba e me hjekë gjith çka t’knaqë Ty.”

Ky t’shkruem vullndeset nji kaq e pat n’hater Jezu Krishti, sa n’at ças ju duk i paashem, e me amelcim t’pashoq e ngrehi prej vedit e e shterngoj n’krahnuer e si e aviti Zemers t’vet e mushi me knaqa t’Parrizit, sikuer me pas kenë n’lumnii t’qiells. 

C’m’at ditë ju zhduken t’gjitha dhimat prej trupit t’sajë.

O t’lumtë na, ne u shtrojshim per herë vullndesës t’Tenzot e ne thaçim edhe na nder travajë tona ato fjalë t’Krishtit: “Po o At, pse qishtu t’ka pelqye Ty.” (Mat. 11:26) 

11 Qershor – Shën Barnaba

Jeta e Shën Barnabës

Ne lexojmë se në ditët e para të Kishës, “turma e besimtarëve kishte vetëm një zemër dhe një shpirt; dhe askush nuk thoshte se gjërat që zotëronte ishte e tija”. Nga kjo shoqëri e zjarrtë, veçohet vetëm një me emër, Jozefi, një Levit i pasur, nga Qipro. “Ai që kishte tokë e shiti, i solli të ardhurat dhe i vuri te këmbët e apostujve”. Tani i dhanë një emër të ri, Barnaba, bir i ngushëllimit. Ai ishte një njeri i mirë, plot me Shpirtin e Shenjtë dhe me besim, dhe shpejt u zgjodh për një mision të rëndësishëm në Kishën e Antiokisë që po rritej me shpejtësi.

Këtu ai e kuptoi punën e madhe që duhet të bëhej midis grekëve, kështu që nxitoi të merrte Shën Palin nga Tarsus. Pikërisht në Antioki të dy shenjtorët u thirrën në apostullimin e johebrenjve, dhe kështu ata u nisën së bashku në Qipro dhe në qytetet e Azisë së Vogël.

Predikimi i tyre i goditi njerëzit me habi dhe disa thirrën: “Perënditë kanë zbritur tek ne në ngjashmëri me njerëzit”, duke e quajtur Palin Merkur dhe Barnabën Jupiter. Shenjtorët udhëtuan së bashku për në Këshillin e Jeruzalemit, por pak pas kësaj ata u ndanë.

Kur Agabi profetizoi një uri të madhe, Barnaba, jo më i pasur, u zgjodh nga besimtarët në Antioki si më i përshtatshmi për të mbajtur, me Shën Palin, lëmoshën e tyre bujare për Kishën e Jerusalemit. Barnaba i butë, duke mbajtur me vete Gjonin, me mbiemrin Mark, të cilit Shën Pali nuk i besonte, u fut në Qipro, ku i mbaron historia e shenjtë; dhe këtu, në një periudhë të mëvonshme, ai fitoi kurorën e tij martire.

Muaji i Zemrës së Shenjtë të Krishtit, P. Enjell Sereqi S.J. – Dita e Dhjetë

Muaji i Zemrës së Shenjtë të Krishtit, P. Enjell Sereqi S.J. - Dita e Dhjetë

Urata e Gatimit

Une po besoj me nji fee t’gjaallë se jam para madhniis sate, o Zoti i em, eja o Shpiirtë e Korpë per me i dalë para per me e adhrue.

Po permyzem me ftyrë per dhee me pellkë t’zemres po t’adhuroi, o Zoti i emë e po t’a dii per ndeer per t’mira qi m’ke baa, maa shëndritë, po t’lutem, menden teme e m’a xejë zemren qi t’a njofë, t’a due e t’a ndieki per herë ma fort Zemren tande, o Jezu Krishti, qi jee rruga, e verteta e t’gjaalltit, n’gjitha kto t’mira e vyrtyre qi po m’i mson sidomos: GATIMI I PARE & DYTE (ma poshtë), e banë qi mos t’i kundershoi ma shëndritsinave tua, por t’pertrihem prore nder vyrtyte tui jetue krishtenisht t’mund des n’hiir t’andë. O Zoja e Bekueme m’ndimo per m’e ju pergjaa Birit t’andë t’hyjnueshmit. Shejti Jozef, Enjilli i Rois e t’gjith Sheitnit e Parrizit lutnije Zotin per mue. 

Dita e Dhjetë

Gatimi i Parë: Ta kena n’mendje tonë Jezu Krishtin qi i thotë apostujve: “S’kerkoj lavdinë Teme, por t’Atit qi mka çue” e per ket fill rrahte pa praa Zemra e Tij

Gatimi i Dytë: Pertrije shpesh nder vepra tua gjatë ditës me i dhanë lavd e ndeer Zotit, e kur t’vjen mendimi i krenaris, thuj trimnisht: S’kam fillue per ty, o krenari, as per ty s’du me marue. 

Mendimi i Parë

Filli i mirë nder vepra tona asht nji tinzim fort i çmueshem per me e shëndrrue n’aar t’kulluem t’dashtniis ç’do veper sado t’vogel qi e bajm gjat dits; se cilla punë pra e bame per hater t’Zotit e me ja baa pelqimin t’Lumin asht e vyrtytshme e na e rritë hirin e Zotit e na shtie rrajë n’shpirt tonë e kndej na e shumon edhe lumniin e gzimin n’Parriz. 

Shejtnit fort e çmojshin ket msim, e pa praa ja porositshin gjithkujë porsi nji mjeshtri per mu mkamë e mu perparue shpejtas n’udhë t’Zotit. 

E ça asht ky fill?

S’asht tjeter veç se me ja falë Zotit diten, due me thanë gjithçka t’mendoj, çka t’flas, çka t’punoj e t’hjeki, n’nadje me ja kushtue t’Lumit per me i pelqye e me kondenue, me ket mëndyrë qi i krishteni lumnon ma fort per lavd e ndeer t’Zotit se per at dobii o t’knaqun, qi i vjen vedit prej atyne veprave.

Sh’Françesku i Sales thotë se me punue kso doret asht aq e pershpirtshme e e meritueshme sa me thanë uratë; kallxon se janë tri soj uratësh: e mendes, e gojës e e veprave, e kjo e mramja asht pshtetë me punue perherë n’lavd t’Zotit e me fill per me i pelqye perore t’Lumit. T’ja dish pra pahin, o lexues i dashtun, kti vyrtytit e orvatu mu regjë n’te tu i qirue me kujdes fillet tua. Mendoju me rrahë me mend madhniin e Tij e me xanë mëndyrën per me vaditë per mos mu lodhë kot e pa meritim. 

Mendimi i Dytë

Per me kenë i drejt e i kulluem gjithmonë filli jonë, do t’xaam prej Zemres s’Jezu Krishtit per me i shporrë fillet qi e çarsin meritimin e veprave tona. Ta ndigjojm prej gojës t’Lumit se çka na thotë: “S’kerkoj lavdinë Teme, por t’Atit qi mka çue” (Gjoni 8:50)

N’nji tjeter vend: “Ne e levdosha Vetvedin, lavdi Jem nuk asht kurrgja” (Gjoni 8:54) 

Po pse flet Krishtu n’ket mëndyrë? A thue se drashka madhshtiin? Jo, por veç per msim tonë. Mushe menden se dishiri i çmimit, hatri i vedit e krenija e kanë rrajen prej madhshtiis, e jan ato psime qi i prishin veprat e porsi têja, qi grimcohen, qishtu edhe kto ja grabisin veprave t’gjith meritimin, qi kishin xjerrë me pas kenë bamun unjii per hater t’Zotit. Shelbuesi jonë s’ka se si na e miraton kreniin sa do t’vogel, e kndej na ven t’madhe leçii qi kur t’bajm ndoj lmoshë mos ta dinë dora e majtë shka t’ban e djathta.

Shef nji fije madhshtii n’zemer t’apostujve, se pse me fjalë t’gojës kishin shtrue edhe shejtanat; si duroj aspak, por me nji herë u permendi se per ket mkat Ejt u rrxuen prej Qiellit n’fund t’ferrit. Ne kjoftë nevoje qi veprat e mira t’shifen prej tjerve na urdhnon me i ba vec per ndeer e lavd t’Atit t’gjithpushtetshem. 

Qe msimet qi na jep Zemra e Jezu Krishtit. Merre tash n’dorë tanden e kqyr sa shtremtë ka punue: sa herë nder vepra tua je kenë dhanë mbas ndeeret t’shekullit e mbas dishirit per me kenë levdue prej gjindve, ose ke punue kot e per zakon pa e çue menden tane te Zoti. Mbas sodit shpesh tereziti fillet tua, sado pak mbas disa veprave ma t’mdhaja, e kshtu me ndimë t’Zotit ke me i shporrë prej shumë fajeve e s’ke me perzie ma fille t’shtremta, qi ta prishin krejt shperblimin ose zvoglojn pahin, qi kishte mujt me pasë vepra jote para Zotit.

Mendimi i Tretë

Por Zemra e Jezu Krishtit jo veç e dan prej veprave t’veta çdo njet qi s’ish per lavd t’Atit t’Vet, por kapi ato ma t’kolluemet. Kaq per vullndet i shkoi sa as hijen e ndeers nuk e desht per Vedi. Sikuer e mendove n’t’dytin mendim, n’gjith jeten e Vet ky kje filli i t’Birit t’Tenzot bamun njeri e e kerkon n’t’gjitha punët. 

Per hater t’Atit t’Vet ndej per tridhet vjet nen sundim t’Zojës e t’Sh’Jozefit tu u lodhë n’nji dugajë me at zanatë t’vshtirë t’drrasaxhiis.

N’t’gjith ato vjet qi jetoj mshehtas n’Nazaret, s’kerkoi me ba kurrnji punë t’madhe nder syy t’njerzve, pse ksi sojit e lypte ndera e Atit t’Vet. E si erdh koha me dalë me u predikue çiltas popujve, Zemra e Tij punoi veç per ndeeren e lavdin e Atit, fjalët e t’cillit ja msote robniis. Kur gjindja çuditë prej fjalve t’Tija shkoshin tu thanë: “Kurr rob njerit s’ka folë kaq mirë”, hiç i Lumi s’ja ven veshin ktyne fjalve, por ban si mos me i ndii. Skribët e Farizejt e marrin neper kambë e i kercnohen n’shum mëndyrë t’paudhë; e Krishti i duron e aspak s’topitet, pse kshtu nderote Atin e Vet.

Kur popujt ngrehë prej ambelcimit e prej nji mii t’mirave qi shprazte mbi ta donë me ba mbret, i Lumi ik prej tyne e mshehet. Kur anmiqt e kerkojn me e kapë per me mytë per mundim, aspak s’tutet e thotë me t’vertetë: “Unë gjithmon po baj çka i ka anda Atit tem”

Merre vesht nji herë, o lexues i dashtun, se veç çka i pelqen Zotit asht per tu çmue e per tu madhnue, e prandej edhe veprat sado t’vogla e t’poshtnueme, ne kjoshin dashtë prej Perendiis e kan nji pah fort t’randë; por n’tjetren anë veprat edhe ma t’shndritshmet pa vullndesë t’Zotit s’vijnë kurrgja para Tij. 

O Zemra e Jezu Krishtit ban qi ta shtii mirë n’mend ket t’vertetë e t’veproj gjithmon per Ty. Gjith çka punosha mbas tashit shkoftë per Krishtin e me Krishtin. Ta dish qi kto fjalë t’shkurta kanë n’vetvedin msimin ma t’saktin per me pshtue meritimin e veprave tua.

Urata

Vyrtytet Tua, o Jezusi em, do t’m’xeejn per me t’pergja per herë ma fort, por ky vyrtyt, qi sot m’ke msue do t’m’zellojn edhe ma fort, pse m’te asht pshtetë gjith e mira jeme. Po kujtohem se mos veprosha per ndeer e lavd Tand, kam mu gjetë nji ditë me duur thatë; e atherë ke me m’thanë: E ke pas meritimin prej shekullit, pse per hater Tem pak o aspak si ke ba. E ç’dobi se je pasqyra jeme mos t’marrsha mrapa? Unë kisha me dalë ma fajtuer para Tejet. T’lutem o Jezusi em, gjith kto msime Tua mos t’shkojn kot per mue. M’ndimo, per Zemer tande, qi t’ndeeroj e t’levdoj Ty gjithmonë me vepra t’mia e kurr mos t’kerkoj kotniin e shekullit e ndeerimin tem. A ka me kenë se si, mbasi i njofta fillet e Zemers s’ate, mos me i ndjekë e mos me tu pergja Ty? Mos e kqyr shnjerziin e t’pakenunin tem, por mirsiin e Zemers s’ate. M’zgidh, po t’lutem, per nxansin Tand, e sikuer e msove t’Lumen Margeritë, m’mso, m’bertit e m’ep ndeshkime kur t’bahem per ta e mund t’mrrii edhe vetë me punue pa ja daa per nderim Tand e me at t’xeet e me at krejtnii, qi e lypë ky fill kaq i drejtë e i madhnueshëm.

Lulja e Shpirtit

Pos nadjes edhe diten, sa ma shpesh t’mundesh, pertrije fillin e mirë, e dishmoj Zotit, se per herë do me veprue per ma t’madhen ndeeren e Tij

Zhgjetorja

Per hater Tand, o Zot e hjeksha ket vajë

Gjith çka t’baj, ça t’hjek per herë
I kjoftë Zotit lavd e ndeer

Ndollia

Lexojm n’jetë t’Lumes Margerit Alakok se Jezu Krishti lypte prej ksaj t’Lumes nji sherbesë t’unjiishme, e prandej dote qi mos ta njolloste shpirtiin me kurrnji faj sa do t’vogel e kur gabote me ndoj send t’leet, se lete me kalue pa e qortue e pa i dhanë ndeshkimin. Nji ditë kjo sherbtore e Zotit tu bisedu me shoqe t’veta e pelqej nji mendim t’hatrit t’vedit. Me vrap Krishti ju duk e i diftoj pezmin e vet me kto fjalë: “T’binë nder mend se Unë jam shejtnija e pambarueme e msoj shejtniin e unjiishme, jam dlirnija e pamasë e pra s’mund s’mund t’baari nji ma t’voglin faj. 

T’kam ba me diit se per mshirë teme t’pashoqe ma mbushë menja mu ba msuesi yt per me t’rritë e me t’madhnue per Zemer teme, e kurrsesi s’mund ti duroj shpirtnat e ftoftë, qi i bajn pa u pendue mkatet e leta. Ne kjosha i dhimshem per me e durue ligshtiin tande, jam edhe i idhtë per me e shtrue edhe me ndeshkime t’pabesen tande…”

Tash ti mendo mirë, kur Shelbuesi jonë qortoi kaq rreptë sherbtoren e Vet per nji faj fort t’vogel, çka ka me thanë per ata qi s’binë n’mendim se veprojn gati pa praa per nder e lavd t’shekullit, o per tjera arsyna kote tu qit mbas shpinet ndeeren e lavdin e Zotit. 

Venja menden, o lexues i dashtun, se kush ka pasë prej Zotit ma shumë hire; do t’kujdeset me i pergjegjë me dashtnii ma t’posaçme tu u largue edhe atyne fajeve t’leeta qi bahen me gjith vullndet

10 Qershor – Shën Margareta e Skocisë

Jeta e Shën Margaretës së Skocisë

Emri i Shën Margaretës “perlë”; “Një emër i përshtatshëm”, thotë Teodoriku, rrëfimtari i saj dhe biografi e saj i parë, “për një të tillë si ajo”. Shpirti i saj ishte si një përlë e çmuar. Një jetë e kaluar mes luksit të një oborri mbretëror nuk e zbehte shkëlqimin e saj dhe nuk ia vodhi kurrë Atij që e kishte Blerë me gjakun e Tij.

Ajo ishte mbesa e një mbreti anglez; dhe në vitin 1070 ajo u bë nusja e Malkolmit dhe u bë Mbretëresha e Skocisë deri në vdekjen e saj në 1093. 

 

Si arriti të bëhej shenjte në një pozitë ku shenjtëria ishte aq e vështirë?
Së pari, ajo u dogj me zell për shtëpinë e Zotit. Ajo ndërtoi kisha dhe manastirë; ajo u angazhua në bërjen e veshjeve ceremoniale; ajo nuk mund të pushonte derisa të shihte ligjet e qeverisë dhe Kishës së Tij të respektuar në të gjithë mbretërinë e saj. Më pas, mes njëmijë kujdeseve të tjera, ajo gjeti kohë për të biseduar me Hyjin – duke rregulluar devotshmërinë e saj me një ëmbëlsi dhe maturi të tillë, saqë arriti të fitojë edhe të shoqin në shenjtëri si ajo. Ai ngrihej me të natën për lutje; i pëlqente të puthte librat e asaj që ajo përdorte, dhe pse i vidhte dhe ia kthente gruas së tij të mbuluar me argjendari.

Së Fundi, me virtyte kaq të mëdha, ajo qante për mëkatet e saj dhe iu lut rrëfimtarit që të korrigjonte të metat e saj.
Si nënë, Shën Margareta nuk i la pas dore detyrat e saj në botë, sepse ajo nuk ishte e saj. Ajo nuk kurseu asnjë dhimbje në edukimin e tetë fëmijëve të saj dhe shenjtëria e tyre ishte fryt i maturisë dhe zellit të saj.
Si mbretëreshë, ajo ishte këshilltarja më e besuar e të shoqit dhe punoi për përmirësimin material të vendit. Por, në mes të kënaqësive të botës, ajo ëndërronte për një vend më të mirë dhe pranoi vdekjen si çlirim.

Në shtratin e saj të vdekjes, ajo mori lajmin se i shoqi dhe djali i saj i madh u vranë në betejë. Ajo falënderoi Hyjin, i Cili e dërgoi këtë mundim të fundit si pendim për mëkatet e saj. Pasi mori Vajimin e Shenjtë, ajo po përsëriste lutjen nga Meshari: “O Zot Jezu Krisht, që me vdekjen Tënde i ke dhënë jetë botës, më çliro”. Me fjalët “më çliro”, thotë biografi i saj, ajo e nis te Krishti, Autori i lirisë së vërtetë.

 

Meditim – E gjithë përsosmëria qëndron në ruajtjen e zemrës. Kudo që jemi, mund të shkëputemi nga bota dhe të bisedojmë familjarisht me Hyjin. Le të marrim Shën Margaretën për shembull dhe inkurajim.

Muaji i Zemrës së Shenjtë të Krishtit, P. Enjell Sereqi S.J. – Dita e Nëntë

Muaji i Zemrës së Shenjtë të Krishtit, P. Enjell Sereqi S.J. - Dita e Nëntë

Urata e Gatimit

Une po besoj me nji fee t’gjaallë se jam para madhniis sate, o Zoti i em, eja o Shpiirtë e Korpë per me i dalë para per me e adhrue.

Po permyzem me ftyrë per dhee me pellkë t’zemres po t’adhuroi, o Zoti i emë e po t’a dii per ndeer per t’mira qi m’ke baa, maa shëndritë, po t’lutem, menden teme e m’a xejë zemren qi t’a njofë, t’a due e t’a ndieki per herë ma fort Zemren tande, o Jezu Krishti, qi jee rruga, e verteta e t’gjaalltit, n’gjitha kto t’mira e vyrtyre qi po m’i mson sidomos: GATIMI I PARE & DYTE (ma poshtë), e banë qi mos t’i kundershoi ma shëndritsinave tua, por t’pertrihem prore nder vyrtyte tui jetue krishtenisht t’mund des n’hiir t’andë. O Zoja e Bekueme m’ndimo per m’e ju pergjaa Birit t’andë t’hyjnueshmit. Shejti Jozef, Enjilli i Rois e t’gjith Sheitnit e Parrizit lutnije Zotin per mue. 

Dita e Nëntë

Gatimi i Parë: Ta kesh para syve Jezu Krishtin foshnje n’Shpellë t’Betlehemit o t’rritun n’shpi t’Nazaretit qi i rrah Zemra e Tij n’dashtni per ty.

Gatimi i Dytë: Falju nders qi i ka marrë mbi Vedi travajet e mundimet, zemroju me i durue tuat e me i bashkue me t’tijat.

Mendimi i Parë

Zoti n’natyrë t’Vet t’hyjnueshme mujte n’shum mëndyrë me i ba mirë njerzve e me i perderdhë permbi ta hire t’pamasë; por s’kishte se si me ndie n’Vedi t’vshtirat e njerzimit, mbasi hyjnia s’mundet me hjekë keq.

Por kur Biri i Tenzot u ba njeri, i provoi n’Vetvedi t’tana t’kqiat t’ona posë mkatit; e Zemra e shugurueshme e Tija kje si me thanë qendra e ktyne mundimeve. Merri me mend tua t’gjitha travajet qi ke bartë e qi mundesh me bartë, t’tana para tejet i ka hjekë edhe ma t’randa Jezu Krishti. Je skamnuer? Kush ma n’skam se Ai; qysh se fillli rrnesen n’Tokë? Ke dhima n’shtat? E kush ma me dhima n’trup se Jezu Krishti? Ai me t’vertetë kje thirrë njiri i dhimave. A kan fol keq per ty e t’janë shkarkue? Ma fort e kan pas marrë neper gojë Krishtin, i cilli pat edhe gjygjin e paudhë t’nji dekës t’vshtir, as me pas kenë bakeqi i dheut. A je trazue prej tundimeve? Desht edhe Krishti me kenë tundue per msim tand. Gjinde ndoshta mlue permrenda prej ngushtimeve o prej trishtimeve? Ta dish se t’gjitha i provoj Shelbuesi yt n’kohë t’jetës t’vet, por sidomos n’kopsht t’Gjetsemanit e n’mal t’Kalvarit.

Mylle ket kujtim tu ja mbushë menden vedit, qi s’ka t’keq t’cillin Shelbuesi yt i dashtun se hoq per ty. Mos thuj pra kurr: Krishti si din as nji njef t’vshtirat e mia. Po, i din e i njef bukur mirë, pse t’tana i ka provue n’Zemer t’Vet pa pas nevojë per Vedi.

Trimoju nder travaje tua e bashkoj me ata t’Krishtit e kan per tu dukë ma t’ambla.

Mendimi i Dytë

Mbasi i ka bajtë t’gjitha per ne, di pra me na ankue e me pas dhimë. Kush asht perore n’plotni se merr vesht çka do me thanë me kenë n’zi. Kush gzon perherë shëndeden si mushet mendja se ç’mundim e ç’merzi t’randë ka i smueti. Por Jezu Krishti mbasi i ka hjekë s’ka se si mos me pas dhimë per ata, qi janë rrah prej ç’do t’keqet. E ket dhimë si kujtojm n’Unjill e diftoi shum herë. Sa kje n’ket botë s’pa t’keqe pa i pshtue loti e pa ja njitë doren nevojtarve, edhe me mrekulli. Kjau permbi t’shkretin Jeruzalem, kjau n’dekë t’Sh’Lazrit, kjau tu pa at djalë t’dekun t’asaj grusë t’vejë, qi e çoshin me vorrue, kjan permbi at popull t’lshuem e t’qitun n’njenen anë porsi delet pa bari. 

Sa dhimë t’madhe pat per Samaritanen, per Kananeen, per Sh’Mriin Madalenë, per hajrin qi diq afer kryqit e sa e sa tjerë.

S’shkrepi travajë a nevojë n’njeri qi se ndjeu Ajo Zemer e dhimshme, e cilla mbasi s’mundet mu shndrrue, edhe tash prej qiellet e prej Shejtit Sakramend na ankon. Sa freskim ndjen njiri nder t’kqija kur hasë n’nji mik qi ja din psimet, por ma fort do t’gzohesh ti, o lexues i dashtun, tu dit prej fejet, qi nji Zemer e Zotit ka dhimë per ty. Sa trimni merr ushtari n’luftë tu e pa kryetarin e vet n’rrezik ma t’madh, e jo veç ja pret mendja por e din vertetë se kush t’diftojnë ma burrni, mbreti ka me ja ditë psimet e mundimet.

A thue se s’ke ma udhë me u ngushllue ti, o i krishtenë, tu mendue se Zemra e Jezu Krishtit asht gjith dhimë e mshirë per ty?

Mendimi i Tretë

Mendo se kjo dhimë qi ndjeu Shelbuesi jonë per ne s’asht kote por plot me fryt e me dobi. Vet i Lumi me nji dashtni t’pashoqe na thrret me nga te Ai per me pas ndihmë nder t’vshtira tona. Qe me ç’fjalë t’ambla na greh prej Vedit: “Eni te Unë, ju t’gjithë qi jeni lodh e kputë prej travajesh, e Unë kam me ju perkrahë.” (Mat 11:28) 

N’shum mëndyrë na zemron per me pasë uzdajë t’paperkulun n’Te. Sa kje n’ket jetë kerkush si duel para pa e nisë t’ngushlluem. Prite gjithkend me buzë n’gaz e ambelcim, e kishte zakon me i thirrë bir, mik, vlla per me i shti gjithkujë uzdajë. Sh’Pjetri na kallxon dhimen e Krishtit tu na thanë: “E kaloi jeten tu ba mirë e tu shëndoshë gjithkend qi kje pushtue prej djallit” (Veprat 10:38) Shkote per herë me i kerkue mkatnorët, rrite e hate buk me ta e ju thote fjalë t’falunit e paqet. Kaq ma qi Farizejt e Skribët e merrshin neper gojë si mik t’baakqive. E i Lumi ju thotë: “S’kam ardhë per t’mirë po per mkatnorë. S’kanë nevojë per mjek t’shëndoshtit por t’ligjt.” Mendimi i mbretnis t’Parrizit qi Vetë na e ka çilë me mundime e me dekë t’Vet, do t’jenë si nji shkas i kandshëm per me na zemrue kah shpnesa.

Qindro pra, o i krishtenë, e mbushe menden se at dhimë e mshirë, qi dikuer e pat, edhe sot e ka, pse mirsia e Zemres s’Tij kurr s’mund ti vinë mangut, mbasi asht mirsija e Zotit qi asht e pergjithmonshme e e pamasë. Perherë njalle e xeje sa ma fort t’mundesh uzdajen tande n’at Zemer t’shugurueshme, e ke per t’gjetë edhe nder nevojë tua pa praa ngushllim e pshtim.

Urata

O e permallshmia Zemra e Jezu Krishtit, Ti je plot e mshirshme e bamirsja e birve Tu. E di qi ke deshir t’madhe me m’ba pjestar t’hireve Tua, e si mundet me kenë qi mbas sa sheje dashtniet, ende gjindem n’dyshim a thue se s’m’ke n’hater; a thue se ke me mi kursye t’mirat. Per t’vertetë, s’ka nan aq t’dhimshme per djal t’vet, sa je ti per shpirt tem. S’mundem pra me mendue se s’ke me ma ndigjue lutjen teme. Mirë po kujtohem per çka do t’frigohem. Tutem per vedi se s’kam me pas at uzdajë t’plotshme n’fjalë tande, e cilla t’nderon Ty e t’grabitë prej dursh çdo hir qi kena nevojë. Ma ep, o Zemra e Krishtit, ket uzdajë t’ndezun e ti kem hiret qi m’duhen n’ket shkretii plot me lot. Per shum t’mira kam nevojë per vedi, per konak, per gjinii e gjith Kishen Shejte. T’lutem mos m’len me dur thaat, por me mshirë tande t’pamarueme ma ndigjo lutjen, qi po t’baj mbas fjalësh, qi na ke thanë: “Lypni per hater t’Zemres Seme e keni me xjerrë gjithçka t’lypni n’kjoshim per dobi t’shpirtit”

Lulja e Shpirtit

N’kohë t’mrames per nji copë herë rmoje shpirtin tand e si ti gjeesh fajet e asajë dite, ven oroe edhe arsyen qi t’ka shti n’gabime tua, e mos harro me ba pendimin e unjishem e premtim mos me ra ma me ndihmë t’Zotit.

Per hater t’Zemres s’Krishtit mos e len kurr ket zakon t’mirë e t’dobishem.

Zhgjetorja

O Krisht ma shtin zemren teme per mrenda S’ates

 

Zemers S’ate m’bashko pa daa

Mos m’lsho kurr po t’baj rixhaa

Ndollia

Fort mirë e provoi mirsiin e kësajë Zemer fort t’dhimshme nji konak t’Tarçentit n’dioqez t’Udines. Kjo ndolli gjindet e shtypshkrueme n’Elçi n’vitin 1872.

N’ket qytet meshtari i gaçoi per t’parin kungim nji tubë djelmoça; e mbasi me t’xeet t’posaçem e moren Krishtin, Famulltari per me i largue kto bimë t’njoma prej çdo rrezikut, i çoi te lteri i Zemres t’Shelbuesit tonë, e aty me nji bisedë t’permallshme i ndezi n’deshiir me ja falë se cilli zemren e vetveten Jezu Krishtit. T’tanë marë kta djem ishin ishin nji qind e pesdhetë, qi priher ju pergjegjen meshtarit: Posi, t’Krishtit dona gjithmonë me kenë, e sot gjith unjii po i kushtohena, e kto fjalë i folen kaq me mallë sa prej gazmendit t’gjith u shgrehen n’vaj, bashkë me prind t’tyne, qi gjindeshin n’kishë.

Mbas disa ditësh, nji nder kta djem u smue per dekë. Kti t’shkretit pa prit filloj tu i dalë gjak shumë prej gojet, e me mjekime s’ishte send me ja dalë. Famulltari i nxiti prindt e t’ligut me pshtetë krejt uzdajen e vet n’Zemren e Jezu Krishtit, tu ju thanë: “T’ju binë nder mend se djali juej asht kushtue ksaj Zemer t’hyjnueshme e prandej Kjo e Lumja e ka n’dorë porsi birin e Vet e Kësaj i perket me na e shëndoshë.

Si i foli kto fjalë me shpnesë t’ngulun i vuni n’fyt nji petkicë t’Zemers s’Jezu Krishtit. Oh çud e madhe! Sa e preku djalin kjo petkicë e bekueme, n’at ças ju ndal gjaku, e mbas nji grime herë shëndosh si molla mujt mu çue, e direkt shkoj n’kishë per me ju falë ndeers kësaj Zemre t’shugurueshme per mirsii qi kishte pas me te. 

Nji çmim i hijshem i vjerrun per brii t’lterit edhe sot e ban deshmi ket ndeer kaq t’madhe.

9 Qershor – Shën Kolomba

Jeta e Shën Kolumbës

Shën Kolumba, apostulli i Piktëve, lindi nga një familje fisnike, në Gartan, në Tyrconnel, Irlandë, në vitin 521. Që në fëmijërinë e hershme ai iu dorëzua Zotit. Në të gjitha punët e tij – dhe ato ishin të shumta – mendimi i tij kryesor ishte parajsa dhe mënyra se si ai duhet të siguronte rrugën për atje. Rezultati ishte se ai flinte në dysheme, me një gur për jastëk dhe agjëroi gjatë gjithë vitit; megjithatë ëmbëlsia e fytyrës së tij tregonte për qetësinë e brendshme të shpirtit të shenjtë. Edhe pse i rreptë, ai nuk ishte i vrazhdë; dhe, shpesh, ndërsa dëshironte të vdiste, ai ishte i palodhur në vepra të mira, gjatë gjithë jetës së tij.

Pasi u bë abat, zelli i tij ofendoi mbretin Dermot; dhe në vitin 565 shenjtori u nis për në Skoci, ku themeloi njëqind shtëpi fetare dhe konvertoi Piktët, të cilët në shenjë mirënjohjeje i dhanë ishullin Iona.

Atje Shën Columba themeloi manastirin e tij të famshëm, shkollën e misionarëve apostolik dhe martirëve, dhe për shekuj me radhë prehjen e fundit të shenjtorëve dhe mbretërve.

Katër vjet para vdekjes së tij, shenjtori ynë pati një vegim engjëjsh, të cilët i thanë se dita e vdekjes së tij ishte shtyrë për katër vjet, në përgjigje të lutjeve të fëmijëve të tij; ku shenjtori qau me hidhërim dhe thirri: “I mjeri unë që mu zgjat qëndrimi im!” sepse ai dëshironte mbi të gjitha të arrinte shtëpinë e tij të vërtetë.

Sa e ndryshme është sjellja e shumicës së njerëzve, të cilët mbi çdo gjë e kanë frikë vdekjen, në vend që të dëshirojnë “të shpërbëhen dhe të jenë me Krishtin”! Në ditën e vdekjes së tij paqësore, në vitin e shtatëdhjetë e shtatë të moshës së tij, i rrethuar në kor nga fëmijët e tij shpirtërorë, më 9 qershor 597, ai i tha dishepullit të tij Diermit: “Kjo ditë quhet e shtunë, d.m.th. , dita e pushimit dhe e tillë do të jetë me të vërtetë për mua, sepse ajo do t’i japë fund mundimeve të mia”. Pastaj, duke u gjunjëzuar para altarit, ai mori Vajimin dhe fjeti ëmbëlsisht në Zotin. Reliket e tij u bartën në Down dhe u vendosën në të njëjtin faltore me trupat e Shën Patrikut dhe Shën Brigidës.

 

Meditim — Mendimi për jetën që do të vijë do të na bëjë gjithmonë të lumtur, e megjithatë të rreptë me veten në të gjitha detyrat tona. Sa më të përsosur të bëhemi, aq më shpejt do të shohim atë për të cilën psherëtiu Shën Kolomba.

Fakt Interesant

Legjenda e përbindëshit të Lok Nesit raportohet për herë të parë në jetën e Shën Kolombës. Në Skoci një frike terrorizuese i kishte kapur banorët, pasi një përbindësh po vriste shumë njerëz në liqenin ku ata peshkonin.

Gjatë rrugës së tij për të vizituar mbretin e piktëve në Inverness, ai takoi disa Pikt që po varrosnin atë që kishte mbetur nga një prej njerëzve të tyre – të masakruar keq nga një krijesë në Loch. Varka e të vdekurit shtrihej në anën tjetër të ujit, kështu që Columba urdhëroi një nga ndjekësit e tij të notonte dhe të merrte varkën. Gjatë notimit, shërbëtori u sulmua nga një krijesë që u ngjit nga liqeni për të sulmuar notarin. Columba (duke thirrur emrin e Zotit) e urdhëroi bishën të kthehej nga erdhi dhe ajo u zhduk nën ujërat e Liqenit duke e lënë shërbëtorin që notonte të padëmtuar.

Muaji i Zemrës së Shenjtë të Krishtit, P. Enjell Sereqi S.J. – Dita e Tetë

Muaji i Zemrës së Shenjtë të Krishtit, P. Enjell Sereqi S.J. - Dita e Tetë

Urata e Gatimit

Une po besoj me nji fee t’gjaallë se jam para madhniis sate, o Zoti i em, eja o Shpiirtë e Korpë per me i dalë para per me e adhrue.

Po permyzem me ftyrë per dhee me pellkë t’zemres po t’adhuroi, o Zoti i emë e po t’a dii per ndeer per t’mira qi m’ke baa, maa shëndritë, po t’lutem, menden teme e m’a xejë zemren qi t’a njofë, t’a due e t’a ndieki per herë ma fort Zemren tande, o Jezu Krishti, qi jee rruga, e verteta e t’gjaalltit, n’gjitha kto t’mira e vyrtyre qi po m’i mson sidomos: GATIMI I PARE & DYTE (ma poshtë), e banë qi mos t’i kundershoi ma shëndritsinave tua, por t’pertrihem prore nder vyrtyte tui jetue krishtenisht t’mund des n’hiir t’andë. O Zoja e Bekueme m’ndimo per m’e ju pergjaa Birit t’andë t’hyjnueshmit. Shejti Jozef, Enjilli i Rois e t’gjith Sheitnit e Parrizit lutnije Zotin per mue. 

Dita e Tetë

Gatimi i Parë: N’kohë t’kujtimit ta kena n’mende Jezu Krishtit sikuer ju duk sidomos nji herë e ja çili Zemren e Vet e lypi t’pergjegjun e dashtnii.

Gatimi i Dytë: Lypja ndimen me i pergjegjë nji dashtniis t’pamasë qi ka pasë per ty e lutu me ta shtii tanden mbrenda Zemres t’Vet si n’nji strehë fort t’fuqishme.

Mendimi i Parë

Kjo Zemer e hyjnueshme unjii epet per t’mirë t’njerzve, e se cilli hiir drejt na rrjedh prej Sajë, si prej anet a prej kronit t’pashterrshëm. E kjo çka dishron prej nesh? Nji send t’vetëm, due me thanë zemren tonë. Vetë Krishti nji ditë e pveti Sh’Luitgarden, ça kerkote prej Tij. E shejtnesha i pergjegj: “S’kerkoj tjeter o Zoti em, veç me gzue Zemren tande.” Edhe Unë ja priti Shelbuesi, lakmoj me ba per vedi tanden. Asht kjo nji e vertetë qi krejt do t’na çudisin, si Jezu Krishti, visari i pambaruem, nuk e len pa i ardhe mrapa njerit per me ha lypë dashtniin, sikuer mos me mujtë me nejtë pa te. Pa ja daa na thotë: “Ma ep, o biri em, zemren tande” Gjith kush e merr vesht se me i dhanë zemren Jezu Krishtit do me thanë me e dashtë. Po a s’asht ky ndoshta ma i madhi e ma i pari urdhnim? Dueje Zotin me gjith mend, me gjith zemer e me gjith fuqi t’shpirtit tand. Deri sot si e ke krye ket urdhnim? T’binë ndër mend fjalët e Shejtit At Papë Gregorit t’Madh: “Dashtnija diftohet tu punue vepra t’mira” Ç’farë veprash t’mira ke ba n’kto vjet qi t’shkuen? Terezite vedin e mos u rrej prej hatrtit t’vedit.

Mendimi i Dytë

A ka nevojë per ndo i send t’krijuem Zemra e Jezu Krishtit? Jo per t’saktë, pse asht Zemra e Zotit e kurrgja si mungon. Po ça do me thanë pra, o lexues i dashtun, qi kaq fort e lakmoka zemren tande? Pse do me t’lumnue zemra a dhantija ma e çmueshme, veç kjo ja mushë synin gjithkuj e t’gjitha tjerat dhantina i madhnon e i lulzon. Prandei Krishti s’kqyrë gjith aq çka po i falë, por me ç’zemer po ja falë.

Merre vesht nji herë se Shelbuesi yt asht fort i dishruem e i psueshem per zemer tande, nji t’rrahun t’sajë, nji dishiir e nji mall e ngreh me vrap, e mbasi do t’kenë pushtet per mbi te e i perket per shumë arsye. Po a se ka fitue i Lumi me fitime t’panjehuna. Krishti asht krajli i t’gjithë krajlave, qi i do hatri me ngrehë pa praa luftë kundër armiqve t’shpirtit, e si len pa i shtrue. Kurr nji send si kundërshton, veç se zemra e njerit. Si ta thejnë njiherë e ta kenë n’dorë gjith unjii, e ka me ba per vedin krejt njiirin, e ai vetë mretnon e sundon, e at herë ajo zemer pertrihet n’nji parriz toket. 

O ç’visar t’madh paska pra njiri n’ket korp pluhnit! Nji visar qi vetë Zoti e dishron per me gzue kryekput pa pasë pjesë tjeter kush. Animaa, o lexues i dashtun, peshoje mirë sh’njerzin e mjerin tande, sa herë ja ke kursue Bamirsit tand, per mu dhanë si shtasa mbas krijimeve t’shkreta, t’cillat kurr s’janë t’Zojat me te ngi. Ta dish qi ne ja lshosh Krishtit zemren tande ka me kenë e lume tu i perngja Zemres Tij, por n’ja falsh krijimeve ka per tu ba edhe e baltë e qelbsinë. Marrii e pashoqe asht me poshtnue vedin kaq fort, e n’vend qi ne pas zemren t’lulzueshme e t’pergjashme Zotit, me sgjedhë me pas t’mjerë si t’nji kreatyrës, e ndoshta si t’nji shtasës t’paarsyeshme.

T’lutem mbas tashtit kqyria si duhet hatrin vedit

Mendimi i Tretë

Mendo mrapa dhantiinat e hiret qi i rrjedhin n’shpirt t’atii, qi ja falë krejt dashtniin e vet Jezu Krishtit.

Kush ka me m’dashtë, tha Krishti n’Unjill, n’zemer t’tii kam me ngulë prajen teme; e kam per ta dasht, madje edhe Ati em ka me hatrue.

Nji ditë Shelbuesi jonë i tha nji sherbtores t’vet: “Shpirtnat qi kujdesen mu xee n’dashtnii per mue i kam fort per zemer, e ne gjeça ndonji qi m’do mue ma fort se m’kan dashtë shejtnit, jam gadi me i shprazë permbi kto hire e t’mira ma t’mdhaja se i kam dhanë atyne e perte masen e dashtniis qi kanë per mue.”

Tash ti merri me mend hiret qi lshoi Zoti permbi Sh’Njon Unjilltarin, permbi Sh’Terezen, permbi Sh’Luigjin, permbi t’Lumen Margarit Alakok, e thuej vedit: “Gjith kto hire e tjera ma t’mdhaja mka ba gati Krishti per ne daça sa kto shejten e ma fort se kto. E mos thuej, jam i padiishem e s’dii me dashtë, pse Zemra e Krishtit ta ka msue mëndyren tu t’thanë: “Kush t’më donë ta mbajn ligjen teme”

Qiky asht themeli i dashtniis, e urata e shterngimi kan per ta çilë rrugen. 

Orvatas ban sa t’binë per doresh vepra t’mira e Vetë Jezu Krishti ka me tu perkrahë n’ligshti tande.

Urata

Ne paça dashtni per ty, o Jezu, kam per ta knaqë Zemren Tande; po ti si s’ke me ma ngi temen? A s’je ndoshta gjith e mira e gazmendi em? Ah mjerii! Sa kam gabue! Zoti knaqet si t’m’kenë krejt per vedi e mue nji Zot s’ka me m’mjaftue per me m’ba t’lum? Oh sa keq kam punue deri tash qi per me pasë ngushllime jam sjellë kah kreatyrët, t’cillat m’kan mbushë me helm. Por s’ka me kenë ma kshtu. Due mu shporrë prej lakmis s’shekullit, dishroj me i kputë kto leqe qi ma kanë pritë udhen mu bashkue me Ty, e s’kam me kenë ma i pamoster me nji Zot, qi kaq fort m’ka dashtë. O Zemer e ndezun flakë, o i gjithpushtueshmi mbreti i zemrave, po t’lutem xetas, ngrehe prej vedit ket temen e gjithsesi shtroje vullnesës sate.  

E ku asht ai Serafin, qi me nji zhgjetë zjermit pershkoi anë m’anë zemren e Sh’Terezes? E ku asht, o Jezusi em? Thuej se a edhe nji zemer tjeter, e cilla dishron ket t’therun t’ambel, thuej se asht edhe nji zemer e merzitun prej sendeve t’krijueme, qi porsi zog i tretun do persri mu kthye e me xanë vend n’at Zemer t’adhrueshme per mu shkri per Ty, thuej se mbas sodit don me kenë perherë i Yti. Ashtu kjoftë!

Lulja e Shpirtit

Sot per hater t’Krishtit theje vullnesën tande edhe nder sende qi s’janë me mkat.

Zhgjetorja

O Krisht sundoje krejt zemren teme

 

Zemers s’ate me t’mira plot

I kjoft e jemja per gjith mot

Ndollia

N’shekullin e tremdhet, jetote n’mungrade t’Sh’Katrinës, n’Brabante nji vajz me embin Luitgarda, krejt e dhanun mbas kotniis t’shekullit. Jezu Krishti, qi e kishte zgjedhë per me kenë dikuer e dashtuna e vet, ju duk nji ditë e i foli qishtu: “Mbas sodit, o Luitgardë, s’ke per ti ndjekë kto t’mira boshe t’shekullit, por me gjith fuqi t’shpirtit ke me hatrue Zemren teme;” e tu i thanë kto fjalë ja çili Zemren e vet e e mushi plot me gzim e t’knaqun. 

Ç’m’atë ditë vajza ndrroi jetë, e me kujdes t’madh u dha per me koptizë n’nji shejtnii t’neltë. Mbas disa vjetsh kje ba e para e munëgades e Zoti neper shejtneshë punoi shum mrekulli. Njimdhet vjet para deket u verbue dy sysh, por edhe se e verbtë e s’shifte rob njerit, asgjamangut mujte me pa shpesh Jezu Krishtin, qi çiltas ju dukte. N’nji kso vegimesh vet i Lumi i dha kto tri porosina. 

E para, me ja dit per nderë Zemres t’hyjnueshme per sa t’mira qi i kishte dhanë.

E dyta, me i shperblye xetas sa t’fyeme qi i bahen per dit, tu i porositë mkatnorët Atit t’gjithpushtetshem. 

E treta, mu ndezë pa ja daa n’dashtni ndej Zemres t’Vet, e me dikat, per mu bashkue sa ma parë me Te n’Parriz.

Kto janë dishiret e ksaj Zemer t’hyjnueshme e kto do t’jenë edhe dishiret e t’gjith atyne qi e hapin ket perkushti. Bani edhe ti per vedi kto tri porosina, qi Krishti ja msoi kësaj sherbtores t’vet e kan me t’vjeftë edhe ty per mu mkamë n’shejtni t’pashoqe.