admin

19 Maj – Shën Pjetër Celestini

Jeta e Papa Shën Celestinit

Si fëmijë, Pjetri kishte vizione të Zojës sonë të bekuar dhe të engjëjve dhe shenjtorëve. Ata e inkurajonin atë në lutjen e tij dhe e qortonin kur ai binte në ndonjë gabim. Nëna e tij, edhe pse vetëm një e ve e varfër, e futi në shkollë, duke u ndjerë e sigurt se një ditë do të bëhej shenjtor.

Në moshën njëzet vjeç, ai la shtëpinë e tij në Pulia për të jetuar në një vetmi në male. Këtu ai kaloi tre vjet, nën sulmet e shpirtrave të këqij dhe tundimeve të mishit, por i ngushëlluar nga vizitat e engjëjve.
Atij iu bashkuan disa dishepuj, të cilët nuk pranuan të largoheshin; dhe rregulli i jetës që ai u dha atyre formoi themelin e Urdhrit Celestin. Engjëjt ndihmuan në kishën që ndërtoi Pjetri; kambanat e padukshme dhanë tinguj ëmbëlsie të jashtëzakonshme dhe muzika qiellore mbushi shenjtëroren kur ai ofroi Flijinë e Shenjtë. Papritur ai e gjeti veten të shkëputur nga vetmia e tij e dashur nga u zgjodh në fronin Papnor. 

 

Ai mori emrin Celestine, për t’i kujtuar atij “parajsën” që po braktiste. Pas një sundimi prej katër muajsh, Pjetri thirri kardinalët në praninë e tij dhe hoqi dorë solemnisht. Shën Pjetri ndërtoi një qeli me dërrasa në pallatin e tij dhe aty vazhdoi jetën e vetmitarit. Atje ai shijoi intimitetin e tij të mëparshëm të dashur me shenjtërit dhe engjëjt dhe këndoi Lavdet Hyjnore pothuajse vazhdimisht. Më në fund, në ditën e Rrëshajëve, ai u tha rojeve të tij se do të vdiste brenda javës dhe menjëherë u sëmur. Ai mori sakramentet e fundit; dhe të shtunën e ardhshme, ndërsa mbaroi vargun përmbyllës të lutjeve, “Çdo frymë le të bekojë Zotin!” ai i mbylli sytë kësaj bote dhe i hapi ata ndaj vizionit të Zotit.


Reflektim — “Ai i cili” thotë Imitimi i Krishtit, “tërhiqet nga të njohurit dhe miqtë, Hyji do t’i afrohet atij me engjëjt e Tij të shenjtë.”

18 Maj- Shën Venanti

Jeta e Shën Venantit

Shën Venanti lindi në Camerino të Italisë dhe në moshën pesëmbëdhjetë vjeçare u kap si i krishterë dhe u çua para një gjykatësi. Duke qenë se ishte e pamundur të shkundej qëndrueshmëria e tij qoftë me kërcënime apo premtime, ai u dënua të fshikullohej, por u shpëtua mrekullisht nga një engjëll. Më pas ai u dogj me pishtarë dhe u var mbi një zjarr të dobët që të mund të mbytej nga tymi. Sekretari i gjykatësit, duke admiruar qëndrueshmërinë e shenjtorit dhe duke parë një engjëll të veshur me rroba të bardha, i cili shkeli zjarrin dhe përsëri liroi martirin e ri, shpalli besimin e tij në Krishtin, u pagëzua me gjithë familjen e tij dhe pak më vonë fitoi vetë kurorën e martirit.

Venantius u çua më pas para guvernatorit, i cili, duke mos mundur ta bënte të hiqte dorë nga besimi i tij, e futi në burg me një apostat, i cili më kot u përpoq ta tundonte. Atëherë guvernatori urdhëroi t’i thyheshin dhëmbët dhe nofullat dhe e hodhi në një furrë, nga e cila engjëlli e shpëtoi edhe një herë. Shenjtori u çua përsëri përpara gjykatësit, i cili, kur e pa, ra me kokë në tokë duke thirrur: “Perëndia i Venantius është Perëndia i vërtetë; le të shkatërrojmë idhujt tanë”. Kur kjo ndodhi iu tha guvernatorit, ai urdhëroi që Venantius të hidhej te luanët; por këta bisha, duke harruar egërsinë e tyre natyrore, u strukën në këmbët e Shenjtit. Pastaj, me urdhër të tiranit, martiri i ri u tërhoq zvarrë nëpër një grumbull ferrash dhe gjembash, por përsëri Zoti shfaqi lavdinë e shërbëtorit të Tij; për ushtarët që vuanin nga etja, shenjtori u gjunjëzua në një shkëmb mbi të cilin nënshkroi një kryq, kur menjëherë nga vendi doli një rrymë uji i pastër e i freskët. Kjo mrekulli ktheu në besim shumë nga ata që e panë atë, ku guvernatori bëri që Venantius dhe të konvertuarit e tij t’i prisnin kokën së bashku në vitin 250. Trupat e këtyre martirëve mbahen në kishën në Camerinos që mban emrin e Shenjtit.

 

Reflektim — Dashuria për vuajtjen shënon shkallën më të përsosur në dashurinë për Hyjin. Vetë Zoti ynë u konsumua nga dëshira për të vuajtur, sepse u dogj nga dashuria e Hyjit. Ne duhet të fillojmë me durim dhe shkëputje. Më në fund ne do të mësojmë të duam vuajtjet që na përshtatin me Mundimin e Shëlbuesit tonë.

17 Maj – Shën Paskal Bajloni

Jeta e Shën Paskual Bailoni

Që fëmijë, Paskali duket se ishte caktuar për ti shërbyer Zotit; dhe në mes të punës së tij të përditshme ai gjente kohë për të udhëzuar dhe ungjillzuar barinjtë e vrazhdë që mbanin kopetë e tyre në kodrat e Aragonit. Me entuziazmin e një njëzet e katër vjeçari, ai hyri në Urdhrin Françeskan, në të cilin, megjithatë, mbeti, nga përulësia, një vëlla i thjeshtë laik dhe u angazhua, sipas preferencës, me detyrat më të vështira dhe më nënshtruese.

Ai u shqua për dashurinë dhe përkushtimin e zjarrtë ndaj Sakramentit të Shenjtë. Kalonte orë të tëra në gjunjë përpara tabernakullit – shpesh ngrihej nga toka në entuziazmin e lutjes së tij – dhe atje, nga e vërteta e përjetshme, ai tërhoqi aq virtyte urtësie saqë, i pashkolluar siç ishte, kreu një master në teologji dhe shkenca shpirtërore. Menjëherë pas magjistrimit të tij, ai u thirr në Paris për punë lidhur me Urdhrin e tij. Udhëtimi ishte plot rreziqe, për shkak të armiqësisë së Huguenotëve heretik, të cilët ishin të shumtë në atë kohë në jug të Francës; dhe në 4 raste të veçanta Paskali ishte në rrezik të afërt me vdekje nga duart e heretikëve. Por nuk ishte vullneti i Zotit që shërbëtori i Tij të merrte kurorën e martirizimit, të cilën, megjithëse e gjykonte veten të padenjë për të, ai e dëshiroi me aq zell dhe u kthye i sigurtë në manastirin e tij, ku vdiq në erën e shenjtërisë, më 17 Maj, 1592.

Ndërsa Paskali njëherë po shikonte delet e tij në shpatin e malit, ai dëgjoi këmbanën nga një Kishë në luginën poshtë, ku fshatarët ishin mbledhur për Meshë. Shenjtori ra në gjunjë, kur papritmas iu shfaq një engjëll i Zotit, duke mbajtur në duart e tij Osten e Shenjtë dhe duke ia ofruar ta adhuronte. Të mësojmë nga kjo se sa të dashur janë për Jezu Krishtin ata që e nderojnë Atë në këtë mister të madh të dashurisë së Tij; dhe si u realizohet atyre veçanërisht ky premtim: “Nuk do t’ju lë jetimë, do të vij te ju” (Gjoni 14:18).

 

Meditim – Shën Paskali na mëson të mos kalojmë asnjë ditë sipas mundësive pa e vizituar Jezusin në dhomën ku Ai, të cilin vetë qielli nuk mund ta mbajë, qëndron ditë e natë për hirin tonë.

16 Maj – Shën Ubaldi, Ipeshkëv

Jeta e Shën Ubaldit, Ipeshkëv

Ipeshkëv  i Gubbio-s, i lindur nga prindër fisnikë në Gubbio, Umbria, Itali, në fillim të shekullit të dymbëdhjetë; vdiq atje, Whitsuntide, 1168.

Kur ishte ende shumë i ri, pasi kishte humbur të atin, u arsimua nga prijësi i katedrales së qytetit të tij të lindjes, ku u bë edhe rregulltar i ligjit të Kishës. Duke dashur t’i shërbejë Zotit me më shumë rregullsi, ai kaloi në Manastirin e Shën Sekondos në të njëjtin qytet, ku qëndroi për disa vite. I thirrur nga Ipeshkvi i tij, ai u kthye në manastirin e Katedrales, ku u bë prijës. Pasi dëgjoi se në Vjenë, i bekuari Pjetri i Honestis, disa vite më parë kishte krijuar një bashkësi të zjarrtë rregulltarësh, të cilëve u kishte dhënë statute të posaçme që ishin miratuar nga Paskali II, Ubaldi shkoi atje, duke qëndruar me vëllezërit rregulltarë për 3 muaj, për të mësuar hollësitë dhe praktikën e rregullave të tyre, duke dashur t’i prezantojë ato në ligjet e Kishës së tij në Gubbio.

 

Këtë ai e bëri gjatë rrugës së kthimit. Duke i shërbyer Zotit me rregullsi të madhe, varfëri (të gjithë pasurinë e trashëguar e kishte dhënë për të varfër dhe restaurimin e manastireve), përulësi, butësi dhe entuziazëm, fama e shenjtërisë së tij u përhap në vend dhe disa Ipeshkvni iu ofruan, por ai i refuzoi të gjitha.

 

Megjithatë, pasi Selia Ipeshkvnore e Gubbio u zbraz, ai u dërgua, me disa klerikë, nga populli për të kërkuar një Ipeshkëv të ri nga Honorius II, i cili, pasi e shuguroi, e ktheu në Gubbio. Për popullin e tij Shën Ubaldi u bë model i përsosur i të gjitha virtyteve të krishtera dhe një mbrojtës i fuqishëm në të gjitha nevojat e tyre shpirtërore dhe materiale. Vdiq plot merita, pas një sëmundje të gjatë dhe të dhimbshme prej 2 vitesh.

 

Ai bëri mrekulli të shumta gjatë jetës dhe pas vdekjes. Me kërkesën e Ipeshkvit Bentivoglio, Papa Celestini III e kanonizoi atë në vitin 1192. Fuqia e tij, siç lexojmë në Oficen e festës së tij, provohet kryesisht mbi shpirtrat e këqij dhe besimtarët janë udhëzuar që t’i drejtohen atij “kundër çdo ligësie djallëzore”.

14 Maj – Shën Bonifaci i Tarsusit, Martir

Jeta e Shën Bonifacit të Tarsusit

Shën Bonifaci i Tarsusit, sipas legjendës, u ekzekutua sepse ishte i krishterë në vitin 307 në Tarsus, ku kishte shkuar nga Roma për t’i sjellë zonjës së tij Aglaida relike të martirëve.

 

Bonifaci ishte një nga skllevërit e Aglaidës. Emri Aglaida nganjëherë jepet si Aglae. Të dy ishin paganë dhe jetonin në shthurje së bashku; disa legjenda thonë se ata ishin të dashuruar. Të lodhur nga mënyra e tyre e jetesës, të dy zbuluan krishterimin si një mënyrë kuptimplote. Aglaida vendosi ta dërgonte në një detyrë për të mbledhur relike të shenjta. Pasi zbuloi me të mbërritur në Tarsus se autoritetet po torturonin të krishterët, ai deklaroi hapur se ishte i krishterë. Trupi i tij mbante reliket që iu kthyen Aglaidës, e cila u bë e krishterë.

 

Në kujtim të tij ajo ndërtoi një kishë, e cila sot është Kisha e Santi Bonifacio e Alessio. Ajo ua shpërndau pasurinë të varfërve dhe jetoi në një manastir për 18 vjet. Ajo me sa duket mori dhuratën hyjnore për të dëbuar shpirtrat e këqij.

4. Vërtetësia e Fesë Katolike sipas Shkrimit Shenjtë dhe Arsyes – Sakramentet (Kungimi, Rrëfimi, Vajimi, Urdhri i Shenjtë, Kurora e Martesës)

Vërtetësia e Fesë Katolike sipas Shkrimit Shenjtë dhe Arsyes - Sakramentet (Kungimi, Rrëfimi, Vajimi, Urdhri i Shenjtë, Kurora e Martesës)

Kungimi

Kungimi është trupi dhe gjaku i vërtetë i Jezu Krishtit nën pamjen e bukës dhe verës, i cili shërben si ushqim për shpirtrat tanë.  Një ditë pas shumëzimit të bukëve, Jezusi i foli turmës në sinagogën e Kafarnaumit në këtë mënyrë: “Buka që Unë do të jap është mishi Im, që Unë do ta jap për jetën e botës”. Judenjtë, atëherë, u grindën mes tyre, duke thënë; si mundet ky njeri të na japë për të ngrënë mishin e tij? Atëherë Jezusi u tha atyre: “Me të vërtetë, me të vërtetë, Unë po ju them; nëse nuk hani mishin e Birit të njeriut dhe nuk pini gjakun e Tij, nuk do të keni jetë në ju. Ai që ha mishin Tim dhe pi gjakun Tim do ketë jetë të përjetshme dhe Unë do ta ringjall atë në ditën e fundit. Sepse mishi Im është me të vërtetë ushqim dhe gjaku Im është me të vërtetë pije. Ai që ha mishin Tim dhe pi gjakun Tim, banon në Mua dhe Unë në të. Sikurse Ati i gjallë më ka dërguar dhe Unë jetoj për shkak të Atit, ashtu edhe ai që më ha Mua do të jetojë edhe ai për shkakun Tim.” (Gjn. 6:54-58). 

 

Në lidhje me themelimin e Eukaristisë së Shenjtë, ose Sakramentit të Shenjtë, na thuhet: “Dhe ndërsa po hanin, Jezusi mori bukën, e bekoi, e theu, ua dha dishepujve dhe tha: ”Merrni, hani; ky është trupi Im”. Pastaj mori kupën, falenderoi, dhe ua dha atyre duke thënë: ”Pini prej tij të gjithë, sepse ky është gjaku Im, gjaku i besëlidhjes së re, i cili është derdhur për shumë për faljen e mëkatëve.” (Mt. 26:26-28). 

 

Sipas Shën Lukës kemi: “Pastaj mori bukën, falënderoi, e theu dhe ua dha atyre duke thënë: ”Ky është trupi Im, që është dhënë për ju; bëni këtë në përkujtimin Tim”. Po kështu, pas darkës, mori kupën duke thënë: ”Kjo kupë është besëlidhja e re në gjakun Tim, që është derdhur për ju.” (Lk. 22:19-20). 

 

Apostujt bënë atë që u urdhëruan të bënin; shndërruan bukën dhe verën në trupin dhe gjakun e Jezu Krishtit në përkujtim të Tij. Shën Pali shtron pyetjen e mëposhtme: “Kupa e bekimit, që ne bekojmë, a nuk është vallë pjesëmarrje në gjakun e Krishtit? Buka që ne thyejmë, a nuk është vallë pjesëmarrje në trupin e Krishtit?” 

 

Shën Injaci, i cili vdiq rreth vitit 107, shkruan kështu: “Dëshiroj bukën e Zotit, bukën Qiellore, bukën e jetës, që është mishi i Jezu Krishti, Birit të Hyjit, që ishte nga fara e Davidit dhe e Abrahamit: Dhe si pije dëshiroj gjakun e Tij, që është dashuri e pakorruptueshme dhe jetë e përjetshme.” 

 

Miqtë e mi, kur Jezu Krishti derdhi gjakun e Tij shëlbues mbi Kalvar, një epokë e re filloi në botë. Nata e gjatë e mëkatit, e injorancës dhe e dëshpërimit të thellë që ishte përhapur mbi faqen e dheut duke fshehur shkëlqimin e mëshirës dhe dashurisë së Zotit dhe duke errësuar çdo shpresë lumturie për njerëzit, i hapi rrugën dritës së mrekullueshme të së vërtetës, hirit dhe shpresës brohoritëse që u derdh në botë nga Dielli i Drejtësisë. Njerëzimi u shpëtua. Me vuajtje të pashoqe, me lutje e ndërmjetësime të pandërprera, Biri i Hyjit ribleu për ne të drejtat që njerëzit i kishin humbur dhe ne u bëmë përsëri bij të Hyjit dhe trashëgimtarë të mbretërisë së Qiellit. 

 

Atë që mëkati na kishte marrë, shëlbimi na rriktheu. Atë që mëkati e kishte shkatërruar, shëlbimi e ktheu në jetë. Ah, sa vepër e lavdishme kjo vepër shlyese! E vërtetë që ne u bëmë bij të Hyjit, por nëse Krishti ishte kthyer tek Ati i Tij, atëherë ne i bie të jemi mbetur jetimë në një vend të huaj. Por Ai kishte thënë se nuk do të na linte jetimë, se do të ishte me ne për gjatë gjithë ditëve. E si mund të bënte Ai më shumë për ne nga sa kishte bërë? Ai na kishte dhënë gjithçka, madje edhe Veten e kishte dhënë, por ende nuk e kishte bërë sakrificën të përjetshme. Këtë akt kurorëzues të dashurisë së Tij Ai e rezervoi për Eukaristinë e Shenjtë. Në atë mister të adhurueshëm Ai kishte përjetësuar bekimin që Ai e fitoi për ne ndërsa ishte në tokë. Aty kemi të njëjtën sakrificë që u ofrua në Kalvar, të njëjtën viktimë shëlbyese, të njëjtin Kryeprift, Jezu Krishtin, Zotin tonë. 

 

Vetëm dashuria e shtyu Shpëtimtarin tonë Hyjnor që të na linte këtë trashëgimi Qiellore. Pa të, ne, si të thuash, do të vuanim nga uria në trazirat e kësaj bote. Ajo i jep forcë jo vetëm shpirtit tonë, por edhe trupit, siç dëshmohet nga shumë shenjtër, të cilët duke dashur të bashkojnë vuajtjet e tyre me ato të Shëlbuesit tonë, jetuan vetëm në Kungimin e Shenjtë për vite të tëra. Përse të gjithë ata që dëshirojnë ta quajnë veten ndjekësit e Krishtit, nuk e marrin Atë në zemrat e tyre çdo ditë kur është e mundur? Priftërinjtë tanë na ftojnë plot zell, që të marrim pjesë në Sakramentin e Kungimit, dhe pse? Sepse i duan shpirtrat që u janë besuar dhe një ditë shpresojnë të mbretërojnë me këta shpirtra në Parajsë. Për më tepër, priftërinjtë e kuptojnë se çdo Kungim i Shenjtë i shton përjetësinë, lavdinë dhe lumturinë shpirtit. 

Rrëfimi

Nëpërmjet Sakramentit të Rrëfimit falen mëkatet e kryera pas Pagëzimit. I Krishteri i penduar i rrëfen sinqerisht mëkatet e tij një prifti të autorizuar, i cili i dëgjon mëkatet, jep një këshillë dhe, nëse e konsideron të denjë, jep faljen. Prifti shfajëson në vend të Zotit, si përfaqësuesi i Tij. Pushtetin për të shfajësuar nga mëkatet dhe të drejtën për të refuzuar faljen, Jezu Krishti ua dha Apostujve të Tij dhe pasardhësve të tyre të ligjshëm, sipas fjalëve vijuese: “Pastaj në mbrëmje të po asaj dite, dita e parë e javës, ndërsa dyert e vendit ku qenë mbledhur dishepujt ishin të mbyllura nga frika e Judenjve, erdhi Jezusi, u prezantua në mes tyre dhe u tha: ”Paqja me ju!”. Dhe, si i tha këto, u tregoi atyre duart e veta dhe anën e Tij. Dishepujt pra, kur e panë Zotin, u gëzuan. Pastaj Jezusi u tha atyre përsëri: ”Paqja me ju! Sikurse më ka dërguar mua Ati, ashtu unë po ju dërgoj ju”. Dhe, si tha këto fjalë, hukati mbi ta dhe tha: ”Merrni Shpirtin e Shenjtë! Kujt do t’ia falni mëkatet, do t’i jenë falur, kujt do t’ia mbani, do t’i jenë mbajtur.”.” (Gjn. 20:19-23). 

 

Fuqia e Apostujve për të falur dhe mbajtur mëkatet është ende e pranishme në Kishën Katolike. Shën Efraimi, i cili vdiq në vitin 373, shkruan kështu: “Dinjiteti i lartësuar i priftërisë është shumë larg të kuptuarit tonë dhe aftësisë së të shprehurit. Kini parasysh se falja e mëkateve nuk u jepet njerëzve të vdekshëm përveç se përmes priftërinjëve të nderuar.” 

 

O Shpirtra të krijuar për të mbushur pallatet qiellore të mbetura bosh që nga rënia e engjëjve të këqij, si duhet ta falënderojmë Hyjin për mirësinë e madhe që Biri i Tij Hyjnor, Jezu Krishti, na ka lënë në Sakramentin e Rrëfimit, me anë të së cilit ne mund të pastrohemi nga të gjitha mëkatet e kryera pas Pagëzimit. Le të tregojmë mirënjohjen tonë të thellë duke frekuentuar këtë banjë pastruese që e mban shpirtin tonë të këndshëm në sytë e Hyjit dhe na forcon kundër rikthimit në mëkat.

Vajimi

Me vajin e shenjtë të shenjtëruar nga Ipeshkvi, prifti vajos të krishterin e sëmurë në formë kryqi në pesë shqisat: sytë, veshët, hundën, gojën, duart dhe këmbët. Në rast nevoje urgjente, i krishteri që vdes thjesht vajoset në ballë. Shën Jakobi, një nga 12 apostujt, shkruan kështu: “A është i sëmurë ndonjë nga ju? Le të thërrasë priftërinjtë e Kishës dhe ata të luten përmbi të, dhe le ta lyejnë me vaj në emër të Zotit, dhe lutja e besimit do ta shpëtojë të sëmurin dhe Zoti do ta mëkëmbë; dhe nëse ka bërë mëkate, ato do t’i falen.” (Jak 5:14-15) 

 

Shën Cezari, Arqipeshkvi i Arles, i cili vdiq në vitin 543, shkruan kështu për këtë Sakrament: “Sa herë që ndodh ndonjë dobësi a sëmundje, le të marrë Trupin dhe Gjakun e Krishtit ai që është i sëmurë dhe pastaj trupin e tij ta vajosin dhe ajo që është shkruar të mund të përmbushet në të. Prandaj, vëllezër, ai që në sëmundje i drejtohet Kishës për strehim, do meritojë të marrë edhe shëndetin e trupit, edhe faljen e mëkateve.”

Urdhri i Shenjtë

“Pastaj Jezusi u afrua dhe u foli atyre duke thënë: ”Mua më është dhënë çdo pushtet në qiell e në tokë. Shkoni, pra, dhe bëni dishepuj nga të gjithë popujt duke i pagëzuar në emër të Atit e të Birit e të Shpirtit Shenjtë, dhe duke i mësuar të zbatojnë të gjitha gjërat që Unë ju kam urdhëruar. Dhe ja, Unë jam me ju gjatë gjithë ditëve, deri në fundin e botës. Amen” (Mt. 28:18-20). “Pastaj mori bukën, falënderoi, e theu dhe ua dha atyre duke thënë: ”Ky është trupi Im, që është dhënë për ju; bëni këtë në përkujtimin Tim” (Lk. 22:19). Pastaj Jezusi u tha atyre përsëri: ”Paqja me ju! Sikurse më ka dërguar mua Ati, ashtu unë po ju dërgoj ju”. Dhe, si tha këto fjalë, hukati mbi ta dhe tha: ”Merrni Shpirtin e Shenjtë! Kujt do t’ia falni mëkatet, do t’i jenë falur, kujt do t’ia mbani, do t’i jenë mbajtur” (Gjn. 20:22-23). 

 

Në Veprat e Apostujve vërejmë këtë në lidhje me Shugurimin: “Ky propozim u pëlqeu gjithë dishepujve. Dhe zgjodhën Shtjefnin, njeri plot besim dhe Shpirtin Shenjtë, Filipin, Prohorin, Nikanorin, Timonin, Parmenin dhe Nikollën, një prozelit nga Antiokia. I paraqitën pastaj përpara apostujve, të cilët, mbasi u lutën, vunë duart mbi ta.” (Veprat 6:5-6).

Kurora e Martesës

Për sa i përket martesës, Shën Pali shkruan: “Ky është një sakrament i madh; e unë flas sipas Krishtit dhe sipas Kishës” (Efes. 5:32). Shën Epifani, ipeshkvi i Salaminës, i cili vdiq në vitin 403, shkruan: “E njëjta Kishë e Shenjtë, Katolike dhe Apostolike ka detyrë që të mbrojë edhe ata që janë të lidhur në martesë. E ndershme, pra, është martesa, duke parë që vetë Zoti e themeloi atë.” 


Shën Agustini thotë: “Martesa zotëron një të mirë të trefishtë: Besnikërinë, Riprodhimin dhe Sakramentin. Për sa i përket besnikërisë, kërkohet që asnjëra nga palët mos të veprojë në kundërshtim me lidhjen martesore përsa i përket riprodhimit të pasardhësve, në mënyrë që të pranohen me dashuri, ushqehen me mirësi dhe edukohen me devotshmëri; dhe në lidhje me Sakramentin, që martesa të mos prishet dhe që asnjëra palë, nëse divorcohet, të mos bashkohet me një tjetër.”


“Në të gjitha kombet dhe njerëzit, përsosmëria e martesës është në lindjen e fëmijëve dhe në besnikërinë e dëlirësisë; gjithashtu bëhet krim ndaj shenjtërisë së Sakramentit edhe nga pala e divorcuar, nëse martohet me një tjetër, ndërsa partneri është akoma gjallë.” “Prandaj njeriu të mos ndajë atë që Hyji e ka bashkuar!” (Mk 10:9) 


Ata që janë të mësuar mirë në Fenë Katolike e dinë se Hyji ka themeluar martesën dhe se ashtu si bashkimi është nga Hyji, ashtu edhe divorci është nga djalli. Dhe për këtë arsye Zoti, duke qenë i ftuar, shkoi në festën e dasmës (Në Kanë të Galilesë), që Ai të mund të konfirmojë dëlirësinë bashkëshortore dhe të na shfaqë Sakramentin e Martesës. 


Shën Maksimi, ipeshkvi i Torinos, i cili vdiq në vitin 465, shkruan kështu: “Biri i Hyjit shkoi në dasmë që të shenjtërojë me bekimin e pranisë së Tij atë që kishte themeluar shumë kohë më parë nëpërmjet fuqisë së Tij.” 


Kështu ne vërejmë se Jezu Krishti, Biri i përjetshëm i Hyjit, themeloi me të vërtetë Shtatë Sakramente dhe se të gjitha u morën dhe u administruan që në fillim dhe gjatë jetës së Apostujve, të cilët ishin dishepujt e parë të Krishtit.

Mrekullia e Fatimas e dëshmuar nga media ateiste e kohës

Artikull nga O Seculo më 15 tetor 1917 për Mrekullinë e Diellit në Fatima

Foto e bërë gjatë Mrekullisë së Diellit në Fatima, e publikuar nga Vatikani në 1951.

Vërtetësia e “Mrekullisë së Diellit” të 13 tetorit 1917, e cila shoqëroi të fundit nga gjashtë shfaqjet mariane të dëshmuara në Fatima të Portugalisë, nga tre fëmijë barinjë, vërtetohet nga raportet bashkëkohore të dëshmitarëve okularë në dy gazeta gjoja ateiste.

 

Në vijim është një përkthim i një artikulli i cili u shkrua në gazetën laike portugeze O Seculo më 15 tetor 1917. Aty jepet një përshkrim i Mrekullisë së Diellit.

 

Me të mbërritur, pas një udhëtimi të gjatë, rreth orës 16:00. në stacionin “Chão de Maçãs”, ku zbritën edhe shumë besimtarë të ardhur nga fshatrat e largëta për të parë “mrekullinë”, papritmas pyeta një djalë të vogël nga karroca nëse e kishte parë Zojën. Me një buzëqeshje sarkastike dhe duke parë anash, ai nuk hezitoi të më përgjigjej:

 

“Unë atje pashë vetëm gurë, karroca, automobila, kuaj dhe njerëz!”

 

Për shkak të një gabimi të vogël, karroca që duhej të na kishte sjellë mua dhe Judah Ruah në Ourém nuk mbërriti, kështu që vendosëm me guxim të ecnim rreth 10 kilometra deri në qytet, pasi nuk kishte vend për ne në karrocën e postës dhe karrocat që prisnin pasagjerët ishin prenotuar prej kohësh. Rrugës pamë grupet e para të njerëzve që ecnin në drejtim të vendit të shenjtë, i cili ishte më shumë se 20 kilometra larg.

 

Pothuajse të gjithë burrat dhe gratë janë zbathur. Gratë mbajnë në kokë çanta të vogla me këpucë sipër, ndërsa burrat mbështeten në shkopinj të trashë dhe janë të pajisur me çadra. Ata, në përgjithësi, janë të pavëmendshëm ndaj asaj që po ndodh përreth tyre, shumë të pavëmendshëm ndaj fshatit përreth dhe bashkëudhëtarëve të tyre, sikur të zhytur në një ëndërr, duke lutur Rruzaren me një melodi të trishtuar. Një grua fillon me pjesën e parë të T’falem Mari; shoqëruesit e saj, në kor, vazhdojnë me pjesën e dytë. Duke ecur me ritëm, ata shkelin në rrugën e pluhurosur, mes pishave dhe ullishteve, për të mbërritur në vendin e shfaqjes para natës, me planin për të fjetur nën dritën e ftohtë të yjeve për të siguruar vendet më të afërta pranë pemës së shenjtë të lisit nga ku do kishin një pamje më të mirë. Me të hyrë në qytet, gratë vendase që ishin infektuar nga virusi i skepticizmit, komentojnë me shaka temën e ditës:

 

“Pra, a do ta shihni shenjtoren nesër?”

 

“Jo unë. Sikur ajo të vinte këtu!”

 

Dhe ata qeshin me kënaqësi, ndërsa pelegrinët e devotshëm vazhdojnë udhëtimin e tyre, indiferentë ndaj gjithçkaje që nuk lidhet me qëllimin e pelegrinazhit të tyre. Në Ourém, vetëm për shkak të dashamirësisë ekstreme mund të gjesh strehim. Gjatë natës, automjetet e të gjitha llojeve mbërrijnë në sheshin e qytetit, duke transportuar besimtarë dhe kureshtarë, duke përfshirë zonja të moshuara të veshura me të zeza dhe të rënduara nga mosha e tyre, por sytë shkëlqenin me zjarrin e flaktë të besimit që i fuqizoi ata të braktisnin me guxim rehatinë e shtëpisë së tyre për një ditë. Në agim, grupe të reja pelegrinësh dalin pa frikë dhe kalojnë nëpër fshat, pa u ndalur për asnjë çast. Heshtja e tyre thyhet nga zëra të fortë dhe harmonikë femrash që këndojnë himne, në kontrast të plotë me vrazhdësinë e njerëzve.

Dielli lind, por pamja e qiellit është kërcënuese. Retë e zeza fluturojnë mbi Fatime. Megjithatë, asgjë nuk i pengon ata që përdorin të gjitha shtigjet dhe mjetet e transportit për t’u mbledhur atje. Automobilat luksoz kalojnë me shpejtësi dhe i bien borive; karrocat e kaut zvarriten në një anë të rrugës; karroca të ndryshme të hapura dhe karroca me sedilje të improvizuara janë të stërmbushura. Pothuajse të gjithë sjellin me vete ushqime modeste, si dhe një racion kashtë për kafshët që e kanë përmbushur me guxim detyrën e tyre, të cilën “Fukaraja” i Asizit (Shën Françesku) i quajti “vëllezërit tanë”. Disa zile tingëllojnë dhe karrocat janë zbukuruar me gjelbërim, por atmosfera festive është përgjithësisht diskrete, njerëzit janë të qetë dhe ka rregull absolut. Gomarët e vegjël lëvizin në buzë të rrugës dhe çiklistët e shumtë si për mrekulli shmangin përplasjen me karrocat.

 

Rreth orës 10:00 qielli u mbulua plotësisht nga retë dhe nuk vonoi shumë dhe filloi të binte shi i dendur. Për shkak të erërave të forta, shirat e dendur godasin fytyrat, lajnë rrugët dhe depërtojnë në kockat e atyre që ecin pa çadër ose formë tjetër mbrojtjeje kundër shiut. Por askush nuk bëhet i paduruar ose heq dorë, dhe nëse disa gjejnë strehë nën pemë, pranë mureve të fermave ose në shtëpitë e largëta që shihen rrugës, të tjerët vazhdojnë të marshojnë me një vendosmëri mbresëlënëse. Vlen të përmenden disa gra, fustanet e të cilave u ngjiten në trup si pasojë e shiut të fortë dhe të vazhdueshëm, duke u dukur sikur sapo kishin dalë nga banja!

 

Një pjesë e madhe e zonës në shqopën e Fatimes, ku thuhet se Virgjëresha do t’u shfaqet fëmijëve bari nga fshati Aljustrel, është përballë rrugës që të çon në Leiria, përgjatë së cilës ishin parkuar mjetet që sillnin pelegrinët dhe spektatorët kureshtarë. Dikush numëroi mbi njëqind automobila dhe mbi njëqind biçikleta, dhe do të ishte e pamundur të numëroheshin karrocat e ndryshme që bllokuan rrugën, një prej tyre ishte një autobus nga Torres Novas, brenda të cilit njerëz të të gjitha klasave shoqërore ishin grupuar së bashku.

 

Por pjesa më e madhe e pelegrinëve, mijëra njerëz që erdhën nga shumë kilometra rreth zonës, së bashku me besimtarët nga krahina të ndryshme të vendit, u mblodhën rreth lisit, të cilin, sipas fëmijëve bari, vizioni do ta zgjedhë për piedestalin e tij dhe që mund të konsiderohet si qendra e një rrethi të madh, në skajin e të cilit vendosen spektatorë dhe besimtarë të tjerë. E parë nga rruga, mbledhja është thjesht fantastike. Shumë prej fshatarëve të urtë, të strehuar nën çadra të mëdha, bashkojnë ngënien e vakteve të tyre të vogla me sjelljen shpirtërore që përfshin himne të shenjta dhe recitimin e Rruzares.

Askush nuk ngurron të ngulë këmbët në baltë për të pasur gëzimin e shikimit të lisit nga afër, mbi të cilin u ndërtua një hark i shtrembët me dy fenerë që lëkunden. Grupet alternojnë duke kënduar lavdërimet e Virgjëreshës Mari; dhe një lepur i tmerruar që kalon nëpër shkurre, shpërqendron vëmendjen e vetëm disa djemve që e kapin dhe e rrahin për vdekje.

 

Po fëmijët barinjë? Lucia, dhjetë vjeç, vizionarja, dhe shoqëruesit e saj të vegjël, Francisko, nëntë vjeç dhe Jasinta, shtatë vjeç, nuk kanë ardhur ende. Ata mbërrinë rreth gjysmë ore përpara kohës së para caktuar të shfaqjes. Vajzat e vogla kurorëzohen me lule dhe sillen në vendin ku është ngritur harku. Shiu bie pa pushim, por askush nuk e humb shpresën. Mbërrinë karrocat me të vonuarit. Grupet e besimtarëve gjunjëzohen në baltë dhe Lucia u kërkon – i urdhëron – të mbyllin çadrat e tyre. Urdhri transmetohet dhe bindja është e menjëhershme, pa ngurrimin më të vogël. Ka njerëz, shumë njerëz, që duken sikur janë në ekstazi; njerëz të prekur emocionalisht, buzët e thara të të cilëve janë paralizuar në lutje, njerëz të trullosur, me duar të mbledhura dhe me sy të shkëlqyeshëm – njerëz që duket se ndjejnë, prekin të mbinatyrshmen.

 

Fëmija thotë se Zoja i foli edhe një herë, dhe qielli, ende i errët, befas fillon të kthjellohet; shiu ndalon dhe duket sikur dielli do të vërshojë fshatin me dritë, të cilin mëngjesi i dimrit e kishte bërë të zymtë.

 

Koha diellore është ajo që udhëheq këtë turmë, e cila numëron tridhjetë ose dyzet mijë, sipas vlerësimeve të paanshme të njerëzve të sofistikuar, të cilët nuk preken nga ndikimet mistike. Manifestimi i mrekullueshëm, shenja e dukshme që u para tregua se do të ndodhë, bind shumë prej pelegrinëve. Më pas shihet një spektakël unik, i pabesueshëm për ata që nuk e kanë parë. Nga maja e rrugës, ku ishin parkuar karrocat dhe ku qëndronin qindra njerëz të cilëve u mungonte guximi për të shkelur në baltë, mund të shihej turma e pamasë që kthehej drejt diellit, i cili duket i liruar nga të gjitha retë dhe në kulmin e tij. Dielli i ngjan një pjate të zbehtë, të argjendtë dhe është e mundur ta shikosh pa përpjekjen më të vogël. Nuk djeg, as verbon. Duket sikur po ndodh një eklips. Por më pas gufon një zhurmë e madhe dhe mund të dëgjohen spektatorët që janë më afër duke bërtitur:

 

“Mrekulli, mrekulli! Një mrekulli! Një mrekulli!”

 

Përpara syve të habitur të njerëzve – emocionet e të cilëve na kthejnë në kohët biblike dhe që janë të zbehtë në një mënyrë të frikshme, vështrimi i tyre u përqendrua në qiellin blu ndërsa dielli pulson [me] lëvizje drithëruese të paparë ndonjëherë, duke sfiduar të gjitha ligjet e gravitetit— dielli kërcente, sipas shprehjes tipike të fshatarëve. Në krye të një omnibusi nga Torres Novas ishte një burrë i moshuar, shtati dhe pamja fizike e të cilit të kujtojnë Paul Deroulede [politikan dhe poet francez i shekullit të 19-të dhe fillimit të shekullit të 20-të], duke recituar Besojmën nga fillimi në fund me një zë të lartë. duke parë diellin. Pyes se kush është dhe më thanë se është z. João Maria Amado de Melo Ramalho da Cunha Vasconcelos.

 

Më pas e pashë duke u ngjitur tek ata rreth tij që kishin ende kapelet e tyre, duke iu lutur me vrull që të hiqnin kapelet përpara një demonstrimi kaq të jashtëzakonshëm të ekzistencës së Zotit. Skena identike përsëriten gjithku, dhe një grua, e gulçuar dhe e larë me lotë shqetësimi, bërtet:

 

“Sa e mjerueshme! Ka ende njerëz që nuk zbulohen para një mrekullie kaq të jashtëzakonshme!”

 

Njerëzit pastaj fillojnë të pyesin njëri-tjetrin se çfarë kishin parë. Shumica e njerëzve pranojnë se shohin diellin të dridhet, të kërcejë; të tjerët, megjithatë, deklarojnë se kanë parë fytyrën e buzëqeshur të Virgjëreshës së Bekuar, betohen se dielli u rrotullua si një rrotë Katerine (Fishekzjarr rrotullues), se u ul pothuajse deri në pikën sa të digjte tokën me rrezet e tij…Disa thonë se e panë atë duke ndryshuar ngjyra në mënyrë të njëpasnjëshme.

 

Është pothuajse tre pasdite. Qielli është pa re dhe dielli vazhdon kursin e tij me shkëlqimin e zakonshëm që askush nuk guxon ta shikojë. Po fëmijët barinjë? Lucia, e cila flet me Virgjëreshën, njofton, me lëvizje të dorës duke u mbajtur në krahët e një burri që e transporton nga grupi në grup, se lufta do të përfundojë dhe se ushtarët tanë do të kthehen. Megjithatë gëzimi nuk rritet tek ata që e dëgjojnë. Shenja qiellore ishte gjithçka. Ka një kuriozitet të madh për të parë dy vajzat e vogla me kurorën e tyre me trëndafila; ka nga ata që tentojnë të puthin duart e shenjtorëve të vegjël, njëra prej të cilëve, Jasinta, më shumë duket se do t’i bie të fikët se sa do të kërcejë; por ajo që të gjithë prisnin – shenja nga qielli – mjaftoi për t’i kënaqur dhe për t’i radikalizuar në besimin e tyre të verbër.

 

 

Shitësit ambulantë ofrojnë fotografi të fëmijëve në kartolina, si dhe karta të tjera që përshkruajnë një ushtar në Forcat e Ekspeditës Portugeze duke menduar për ndihmën e mbrojtëses së tij për shpëtimin e vendit, madje edhe një imazh të Virgjëreshës Mari siç u shfaq në vizionin e fëmijëve. Ky ishte biznes i mirë, dhe sigurisht më shumë para hynin në xhepat e shitësve dhe në kutitë e lëmoshës për fëmijët barinjë, sesa në duart e shtrira të lebrozëve dhe të verbërve, të cilët, duke u përplasur me pelegrinët, ngrinin britmat e tyre therëse…

 

Shpërndarja e turmës bëhet me shpejtësi, pa vështirësi apo çrregullime dhe pa nevojën e një patrulle policie për ta mbikëqyrur atë. Pelegrinët që u larguan të parët ishin ata që mbërritën të parët, duke ecur zbathur me këpucë në kokë ose të mbështetur në shkopinj. Ata shkojnë me shpirtin e tyre në një gjendje lavdërimi të vazhdueshëm, duke sjellë lajmin e mirë në fshatrat që nuk ishin shkretuar plotësisht [për shkak të kaq shumë njerëzve që bënë udhëtimin për në Fatime]. Po priftërinjtë? Disa u shfaqën, duke buzëqeshur, duke u përzier më shumë me spektatorët kureshtarë sesa me pelegrinët e etur për favore qiellore. Ndoshta ishin disa që nuk arritën të fshehin kënaqësinë e cila sigurisht që nuk fshehej as nga fytyrat e triumfuesve.

 

Mbetet për t’u parë se çfarë do të thonë njerëzit kompetentë për vallëzimin makabre të diellit në Fatime sot, që bëri që Hosana të shpërthejë nga zemrat e besimtarëve dhe la mbresa të thella tek ata, duke mos lënë indiferentë as mendimtarët e lirë dhe as të tjerët që shkuan në shqopën tashmë të famshme pa u prekur nga ndonjë shtysë e veçantë fetare.

 

Avelino de Almeida

Lum ata që nuk kanë parë dhe kanë besuar (Gjoni 20:29)

13 Maj – Shën Robert Bellarmini

Jeta e Shën Robert Bellarminit

Shën Robert Bellarmini ishte aq i shkurtër dhe i vogël saqë iu desh të qëndronte në një stol prapa foltores për të predikuar, por fjala e tij – si në predikimin ashtu edhe në shkrimet e tij – karakterizoi atë epokë të Kishës.

 

Ai lindi në 1542 në Toskanë në një familje të varfër dhe ishte gjithmonë një student i shkëlqyer. Edhe si fëmijë, ai mund të mbante fjalime publike dhe ti mbronte me argumenta. Ai ishte gjithashtu shumë i devotshëm—në fakt, drejtori jezuit i shkollës së tij e përshkruante si «më i miri i shkollës sonë dhe jo shumë larg Mbretërisë së Qiellit».

 

Roberti u bashkua me jezuitët në 1560 dhe u lirua menjëherë nga formimi fillestar në mënyrë që të mund të vazhdonte studimet e tij.

 

Ai shërbeu në një numër postesh të ndryshme në universitete dhe shkolla; në një moment iu kërkua të jepte greqisht dhe duhej të rrinte zgjuar natën vonë për të studiuar mësimet që do të jepte të nesërmen. Kudo që shkonte predikonte dhe turmat filluan të shfaqeshin për ta dëgjuar. Ai predikonte në latinisht dhe shtati i tij i vogël nënkuptonte se ai nuk mund t’i jepte shumë zbukurime fizike ose gjeste mesazhit të tij, por fytyra e tij dukej se shkëlqente dhe fjalët e tij ndriçonin.

 

Ai u shugurua në 1570 dhe vazhdoi karrierën e tij akademike në Universitetin e Louvain. Ai shkroi një vepër monumentale duke mbrojtur besimin katolik nga protestantizmi që përcaktoi menjëherë dhe në mënyrë të qëndrueshme polemikën e shkaktuar nga skizmi. Ishte aq i përsosur dhe gjithëpërfshirëse sa kundërshtarët menduan se emri i tij përfaqësonte një grup Jezuitësh, të cilët mund ta kishin përdorur për të shkruar atë vepër. Ishte e suksesshme edhe në Angli, ku më vonë u ndalua; një shitës librash në Londër tha se ai fitoi më shumë para nga Roberti sesa nga të gjithë autorët e tjerë të teologjisë së bashku.

 

Ai këshilloi papët dhe mbretërit, u emërua president i Kolegjit Romak dhe u bë kardinal. Ai shkroi katekizma për të mësuar fenë, të cilët janë disa ndër veprat më të përkryera dhe përdoren akoma edhe sot për të mësuar Doktrinën Katolike. Ai shërbeu si Udhëzues Shpirtëror për Shën Luis Gonzagen dhe qëndroi buzë shtratit të tij ndërsa i riu vdiq; madje kërkoi që ta varrosnin pranë shenjtit të ri.

 

Ai mbeti i lidhur me të varfërit dhe me disiplinën e fesë. Megjithëse jetonte në një apartament në Vatikan, ai vazhdoi të agjëronte dhe të lutej, duke jetuar vetëm me atë që një i varfër jetonte: bukë dhe hudhër dhe pa zjarr për të ngrohur shtëpinë e tij gjatë dimrit. Ai shpërbleu një ushtar të burgosur që kishte braktisur detyrën e tij dhe hoqi perdet e tij për të veshur të varfërit. “Muret nuk do të kenë ftohtë,” thonte ai.

 

Ai ishte në marrëdhënie të mira me Galileo Galilein, i cili i kushtoi një nga librat e tij Robertit. Në 1616, Robertit iu kërkua të dënonte Galileon, dhe ai thjesht deklaroi se astronomi nuk duhet të shpallte përfundime nëse ato nuk ishin ende teori të vërtetuara.

 

Robert Bellarmini vdiq më 1621 në moshën 79 vjeçare dhe u shpall i shenjtë në vitin 1930. Ai u shpall mësues i Kishës menjëherë pas kanonizimit të tij, një titull që iu dha 36 shenjtorëve që njihen për mësimin e besimit me fjalë ose shembull.

12 Maj – Shën Nereu, Akileu, Domitila dhe Pankrasi

Jeta e Shën Nereut, Akileut, Domitilaa dhe Pankrasit

Shën Nereu dhe Akileu ishin shërbëtorë të Shën Flavia Domitilas. Ajo ishte gruaja e konsullit Flavius ​​Klemensit, kushëri i perandorit Domician. Ajo vdiq në mërgim në ishullin Pandataria. Edhe mbesa e saj Domitila, gjithashtu vdiq në mërgim në ishullin Pontia. Virgjëresha festa e së cilës festohet sot është Domitila e dytë.

Pankrasi katërmbëdhjetë vjeçar vuajti martirizimin ndoshta gjatë mbretërimit të Dioklecianit dhe u varros nga Otavila në një pronë që i përkiste asaj në Via Aurelia, ku ende qëndron bazilika kushtuar atij. Atje stacioni festohet të Dielën e Ulët, kur neofitët, të sapolindur në Shpirt, përdornin rrobat e bardha të pagëzimit. Në mesjetë ishte zakon që betimet më solemne të bëheshin në varrin e martirit Pankras, sikur pafajësia e thjeshtë e një fëmijërie të shenjtëruar nga gjaku i martirizimit do të siguronte një garanci më të sigurt të vërtetësisë së tyre. Romakët e nderuan me zell të madh.

11 Maj – Shën Filipi dhe Jakobi, Apostuj

Jeta e Shën Filipit dhe Jakobit, Apostuj

Filipi dhe Jakobi ishin të dy apostuj dhe të dy i shërbyen Krishtit me besnikëri gjatë ditëve të hershme të Kishës.

 

Filipi duket se ka qenë një person entuziast. Ishte ai që solli mikun e tij Natanaelin te Jezusi, duke i treguar Natanaelit se kishte gjetur personin për të cilin kishte shkruar Moisiu. Disa vite më vonë ishte Filipi ai që mori masat, me ndihmën e Andreas, që të sillnin te Jezusi një grup paganësh grekë. Filipi apostulli nuk duhet ngatërruar me dhjakun Filip të Veprave 8, i cili predikoi në Samari dhe pagëzoi Etiopianin. Filipi kishte gjithashtu një mendje praktike, me këmbë në tokë. Ai ishte apostulli që komentoi se do të duheshin një shumë e konsiderueshme parash për të ushqyer një turmë prej më shumë se 5.000 burrash, grash dhe fëmijëve të uritur. Ishte Filipi ai që kërkoi të shihte Atin kur Jezusi foli për të në Darkën e Fundit.

 

Jakobi ishte i biri i Alfeut dhe duket se ka lindur në Cezare. Ai përmendet më rrallë në Dhiatën e Re sesa Filipi. Ndonjëherë Jakobi quhet i Vogli, që mund të jetë një e dhënë se ai ishte një person i shkurtër ose se ai ishte më i ri se apostulli tjetër i quajtur Jakob.

 

Pas vdekjes së Jezusit, Jakobi vazhdoi të predikonte Ungjillin dhe besohet të jetë bërë Ipeshkëvi i parë i Jeruzalemit. Ai vdiq si martir në atë qytet rreth vitit 62 pas Krishtit. Tradita e identifikon Jakobin si autorin e letrës që lidhet me emrin e tij.