admin, Author at Tradita Katolike

8 Qershor – Shën Medard

Jeta e Shën Medardit

Shën Medardi, një nga prelatët më të shquar të Kishës së Francës në shekullin e gjashtë, lindi nga një familje e devotshme dhe fisnike, në Salency, rreth vitit 457.

Që nga fëmijëria e tij ai shfaqi dhembshurinë më të butë për të varfërit. Në një rast, ai ia dha pallton e tij një të verbëri të varfër dhe kur e pyetën pse e kishte bërë këtë, ai u përgjigj se mjerimi i një vëllai në Krishtin e preku aq shumë sa nuk mund të mos i jepte një pjesë të rrobave të tij.

Duke u promovuar në priftëri në vitin e tridhjetë e tretë të moshës së tij, ai u bë një stoli e ndritshme e atij urdhri të shenjtë. Ai predikoi fjalën e Hyjit me një njollë që preku zemrat e më të ngurtësuarve; dhe ndikimi i shembullit të tij, me anë të të cilit ai zbatoi urdhërimet që ai dha nga foltorja, dukej i papërmbajtshëm.

Në vitin 530, Alomeri, ipeshkvi i trembëdhjetë i atij vendi, po vdiste dhe Shën Medardi u zgjodh unanimisht për të mbushur selinë dhe u shugurua nga Shën Remigius, i cili kishte pagëzuar mbretin Clovis në 496, dhe atëherë ishte tepër i vjetër.

Dinjiteti i ri i shenjtorit tonë nuk e bëri atë të zvogëlojë asgjë nga masat e tij shtrënguese dhe, megjithëse në atë kohë shtatëdhjetë e dy vjeç, ai mendoi se ishte i detyruar të dyfishonte mundin e tij.

Megjithëse dioqeza e tij ishte shumë e gjerë, dukej se nuk mjaftonte për zellin e tij, i cili nuk mund të kufizohej; kudo që shihte mundësinë për të çuar përpara nderin e Zotit dhe për të shfuqizuar mbetjet e idhujtarisë, ai kapërceu të gjitha pengesat dhe me punët dhe mrekullitë e tij të zellshme, rrezet e Ungjillit shpërndanë mjegullat e idhujtarisë në të gjithë shtrirjen e dioqezës së tij. Ajo që e bëri këtë detyrë më të vështirë dhe më të rrezikshme ishte disponimi i egër i banorëve të lashtë të Flanders, të cilët ishin më barbarët nga të gjitha kombet e Galëve dhe Frankëve.

Shenjtori ynë, pasi përfundoi këtë vepër madhështore në Flanders, u kthye në Noyon, ku pak kohë më pas u sëmur dhe shpejt pushoi nga mundimet e tij në moshë të shtyrë, në vitin 545. E gjithë mbretëria vajtoi vdekjen e tij si humbjen e babait të tyre të përbashkët dhe mbrojtës. Trupi i tij u varros në katedralen e tij, por mrekullitë e shumta të kryera në varrin e tij e prekën aq shumë mbretin Clotaire saqë ai i zhvendosi trupin e çmuar në Soissons.

Meditim — Kisha kënaqet duke stiluar themeluesin e saj “JEZUSIN E PERZEMERT” dhe Ai gjithashtu thotë për veten e tij: “Unë jam zemërbutë dhe i përvuajtur nga zemra”.

Muaji i Zemrës së Shenjtë të Krishtit, P. Enjell Sereqi S.J. – Dita e Shtatë

Muaji i Zemrës së Shenjtë të Krishtit, P. Enjell Sereqi S.J. - Dita e Shtatë

Urata e Gatimit

Une po besoj me nji fee t’gjaallë se jam para madhniis sate, o Zoti i em, eja o Shpiirtë e Korpë per me i dalë para per me e adhrue.

Po permyzem me ftyrë per dhee me pellkë t’zemres po t’adhuroi, o Zoti i emë e po t’a dii per ndeer per t’mira qi m’ke baa, maa shëndritë, po t’lutem, menden teme e m’a xejë zemren qi t’a njofë, t’a due e t’a ndieki per herë ma fort Zemren tande, o Jezu Krishti, qi jee rruga, e verteta e t’gjaalltit, n’gjitha kto t’mira e vyrtyre qi po m’i mson sidomos: GATIMI I PARE & DYTE (ma poshtë), e banë qi mos t’i kundershoi ma shëndritsinave tua, por t’pertrihem prore nder vyrtyte tui jetue krishtenisht t’mund des n’hiir t’andë. O Zoja e Bekueme m’ndimo per m’e ju pergjaa Birit t’andë t’hyjnueshmit. Shejti Jozef, Enjilli i Rois e t’gjith Sheitnit e Parrizit lutnije Zotin per mue.

Dita e Shtatë

Zemers s’Jezu Krishtit i neveriten shpirtnat e ftoftë.

Gatimi i Parë: Vene para sysh Jezu Krishtin sidomos n’t’Shejtin Sakramend qi i lutet Atit t’Vet per mu flakrue shpirtnat n’zjerm t’dashtnis.

Gatimi i Dytë: Lypja hirin me ja mrrit fillit t’ktyne lutjeve, due me thanë, mu xee n’shërbesë t’Tij.

Mendimi i Parë

Peshoje, n’mujsh, t’keqen qi provon Zemra e Krishtit n’t’Shejtnueshmin Sakramend, tu pa t’ftoftit e shumë t’krishtenve. Mjeft me marrë vesht se çka asht kjo Zemer e ambel n’ket Sakramend. Asht zjerm i gjallë, madje asht porsi nji furrë dashtnijet, qi lshon flakët kand e kand n’ftyrë t’tokës, e s’kërkon tjeter veç se me ndezë gjithkend n’ket zjerm t’hyjnueshem.

“Kam ardhë me i vu flakën tokës, e sa du që tash t’kishte ken e ndezun” (Luka 12:49)

Asht nji Zemer gjithpastrueme, gjithfisnike e e gjithpervujtshme, me nji fjalë asht mbledha e t’tana vyrtyteve. Asht si nji kopsht rrethue prej ferrash, lagë me gjak t’paçmueshem, n’t’cillin hihet mbrend nepër atë varrë t’çilun prej heshtet t’gjakbaasave; e n’mes t’Sajë porsi porsi pemë e jetës asht ngulë kryqi, qi asht fryti i ksajë pemë, qi i ep jeten njerzve.

O Zemer fort e dashtun, parriz gëzimesh e vend paqet. Gjith ça duket n’Ty, na flet zell e flakë dashtniet t’hyjnueshme.

Mendimi i Dytë

Kqyr tesh ça asht nji zemer e ftoftë! Asht nji zemer qi s’e njef aspak dashtnin e vertetë, s’e kërkon as s’e lyp, madje s’e merr vesht ça asht.

Oh ç’shtet i perlotueshem! O shpirt qi ndoshta thirre i pershpirtshem e i perkushtueshëm ndej Zemres s’Jezu Krishtit, hollë peshoje ket mjerim t’zi. Nji zemer e ftoftë n’punë t’shpirtit i thotë uratët veç tu i lujtë buzët, i ban rrfimet pa themel, e s’ja ven menden m’u shporrë prej mkatesh; kungohet pa u gaçue e pa t’xeet, e kshtu nuk xiirr kurr farë dobiet. Gjindet perherë n’nji habi e n’nji t’daravitun t’zakonshëm, gati kurr s’ja ven menden vedit e s’mendon per Zotin, lshohet pa free mbas punve e mbas gazmendeve t’shekullit, n’t’cillat kot kerkon t’knaqun e gëzim. Gjith çka vepron ngrehë prej pelqimit e prej zakonit a prej hatrit t’vedit e prej marriet t’shekullit e gadi kurr prej dashtniis t’Zotit. Mendon se disa t’Verteta t’Unjillit, qi na msojn me ja çartë vedit me i kundershtue mishit e gjakut me shterngim t’padaam, me nji fjalë, me bajt kryqat mbas Krishtit, tu u shtrue n’t’gjitha punët vullndesës t’Zotit, janë fort t’nelta, qi i perkasin kuvendiive e murgjve por shekullarët s’e kanë ket detyrë, e i ep llas veseve t’veta. Permbi gjith t’zeza zemra e ftoftë s’ka gajle per saa faje qi ban perditë, e pak ka pak shtyhet ndër t’gjitha mkatet e leta me vullnet, pa ra aspak n’mendim.

O Zoti em, a s’a ndoshta kjo gjendja e zez n’t’cillen tash sa mot ka vojtë shpirti jem? Tu u dridhë prej mneeret po t’lus, o Zot, me m’nimue qi t’dal sa ma parë.

Mendimi i Tretë

Mrapa veni n’ruba kto dy zemra, kaq nryshe njena prej tjetret, merre me mend çfarë idhnimit do t’ndiejnë ajo e Krishtit tu e pa ket tanden kaq t’ftoftun. Ma leht kishte mu bashkue zjermi me borë, se kto dy zemra, qi kan kaq ndryshim nder vedi. Per t’vertetë Zemres t’Jezu Krishtit i ndyhet n’nji mëndyrë t’posaçme mkati i randë, por edhe ndiin dhimë t’madhe per mkatnorë, madje e mëshir i thrret prej Vedit; Vet i Lumi i kerkon e kur binë n’pendim i pret me gazmend; e n’shpirta t’ftoftë merr pezëm s’mund ti durojn; n’shumë vende t’Shkruemit e difton idhnimin e Vet tu thanë se ka per ti nda prej Vedit, porsi nji gja e neveritun qi pshtyhet prej gojet. (Apo 3:16)

S’do me thanë se gjendja e mkatnorit s’asht ma keq se e t’ftoftit, por mkatnori ma kollaj frigohet e bie n’fije tu e pa vedin n’rrezik, se i ftofti i cilli flen pa drojë, edhe se gjindet kah rrshet nder faje t’randa, e s’mund t’shkojnë shum koh pa u prishë krejt.

Ky soj i krishtenit si ti dalin hatrit Krishtit mbas sa hiresh e t’mirash, s’ka me pas trimni mu kthye ma, e i Lumi i merzitun s’ka me diftue dishiir per m’e afrue Vedit.

O sa e sa, thotë Sh’Terezia, janë dnue pergjithmonë neper ket udhë t’mrapshtë. E kush s’ka mu tutë prej ktij rrezikut?

O shpirti em, deh shpejto per mu shporrë prej priteset e prej kti t’ftoftit t’zii, deri sa je ende n’kohë per me t’ndezë unjii Zemra e Jezu Krishtit. Pa praa lute le t’xejn n’ket flakë shejte, qi tu ta sosë dashtniin e shekullit t’rrejshem, t’ep jeten e vertetë.

Urata

O Zemer fort e mëshirshme, m’shelbo, se jam ka sharrohem n’ket t’ftoftun t’zi. Pernjimend jam si ai djali dor‘lshuem, qi i kam çartë t’mirat e babës s’em e s’ja kam kqyrë hatrin tu ik prej tij e tu shkue mbas sendeve kote. Ku asht tash ajo kohë e gzueshme, n’t’cillen zemra jeme flakrote n’dashtni per Ty e shpirti jem ishte atherë i lum tu t’sherbye me kujdes e tu i vozitë burrnisht mjerimet e ksajë jetë. N’vend qi mu shtue n’zell, jam praksue ksi sojit. Mu perkrah, o Jezusi em, pse kryekput po i pshtetem Zemres s’ate fort t’dashtun.

Ti ma ke ba fatmiren me ja mrritë ksajë kohë, n’t’cillen Zemra jote po i ndezë njerzit n’dashtnii per Ty, po t’lutem ban qi t’ja di t’miren kësaj dhantii e mos t’shkojn kot per mue.

Merre n’dorë pra, o Jezus, ket t’vorfnen zemren teme e bashkoje me tanden, madje shtjere mrendë e le t’shkrihet per Ty. E kshtu edhe n’kjoftë e fortë si guri, ka per tu zbutë sa t’hinë n’at furrë dashtnijet. Mbas tashit veç dashtnija Jote t’me zotnojn shpirtin tem e perherë kjosha i Yti gjith unjii e sidomos n’fill t’mortes s’eme. Ashtu kjoftë!

Lulja e Shpirtit

Sot per hater t’Zemers s’Jezu Krishtit t’jesh ma i orvatun nder t’tana veprat e shpirtit.

Zhgjetorja

O Krisht m’ep dashtniin e hirin Tand.

Veç per Ty un due me rrnue

Dashtniin Tande s’kam me e lshue

Ndollia

N’vjetë 1872 Elçija i Zemers s’Jezu Krishtit e kallxon ket ndolli:

Nji vajz, qi n’t’ri t’vet kishte ken e xeet n’sherbesë t’Zotit, nisi pak ka pak mu ftoftë, sa vojt n’shkallë me i lshue gati t’gjith punët e shpirtit e mu dhanë kah shekulli. Zoti qi dote me ja pshtue shpirtin per jetë t’pasosme, i çoi n’trup nji dergjë t’randë, e cilla si i shtini permbrenda fitilin, n’ma t’miren kohë t’rrnesës e pa vanesë u gjet n’grykë t’vorrit. Prej nji soj dhimet t’zezë, qi ma mirë do thirrë mirzori, askush s’guxote me i ba me ditë t’liges rrezikun e dekës; e kshtu per mos me ja çartë zemren, doshin me lanë me dekë si shtasë. Edhe sot vende vende ndodh kjo mizori, nji palë s’donë me trazue nji grimë t’smuetin, qi ma vonë o dek pa Sakramende o i merr per ngut kur i ka tretë mendja e s’di se ku asht.

Per fatmirë t’ligës u gjet nji shoqe, qi tu i qitë mbas shpinet fjalët e shekullit, kerkoi me zell shelbimin e shpirtit t’sajë. E prandei me nji mjeshtri t’posaçme ja zbloi nevojën qi kishte me i ba me kohë punët e mrame, t’cillat shtijnë paqen e dobinë e heraherë i krishteni edhe n’shëndet t’trupit ka t’maren. Por kjo e shkreta se shtini n’vesh qortimin e shoqes s’vet, sepse e rrejtun prej mjekve e prej gjinve t’pashpirt kishte uzdajë qi shpejtas do t’shëndoshej.

Si u kujtue kjo bamirse qi maa fjala si ecte, Zoti ja shtini n’mend ça kishte lexue dikur n’Elçi, se n’kso nevojësh shum kush, tu fillue nji nandçe (9) e tu premtue me hapë ndeeren e xjerrun, gjithmonë kishin pas gjetë pshtimin te Zemra e Jezu Krishtit.

Me ket uzdajë t’ngulun, fill shkon n’kishë per me nisë nandçen. Si duel prej kishet po hasë n’nji familjar t’ligës, qi tu ngaa po shkote me thirrë priftin, pse n’at ças pa pritë pa kujtue vetë vajzës i ishte mushë mendja mu rrfye. E njimend me gjith t’xeet t’zemres i muer t’tana Sakramended e bukur mirë ju gatue dekës. Rrnoi, edhe tet dit tu u shkrii n’pendim e n’dashtnii per Zemren e Jezu Krishtit, e tu msue gjith ato qi vishin me pa, ku tu i porositë mos mu ftofë n’sherbesë t’Zotit, sikuer per fatzii kishte ba vetë, ku tu permendë gzimin e madh, qi provon n’fill t’mordes, ai qi asht n’hir t’Zotit.

Ne paç bjerrë o lexues i dashtun, t’xetit n’sherbesë t’Perendiis mos e prit deken per me pertri. Me kujdes merre mrapa ket muej, e padyshim Zemra e Jezu Krishtit ka me ta flakrue shpirtin n’zell, sa do t’jen kenë i ftoftë.

7 Qershor – Shën Roberti i Newminster

Jeta e Shën Robertit të Newminster

Në vitin 1132 Roberti ishte një murg në Whitby, Angli, kur erdhi lajmi se trembëdhjetë fetarë ishin dëbuar dhunshëm nga Abacia e Shën Marisë, në York, sepse kishin propozuar të rivendosnin rregullin e rreptë Benediktin.

Ai menjëherë u nis për t’u bashkuar me ta dhe i gjeti në brigjet e Skeldit, afër Riponit, duke jetuar në mes të dimrit në një kasolle të bërë me thupra dhe të mbuluar me baltë. Në pranverë ata u bashkuan me reformën e Shën Bernardit në Clairvaux dhe për 2 vite hoqën keq në varfëri ekstreme. Më në fund, fama e shenjtërisë së tyre solli një tjetër i ri, Hugh, Dekan i Jorkut, i cili i dha komunitetit gjithë pasurinë e tij, dhe kështu hodhi themelet e Abacisë në Fountains.

Në vitin 1137 Raynulph, Baroni i Morpethit, u prek aq shumë nga shembulli i murgjve në Fountains, saqë u ndërtoi atyre një manastir në Northumberland, të quajtur Newminster, ku Shën Roberti u bë Abat.

Shenjtëria e jetës së tij, madje më shumë se fjalët, i udhëhoqi vëllezërit e tij drejt përsosmërisë dhe brenda dhjetë viteve të ardhshme 3 komunitete të reja dolën nga kjo shtëpi për t’u bërë qendra shenjtërie në vende të tjera. Vetëm maturia e Shën Robertit mjaftonte për të ruajtur shpirtin e komunitetit.

Ditën e Pashkëve, stomaku i tij, i dobësuar nga agjërimi gjatë Krezhmeve, kishte vështirësi të ushqehej, por më në fund pranoi të hante pak bukë të ëmbëlsuar me mjaltë. Përpara se t’ia sillnin, ai ndjeu se ai lehtësim do të ishte shembull i rrezikshëm për ndjekësit e tij dhe ua dërgoi ushqimin e paprekur të varfërve tek porta. Pjata u pranua nga një i ri me pamje të shndritshme, i cili u zhduk menjëherë. Vaktin tjetër, pjata u kthye vetë dhe e boshatisur në dhomën e abatit, duke dëshmuar se ajo që shenjtori sakrifikoi për vëllezërit e tij ishte pranuar nga Krishti.

Në momentin e vdekjes së Robertit, në vitin 1159, Shën Godriku, vetmitari i Finchale, pa shpirtin e tij, si një rruzull zjarri, të ngritur nga engjëjt në një shteg drite; dhe ndërsa portat e qiellit u hapën para tyre, një zë përsëriti dy herë: “Hyni tani, miqtë e mi”.

Reflektim – Arsyeja dhe autoriteti mjaftojnë për të provuar se virtyti duhet praktikuar. Por vetëm faktet vërtetojnë se ajo me të vërtetë praktikohet; dhe kjo është arsyeja pse shembujt kanë më shumë fuqi për të lëvizur shpirtrat tanë dhe përse veprimet tona individuale janë të një rëndësie kaq të frikshme për eterët si dhe për veten tonë.

Muaji i Zemrës së Shenjtë të Krishtit, P. Enjell Sereqi S.J. – Dita e Gjashtë

Muaji i Zemrës së Shenjtë të Krishtit, P. Enjell Sereqi S.J. - Dita e Gjashtë

Urata e Gatimit

Une po besoj me nji fee t’gjaallë se jam para madhniis sate, o Zoti i em, eja o Shpiirtë e Korpë per me i dalë para per me e adhrue.

Dita e Gjashtë

Zemra e Jezu Krishtit asht gjith e dhimbshme per mkatnorë

Gatimi i Parë: Kujto se Jezu Krishti a grii e coptue prej mkatesh t’njerzve e ashtu kryqzue po t’thotë: “O bir, ma nep zemren tande”

Gatimi i Dytë: Lypja pendimin e unjiishem e burrnisht falja vetvedin kurban atij t’Lumit

Mendimi i Parë

Mendo sa i piit e i pritueshem asht mkatnori per shelbim t’shpirtit t’vet. S’mundesh me e njoftë sa duhet ket t’pakujdes veç se n’vesh perkrahas me zell t’pashoq, qi ka kjo Zemer e Lume per shelbim t’shpirtnave. T’binë ndermend ça hartoi e ça bani per me i pshtue njerzt mjeft oroe themelin e t’mirave, qi a Pagzimi. Me mundime t’panjehuna, me t’lutuna fort t’nxeta, na ka xjerrë nderen qi shpirti t’dlirej shpejtas n’Pagzim t’shejt. Atherë tha me gzim, qe nji shpirt t’cillin e kam n’hater e e kam shenjue me ken dikur si krajl n’Regjini t’Parrizit. Ç’me at ças t’shtiini me dashtnii t’posaçme n’Zemer t’Vet, porsi nji pllumb qi asht i kandshem per pafajni e per kullim. Si mrrite me marrë mend e me dit t’miren e t’keqen, me vrap ndoshta ike prej aso Zemret, e e perlyve shpirtin tand me gjithfarë mkatesh. Oh ç’ditë e vshtirë kje ajo për Zemer t’Jezu Krishtit.

Per me t’ngrehë prej vedit n’shum mëndyrë t’tuti e su ndal hovi i saj tu t’ba me ndi zanin e vet e tu t’shti n’mend shëndritsina t’posaçme deri sa i penduem per t’zeza tua persrii ktheve te kjo Zemer.

Qe shka i ndolli shpirtit tand.

Mendimi i Dytë

Por mbasi pate t’falunit shpejtas nise me ik prap. E kjo Zemer rishtas t’erdhë mrapa per me t’shtii n’dorë, e ti përsri re n’pendim; e ç’m’at kohë t’ikunit e t’kthyemit kjan gati pa praa; pse ti marrun meç prej shekullit e rrejtë prej t’mirave t’kote t’tii, s’pate ma gajre per me lanë at truell t’hyjnueshem. Jezu Krishti asht pa ja saa n’mendim per ty, o i krishtenë, sepse mbas sa hiresh ende je n’rrugë t’ferrit. Kaq mundim t’vshtirë i ka Zemra prej mkatesh sa mu dukë ngushtimi edhe perjashta. Tu i pa n’kopsht t’Gjetsemanit fajet e rreziqet tua, provoi Zemra e Tij pikllimet, t’hjekunat e dekes e n’t’gjitha anët e Korpit u djersit kaq shum gjak sa me i shkue rrkaj pertokë.

Pvete vedin se ça po ban e ça po hjekë per me shti n’dorë shelbimin tand, mbasi Krishti per ty mblohet n’Gjak.

A s’asht ndoshta udha me u kujdesë ma fort per kyt punë, qi asht ma e madhja e t’gjith punve?

Mendimi i Tretë

Edhe tash po dihatë per ty, o shpirt mkatnuer. Po pse?

A thue se po i mungon gja tu t’bjerrë ty? Jo per t’drejt. Ai asht i Lumë n’vetvedi e s’ka nevoj per kerkend, por ajo Zemer fort e ditunishme din se ç’pah t’randë ka shpirti yt e ç’mjerim i madh ka per t’kenë per ty ne u denosh per jetë t’jetës. E prandej t’shef me dhimë n’at shtetë t’zi ku ke vojt, e ti s’bie n’kujtim aspak e nuk frigohe?

Per t’vertetë ne ja daç ndopak t’miren vedit, ky mendim do t’shtiin mneren e ma fort tu vu oroe edhe t’paudhëniit tua t’tashme.

Mendo mirë, qi Ajo Zemer jo veç asht fort e dashtun, por edhe e therun e e grimun si a ma zi prej tejet; sa do keq t’ja kesh ba me nji herë po pajtohet me ty, e jo veç po hin n’miksii t’Tij, por edhe po t’kthen rishtas t’mirat, qi ke hupë me mkat, mjafton qi pernjimend t’pendohesh. Madje si duket kurr nji send ça ka hjekë per ty ne i ndigjosh me i ra n’dorë, porsi nji babës fort t’mshirshëm, i cilli s’përbuzë as djalin shkapaderdhun sado mrapsht t’ket gabue.

Duhet pra me thanë se shelbimi i shpirtit tand asht fort i çmueshem, edhe se ti e ke ba n’asgja, mbasi Dija e pambarueme ja dika kaq mirë pahin. Ti a s’ke per t’pasë dhimë per vedi? T’lutem trimnihu, se Jezu Krishti tu t’kallxue Zemren e Vet t’çilun, po t’thrret me hi përsri mbrendë, e po t’ep fjalen se ka me ti qitë mbas shpinet mkatet tua, ne e paç vertetë pendimin e vullnetin se me ndiimë t’Tii s’ja pertriin ma varret.

Urata

O Zemer fort e dhimshme, si mundet me kenë, qi ti po flakron unjii n’zell per shelbim tem, e une s’kam as nji fije kujdes?! Zemra e Jote, o Jezusi em, asht n’gushtim per ndëshkime, qi kam fitue per mkate t’mija e un s’kam kujdes, as nuk kujtohem per rrezik t’em! Un po e shof Zemren Tande pershkue me heshtë, grii prej ferrash, po i nguli syt e mi n’Ty, e zemra eme edhe porsi guri nuk zbutet aspak. Po habitem per ket shnjerzi teme; s’kam kurr farë fuqiet me dalë prej kti llomit! O Zemer e gjithpushtetshme, ban qi ta shof mjerinë e shpirtit t’em e t’m’hiin frika, ban qi t’njof Ty e t’shkrihem n’pendim per mkate t’mia tu i lanë mbas sodit. Ah kish t’mujë me avitë Zemres s’ate ket t’emen me i herë kishtë mu ndezë n’pendim e n’dashtnii per Ty. Por kjo e jemja asht teper e ndytë e s’ashtë e dejë me ndejtê afër s’Ates, qi asht vetë pastrija e pamarueme. Po t’lutem, o Jezusi em, sadopak ma lsho prej Zemres s’Ate nji rreze dritet qi ti marr vesh mrapshtinat e mia e per t’tana t’pendohem e t’premtoj mos me t’fye ma kurr.

Deh! Ma shiko ket lutje e m’zemro me i çue n’vend kto dishira t’mia.

Lulja e Shpirtit

Sot per nji copë herë kujtoje me themel mirsiin e Zemres t’Jezu Krishtit, e shnjerziit e tua, e kshu unjii bjeri n’dorë Shelbuesit tand.

Zhgjetorja

O Jezu, mshiir t’kesh per mu mkatnorin

Ty po t’lutem, o Krisht, pa praa

Mi fal mkatet po t’baj rixhaa

Ndollia

N’vitin 1869 n’Milan bahej me lulzim muji i Zemres s’Jezu Krishtit n’kishë t’Sh’Mastianit. T’tretën ditë t’ati mujit n’kohë t’meshës hiji nji njeri mkatnuer, qi e çoi t’shkrueme n’nji leter meshtarit t’kthyemit e vet prej Zotit. Qe me ç’fjalê:

“Tash janë tridhet e pes vjet, qi kam rrnue n’mnii t’Zotit e larg prej Sakramendeve. N’nji mramje t’ati motit, si per çudë, mu dha me hi n’kishë, ku zotnija jote predikote permbi Apostullim t’uratês e permbi perkushtii t’Zemres s’Jezu Krishtit. Me folë t’drejten me merzii t’madhe i ndjeva ato fjalët tua, qi mu banë t’gjata.

Porsa mbarove meshen dole prej kishet, un s’di as vetë me kallxue si rash n’gjuj para fugures s’Zemres t’Jezu Krishtit. Ishin shum vjet qi s’u ulsha n’gjuj as thosha kurr nji kokërr uratë.

N’at ças fillova me derdhë lot, por s’disha ça dote me thanë ai vaj.

Mbasi u dha bekimi gjinja e lanë kishen e un mbeta mbrendë gati vetun.

Ti erdhe përsri n’kishë e shkove me xanë vend n’rrfyetore. Kerkush s’t’pat thirrë. Si mu thye zemra e eme prej pendimit, nji dore e padukshme m’ngrehë me u avitë zotnis s’ate per mu rrfye, e s’di me diftue me ç’ mëndyrë t’kandshme. Mbas atii rrfimit u ndrrova krejt e sot paqja m’gufon n’shpirt t’em.

Po t’porosis, zotni, mu lutë per mue, qi t’qindroj n’kët besë t’Zotit e qite n’Elçii ket mrekulli, qi ka punue n’mue fort e mshirshmja Zemra e Jezu Krishtit. T’ken forcë kjo ndodhi per me i dhanë trimni fuqi t’gjith mkatnorve, per mu sjellë krejt kah kjo Zemer e dhimshme; e le t’jen per msim per mu ngulë kryekput n’uzdajë tonë n’Te

6 Qershor – Shën Norberti

Jeta e Shën Norbertit

Me grada fisnike dhe talente të rralla, Norberti kaloi një rini shumë të devotshme dhe hyri në rangun kishtar. Nga një kontradiktë e çuditshme, sjellja e tij tashmë u bë një skandal për thirrjen e tij të shenjtë, dhe në oborrin e perandorit Henriku IV ai bëri, si shumë klerikë të asaj moshe, një jetë të shthurur dhe luksoze.

Një ditë, kur ai ishte 30 vjeç, ra gjysmë i vdekur nga kali i tij dhe, pasi kishte marrë veten, zgjidhi një jetë të re. Pas një përgatitjeje serioze dhe kërkuese, ai u shugurua prift dhe filloi të ekspozonte abuzimet e Urdhrit të tij.

I heshtur në fillim nga një këshill lokal, ai mori sanksionin e Papës dhe predikoi pendesën për turmat që dëgjonin, në Francë dhe Holandë. Në luginën e egër të Premontre, ai u dha disa dishepujve të stërvitur urdhrin e Shën Austinit dhe një zhgun të bardhë për të treguar pastërtinë engjëllore të priftërisë. Rregulltarët e Kanoneve, ose siç quheshin Premonstratensians, duhej të bashkonin punën aktive të klerit vendas me detyrimet e jetës monastike. Zjarri i tyre përtëriu shpirtin e priftërisë, ngjalli besimin e njerëzve dhe dëboi herezinë.

Një heretik i lig, i quajtur Tankelin, u shfaq në Antwerp, në kohën e Shën Norbertit, dhe mohoi realitetin e priftërisë dhe veçanërisht blasfemoi mbi Eukaristinë e Shenjtë. Shenjti u dërgua për të dëbuar dëmtuesin. Me fjalët e tij të zjarrta e ekspozoi dhe rindezi besimin në Sakramentin e Shenjtë. Shumë nga apostatët e kishin vërtetuar përbuzjen e tyre ndaj Sakramentit të Shenjtë duke e varrosur atë në vende të pista. Norberti i urdhëroi ata të kërkonin për Ostet e Shenjta. Ata i gjetën të plota dhe të padëmtuara, dhe shenjti i solli përsëri në tabernakull me triumf. Prandaj ai është pikturuar shumicën e herëve me monstrancën në dorë.

Në 1126 Norbert e gjeti veten të emëruar Ipeshkëv të Magdeburgut; dhe atje, duke rrezikuar jetën, vazhdoi me zell punën e tij reformuese dhe vdiq i rraskapitur nga mundi, në moshën 53 vjeçare.

Reflektim – Shpërblimet e ofruara për ofendimet ndaj Sakramentit të Shenjtë ishin qëllimi i veprës së madhe reformuese të Shën Norbertit – për veten e tij, klerin dhe besimtarët. Sa shumë riparon akoma adhurimi i vazhdueshëm edhe sot për fyerjet e së shkuarës ndaj Eukaristisë së Shenjtë.

Muaji i Zemrës së Shenjtë të Krishtit, P. Enjell Sereqi S.J. – Dita e Pestë

Muaji i Zemrës së Shenjtë të Krishtit, P. Enjell Sereqi S.J. - Dita e Pestë

Urata e Gatimit

Une po besoj me nji fee t’gjaallë se jam para madhniis sate, o Zoti i em, eja o Shpiirtë e Korpë per me i dalë para per me e adhrue.

Dita e Pestë

Zemra e Jezu Krishtit bahet kurban n’sheiten Meshë

Gatimi i parë: Kujtoje Jezu Krishtin n’Oste t’shugurueshme kahë po t’thotë: “O bir, epma zemren t’ande”

Gatimi i dytë: Lypja t’Lumit hirin e driten me i kuptue dobinat, qi na dalin prej Meshë Shejte.

Mendimi i Parë

Mendo dashtnijen pamasë t’ksajë Zemer t’Hyjnueshme, qi krejt falet per ditë permbi lteer nder sa meshë qi çohen n’ftyrë t’tokës. Ai i Lumi diq nji herë per ne, e mbas tri ditsh u njall s’dekunit per mos me dekë ma kurr, ky kurban mjeftoi e madje kje teprii per me i shelbue t’gjith njerzit, pse veç nji pikë gjak i Tij ka nji pah t’pamaruem, por s’mjeftoi per m’e ngi dashtniin e pakufii t’Zemres t’Vet. Animaa perpara mundimeve jo veç se diftoi deken e Tij nji herë n’kryq, por diftoi edhe dishirin qi kishte me dhanë shpirtin shum herë per ne me pas kenë nevoja! Dashtnija fort e madhe t’Zemres e gjet mëndyren per m’e pertrii pa ja daa n’Kishë shejte ket kurban i t’gjith Vetvedit.

N’t’mramin ças qi hangri me Apostuj n’at natë n’t’cillen Juda e kishte da per m’e tradhtue na kqyri fort hatrin tuj e themelue Sakramentin e Korpit e t’Gjakut t’Vet nen hije t’bukës e t’venës, e kshtu desht m’e pertrii n’Meshë n’mëndyrë t’papergjakshme at kurban, qi n’kryq e kreu dikuer n’mëndyrë t’pergjakshme, per me mbajt nder ne gjall sakrificen e Vet e per me na derdhë hire e t’mira t’panjehuna.

O i krishten, qi po e kujton ket themel fejet, merre vesht nji herë pahin e shpirtit t’and, per t’cillin per ditë Jezu Krishti falet kurban. Per ket t’mirë kaq t’madhe s’po lyp tjeter veç se t’ja dish per nderë e shpesh e shpesh t’biin nder mend per ket baamirës t’pashoq.

“Banje kyt n’perkujtimim Tem” (1 Cor. 11:24)

Mendimi i Dytë

Tash ti rrahe me mende tua madhniin e kti kurbanit e fatmiren qi kee m’e pa per ditë. Ktu n’Meshë shejte kurbani asht vet Jezu Krishti, qi fali gjithvetvedin n’kryq per ne, Ai asht edhe baasi i kurbanit. Prandej tu pa meshtarin n’lteer do t’na bahet si me pa vet Krishtin, qi asht meshtari i gjith meshtarve.

Feja na thotë se n’Meshë shejte na i qesim para Zotit ça asht ma e deje per Te, pse asht kurban i hyjnueshem me t’cillin i apim gjith at nderë e lavdë qi i perket Zotit, mushena me t’mira sa m’u ba t’zott me i shperblye t’gjitha detyret qi i kena hi me mkate t’ona.

M’e kputë shkurt n’Meshë shejte na i falim nji dhantii qi i kalon t’gjitha ato qi mundet me na ba i Lumi, e per hater t’Birit t’Vet s’ka si shkon kotë lutja jonë, nuk a send mos me xjerrë ç’do t’mirë ne paçim ket uzdajë t’ngulun. Oh ç’vepër e madhnueshme kenka pra Mesha shejte!

Ty t’perket me ja dit ket t’mirë Zemres s’Jezu Krishtit qi na ka fitue me shum mundime ket visar. A thue ke me kenë mbas sodit n’numer t’atyne t’krishtenve t’shnjerzuem, qi s’donë me njoftë pahin kësaj dhuntii, e i duket se s’ka çmim ça ju vjen prej durve t’Krishtit? O e zez e pashoqe! O shnjerzim i pamoster! Xene shpejtas me kohë mos m’e lshue doret ket oremirë e atherë s’ka m’u gjetë shpirti i jyt n’ato nevojë n’t’cillat gjindet sot.

Mendimi i Tretë

Ne mram mendo çfarë kujtimesh do ti shkojn neper mend nji t’krishtenit qi ka ndopak dashtnii ndej Zemres t’Krishtit si t’vroin t’perbuzunat e harresen me t’cillat ma e shumta e t’krishtenve i pergjegjin dashtniis Shelbuesit t’vet. Per t’saktë, si e lyp udha, do t’kenë dhimë e keq n’zemer t’vet, e do t’i njallet dishiri per me i shperblye me zell t’papritueshem.

Qe si i foli Krishti nji sherbtores t’vet: “Me ndije njerzt mundimin qi m’napin per ditë mkatnorët si me kenë mundimet e veta e me ma dit per nderë për t’mirat e mia, asgja kishte me m’u dukë ça kam hjekë për ta, por kishe me dishrue me ja diftue dashtniin t’eme me tjera provë ma t’zgjedhuna. Ta dish, o bii, se Zemra e Jeme asht derptue keqas tu pa se edhe disa shpirta t’kushtuem mue m’kan qit n’njenen anë e po ma çarsin t’kjajtunit e t’pelqyemit t’emë.”

O i krishtenë, qi po i mendon kto fjalë t’permallshme, hapi syyt e kqyr mos t’jesh n’numer t’ktyne e mos t’shkrepet edhe mbi ty ky ankim.

T’lutem bjeri mrapa vedit e ktheu pernjimend kahë Zoti tu u shporrë prej atyne fajeve n’t’cillat bie ma shpesh. Xeju kahë Mesha shejte e t’kesh kujdes me pa jo veç ditë dile e ditë kremte, por edhe ditë javet me t’madhe pervujtnii. Per me xjerrë dobiina t’posaçme, prej kti visaar, njalle besimin t’and e n’kohë t’Meshës me tu ba si me kenë n’maje t’Kalvarit tu kqyrë Krishtin t’gozhduem e t’dekun n’kryq. Me u pasë gjetë atherë me ç’zemer t’perlootueshme permyzë per dhe, ishte shkrii n’vaj e n’mall. Gjithnjii do ta pertriish edhe sot ket zell, tu pa Meshen shejte, qi e ka unjii pahin e kurbanit t’athershem, e kshtu bukur mirë ke per t’a ngushllue Zemren e adhrueshme t’Zotit t’on.

Urata

O Jezusi em, ç’t’mirë e madhe kishte kenë per mue me u pasë gjetë n’mal t’Kalvarit kur ke dekë i kryqzuem nder nji mi mundime, e me m’pasë ra permbi shpirt t’emë ndoj pikë gjak, qi duel prej Zemres s’ate çilun me heshtë. Me pas ndollë n’at vend t’bekuem, kishe vu kryet t’em nen at Gjak t’hyjnueshem per me i la mkatet e mija.

Un gjithnjii e kam ket t’mirë si t’shof me besim t’fort e me urtii t’madhe t’shtatit Meshen shejte, ku pa praa pertrihet. Po une deri tash tu e pa Meshen per zakon e pa t’xeet, e kam baa si nji veper ç’faret do e jo n’at çmim qi duhet. Oh sa keq t’a kam ba, o Krisht. O sa i zi ke kenë, o shpirti em, tu i pergjegjë kaq mrapsht baamirsit t’and. Por s’ka me kenë ma kshtu.

Po t’premtoj, qi me ndimë t’ande, jo veç s’kam m’e lanë pa e paa, por edhe due me ndejë me perkushtii per me i laa t’pandeerimet, e me kenë gjithku pasqyrë e mirë. M’ço forc, Ti, o Krisht, per me mbajt sa t’jemi gjall ket perkushtim.

Zhgjetorja

Ban qi t’ndjekë tyy n’shterngim

Zemres s’ate ndezë n’dashtnii

Ban t’i ngjajn e jemja unjii.

Ndollia

Mesha shejte, qi çohet n’nderë e n’lavdë t’Zemres s’Jezu Krishtit per t’sjellun t’mkatnorve asht krejt e fuqishme per me i prue n’rrug e me i shelbue baakqiit.

Kalxon Elçija i Zemres s’Jezu Krishtit me 2 t’Korrikut 1876, n’nji vend t’Umbries djali i nji Zojës t’randë ishte prishë kaq fort sa me i lshue kryeput punët e shpirtit e mjeft ma me thanë se ky fatzii i kishte shkue gjashtmdhet vjet larg Sakramendeve.

N’prill t’sendes qi thame sypri tuj lexue gruja n’Elçi disa hire n’uzdajë t’madhe per me pasë neper ket perkushtii edhe t’kthyemit e birit t’vet. Me ket shpnesë t’ngulun filloi nji ndandçë, e n’at rasë çoi edhe tri Meshë mu thanë n’lter t’Zemres t’hyjnueshme. Tu ndejë nji ditë n’kishë per me porositë djalin e vet, po i avitet nji meshtar i cilli s’mujte me dit pikllimin, ngushtimin e nevojen e kësaj grue e pa çilë gojë i lshon n’dorë nji petkicë t’Zemres s’Jezu Krishtit. M’at ças ndjeu per mbrenda si nji zaa: “Shko e venja djalit n’fyt, pse ndeera t’asht ba”

N’at shpejtim s’ngiati me hapë shpiin, e pa i folë, djalit ja dha petkicen me e vu n’fyt.

O mrekullia e Zotit! Aty per aty ju shëndrrue krejt zemra e tij. Mbasi ra nji grimë n’mendim drejt shkon n’at kishë, ku ishin pas thanë ato tri meshë, e aty hasë n’at meshtar, qi i pat dhanë s’ames petkicen, e me t’pervujt lypi mu rrfye. Rrfehet me nji pendim t’unjishem e lot qi derdhte diftoshin zemren e tij pershkue prej t’dhimtunit. Mushë n’gëzim kthen n’shpii e i kalxon s’amës qi ishte pajtue me Zotin. Por sa ndiin ça kishte ba kjo per m’e prue n’fije, djali shkrehet prap n’vajë e tu e kapë n’grykë t’amen i ep fjalen qi mbas aso ditet s’kishte per t’a lshue kurr perkushtiin e Zemres Jezu Krishtit. E njimendë me ndimë t’kësaj Zemer qindroj trimnisht n’premtime t’veta. (Elçija i Zemres Jezu Krishtit – 2 Korrik 1876)

Një Meditim mbi Rrëshajët

Rrëshajët

Dita e madhe, e cila përmbush punën që Zoti kishte nisur për racën njerëzore, më në fund, shkëlqeu mbi botën. Ditët e Pentekostit (50 ditshi), siç thotë Shën Luka, janë përmbushur. (Veprat 2:1) Ne kemi pasur shtatë javë që nga Pashka; dhe tani vjen dita e numrit të mistershëm të Pesëdhjetë. Kjo ditë është e diela, e shenjtëruar nga Krijimi i Dritës në Zanafillë dhe nga Ringjallja e Jezusit; kjo ditë është gati të marrë shenjtërimin e saj përfundimtar dhe të na sjellë plotësinë e Hyjit. (Efes. 3:19)

Në Ligjin e Vjetër dhe simbolik, Hyji parashikoi lavdinë që do t’i takonte, në një periudhë të ardhshme, Ditës së Pesëdhjetë.
Izraeli kishte kaluar ujërat e Detit të Kuq, falë fuqisë mbrojtëse të Qengjit të Tij të Pashkëve. Shtatë javë kaluan në Shkretëtirë, e cila të çonte në Tokën e Premtuar; dhe pikërisht e nesërmja e atyre shtatë javëve ishte dita kur u bë Besëlidhja midis Hyjit dhe popullit të Tij.
Dita e Rrëshajëve (Dita e Pesëdhjetë) u nderua me shpalljen e Dhjetë Urdhërimeve të Ligjit Hyjnor; dhe çdo vit, izraelitët kremtonin ngjarjen e madhe me një festë solemne.
Por Rrëshajët e tyre ishin simbolike, ashtu si Pashkët e tyre: duhej të kishte një Rrëshajë të dytë për të gjithë njerëzit, siç do të kishte një Pashkë të dytë për Shëlbimin e të gjithë botës. Pashka, me të gjitha gëzimet e saj triumfuese, i përket Birit të Hyjit, Pushtuesit të vdekjes: Rrëshaja i përket Shpirtit të Shenjtë, sepse është dita në të cilën Ai filloi misionin e Tij në këtë botë, e cila, këtej e tutje, do të ishte nën Ligjin e Tij.

Por, sa të ndryshme janë dy Rrëshajët! Ajo, mbi shkëmbinjtë e thyer të Arabisë, mes bubullimave dhe vetëtimave, shpall një Ligj që është shkruar në pllaka guri; E dyta është në Jeruzalem, mbi të cilin zemërimi i Hyjit nuk është shfaqur ende, sepse Ai ende përmban brenda mureve të tij frytet e para të atij populli të ri, mbi të cilin do të mbretërojë Fryma e Dashurisë.
Në këtë Rrëshajë të dytë, qiejt nuk janë të mbuluar me re dhe as zhurma e bubullimës nuk dëgjohet; zemrat e njerëzve nuk goditen nga frika, si atëherë kur Hyji foli në Sinai; pendimi dhe mirënjohja, këto janë ndjenjat që tani janë më të lartat.
Një zjarr hyjnor digjet brenda shpirtrave të tyre dhe do të përhapet në të gjithë botën. Zoti ynë Jezus kishte thënë: Unë erdha ti vë zjarrin tokës dhe sa dëshiroj që ajo të ishte tashmë e ndezur? (Luka 12:49) Ora për përmbushjen e kësaj fjale ka ardhur: Shpirti i Dashurisë, Shpirti i Shenjtë, Flaka e përjetshme e pakrijuar, do të zbresë nga Parajsa dhe do të realizojë planin e mëshirshëm të Shëlbuesit tonë.

Jerusalemi është i mbushur me pelegrinët, të cilët janë dyndur atje nga çdo vend i botës pagane. Ata ndjejnë një pritje të çuditshme misterioze që vepron në shpirtrat e tyre. Ata janë hebrenj dhe vijnë nga çdo vend i huaj ku Izraeli ka themeluar një sinagogë; ata kanë ardhur për të festuar festat e Pashkëve dhe të Rrëshajëve. Azia, Afrika, madje edhe Roma, kanë këtu përfaqësuesit e tyre. Mes këtyre judenjve, do të shihen shumë johebrenj, të cilët, nga dëshira për t’i shërbyer Hyjit më besnikërisht, kanë pranuar Ligjin dhe zbatimet e Moisiut; quhen prozelitë (të kthyer në fe). Ky fluks të huajsh, të cilët kanë ardhur në Jerusalem nga dëshira për të zbatuar Ligjin, i jep qytetit një pamje si Babeli, sepse çdo komb ka gjuhën e vet.
Megjithatë, ata nuk janë nën ndikimin e krenarisë dhe paragjykimeve, siç janë banorët e Judesë; as nuk e kanë njohur apo refuzuar Mesinë, si këta të fundit, as nuk kanë blasfemuar veprat e Tij me të cilat Ai ka dhënë dëshmi për karakterin e Tij Hyjnor. Mund të ndodhë që ata morën pjesë me judenjtë e tjerë në thirrjet për vdekjen e Jezusit, por ata u nxitën nga kryepriftërinjtë dhe magjistratët e Jeruzalemit, të cilin ata e nderonin si qytetin e shenjtë të Hyjit, dhe në të cilin asgjë tjetër veçse motivet fetare i kishin sjellë.

Është ora e tretë e ditës (pra, ora nëntë e mëngjesit), ora e caktuar nga gjithë përjetësia për përmbushjen e një dekreti hyjnor. Papritur dëgjohet zhurma e një ere të fortë që vjen nga Parajsa. I tremb njerëzit në qytet dhe e mbush dhomën ku Apostujt dhe Dishepujt fshiheshin (Dhoma ku Krishti themeloi Sakramentin e Eukaristisë) me frymën e tij të fuqishme.
Njëqind e njëzet Dishepujt që janë brenda ndërtesës ndjejnë brenda tyre atë emocion misterioz, për të cilin Mjeshtri i tyre dikur tha: “Shpirti frynë ku të dojë dhe ti dëgjon zërin e tij”.
Kështu kjo Frymë nga qielli do të përshkojë botën nga fundi në fund, duke thyer çdo pengesë që do të dilte në rrugën e Saj.

Një rrëbesh i heshtur bie në Shtëpi; është një shi zjarri, i cili, siç thotë Kisha e Shenjtë, “nuk djeg, por ndriçon; nuk konsumon, por shkëlqen.” Flakët e zjarrit, në formën e gjuhëve, qëndrojnë mbi kokat e njëqind e njëzet Dishepujve: është Shpirti i Shenjtë që i zotëron të gjithë. Të gjithë i përkasin tani Shpirtit që ka zbritur mbi ta. Mbretëria e Tij ka filluar; ajo manifestohet dhe pushtimet e saj do të jenë të shpejta dhe të lavdishme.

Por le të shqyrtojmë simbolin e zgjedhur për të përcaktuar këtë ndryshim hyjnor. Ai që u shfaq nën formën e dashur të një Pëllumbi me rastin e Pagëzimit të Jezusit në Jordan, tani shfaqet nën atë të Zjarrit. Ai është Shpirti i Dashurisë, dhe Dashuria nuk është vetëm e butë dhe e ndjeshme, ajo është gjithashtu e zjarrtë. Tani, pra, që bota është nën ndikimin e Shpirtit të Shenjtë, ajo duhet të jetë në zjarr dhe zjarri nuk duhet të kontrollohet.
Dhe pse kjo formë e gjuhëve? Për të treguar se zjarri qiellor duhet të përhapet me anë të fjalës. Këta njëqind e njëzet Dishepuj duhet veç të flasin për Birin e Hyjit të krijuar Njeri, Shëlbuesin tonë; për Shpirtin e Shenjtë, i Cili ripërtërin shpirtrat tanë; dhe për Atin qiellor, i Cili na do dhe na adopton si fëmijët e Tij. Fjala e tyre do të gjejë mijëra besimtarë dhe mikpritësa. Ata që e marrin atë do të bashkohen të gjithë në një Fe; ata do të quhen Kisha Katolike, domethënë universale, ekzistuese në të gjitha vendet dhe kohët. Jezusi kishte thënë: “Shkoni, mësoni të gjitha kombet!” (Mat. 28:19)

Shpirti i Shenjtë sjell nga qielli edhe gjuhën që do të mësojë, edhe zjarrin (dashurinë e Hyjit dhe të njerëzimit) që duhet t’i japë ngrohtësi dhe efikasitet mësimit. Kjo Gjuhë dhe Zjarr u jepen tani këtyre Dishepujve të parë, të cilët, me ndihmën e Shpirtit të Shenjtë, do t’ua transmetojnë ato të tjerëve. Kështu do të jetë deri në fund të kohës.

Megjithatë, një pengesë e kundërshton misionin që në fillim. Që nga çoroditja në Babel, ka pasur aq gjuhë sa kombe; komunikimi me fjalë është ndërprerë. Atëherë, si mund të bëhet fjala instrument i pushtimit të botës dhe të krijohet një familje nga të gjitha këto kombe, të cilët nuk mund ta kuptojnë njëri-tjetrin?
Mos kini frikë: Shpirti i Shenjtë është i gjithëfuqishëm dhe është kujdesur për këtë vështirësi. Bashkë me dhuntitë e tjera me të cilat Ai ka pasuruar njëqind e njëzet Dishepujt, Ai u dha atyre aftësinë të kuptojnë të gjitha gjuhët dhe të kuptohen në çdo gjuhë.

Fryma e Dashurisë e ka anuluar ndarjen e Babelit; njerëzit janë bërë edhe një herë vëllezër nga uniteti i gjuhës.
Sa e bukur je, Kisha e dashur e Zotit tonë! Deri më tani, funksionet e Shpirtit të Shenjtë kanë qenë të kufizuara; por tani, Ai fryn lirisht ku të dojë; Ai të nxjerr në sy të njerëzve me anë të kësaj mrekullie. Ti je imazhi i asaj që ishte kjo tokë, kur të gjithë banorët e saj flisnin të njëjtën gjuhë. Shkëlqimi nuk duhet të ndalet me ditën e Rrëshajëve, as me Dishepujt që janë marrësit e parë të saj.
Kur Apostujt të kenë përfunduar jetën dhe predikimin e tyre, dhurata e gjuhëve, të paktën në formën e saj të mrekullueshme, do të pushojë, sepse nuk ju nevojitet më: por ti, o Kisha e Krishtit! do të vazhdosh të flasësh të gjitha gjuhët, madje deri në fund të kohës, që ti të banosh në çdo vend. I njëjti besim duhet të shprehet në gjuhën e çdo vendi; dhe kështu e transformuar, mrekullia e Rrëshajve do të mbahet përgjithmonë brenda teje, si një nga shenjat e tua karakteristike.

“Sot, ne duhet të marrim vendimin për të punuar në mënyrë që të sjellim Mbretërinë e Zotit tonë Jezu Krisht dhe prej hirit të Shpirtit të Shenjtë, është vullneti i Tij që ne të mund të realizojmë mbretërimin e Zotit tonë brenda nesh, brenda familjeve tona dhe brenda shoqërisë.
Le t’i premtojmë Zotit tonë se do të punojmë për këtë mbretëri. Ekziston një shembull i vogël për këtë në Shkrimin e Shenjtë, një shembull i vogël por me rëndësi të madhe, i përmendur gjatë dyzet ditëve që Zoti ynë ishte nën praninë e Apostujve të Tij pas Ringjalljes: ajo që Ai tha atëherë duhet të ketë qenë e një rëndësie të madhe siç mund ta imagjinoni – Apostujt ishin gati të themelonin Kishën, Zoti ynë do t’i linte pas disa ditësh! Prandaj, fjalët e fundit të Zotit tonë duhet të kenë qenë jashtëzakonisht të rëndësishme.
Për çfarë u foli Zoti ynë atyre? De Regno Dei. Rreth Mbretërisë së Hyjit. Kjo është gjithçka, kaq e thjeshtë dhe megjithatë kaq e plotë; gjithçka përmbahet në këto dy fjalë. Dhe për ne, gjithashtu, e vetmja gjë që duhet të duam, e vetmja gjë që duhet të dëshirojmë është Mbretëria e Hyjit. U bëftë kjo Mbretëri brenda nesh, ardhtë në tokë, siç është në qiell, siç themi në “Ati ynë”.

Le t’i lutemi Virgjëreshës së Bekuar; Papa Plu XII, duke ripohuar atë që Etërit e hershëm kishin thënë, na kujtoi se ishte nëpërmjet Zojës së Bekuar që hiri i Shpirtit të Shenjtë erdhi te Apostujt në ditën e Rrëshajëve; ajo ishte e mbushur me Shpirtin e Shenjtë dhe kështu nuk mund ta merrte Atë më me bollëk sesa e kishte tashmë. Prandaj, nuk ishte Virgjëresha e Bekuar ajo që ishte objekt i zbritjes së Shpirtit të Shenjtë në Rrëshajë, por ishte nëpërmjet lutjes së saj dhe nëpërmjet vuajtjes së saj të bashkuar me atë të Birit të saj, Zotit tonë Jezu Krisht, që Apostujt morën Shpirtin e Shenjtë.
Le ti kërkojmë, pra, Virgjëreshës së Bekuar, Nënës sonë Qiellore, plot me hirin e Shpirtit të Shenjtë, të na i transmetojë me bollëk këto dhurata.

Në emër të Atit e të Birit e të Shpirtit të Shenjtë. Amen.” – Monsignor Marcel Lefebvre

Muaji i Zemrës së Shenjtë të Krishtit, P. Enjell Sereqi S.J. – Dita e Katërt

Muaji i Zemrës së Shenjtë të Krishtit, P. Enjell Sereqi S.J. - Dita e Katërt

Urata e Gatimit

Une po besoj me nji fee t’gjaallë se jam para madhniis sate, o Zoti i em, eja o Shpiirtë e Korpë per me i dalë para Si e me adhrue.

Dita e Katërt

Gatimi i Parë: Nguli syt n’tabernakull shejt. Pertrije punen e besimit t’gjallë n’këtë t’vertetë fejet. Ndigjo fjalt e ambla qi Jezu Krishti t’thotë: “Qe Une jam me ju per ditë, deri n’t’sosun t’shekujve.”

Gatimi i Dytë: Lypja ndimen per me marrë veshtë dhantiin qi t’banë me ja ditë per nderë.

Mendimi i Parë

S’ka kenë as s’ka me kenë kurr kohë t’cillen mundet njeri mu laa tu u cue peshë kundra Zotit, por me kenë punë qi bahet, kish per t’kenë ma i leet mkati i baamun kur i Lumi s’mendon per ne as s’na ban kurrnji t’mirë. Por s’asht se si me qillue kjo soj kohet, mbasi per ças jena rrethue fund e maje prejë t’mirave t’Zotit, e ky per oor na njet doren n’t’gjitha nevojt e pak me na lshue me nji herë shqimena e kthehna n’pakenunin ton. Por e zeza e mkatnorit oreo t’mirat, qi Krishti shprazë n’Sakramend t’lterit, ku na difton shejë t’dashtniis t’pamasë me kaq shum mrekulli saa me besue ket temel lypet feja per mos me pasë kurr fare ndryshimit. Kerkuj si kishte mujt as n’mend me i raa, por shka s’mendoj robi e hartoi e e çoi n’vend Zemra e Jezu Krishtit me t’gjithpushtet t’Vet.

O shpirt i krishtene qi po e kujton ket vertetsii, peshoi mirë kto dy punë, mirsiin e Krishtit, qi ep t’gjithvetvedin n’Eukaristii e sherrin e njerziis qi me harresë t’panjerzii, me t’ftoftë e me pritesë e shperblen per s’mrapshtit këtë ndeer t’pashoqë.

Mendimi i Dytë

Kujto sa fort i ra n’hater Zemres s’Jezu Krishtit, si mos t’kenke Zot, me ule madhniin e Vet per me ndejë permbi lteer me nee pa praa, as me pasë kenë shpijar i jonë.

Ktu asht bab i dhimshem, dashamir i gjithfuqishem, çoban e mik per zemer, ktu e gjejm mësues, mjek, ktu flakron n’dashtnii t’permallshme tu na u baa dritë, udhe e t’gjalltit tonë, krue i hireve e pengu i lumniis t’pasosme.

A do me adhrue? Adhroje – A do me i fole me t’madhe uzdajë? Foli, pse e kee per herë lejen e do me ti ndigjue lutjet tua.

A do mu pjeke n’Te? Asht perherë i gatshem per me t’pritë, e kerkush s’ta nal rrugen per me i dalë para. A do me marrë per shujt t’shpiirtit t’and? Merre me shpnesë pse t’ep edhe liriin me shterngue e mu knaqë saa here t’keesh dishiir? Pastafat rri ktu tui t’thirre e tu t’prite, madje t’urdhnon me marrë n’zemer saa ma shpesh t’mundesh.

Mos me e pasë lidhë Kisha, shkaku i panderimit, kishe mujt edhe sot, si t’krishtenet e moçem, me çue te shpija e me ndejë me Te nen nji kulm. Pak gjaa me marrë vesht madhniin e Hyjniis t’Jezu Krishtit kishte me na u dukë dashtnija e Tii kaq e pamarueme saa mos me pushue tu u çudit prej ksaj mirëbame t’pakufii. Asht me udhë, o i krishtene mu xee per ditë ma fort kahë ky Sakramend t’dashtniis e diftoje ket t’xeet t’and edhe per jashtë tu krye me zell, saa ku mrrin fuqija, do vepra qi janë t’pelqyshme Shelbuesit t’and.

Mu pjekë per ditë n’Jezu Krishtin, me adhrue e me ja zblue nevojet tua e me ju falë ndeers e me marrë n’zemer saa ma shpesh t’mundesh me t’madhe perkushtii.

Mendimi i Tretë

Mendo se n’vend t’xeetit e t’nderimit, qi per shum arsye asht i dejë Krishti me pasë n’ket Sakramend, ma t’shumen e herës s’ka tjeter veç se t’fyeme e t’perbuzuna.

Ven oroe se saa fee’lshusa i biin mohit praniis t’Jezu Krishtit n’Eukaristii, e ja veen kamen.

E therin at Zemer t’Hyjnueshme t’pandeerimet e t’ftoftit i shum t’krishtenve, qi s’gashohen Kungimit, po e marrin shejtas si per zakon e me t’daravituna me vullnet. Ja griin edhe ma fort ata t’krishtene qi s’kan gajle mu kungue me mkat mortar n’shpirt e kshtu e ngermojn e i japin mundë me hii n’nji zemer, qi asht nen pushtet t’ferrit. Saa e saa gadi krejt e kan lshue e shkojn rrallë n’kishë e pak o aspak se kujtojn at dashtnii t’asajë Zemer t’madhnueshme, qi shkriihet pa ja daa per njerz. Kush i mendon me temel kto vertetsina s’ka si mos me xanë nevojen, qi do t’keen i krishteni me i shperblye gjith kto t’sh’njerzina. Mbasi praa dashtnija e vertetë do t’diftohet me vepra, qe mëndyra per me ngushllue Jezu Krishtin. Ti e di se shum t’krishten e kan qitë n’harresë, orvatu ti mu pjekë n’Shejtin Sakramend saa ma shpesh e xetas. Po shef se disa se kan at urti shtatit n’shpi t’Zotit, rri ti me t’madhe pervujtnii, kqyr se saa po kungohen rrall e kur t’marrin Krishtin s’ka kurrfarë perkushtijet, madje nji palë aviten kungimit me mkat mortaar, kujdesu ti m’e marrë shpesh, me t’gjith t’xeet e sa ma mirë pastroje shpirtin. Shkurt ma, filli i ksaj perkushtii asht shperblimi qi do t’ja falim Krishtit sidomos me uratë, me pasqyrë t’mire, e kuer t’binë rasa edhe me bisedë t’mira.

Urata

Jo, o Jezu i ambel, s’kam me t’harrue kurr mbas saa provë dashtnijet, qi ke diftue n’ket Sakramend. Po t’lutem me m’ndimue mos t’ndollin n’mue, qi mos me ta diit Tyy t’miren: madje mbas sodit ka me m’pase keq zemra per gjith ato t’fyeme qi t’bahen Ty. T’lutem mos kjoftë thanë me ma shkrepë edhe mue nder syy at ankim qi ja lshove Cifutneve: “Kqyra pale a po m’gushllon nokush, e su gjet asnji.”

Une qi ta kam falë gjithvetvehten per me ta nderue n’nji mendyrë t’posaëme Zemren T’ande, po t’ap fjalen qi due me i shperblye saa ku t’mundemi, gjith ato t’perbuzuna qi kee pa praa n’Eukaristii.
Ti, o Jezu em, lshoje prej Zemres s’ate n’temen nopas asi dhimet me t’cillen kje mush e Jotja: e mos mujsha me i laa me gjak tem kto t’fyeme, le ti laj sadopak me vaj t’zemres e me zell t’flakruem.

Ban qi ta pertri edhe nder tjer ket pendim e ket t’xeet e kshtu t’kemi fatmirsiin me i shperblye shandulliit qi kan dhanë e ta gazmendoj Zemren T’nde pezmatue prej saa mkatesh.

Lulja e Shpiritit

Bekue kjoft Jezu Krishti nen hije t’Ostes.

Kjoft levdue e ndeerue per gjith vend

I Shejtnueshmi Sakramend

Ndollia

E lumia Margerite Alakok, si na kalxon jeta e sajë, patë t’madh zell per me nderue e me adhrue Zemren e Jezu Krishtit n’Sakramend t’lterit. Knaqa e sajë ishte me ndejë para Krishtit e per ditë shkote mu pjeke n’Te, por sidomos nder kremet mbasi s’kishte gjith aq pune n’mungade s’ngrihej kurr tu u ndalë n’kishe gjith kohen e dites pa u davarite e pa e bjerrë urtiin e shtatit e me ndeerimin t’madhe per mbrenda e per jashta.

Rrite e Lumia prore n’dyy gjuj, pa pshtetë e pa lujt aspak e me duur t’perpjekuna n’parzem e pa i daa syyt prej lterit, ku gjindej gjith Dashtnija e sajë. Hera herë me u pasë habitë ndoj grimë, e paditte vedin me t’pervujtë e me lot per faqe lypte t’falem e e late at faj t’vogel me pendesë fort t’randa. Shoqet u bindshin per ket shterngim t’foort, e nji dite i thanë: “Po ti si i shtrohe pendeseve kaq t’mdhaja per faje kaq t’leeta?” Margerita ju pergjegjte: “Mesuesi i Hyjnueshem m’ka baa me diit se kto t’davarituna mendjet e kto t’panderime para t’Shejtnueshmit Sakramend e sidomos n’kohë qi çohet Mesha Shejtë ja pezmatojn, ja derptoin per pellk zemren.”

Ndii tash, o lexues i dashtun, fjalt qi i la t’shkrueme kjo sherbtore e Zotit. Oh ç’t’mira e hire t’panjehuna i bjerrë ai i krishteni qi i ban n’asgjaa kto faje t’leeta e, me njoftë t’zezen e ktyne mkateve s’kishte me lanë pa i rallue e pa u shporrë faret.

4 Qershor – Shën Françesk Karaçiolo

Jeta e Shën Françesko Karaçolo

Françesku lindi në mbretërinë e Napolit, nga familja princërore e Karaçiolo-ve. Në fëmijëri ai shmangu të gjitha dëfrimet, recitonte rregullisht Rruzaren dhe i pëlqente të vizitonte Sakramentin e Shenjtë dhe t’u shpërndante ushqimin e tij të varfërve.

Një sulm i lebrës i mësoi atij poshtërsinë e trupit të njeriut dhe kotësinë e botës. I shëruar pothuajse mrekullisht, ai hoqi dorë nga shtëpia e tij për të studiuar për priftërinë në Napoli, ku i kalonte orët e lira në burgje ose duke vizituar Sakramentin e Shenjtë në kisha të pafrekuentuara.

Zoti e thirri atë, kur ishte vetëm njëzet e pesë vjeç, të themelonte një Urdhër të Klerikve Rregulltar, rregulli i të cilit ishte që çdo ditë një at agjëronte me bukë dhe ujë, një tjetër merrte vetë ndëshkimin, i treti vishte një këmishë flokësh, ndërsa ata gjithmonë sipas rrallës të adhuronin Sakramentit të Shenjtë.

Ata morën betimet e zakonshme, duke shtuar një të katërt – të mos dëshironin tituj. Për të vendosur Urdhrin e tij, Françesku ndërmori shumë udhëtime nëpër Itali dhe Spanjë, në këmbë dhe pa para, i kënaqur me strehën dhe bukën e dhënë nga bamirësit. Duke u zgjedhur kryesor, ai dyfishoi masat e tij shtrënguese dhe i kushtoi shtatë orë në ditë meditimit mbi Mundimin, përveçse kalonte pjesën më të madhe të natës duke u lutur përpara Sakramentit të Shenjtë.

Françesku quhej zakonisht Predikuesi i Dashurisë Hyjnore. Por ishte përpara Sakramentit të Shenjtë që përkushtimi i tij i zjarrtë ishte më i qartë. Në prani të Zotit të tij Hyjnor, fytyra e tij zakonisht lëshonte rreze të shkëlqyera drite; dhe shpesh e lante tokën me lot kur lutej, sipas zakonit të tij, i përulur me fytyrë përpara tabernakullit dhe vazhdimisht përsëriste, si i gëlltitur nga zjarri i brendshëm: “Zelli i shtëpisë Sate më ka ngrënë”.

Vdiq nga ethet, në moshën dyzet e katër vjeç, në prag të festës së Korpit dhe Gjakut të Krishtit në 1608, duke thënë: “Le të shkojmë, le të shkojmë në parajsë!” Kur trupi i tij u hap pas vdekjes, zemra e tij u gjet si e djegur dhe këto fjalë të shkruajtura rreth saj: “Zelus domus Tuæ comedit me”—”Zelli i shtëpisë Sate më ka ngrënë”.

Meditim – Është për njerëzit, dhe jo për engjëjt, që Zoti ynë i bekuar banon në altar. Megjithatë engjëjt grumbullohen në kishat tona për ta adhuruar, ndërsa njerëzit e braktisin Atë. Mësoni nga Shën Françesku që të shmangni një mosmirënjohje të tillë dhe të kaloni, siç bëri ai, çdo moment të mundshëm përpara Sakramentit Më të Shenjtë.

Muaji i Zemrës së Shenjtë të Krishtit, P. Enjell Sereqi S.J. – Dita e Tretë

Muaji i Zemrës së Shenjtë të Krishtit, P. Enjell Sereqi S.J. - Dita e Tretë

Urata e Gatimit

Une po besoj me nji fee t’gjaallë se jam para madhniis sate, o Zoti i em, eja o Shpiirtë e Korpë per me i dalë para Si e me adhrue.

Dita e Tretë

Gatimi i Parë: Ta kesh para syze Zemren e Jezu Krishtit porsi n’nji furrë t’zjermit; e na thote kto fjalë: Kam ardhë per me prue n’tokë zjerm dashtnijet, e s’dishroj veç se t’nezet unjii.

Gatimi i Dytë: T’ja lypim ket dashtnii, e t’a diftojm me vepra t’mira.

Mendimi i parë

T’tanë ligja e Krishtit permbledhet n’ket fjalë “Dashtni”. O ligjë e amel e e dejë per Zotin qi e ka goditë per robin qi i shtrohet. Ai qi ka krijue zemren e njerit, e di mirë se sasht tjeter lidhnijë ma e fuqishme per me thye, sa dashtnia. I Lumi shum urdhnime na ka vu, por t’gjitha vrasin qiktu. T’kesh dashnti – e kjo asht qendra e t’tana urdhnimeve. “Qiky a urdhnimi Jem, qi ta keni n’hater Zotin e shoqin tuej, sikurse Un ju kam pas n’hater, e ky asht sheji, prej t’cillit Un kam me ju njoft per t’miit.”

Sh’Pali thotë: Ai qi pernjimend ka kyt dashtni e ka krye gjith ligjen e Zotit.

O Jezusi jem, e si kam me ta shperblye nderen qi m’ke ba tu m’urdhnue me t’dashte: Mjaftote me m’dhan veç liriin, po t’tham çuditun me Sh’Agustinin, se me nji urdhnim t’posaçem m’ke nxitë me t’dashtë. Kjo nderë m’vjen prej mirsisë t’pashoqe t’Zemres sate.

Mendimi i dytë

Peshoje mirë se t’kryemit e t’gjitha detyrave qi ke me Zotin rrahë per me t’rritë e me t’lulzue n’shpirt t’andë dashtniin. E praa ket t’mire pa gjith at mundë ke me e pasë plotsisht neper ket perkushtii, qi t’çon fillë te Zemra e Jezu Krishtit e cila asht si nji furrë e nezun ku flakrojnë shpirtnat ma t’ftoftë.

Vet goja e Krishtit i foli qishtu t’Lumes Margarite: Unë po t’premtoj qi Zemra jeme ka muu s’gjane per me i shprazë me mjeftësi dashtniin e hyjnueshme permbi ata qi kan me e nderue.

E n’nji tjeter vend thotë: Kjo perkushtii ka me ndezë dashtniin shejte nder shpirtat ma t’fort, e ka me i pertri ata qi jan ftofë.

S’ashtë vshtirë me e marrë vesh ket t’vertetë si t’veem orore se kjo perkushtii s’na flet tjeter veç se dashtnii. Na e qet para syve Zemren e Krishtit shkriimun flakë per njerz. Qellimi i kësaj perkushtiet asht me i shperblye sa t’fyeme, qi pa praa i bahen tu mos me ja dite per ner e tu i pergjegjë si a ma zi t’mirave Tija me gjith farë mkatesh.

T’kryemit e ksajë perkushti janë hove dashtniet e efshime ma t’kullueme, qi e ngushllojn at Zemer t’derptueme. Me i fjale kjo i mbledhë n’vedi gjith çka mundet me i dhanë shkas kësaj flake shejt tu shtii n’mend dashtniin e pamasë t’Shelbuesit tonë, qi na ka diftue sidomos n’Eukaristi e n’mundime qi hoq dikuer per ne.

Me udhë pra kto dy sheje dashtniet janë thirrë prej Shejtnave, shkollë dashtniet t’Hyjnueshme.

Mendimi i Tretë

Mbasi ma i pari fryt i kesaj pemes t’jetes asht fitimi i dashtnisë t’nezun ndaj Zotit, kujdesu o lexues i dashtun me e kap me zell kyt visar e me ja miratue vedit sa ku t’mundesh. Si t’ngulin permrenda rrajë kjo dashtnii shejtë ka per t’a mbajtë n’shpirt t’andë hirin e mirsiin e Zotit, pse s’asht punë me dasht pernjimend nji mik e n’at ças edhe me e perbuzë. Kjo ka me ti shumue meritimet n’regjini t’Parrizit, mbasi gjith çka t’veprojsh me dashtnii vin tu tu shtue edhe hiret e t’mirat; kjo ka me t’dhanë fuqi per mu vaditë n’vepra perkushtijet e mu regjë trimnisht nder vyrtyte t’cillat lypin pa ja daa shterngimin e vehtes; por s’asht e vshtirë, madje t’ka zemra gzim kur hjek keq per ndokend qi ke fort n’hater; kjo ka me t’dhanë nji uzdajë t’saktë per lumni t’qilles simas fjals t’Krishtit: “Kush m’do ka me ken dashtë edhe prej Atit Tem; e kaq perzemer kam per t’a pasë, sa me i falë edhe vetveten…”

Qe sa t’mira t’mdhaja rrjedhin prej dashtnisë e cilla ndezet e flakron me ket perkushti t’Zemres t’Jezu Krishtit. T’bie pra fort per shtat e per dobii me e marrë mrapa me kujdes e mos me lshue kurr sa do e vshtiir ka me t’u dukë n’fillim.

Sikuer flaka e zjermit t’rrebte lypë mu shperdaa e s’asht send me nejë ndryt, qishtu edhe dashtniia kerkon mu hapë gjithkahë.

Ne paç n’hater Jezu Krishtin e ne ja daç fort t’miren vedit mundoju sa ku t’mundesh me xee edhe tjeterkand n’kyt perkushtii.

Uratë

O e shugurueshmja Zemra e Shelbuesit tonë, si mundem me kujtue bukurinë t’ande e mos mu ndeze n’dashtnie per Ty. O Jezu, Jeta e jetës s’eme, Zemra e zemers s’eme, Shpirti i shpirtit tem, mbasi veç Ti je i denj me kenë dashtë me gjith fuqi, kur kam me ken krejt i joti? Mbas sodit gjuha jeme s’ka me folë veç se punë tua, syt e mi s’kan me kqyr veç se Ty. o Jezu, ment e mia s’kan me menu veç se Ty, e zemra jeme s’ka me rrahë as s’ka me gjallitë veç se per tyy Jezu, qi je bukuria, amelcimi e dashtnija e pasosme.

O e mira e paçmueshme, n’mos e shkosha jeten teme tu u shkri n’dashtnii per ty, ça m’viin t’gjalltit? A mund t’thirret jetesë ajo qi s’shkohet tu e dashtë Zemren t’ande?

C’t’mire tjeter mundet mu gjetë n’qiell a n’toke e cilla asht e dejë me kenë dashtë sa Ti?

O Jezu fort i dashtun, a ka me i lanë Zemra Jote me shkue kot dishiret e mira pa m’i kqyre? Un dishroi me ken krejt i Joti e mu shndrrue krejt n’Ty, e mos rrnosha ma unë, por vetë Zemra jote rrnoftë n’mue. S’due me jetue veç se per Ty e permrenda Zemres s’ate flakrosha n’dashtni t’pasosun. E kshtu mund t’des i sosun prej ksajë flake qi u jep t’gjalltë e vertetë, atyne qi n’te shkrihen.

Lulja e Shpirtit

Ma i madhi ngatrrim qi ta ndalë dashtniin asht vesi qi t’nep ma fort merzi. Rmoje vedin e kqyr cili asht ai ves qi t’zotnon e s’t’len mu dhanë krejt kahë Zoti; sot shtroje tri herë per hater t’Zemres Krishtit.

Zhgjetoreja

Ma nep zellin n’sherbesë Tande

Tyy po t’lutem, o Dashtni

Ma ndez zemren gjithunjii.

Ndollia

Sh’Gjeltrudja, si lexojmë n’jetë t’saj, u muer nji ditë me mend te Zoti e n’at vegim ju duk Sh’Njon Unjilltari per me i zblue do deftime fort t’nelta. Shejtnesha muer zemer e po e pvet: “Ti, o Apostull, qi kije dishepulli i dashtniis e pate fatin me pshtetë kryet n’t’mramen darkë mbi krahnuer t’Jezu Krishtit e i ndieve flakët e atii zjermi t’hyjnueshem, si mos me lanë t’shkrueme n’Unjill kurrnji fjalë permbi ket Zemer t’shugurueshme per dobii t’besimtareve?”

E Sh’Njoni ja priti me at pergjigjen fort t’permendun e t’gazmueshme per ne: “Une aso kohet shkrova per t’mire t’Kishes Shejtë, qi s’parit t’leete, fjalët e t’Birit t’Atit t’Gjithpushtetshem si e lypte athere nevoja, per me i shti kthellt rrajtë e veta Feja, por i Lumi e pat lanë per me kallxue Zemren e vet n’marim t’shekujve, kur kishin per tu ftofë njerzt n’dashtni kah Zoti, e ky t’xeet do t’pertrihej gjithkahë neper ket perkushti.”

Na, falemi nders Zotit, ja kena mbrrire ksajë kohe per t’cillen foli athere ky Apostull i dashtun. Kand e kand po shofim, se flakët e dashtniis shejte po viin tu u sosë nder shumë t’krishtenë. E si kan per tu ndezë? Me perkushti t’saktë ndaj Zemres s’Jezu Krishtit. Pra, me zell merre mrapa, o lexues i dashtun, e shpejt edhe n’Ty kan mu vertetue fjalet e Sh’Njonit sikuer n’saa t’krishtenë qi ja kan pasë kujdesin shpirtit. T’lutem mos prito per mu dhanë krejt mbas ktij visari kaq fort t’çmueshem, e s’ka me s’gjatë shumë per me ja pa t’maren vedit.