admin

26 Mars – Shën Ludgeri, ipeshkëv

Jeta e Shën Ludgerit, ipeshkëv

Shën Ludgeri lindi në Frislandë rreth vitit 743. Babai i tij, një fisnik i rangut të parë, pasi vetë Shën Ludgeri i kërkoi, e kushtoi shumë të ri në kujdesin e Shën Gregorit, dishepulli i Shën Bonifacit, dhe pasardhësi i tij në selinë së Utretit. Gregori e edukoi në manastirin e tij dhe ia dha tonsuren klerikale. Ludgeri, nga dëshira për përmirësim të mëtejshëm, shkoi në Angli, dhe kaloi katër vite e gjysmë nën Alkuinin, i cili ishte rektor i një shkolle të famshme në York. 


Në 773 ai u kthye në shtëpi, dhe për shkak të vdekjes së Shën Gregorit në 776, pasardhësi i tij, Alberiku, e sygjeroi shenjtin tonë të merrte urdhrin e shenjtë të priftërisë, dhe e dërgoi atë për disa vjet të predikonte Fjalën e Hyjit në Frislandë, ku ai konvertoi një numër të madh njerëzish, themeloi disa manastire, dhe ndërtoi shumë kisha. Paganët Sakson duke shkaterruar vendin, detyruan Ludgerin të udhëtonte në Romë për t’u konsultuar me Papën Adrianin II, për çfarë kursi të merrte, dhe çfarë mendonte se Zoti kërkonte prej tij. Më pas jetoi për tre vjet e gjysmë në Monte Casino, ku ai mbajti petkun e Urdhrit dhe ju përshtat praktikimit të rregullit gjatë qëndrimit të tij, por nuk bëri asnjë betim fetar. 


Në 787, Karli i Madh mposhti Saksonët dhe pushtoi Frislandën dhe bregdetin e Oqeanit Gjerman deri në Danimarkë. Ludgeri, duke dëgjuar këtë, u kthye në Frislandën Lindore, ku ai i konvertoi saksonët në Fe, siç bëri edhe me provincën e Vestfalisë. Ai themeloi manastirin e Verdenit, njëzet e nëntë milje nga Këlni. Në vitin 802, Hildebaldi, Kryepeshkopi i Këlnit, pa marrë parasysh rezistencën e tij të fortë, e shuguroi ipeshkëv të Munsterit. Ai bashkangjiti në dioqezën e tij pesë kantonet e Frislandit të cilat i kishte konvertuar, dhe gjithashtu themeloi manastirin e Helmstadit në dukatin e Brunsvikit.


Duke u akuzuar te perandori Karli i Madh për shpërdorim të të ardhurave të tij dhe neglizhencë ndaj zbukurimit të kishave, ky e urdhëroi të paraqitej në gjyq. Mëngjesin pas mbërritjes së tij, shërbëtori i perandorit e njoftoi se ishte thirrur të paraqitej. Shenjti, pasi ishte duke u lutur, i tha oficerit se do ta ndiqte sapo të mbaronte. Ai u thirr për tre herë para se të ishte gati, gjë që gjyqtarët e morën si një përcmim të Madhërisë së tij, dhe perandori, me shumë emocione, e pyeti pse e kishte detyruar të priste kaq gjatë, dhe pse ai e kishte detyruar ta thirrte aq shpesh. Ipeshkvi u përgjigj se megjithëse kishte respektin më të madh për Madhërinë e tij, Zoti ishte pafundësisht mbi të; dhe se ndërsa jemi të zënë me Të, është detyra jonë të harrojmë gjithçka tjetër. Kjo përgjigje i bëri një përshtypje të tillë perandorit, saqë ai e shkarkoi me nderim dhe turpëroi akuzuesit e tij. 


Shën Ludgeri u favorizua me dhuntitë e mrekullive dhe profecisë. Sëmundja e tij e fundit, edhe pse e dhunshme, nuk e pengoi që të vazhdojë detyrat e tij deri në ditën e fundit të jetës së tij, që qe e Diela e Larit, në të cilën ai predikoi shumë herët në mëngjes, tha Meshën rreth orës nëntë, dhe predikoi përsëri para natës, duke i paralajmëruar ata që ishin rreth tij se ai do të vdiste natën tjetër, dhe u ndal në vendin në manastirin e tij të Verdenit ku ai zgjodhi të varrosej. Ai vdiq sic tha me 26 mars, në mesnatë.


Meditim – Lutja është një veprim kaq madhështor dhe i mbinatyrshëm, saqë Kisha në oficen e saj na mëson ta fillojmë me një kërkesë të zjarrtë hiri për ta kryer mirë. Çfarë pafytyrësie dhe talljeje është të bashkosh me këtë peticion një mosrespektim të hapur dhe një neglizhencë të të gjitha masave të nevojshme parandaluese kundër shpërqendrimeve! Ne nuk duhet të dalim kurrë para Zotit, t’i bëjmë Atij nderimet ose lutjet tona, pa u dridhur dhe pa qenë të shurdhër ndaj të gjitha krijesave dhe pa i mbyllur të gjitha shqisat tona ndaj çdo objekti që mund të na largojë mendjen nga Zoti.

25 Mars – Lajmërimi i Lindjes së Krishtit

Lajmërimi i Lindjes së Krishtit

Mishërimi i Krishtit

 
 

 

 

Kjo festë e madhe e merr emrin nga lajmi i gëzueshëm që engjëlli Gabriel ja solli Virgjërës së bekuar, në lidhje me mishërimin e Birit të Hyjit. E përkujton lajmërimin më të rëndësishëm që është njohur ndonjëherë: një lajmërim i dërguar nga Mbreti i Mbretërve, kryer nga një nga princat kryesorë të oborrit të Tij qiellor; drejtuar, jo të mëdhenjve të kësaj toke, por një virgjëreshe të varfër, të panjohur, e cila, duke qenë e pajisur me pastërtinë më engjëllore të shpirtit dhe trupit, duke qenë krejtësisht e përulur dhe e përkushtuar ndaj Hyjit, ishte në sytë e Tij më e madhe se më i fuqishmi monark në këtë botë.


Kur Biri i Hyjit u bë njeri, Ai mund të kishte marrë mbi vete natyrën tonë pa bashkëpunimin e ndonjë krijese; por Ai ishte i kënaqur që lindi nga një grua. Në zgjedhjen e asaj që Ai e ngriti në dinjitetin më të lartë, Ai zgjodhi atë që, me pasurinë e hirit dhe virtyteve të Tij, ishte nga të gjithë të tjerët më e shenjta dhe më e përsosura. Qëllimi i këtij lajmërimi të kryeengjëllit ishte t’i japë botës një Shëlbyes, një viktimë për shlyerjen e mëkateve, një model për të drejtët, një djalë për këtë Virgjëreshë, duke mbetur ende e virgjër, dhe një natyrë të re për Birin e Hyjit, natyrën e njeriut, i aftë për të vuajtur dhimbje dhe tortura për të kënaqur drejtësinë e Hyjit për fajet tona.


Kur engjëlli iu shfaq Marisë dhe iu drejtua asaj, Virgjëra e Bekuar u shqetësua: jo nga pamja e engjëllit, thotë Shën Ambrozi, sepse vizionet qiellore dhe komunikimet me shpirtrat e bekuar ishin të njohura për atë; por ajo që e alarmoi atë, thote ai, ishte shfaqja e engjëllit në formë njerëzore, në formën e një të riu. Ajo që mund t’i shtonte frikën me këtë rast ishte adresimi i tij me fjalë lavdëruese. Maria, e kujdesshme nga modestia e saj, është e hutuar nga ajo shprehje, dhe i frikësohet më të voglës lajkë mashtruese. Lavdërime kaq të larta e bëjnë atë të jetë e kujdesshme se si të përgjigjet, derisa në heshtje ajo e ka shqyrtuar më plotësisht këtë çështje: “Ajo cuditej në mendjen e saj,” thotë Shën Luka, “se çfarë përshëndetjeje duhet të jetë kjo.” Ah, sa shumë shpirtra të pafajshëm janë korruptuar për shkak të mungesës së përdorimit të masave të ngjashme!


Engjulli, për ta qetësuar atë, thotë: “Mos ki frikë, Mari, sepse ke gjetur hir përpara Hyjit”. Më pas ai e informon atë se ajo do të ngjizet dhe do të lindë një Bir emri i të cilit do të jetë Jezus, I cili do të jetë i madh, Biri i Shumë të Lartit, dhe do zotëronte fronin e Davidit, paraardhësit të saj të shquar. Maria, nga një shqetësim i drejtë për të ditur se si ajo mund të përmbushë vullnetin e Hyjit pa thyer betimin e saj të virgjërisë, pyet, “Si do të ndodh kjo?” As nuk e jep pëlqimin e saj derisa lajmëtari qiellor e njofton atë se ajo do të jetë një vepër e Shpirtit të Shenjtë, e cila, duke e ngjizur, nuk do të dëmtojë aspak pastërtinë e saj virgjërore.


Duke iu nënshtruar, prandaj, vullnetit të Zotit, pa asnjë pyetje të mëtejshme, ajo shpreh miratimin e saj me këto fjalë modeste, por të fuqishme: “Ja shërbëtorja e Zotit; u bëftë sipas fjalës Sate” Çfarë besimi dhe sigurie shpreh përgjigja e saj! Sa përulësi e thellë dhe bindje e përsosur!


Meditim – Cfarë dashurie të zjarrtë duhet të konceptojmë nga pastërtia dhe përulësia, prej shembullit të Virgjërës Mari në këtë mister! Shpirti i Shenjtë ftohet nga pastërtia të banojë në shpirtra, por përzihet nga pisllëku i vesit të kundërt. Përulësia është themeli i një jete shpirtërore. Me të, Maria u përgatit për hiret e jashtëzakonshme dhe të gjitha virtytet me të cilat u pasurua, dhe për dinjitetin e shquar të Nënës së Zotit.

24 Mars – Shën Simoni i Trentit

Shën Simoni i Trentit, martir 1472-1475

“Lavdi, lulet e martirëve!”  Kisha këndon në oficen e saj të festës se Shejtërve të Pafajshëm, të cilët ishin të parët që vdiqën për Krishtin;  dhe në çdo epokë, fëmijë të thjeshtë dhe foshnje kanë dëshmuar me lavdi emrin e Tij.  Në vitin 1472, judenjtë në qytetin e Trentit vendosën të shfrynin urrejtjen e tyre kundër të Kryqëzuarit duke vrarë një fëmijë të krishterë në Pashkën e ardhshme;  dhe Tobias, një nga ata, u caktua të zinte një viktimë.  Ai gjeti një djalë të ndritur dhe të qeshur të quajtur Simon duke luajtur jashtë shtëpisë së tij, kur askush nuk po e ruante.  Tobias e përkëdheli faqen e fëmijës dhe e shtyu t’i jepte dorën.  Kështu veproi fëmija që nuk ishte as dy vjeç;  por ai filloi të thërriste dhe të qante për nënën e tij kur e vuri re se po largohej nga shtëpia.  Atëherë Tobia i dha atij një monedhë të shndritshme për ta parë, dhe me shumë përkëdhelje dashamirëse ia heshti pikëllimin dhe e solli në shtëpinë e tij.  Në mesnatën e së Enjtes së Madhe filloi puna e gjakderdhjes.  Pasi ja mbyllën gojën, i mbajtën krahët në formën e një kryqi, ndërsa ia shpuan trupin e butë me pinca dhe gjilpëra në tallje blasfemuese ndaj vuajtjeve të Jezu Krishtit.  Pas një torture rreth një orëshe, martiri i vogël ngriti sytë drejt qiellit dhe dha shpirtin e tij të pafajshëm.  Judenjtë e hodhën trupin e tij në lumë;  por krimi i tyre u zbulua dhe u ndëshkua, ndërsa reliket e shenjta u vendosën në kishën e Shën Pjetrit në Trent, ku ata kanë bërë shumë mrekulli.

 

Uilliami i Norwicit është një tjetër nga këta fëmijë martirë.  Prindërit e tij ishin fshatarë të thjeshtë, por nëna e tij mësoi nga një vizion se i biri i saj do te ishte një shenjt.  Djaloshi agjëronte tri herë në javë dhe lutej vazhdimisht, dhe ai ishte vetëm një nxënës dymbëdhjetë vjeç në një fabrikë lëkure në Norwich, kur fitoi kurorën e tij.  Pak para Pashkëve, 1137, ai u josh në shtëpinë e një çifuti dhe atje u mbyll, u lidh dhe u kryqëzu për urrejtje ndaj Krishtit.  Kaluan pesë vjet para se trupi të gjendej, dhe u varros si një relike e shenjtë në oborrin e Katedrales.  Një trëndafil i mbjellë lulëzoi për mrekulli në mes të dimrit dhe shumë të sëmurë u shëruan në shenjtoren e tij.  

 

Meditim — Mësoni nga martirët e mitur se, sado i dobët të jeni, prapë mund të vuani për hir të Krishtit.

23 Mars – Shën Viktoriani dhe të tjerë

Jeta e Shën Viktorianit dhe të tjerë

Huneriku, mbreti arian i barbarëve në Afrikë, pasoi të atin Xhenerikun në vitin 477. Ai u soll në fillim me moderim ndaj katolikëve, por në vitin 480 filloi një persekutim të ashpër ndaj klerit dhe virgjëreshave të shenjta, i cili në 484 u bë i përgjithshëm dhe një numër i madh katolikësh u vranë.  Viktoriani, një nga zotërit kryesorë të mbretërisë, ishte bërë guvernator i Kartagjenës, me titullin romak të prokonsullit.  Ai ishte përsoni më i çmuar i mbretit, i cili kishte besim të madh tek ai dhe ai ishte sjellë gjithmonë me një besnikëri të pacenueshme.  Mbreti, pasi kishte botuar dekretet e tij mizore, i dërgoi një mesazh prokonsullit, duke i premtuar, nëse do ta pranonte fenë e tij, pasurinë më të madhe dhe nderimet më të larta që ishin në fuqinë e një mbreti për ti dhënë. 

 

Prokonsulli, i cili mes madhështive vezulluese të botës e kuptoi në mënyrë të përsosur zbrazëtinë e tyre, i dha këtë përgjigje bujare: “Thuaji mbretit se kam besim në Krishtin. Madhëria e tij mund të më dënojë me çdo mundim, por unë kurrë nuk do të pranoj të heq dorë nga Kisha Katolike, në të cilën jam pagëzuar. Edhe sikur të mos kishte jetë pas kësaj, nuk do të isha kurrë mosmirënjohës dhe tradhtar ndaj Zotit, i Cili më ka dhuruar lumturinë e njohjes së Tij dhe më dhuroi hiret e Tij më të çmuara.”  

 

Tirani u tërbua nga kjo përgjigje dhe as nuk mund të imagjinohen torturat që i bëri Shenjtit.  Viktoriani i vuajti me gëzim dhe në fund përfundoi martirizimin e tij të lavdishëm.  Martirologjia romake bashkon me të në këtë ditë katër të tjerë që u kurorëzuan në të njëjtën përndjekje.  Dy vëllezër, të cilët ishin arrestuar për shkak të besimit të tyre, i kishin premtuar njëri-tjetrit, nëse ishte e mundur, të vdisnin së bashku;  dhe ata iu lutën Hyjit për një nder, që të dy të mund të vuanin të njëjtat mundime.  Persekutuesit i varën në ajër me pesha të mëdha në këmbë.  Njëri prej tyre, nën dhimbjen e tepërt, lutej që ta zbrisnin për pak lehtësi.  Vëllai i tij, nga frika se kjo mund ta shtynte të mohonte besimin e tij, bërtiti: “Zoti e ndaloftë, vëlla i dashur, që të pyesësh një gjë të tillë.  A është kjo ajo që ne i premtuam Jezu Krishtit?” Tjetri u inkurajua aq mrekullisht sa ai bërtiti: “Jo, jo;  Kërkoj të mos lirohem;  shto torturat e mia, ushtroni të gjitha mizoritë e juaja derisa të shterojnë mbi mua.” Më pas u dogjën me pllaka hekuri të nxehta dhe u munduan aq gjatë sa eksekutuesif më në fund i lanë, duke thënë: “Të gjithë ndjekin shembullin e tyre!  askush tani nuk e pranon fenë tonë.” Këtë ata e thanë kryesisht sepse, megjithëse këta vëllezër kishin qenë të torturuar aq shumë dhe aq gjatë, nuk kishin asnjë plagë mbi ta. 

 

Dy tregtarë të Kartagjenës, të cilët të dy mbanin emrin Frumentius, vuajtën martirizimin në të njëjtën kohë. Ndër shumë dëshmorë të lavdishëm të asaj kohe, një Liberatus, një mjek i shquar, u dëbua me gruan e tij. Ai u pikëllua vetëm kur pa fëmijët e tij të mitur të shkëputur prej tij. Gruaja i qetësoi lotët e tij me këto  fjalë: “Mos mendo më për ta: Vetë Jezu Krishti do të kujdeset për ta dhe do t’i mbrojë shpirtrat e tyre.” Ndërsa ishte në burg asaj iu tha se burri i saj ishte konvertuar. Prandaj, kur e takoi atë para gjykatësit, ajo e qortoi atë në gjyq të hapur për shkak se kishte braktisur në mënyrë të turpshme Hyjin, por me përgjigjen e tij u zbulua se ajo ishte mashtruar. Dymbëdhjetë fëmijë të vegjël, kur u tërhoqën zvarrë nga persekutuesit, u mbajtën tek gjunjët e shokëve të tyre derisa ata u shkulën nga dhuna.  Ata rriheshin dhe fshikulloheshin çdo ditë për një kohë të gjatë, mizorisht;  megjithatë, prej hirit të Hyjit, secili prej tyre triumfoi në besim deri në fund të përndjekjes.

22 Mars – Shënjtja Katerinë e Suedisë, Virgjëreshë

Jeta e Shënjtës Katerinë të Suedisë 1331-1381

Virgjëreshë

 
 

 

 

Shenjtja Katerinë ishte e bija e Ulfo-s, Princit të Nericisë në Suedi, dhe e të Shenjtes Brixhet. Dashuria e Zotit u duk sikur donte të pengonte në të, përdorimin e arsyes së saj.


Në moshën 7 vjeçare u dërgua në manastirin e murgeshave në Risburg, ku edhe u edukua me devotshmëri nën kujdesin e abates së shenjtë të atij manastiri. Duke qenë shumë e bukur, i ati e martoi me Edgar-in, një të ri fisnik e të virtytshëm, por të cilin virgjëresha e bindi t’i bashkohej të bënin një betim të përbashkët, atë të pastërtisë së përhershme. Nga fjalët e saj, ai u bë lakmues vetëm ndaj hireve të qiellit, e që t’i tërhiqte drejt vetes më me bollëk, e pranoi propozimin me gatishmëri. Çifti i lumtur, duke pasur një zemër dhe dëshirë të vetme, të nxitur nga një garë hyjnore, shtynin njëri-tjetrin në lutje, mortifikim, dhe vepra bamirësie.


Pas vdekjes së të atit, Shenjtja Katerinë, nga përkushtimi ndaj Mundimeve të Krishtit dhe relikeve të martirëve, shoqëroi të ëmën në pelegrinazhet  e saja, në devocione dhe pendesa. Pas vdekjes së të ëmës në Romë, në vitin 1373, Katerina u kthye në Suedi, dhe vdiq si abate e Vadstena, ose Vatzen, me 24 Mars, 1381. Gjatë 25 viteve të fundit të jetës, çdo ditë pastronte shpirtin e saj nga mëkatet me anë të Sakramentit të Rrëfimit.

 

Meditim – Kushdo që do të banojë në tokë, do të ketë nevojë për maturi; vetë Shkrimi Shenjt na siguron se “njohja e shenjtërisë është maturi.”

21 Mars – Shën Benedikti, Abat

Jeta e Shën Benediktit, Abat 480 AD - 543 AD

Shën Benedikti, i bekuar në hir dhe në emër, u lind në një familje fisnike italiane rreth vitit 480. Kur ishte akoma një djalosh u dërgua në Romë, ku u vendos në shkolla publike. I frikësuar nga shthurja e të rinjve romanë, ai u largua në malet e shkretuara të Subiaco-s, dhe u drejtua nga Shpirti Shenjt drejt një shpelle të thellë, të thepisur, e pothuaj të pabanueshme. Jetoi aty për tre vite, pa e ditur askush tjetër përveç murgut të shenjtë Romanus, i cili e veshi me petkun monastik, dhe i solli ushqim. Por fama e shenjtërisë së tij mblodhi shpejt shumë dishepuj rreth tij. Gjithsesi, rreptësia e rregullit të tij mbolli urrejtjen e disa prej murgjve kundrejt tij, dhe një prej tyre përziu helm në pijen e abatit; por kur Shenjti bëri shenjën e kryqit në gotën e helmuar, kjo e fundit u thye, dhe copat u hapën në tokë.

 

Pasi kishte ndërtuar dymbëdhjetë manastire në Subiaco, u zhvendos në Monte Casino, ku themeloi një abaci, në të cilën shkroi urdhrin e tij dhe ku jetoi deri në fund të jetës. Me lujte, arriti gjithçka: bëri mrekulli, pati dhuratën e vizioneve, dhe profetizoi. Një fshatar, të cilit sapo i kishte vdekur i biri, vrapoi me ankth drejt Shën Benediktit, duke thirrur me të madhe “Më kthe tim bir!” Edhe murgjit iu bashkuan burrit të gjorë në lutje; por Shenjti u tha, “Mrekulli të tilla nuk funksionojnë për ne, por vetëm për apostujt e bekuar. Pse po më ngarkon me një barrë të cilën dobësia ime nuk e mbart dot?”

I prekur pa masë nga dhembshuria, u gjunjëzua dhe, duke u përkulur mbi trupin e djalit të vdekur, u lut me zell. Duke u ngritur, thirri me zë të lartë, “Mos i shiko mëkatet e mia, o Zot, por fenë e këtij njeriu, i cili dëshiron jetën e të birit, e riktheji trupit atë shpirt që Ju e keni marrë.” Pa mbaruar mirë fjalën, trupi i fëmijës filloi të dridhej, dhe duke e marrë përdore, ia riktheu të gjallë të atit.

 

Papa Shën Gregori i Madh në veprën e tij të famshme “Dialogët” na flet për një rast interesant mes Shën Benediktit dhe mbretit barbar Totila, i cili kishte shkuar ta visitonte shenjtin. Totila tentoi ti bënte një dredhi duke i dërguar një ushtar i veshur me rrobat e mbretit, por shenjti porsa e pa i tha: “Hiqi, bir, ato rroba sepse nuk të përkasin ty.” 
Pas kësaj Totila shkoi vetë ta takonte shenjtin dhe u përkul me kokë përdhe për ta përshëndetur. Shenjti e ballafaqoi për të gjitha padrejtësitë që kishte bërë, i kërkoi të pendohej dhe profetizoi se ai do pushtonte Romën dhe do kalonte detin për në Sicili. Ky sundim, tha shenjti, do zgjaste nëntë vite dhe në vitin e dhjetë mbreti do ndërronte jetë. Mbreti u trishtua dhe frikësua shumë dhe i kërkoi shenjtit që të lutet për të. Pas këtij takimi ai mori Romën, kaloi në Sicili dhe në vitin e dhjetë humbi mbretërinë dhe jetën e tij. 

 

Gjashtë ditë para vdekjes, Shën Benedikti kishte urdhëruar hapjen e varrit të tij, e më pas ra i sëmurë me ethe. Në ditën e gjashtë, ai kërkoi të dërgohet në kapelë, dhe, pasi kishte marrë Korpin dhe Gjakun e Krishtit, me duart e ngritura lart, duke u mbështetur në një nga dishepujt e vet, kaloi në amshim, në lutje, me 21 Mars, 543.

 

 

Meditim – Shenjtërit asnjëherë nuk u frikësuan të ndërmarrin ndonjë punë, sado të mundimshme, për Zotin, sepse, edhe në mosbesim ndaj vetes, për ndihmë u mbështetën plotësisht në lutje.

Medalja e Shën Benediktit

Medalja e Shën Benediktit është shumë e vjetër. Ajo u bë shumë e njohur sidomos në shek. XI pas një shërimi të mrekullueshëm të një djali të ri, i quajtur Benedikt, i cili u bë murg benediktin dhe më vonë u bë shën papa Leoni IX. Benedikti XIV ka vendosur figurën e kësaj medalje. Në njërën anë është imazhi i shën Benediktit që mban në dorë një kryq, dhe në anën tjetër një kryq të madh me iciale të shumta të disa fjalëve në latinisht. Pasi kryqi është një element thelbësor në këtë medalje kjo quhet Medalja­Kryq e shën Benediktit. Pranë shën Benediktit është një kupë nga e cila del një gjarpër, për të kujtuar që ky shenjt i shpëtoi vdekjes pasi bëri një kryq mbi një kupë të mbushur me helm, që ia dhanë për ta pirë. Ky helm i vdekur nuk mundi të përballojë shenjën e jetës që është kryqi, thotë shën Gregori, dhe kupa u thye sikur i ranë me gurë. Medalja e Shën Benediktit përdoret për nevoja shpirtërore dhe të përkohshme, me ksuht që të përdoret me besim të plotë. I njihet një efekasitet i veçantë kundër epidemive, helmeve, disa sëmundjeve të rralla dhe kundër ligësive dhe tundimeve të djallit. Gjithashtu, ajo është e shpërndarë kudo në botë prej misionarëve të saj. Kjo medalje përdoret për konvertimin e mëkatarëve sidomos në orën e vdekjes së tyre, lehtësim i nënav që presin një fëmijë, mbrojtjen e Zotit kundër rrezigjeve që kërcërnojnë jetën tonë, e për një vdekje të shenjtë e të qetë.

C.S.P.B  (në këndet e kryqit)
Cruc Sancti Patris Benedicti : Kryqi i Shenjtit Atë Benedikt

I.V.B 
 Ipse venena bibas
Pije vetë helmin tënd

S.M.Q.L
 Sunt mala quæ libas
Janë të këqija gjërat që ofron

C.S.S.M.L  (vertikalisht)
Crux Sancta sit mihi lux
Kryqi i Shenjtë qoftë drita ime
VRS
Vade retro Satana
Shporru prapa, Satan

N.S.M.V
Nunquam suade mihi vana
Mos më tërhiq me kotësi

N.D.S.M.D (horizontalisht)
Non draco sit mihi Dux
Mos qoftë dragoi udhëheqësi im

EIVS IN OBITV NRO PRÆ SENTIA MVNIAMVR

Na ndihmoftë prezenca e tij ne momentin e vdekjes

Kupa me gjarpërin përfaqëson mrekullinë ku murgjët tentuan ta helmonin duke helmuar pijen e tij por kur shenjti bëri shenjën e kryqit, ajo u thye.

Korbi me bukën në sqep përfaqëson një tentativë tjetër ndaj shenjtit duke i helmuar bukën, por Zoti dërgoi një korb, i cili e hoqi bukën para se shenjti ta konsumonte.

 
 

 

 

19 Mars – Shën Jozefi

Jeta e Shën Jozefit

Fati i Virgjërës Mari dhe Pajtori i Kishës Katolike

Shën Jozefi ishte pasardhës i familjes mbretërore të Davidit, por po jetonte një jetë të përulur si një marangoz kur Hyji e ringjalli atë në shenjtërinë më të lartë dhe e përshtati atë për të qenë bashkëshorti i Nënës së Tij të virgjër, dhe babai birësues e kujdestari i Fjalës së mishëruar. Jozefi, thotë Shkrimi i Shenjtë, ishte një njeri i drejtë; Ai ishte i pafajshëm dhe i pastër, dhe u martua me Marinë; Ai ishte i dashur dhe i butë, i denjë për t’u emëruar babai i Jezusit; Ai ishte i kujdesshëm dhe një dashës i heshtjes, dhe u bë zoti i Shtëpisë së Shenjtë; Mbi të gjitha, ai ishte besnik dhe i bindur ndaj thirrjeve hyjnore. 

 

Kur mësoi se Maria ngjizi brenda barkut të saj, Hyjin, ai kishte frikë ta merrte atë si gruan e tij; Por një engjëll e kurajoi atë, dhe të gjitha dyshimet u zhdukën. Kur Herodi kërkoi jetën e Foshnjës Hyjnore, një engjëll i tha Jozefit në një ëndërr për tu larguar me Foshnjën dhe nënën e Tij në Egjipt. Jozefi menjëherë u ngrit dhe u bind. Ky largim i papritur duhet ta ketë ekspozuar Jozefin në shumë vështirësi dhe vuajtje gjatë atij udhëtimi të gjatë me një Foshnjë të vogël dhe një Virgjëreshë të butë, pjesën më të madhe të të cilit e kaloi duke u kaluar nëpër shkretëtira dhe midis të huajve; Megjithatë, ai nuk pretendon justifikime, as nuk pyet se kur ata do të ktheheshin. Shën Gojarti na thotë se Hyji i trajton kështu të gjithë shenjtërit e Tij, duke u dërguar atyre sprova të shpeshta për të pastruar zemrat e tyre nga ndryshku i egoizmit, por duke i ndërthurur me periudha të ngushëllimit. “Jozefi”, thotë ai, “është në ankth kur shikon Virgjërën shtatzënë; një engjëll i’a heq atë frikë. Ai gëzohet në lindjen e Foshnjës, por një frikë e madhe e pason atë gëzim: Mbreti i zemëruar kërkon të vrasë Foshnjën dhe i gjithë qyteti është në një poterë për të marrë jetës së Tij. 

 

Kjo pasohet nga një gëzim tjetër, adhurimi i mbretërve Dijetarë; një pikëllim i ri pastaj lind: ai urdhërohet të largohet në një vend të panjohur dhe të huaj, pa ndihmë dhe pa të njohur”. Është mendimi i etërve që me hyrjen e tyre në Egjipt, në praninë e Jezusit Foshnje, të gjithë profetët e rrenjshëm e atij vendi supersticioz u bënë memec, statujat e perëndive të tyre u drodhën dhe në shumë vende u shëmben. Etërit gjithashtu i atribuojnë kësaj vizite të shenjtë bekimin shpirtëror që pat në atë vend, gjë që e bëri atë të frytshëm me shenjtër për shumë kohe. Pas vdekjes së mbretit Herod, për të cilën Shën Jozefi u informua në një tjetër vizion, Hyji e urdhëron që të kthehej me Foshnjën dhe Nënën e tij në Izrael, dhe shenjti ynë i bindet. Por, kur mbërriti në Jude, duke dëgjuar se Armelausi kishte pasuar Herodin në atë pjesë të vendit dhe në dijeni se ai mund të marrë nga veset e babait të tij, hezitoi që të qëndronte aty, pasi ai me siguri do të kishte qëndruar për edukimin e Foshnjës; Dhe për këtë arsye, duke u orientuar nga Hyji në një vizion tjetër, ai u tërhoq në territorin e Herod Antipas, në Galile, në vendbanimin e tij të mëparshëm në Nazareth. 

 

Shën Jozefi, duke qenë një zbatues i rreptë i ligjit të Moisiut, në përputhje me zakonet vjetore shkoi në Jerusalem për të festuar Pashkën. Shëlbyesi ynë, tani në moshën dymbëdhjetë vjeçare, i shoqëroi prindërit e tij atje. Pasi kishin kryer ceremonitë e zakonshme të festës, ata po ktheheshin me shumë nga fqinjët dhe të njohurit e tyre për në Galile; Dhe pa dyshuar kurrë, se Jezusi ishte me disa nga shokët e Tij, ata udhëtuan për një ditë para se të zbulonin se Ai  nuk ishte me ta. Dhe, kur erdhi nata e ata nuk mund e gjetën në mesin e tyre, në pikëllimin më të thellë, u kthyen me shpejtësi të madhe në Jeruzalem. Pas një kërkimi tre ditor e gjetën Atë në tempull, duke diskutuar me mësuesit e ligjit dhe duke u bërë atyre pyetje të tilla që ngritën admirimin e gjithkujt që e dëgjonte dhe i habiti nga pjekja e nga të kuptuarit të tij; As prindërit e Tij nuk ishin më pak të surprizuar në këtë rast. Kur nëna e Tij i tha se me çfarë hidhërimi e kishin kërkuar dhe e pyetën: “Bir, përse na e bëre ne këtë? Ja, Yt Atë dhe unë të kërkuam me një ankth të madh”, Ai u përgjigj “Pse më keni kërkuar? A nuk e dini se me duhet të merrem me punët e Atit tim?” Por, përveç qëndrimit të Tij në tempull pa dijeninë e prindërve të Tij, në të gjitha rastet tjera ai iu bind atyre, duke u kthyer me ta në Nazaret, dhe duke jetuar në të gjitha nënshtrimet e përgjegjshme të tyre. 

 

Pasi Shën Jozefi nuk përmendet më tej, ai duhet të ketë vdekur para martesës në Kanë dhe fillimit të misionit të Shëlbyesit tonë Hyjnor. Ne nuk mund të mohojmë se ai pati lumturinë e të paturit Jezusin dhe Marinë të pranishëm në vdekjen e tij, duke u lutur për të, duke e ndihmuar dhe ngushëlluar atë në momentet e tij të fundit; për këtë arsye atij i bëhet lutje veçanërisht për atë hir të madh të një vdekjeje të lumtur dhe praninë shpirtërore të Jezusit në ato çaste. 

 

Meditim — Shën Jozefi, hija e Atit të Përjetshëm në tokë, mbrojtësi i Jezusit në shtëpinë e tij në Nazaret dhe një dashës i të gjithë fëmijëve për hir të Foshnjës së Shenjtë, duhet të jetë kujdestari dhe modeli i çdo familjeje të vërtetë të krishterë.

1. Vërtetësia e Fesë Katolike sipas Shkrimit Shenjtë dhe Arsyes – Pjesa e Parë

Vërtetësia e Fesë Katolike sipas Shkrimit Shenjtë dhe Arsyes - Pjesa e Parë

Diku më pak se 2000 vjet më parë, një gjyqtar, i quajtur Pilat, u ul në fronin e tij, duke pritur për një të burgosur, emri i të cilit ishte Jezus. Kur ky i burgosur mbërriti dhe qëndroi para këtij gjyqtari, u pyet: “A je pra ti mbret?” Jezusi u përgjigj: “Ti thua se unë jam mbret. Për këtë kam lindur dhe për këtë kam ardhur në botë, që të dëshmoj të vërtetën. Kushdo që është për të vërtetën e dëgjon zërin tim” (Gjn 18:37). Kështu foli Zoti i së Vërtetës. Prandaj, për hir të së vërtetës, Biri i Hyjit erdhi nga qielli; për hir të së vërtetës Ai u bë njeri dhe lindi në botë; për hir të së vërtetës Ai qëndroi para gjykatësit si i burgosur; madje, për të vërtetën që erdhi për të na mësuar, Ai vdiq. 

 

Pilati i tha: ”Ç’është e vërteta?”. dhe, na thuhet, shkoi në rrugën e tij. Miliona burra dhe gra kanë bërë të njëjtën pyetje që atëherë; disa prej tyre seriozisht, të tjerë si Pilati, me tallje dhe shaka. Ne e dimë, falë Zotit, atë që ata nuk besuan, edhe pse Ai u tregoi atyre se Ai, Jezu Krishti, Zoti ynë Hyjnor, erdhi në botë për të na thënë të vërtetën: të vërtetën për Hyjin, të vërtetën për veten tonë, të vërtetën për këtë jetë dhe jetën që do të vijë. E çuditshme, me të vërtetë, sa shumë po bëjnë sot të njëjtën pyetje, çfarë është e vërteta? Ku mund të gjendet? Sikur të mos kishte pasur shpallje nga Zoti; sikur Jezu Krishti, Biri i Hyjit, të mos ishte bërë kurrë njeri dhe të mos na kishte premtuar kurrë: “Do ta njihni të vërtetën dhe e vërteta do t’ju bëjë të lirë”. Sikur të mos kishte thënë kurrë: “Sepse unë linda dhe për këtë erdha në botë, që të dëshmoj të vërtetën”. 

 

Lexuesi im i dashur, e marr si të mirëqenë se ti, megjithëse mund të mos jesh katolik, beson se Jezu Krishti është Fjala e vërtetë dhe Biri i Hyjit; se nga fjalët dhe veprat e Tij hyjnore, ju e shikoni Atë si një mësues të dërguar nga Zoti dhe se, ashtu si Nikodemi që erdhi te Jezusi natën, edhe ju mund t’i thoni Atij: “Mësues, ne e dimë se ti je mësues i dërguar nga Hyji, sepse askush nuk mund t’i bëjë këto gjëra që bën ti, nëse nuk është Hyji me të” (Gjn. 3:2). 

 

Më tej e marr si të mirëqenë se ju shihni në ringjalljen e Jezu Krishtit provën madhështore dhe kulmore që kur Ai tha: “Unë dhe Ati im jemi një,” Ai tha të vërtetën; dhe për këtë arsye, gjithashtu, ju nuk do të kundërshtonj nëse u vendos mbi buzët tuaja fjalët e Apostullit Shën Pjetër: “Zot, te kush të shkojmë? Ti ke fjalët e jetës së përjetshme. Dhe ne kemi besuar dhe kemi njohur se ti je Krishti, Biri i Hyjit” (Gjn. 6:69-70).

 

Lexuesi im i dashur, më lejoni tani të bëj një pyetje: jo me shaka, jo me përbuzje, por me nderim dhe sinqeritet. Ne do ta pyesim Atë që është Rruga, e Vërteta dhe Jeta; i cili nuk mund të na çojë në rrugë të gabuar dhe që nuk do të refuzojë t’u përgjigjet atyre që vijnë tek Ai në besë dhe besim. Pyetja është kjo: Ku mund të gjendet tani e Vërteta e Jezu Krishtit? Siç e kam thënë më parë, ne do të mbështetemi te Vetë Jezu Krishti për përgjigjen, te vetë fjalët e Tij të shkruara në Ungjill; dhe së dyti, te fjalët e Besëlidhjes së Re, të shkruara nga ata që Ai personalisht i stërviti dhe i mësoi; të cilëve Ai u premtoi Shpirtin e Shenjtë për t’i udhëhequr ata drejt së vërtetës; dhe në fund ata të cilëve Ai u dha urdhër: “Shkoni dhe mësoni të gjithë kombet”. 

 

Dëgjoni fjalët e Jezu Krishtit: “Kushdo që do të më rrëfejë përpara njerëzve, edhe unë do ta rrëfejë përpara Atit tim që është në qiell; por atë që do të më mohojë përpara njerëzve, do ta mohoj edhe unë atë përpara Atit tim që është në qiell” (Mt. 10:32-33) Dhe vazhdon: “Sepse erdha të ndaj njeriun nga babai i tij dhe të bijën nga e ëma” (Mt. 10:35) Çfarë do të thotë kjo? Kjo do të thotë se për Jezu Krishtin, i cili erdhi për të dëshmuar të vërtetën, kjo e vërtetë është aq shumë e rëndësishme sa një njeri duhet të jetë gati të grindet me miqtë dhe të afërmit e tij, në vend që të heqë dorë nga Ajo, sepse Mësuesi Hyjnor përfundon: “Ai që e do babanë ose nënën më shumë se mua, nuk është i denjë për mua; dhe ai që do djalin ose vajzën më shumë se mua, nuk është i denjë për mua” (Mt. 10:37). Kur Zoti ynë Hyjnor u dha Apostujve të Tij detyrën solemne për t’i predikuar Ungjillin e Tij mbarë njerëzimit, këto ishin fjalët që Ai përdori: “Shkoni në mbarë botën dhe predikoni Ungjillin çdo krijese. Ai që beson dhe pagëzohet, do të jetë i shpëtuar, por ai që nuk beson do të dënohet” (Mk. 16:15-16). 

 

Dhe kur Shpëtimtari ynë dërgoi 72 nxënësit e Tij për të predikuar, Ai përfundoi duke thënë: “Ai që ju dëgjon, më dëgjon mua dhe ai që ju përbuz ju, më përçmon mua; dhe ai që më përçmon mua, përçmon Atë që më dërgoi” (Lk. 10:16). Aq e shenjtë, pra, aq e detyrueshme është e vërteta e Krishtit, sa ata që nuk do t’i dëgjojnë ata që janë dërguar nga Hyji për ta mësuar atë, kryejnë mëkatin e përbuzjes ndaj Vetë Zotit. Nuk është çudi, pra, lexuesi im i dashur, se kur Biri i Përjetshëm i Hyjit foli kështu, – Apostujt e Tij ishin intolerantë ndaj atyre që u përpoqën ta mohonin ose ndryshonin mësimin.

 

Dëgjoni fjalët e Shën Palit drejtuar Galatasve, të cilët kishin dëgjuar mësime të ndryshme nga të tijat: “Dhe nëse ne, ose një engjëll nga qielli, do t’ju predikojë një Ungjill tjetër nga ai që ju kemi predikuar, ai qoftë mallkuar” (Gal. 1:8). Dhe më pas apostulli vazhdon të japë arsyen duke thënë: “Sepse po ju vë në dijeni, vëllezër, se ungjilli që kam predikuar nuk është sipas njeriut, sepse as nuk e kam marrë nga njeriu dhe as nuk e kam mësuar, por nga zbulesa e Jezu Krishtit” (Gal. 1:12). Timoteut, mbi të cilin ai kishte shtrirë duart, duke e shenjtëruar atë si ipeshkëv në Kishën e Hyjit, i njëjti apostull i shkruan: “Ruaje formën e fjalëve të shëndosha që ke dëgjuar prej meje në besim dhe në dashurinë që është në Jezu Krishtin. Ruaje visarin e mirë (doktrinën e mirë) që tu besua nga Shpirti i Shenjtë që banon në ne. (II Tim. 1:13-14). 

Dëgjoni fjalët e Shën Gjonit kur ai identifikon mësimet apostolike me vetë Fjalën e Zotit: “Ne jemi të Hyjit. Ai që e dëgjon Hyjin na dëgjon ne, ai që nuk është i Hyjit nuk na dëgjon.” Me sa duket, lexuesi im i dashur, Apostujt ishin besnikë ndaj urdhrit që u dha atyre nga Mësuesi i tyre: “E gjithë fuqia më është dhënë në qiell dhe në tokë. Prandaj, shkoni (në fuqinë e Tij dhe me autoritetin e Tij), mësojini të gjithë kombet, duke i pagëzuar në emër të Atit, e të Birit dhe të Shpirtit Shenjtë, duke i mësuar të zbatojnë të gjitha gjërat që unë ju kam urdhëruar” (Mt. 28:18-20). Vini re, lexues i dashur, fjalët, “të gjitha gjërat që ju kam urdhëruar”; pra e vërteta, e gjithë e vërteta dhe asgjë tjetër veç së vërtetës; sepse i njëjti Mësues Hyjnor deklaroi: “Kush beson dhe pagëzohet do të shpëtohet; kush nuk beson do të dënohet” (Mk. 16:16). 

Dhe për të ndihmuar lajmëtarët e Tij në punën e tyre, Krishti u premtoi atyre dhuratën e pranisë së Shpirtit të Shenjtë në ta, jo për një ditë, ose për një brez, por përgjithmonë, dhe tha se Ai vetë, nëpërmjet Shpirtit që banon në ta, do të ishte me ta deri në fund të kohës. “Unë do t’i kërkoj Atit dhe ai do t’ju japë një Ngushëllues tjetër, që të qëndrojë përgjithmonë me ju. Ngushëlluesi, Shpirti i Shenjtë, të cilin Ati do ta dërgojë në emrin Tim, do t’ju mësojë të gjitha gjërat dhe do t’ju sjellë në mendje gjithçka që Une ju kam thënë” (Gjn. 14:16-26). Unë jam me ju përgjatë gjithë ditëve, deri në fundin e botës” (Mt. 28:19-20). 

Lexuesi im i dashur, po për të gjitha këto në shekullin e njëzetë? A kanë dështuar premtimet e Krishtit? A është zhdukur e vërteta e Krishtit nga njerëzimi? A ka humbur dhe a është zhdukur ne rërën e kohës Ai lum jetëdhënës i së vërtetës shpëtuese? Jo! Nuk mund të jetë; sepse ishte Krishti, Hyji i mishëruar që tha: “Ja, unë jam me ju përgjatë gjithë ditëve, madje deri në fundin e botës… Unë do të dërgoj një Ngushëllues tjetër, dhe Ai do të qëndrojë me ju përgjithmonë… Ai do t’ju drejtojë në gjithë të vërtetën.” 

Timoteut, apostulli Shën Pal i shkruan: “Gjërat që ke dëgjuar prej meje, po ato jepjau njerëzve besnikë, të cilët do të jenë të aftë të mësojnë edhe të tjerët” (II Tim. 2:2). Dhe këta njerëz janë shuguruar në detyrën e tyre me anë të shtrirjes së duarve. “Ngjalle”, i thotë Shën Pali Timoteut, “ngjalle hirin e Hyjit që është në ty prej duarve të mia” (II Tim. 1:6). Dhe përsëri, duke folur për detyrën e Timoteut për të shuguruar të tjerët ne vend të tij, apostulli shkruan: “Mos ia shtrini duart lehtë askujt” (1 Tim. 5:22). Priftërinjve të Efesit, në atë ndarje përçmuese të regjistruar në kapitullin e njëzetë të Veprave të Apostujve, Shën Pali u thotë: “Kini kujdes për veten tuaj dhe për të gjithë kopenë, mbi të cilën Shpirti i Shenjtë ju ka bërë ipeshkvinjë për të drejtuar Kishen e Hyjit, të cilën Ai e ka blerë me gjakun e Tij” (Veprat 20:28). 

Tani, pra, për ta përmbledhur, cili është qëndrimi i Krishtit dhe i apostujve ndaj së vërtetës hyjnore? Për ta është e shenjtë, e detyrueshme, çështje jete apo vdekjeje. Për këtë, një njeri duhet të përgatitet të lërë babanë, nënën dhe familjen; nuk lejohet asnjë mospajtim apo opinion privat. Mohimi ose refuzimi i së vërtetës është një mëkat që meriton mallkim. Kjo e vërtetë duhet t’u mësohet “të gjithë kombeve, ti predikohet “çdo krijese”: njerëzit duhet të zbatojnë gjithçka që Krishti ka urdhëruar; ata që besojnë do të shpëtohen; ata që nuk besojnë do dënohen. Kjo e vërtetë është në buzët e mësuesve të shuguruar me anë të shtrirjes së duarve; Shpirti i Shenjtë do të qëndrojë me ta përgjithmonë dhe do t’i udhëheqë ata në çdo të vërtetë; Vetë Krishti është me lajmëtarët e Tij deri në fund të botës.

18 Mars – Shën Kirili i Jeruzalemit

Jeta e Shën Kirilit të Jeruzalemit
315 AD - 386 AD

Ipeshkëv, Rrëfyes dhe Mësues i Kishës

 
 

 

 

Kirili lindi në ose afër qytetit të Jeruzalemit, rreth vitit 315. U shugurua meshtar nga Shën Maksimi, i cili i dha detyrën e rëndësishme të udhëzimit dhe përgatitjes së kandidatëve për Pagëzim.  Këtë detyrë ai e mbajti për disa vjet dhe ne kemi ende një seri udhëzimesh të tij, të dhëna në vitin 347 ose 318. Ato kanë rëndësi të veçantë si të dhënat më të hershme të mësimeve sistematike të Kishës mbi Besimin dhe Sakramentet, dhe si të dhëna në Kishën e ndërtuar nga Kostandini në malin Kalvar.  Ato janë korrekte, të thjeshta, të thella; në marrëveshje me Shkrimin e Shenjtë; të shkurtra; dhe, si dëshmi dhe shpjegim i besimit Katolik, të paçmueshme.  

 

Me vdekjen e Shën Maksimit, Kirili u zgjodh ipeshkëv i Jeruzalemit.  Në fillim të ipeshkvisë së tij u pa një kryq në ajër që u shtri nga mali Kalvar deri në malin e Ullinjve, dhe ishte aq i ndritshëm sa shkëlqeu në mesditë.  Shën Kirili i dha një llogari perandorit për atë ngjarje; dhe besimtarët e konsideruan atë si një paralajmërim të fitores kundër heretikëve Arianë. 

 

Ndërsa Kirili ishte ipeshkëv, Julian Femohuesi vendosi të falsifikonte fjalët e Zotit tonë duke tentuar të rindërtonte tempullin në Jerusalem.  Ai përdori fuqinë dhe burimet e një perandori romak;  Judenjtë u mblodhën me entuziazëm tek ai dhe dhanë bujarisht.  Por Kirili ishte i palëkundur.  “Fjala e Zotit qëndron,” tha ai; “nuk do vihet asnjë gur mbi një tjetër.” Kur u bë përpjekja, një shkrimtar pagan na thotë se flakë të tmerrshme dolën nga toka, duke e bërë vendin të paarritshëm për punëtorët e djegur dhe të frikësuar. Përpjekja u bë përsëri dhe përsëri, dhe më pas u braktis në dëshpërim. Menjëherë pas kësaj, perandori vdiq mjerisht në një luftë kundër persëve dhe Kisha pati pushim.

 

Si ipeshkvinjtë e tjerë të mëdhenj të kohës së tij, Kirili u persekutua dhe u dëbua nga selia e tij, por me vdekjen e Perandorit arian Valens ai u kthye në Jerusalem. Ai ishte i pranishëm në Këshillin e dytë të Përgjithshëm të Kostandinopojës dhe vdiq në paqe në vitin 386, pas një ipeshkvie të trazuar prej tridhjetë e pesë vjetësh.

 

 

Meditim —”Ashtu si një shkop i fortë,” thotë Shën Gjon Gojarti, “mbështet gjymtyrët e dridhshme të një plaku të dobët, kështu edhe besimi e mban mendjen tonë ngurruese, që të mos lëkundet nga hezitimi dhe hutimi mëkatar”.

 

17 Mars – Shën Patriku

Jeta e Shën Patrikut

Ipeshkëv dhe Rrëfyes, Apostulli i Irlandës

 

 

 

Nëse virtytet e fëmijëve pasqyrojnë nderim për prindërit të tyre, shumë më i drejtë është nderimi qe i është bërë emrit të Shën Patrikut nga rrezet e panumërta të shenjtërisë, prej të cilave Kisha e Irlandës rrezatoi përgjatë shumë shekujsh, dhe nga numri i madh i shenjtërve, me të cilët populloi shumë toka te huaja; sepse, prej Zotit, vendasit përfituan nga apostulli i tyre i lavdishëm rrjedha të asaj shenjtërie të mrekullueshme, për të cilën u njohën në të gjithë botën.

 

Shën Patriku u lind në fund të shekullit të 4 AD, në një fshat të quajtur Bonaven Taberie, i cili ka mundësi që të jetë qyteti i Kilpatrikut, në buzë të lumit Klajd, në Skoci, mes Dumbarton dhe Glasgow. Ai e quan veten Britanik dhe Romak, domethënë me një origjinë të përzier, dhe thotë se babai i tij ishte nga një familje e mire e quajtur Kalfurnius, dhe ishte banues i një qyteti fqinj te Romakëve, të cilët pak kohë më vonë e braktisën Britaninë, në vitin 409 AD. Disa shkrimtarë e quajnë nënën e tij Konkesa dhe thonë se ishte mbesa e Shen Martinit të Tours.

 

Në moshën 16 vjeçare ai u zu rob nga disa barbarë, të cilët e çuan në Irlandë, ku ai u detyrua të ruante bagëtitë në male dhe në pytje, i uritur dhe i zhveshur, në bore, shi dhe ngrica. Gjatë kohës që po jetonte në këto kushte të mjerueshme, Hyji pati mëshirë për shpirtin e tij dhe e nxiti, me anë të një impulsi hiri të veçantë, drejt kuptimit të detyrës së tij. Djaloshi i ri I kërkonte ndihmë me gjithë zemër dhe pa pushim Atij, në lutje të përshpirtshme dhe agjërim; dhe që atëherë besimi dhe dashuria për Hyjin i siguruan vazhdimisht një force të re shpirtit të tij te ndjeshëm.

 

Pasi kaloi 6 muaj në skllavëri nën të njëjtin pronar, Shën Patriku u urdhërua në një ëndërr nga Zoti që të rikthehej në atdheun e tij, dhe e informoi se një anije ishte gati për tu nisur andej. Ai shkoi menjëherë në bregdet, edhe pse ishte mjaft larg dhe e gjeti anijen; por nuk mundi ta sigurojë udhëtimin, me siguri për shkak te mungesës së parave. Shenjti u kthye drejt barakës së tij, duke u lutur ndërsa largohej; por marinarët, edhe pse paganë, e thirrën dhe e morën në bord. Pas lundrimit tre ditësh, ata arritën në tokë, por u endën njëzet e shtatë ditë nëpër shkretëtira dhe u pikedhuan për një kohë të gjatë nga mungesa e ushqimit, pasi nuk mund të gjenin asgjë për të ngrënë. Patriku i kishte folur shpesh ekuipazhit për fuqinë e pafundme të Hyjit; prandaj e pyetën pse nuk lutej për ndihme. I gjallëruar nga një besim i fortë, ai i siguroi ata se nëse do t’i drejtoheshin me gjithë zemër Hyjit të vërtetë, Ai do t’i dëgjonte dhe do t’i ndihmonte. Ata vepruan kështu dhe në të njëjtën ditë hasën në një tufë derrash. Prej asaj ngjarjeje ushqimi nuk u mungoi më, derisa në ditën e njëzet e shtatë arriten në një vend që ishte i kultivuar dhe i banuar.

 

Disa vite më pas ai u zu përsëri rob, por e fitoi lirinë pas dy muajsh. Gjatë qendrimit në shtëpi me prindërit e tij, Zoti i zbuloi me ane te vizioneve të ndryshme, se Ai e kishte caktuar për veprën e madhe të konvertimit të Irlandës. Shkrimtarët e jetës së tij thonë se pasi u zu rob per herë të dytë ai udhëtoi në Gali dhe Itali, dhe takoi Shën Martinin, Shën Gjermanin e Okserit dhe Papa Celestinin dhe se ai mori misionin dhe bekimin apostolik nga ky Papë, i cili vdiq në vitin 432. Është mëse e sigurt se ai kaloi shumë vite duke u përgatitur për thirrjen e tij të shenjtë. Ai pati shumë kundërshtime si nga të afërmit e tij ashtu edhe nga kleri kundrejt misionit dhe shugurimit të tij në Ipeshkëv. Ata i bënë oferta të mëdha në mënyrë që ta mbanin në mesin e tyre dhe u përpoqën ta trembnin duke ekzagjëruar rreziqet ndaj të cilave ai do ekspozohej mes armiqve të Romakëve dhe Britanikëve, të cilët nuk e njihnin Zotin. Të gjitha këto tundime e hutuan Shenjtin shumë; por Zoti, vullnetin e Të cilit ai e konsultonte përmes lutjeve të zellshme, e mbështeti dhe ai vendosi të këmbëngulë në zgjidhjen e tij.

 

Ai braktisi familjen e tij, shiti privilegjin, trashëgiminë dhe titullin e tij, për t’u shërbyer të huajve dhe ia kushtoi shpirtin e vet Hyjit, për ta çuar emrin e Tij deri në skajet e botes. Me këtë prirje ai mberriti në Irlandë, për të predikuar Ungjillin, ku ende mbizoteronte adhurimi i idhujve. Ai iu përkushtua tërësisht shëlbimit të këtyre barbarëve. Ai udhëtoi në të gjithë ishullin, duke depërtuar edhe në vendet më të largëta, dhe fryti i predikimeve dhe vuajtjeve të tij ishte i tillë sa që ai pagëzoi një numër të pafund njerëzish. Ai shuguroi kudo klerikë, nxiti vejushat të jetonin ne vejëri dhe vetëpermbajtje të shenjtë, i kushtoi virgjëresha Krishtit dhe themeloi manastire. Ai nuk pranoi asnjë lëmoshë nga mijëra njerez që i pagëzoi dhe shpesh ua kthente dhuratat e vogla që disa i vendosnin në altar, duke zgjedhur më mirë të perulte të përshpirtëshmit sesa të skandalizonte të dobëtit ose të pafetë. Megjithatë, ai jepte nga vetja, si për paganët ashtu edhe për të krishterët. U shpërndante lëmoshë të varfërve në krahinat ku kalonte,
u bënte dhurata mbretërve, duke gjykuar atë që ishte e nevojshme për përparimin e Ungjillit, dhe u kujdesua dhe edukoi shumë fëmijë, të cilet ai i stërviti për të shërbyer në altar. Suksesi i punës së tij i kushtoi shumë persekutime.

 

Një princ i quajtur Korotik, i Krishterë vetëm në emër, prishi qetësinë e kopesë së tij. Ky tiran, pasi kishte zbritur në Irlandë, plaçkiti vendin ku Shën Patriku sapo kishte dhënë konfirmimin për një numër të madh besimtarësh, të cilët ishin ende në rrobat e tyre të bardha pas Pagëzimit. Korotiku masakroi shumë dhe mori me vete të tjerë, të cilët ua shiti Piktëve ose Skocezëve të pafe. Të nesërmen shenjti i dërgoi barbarit një letër duke e lutur që të rikthente robërit e krishterë dhe të paktën një pjesë të plaçkës që kishte marrë, që të varfërit të mos vdisnin për shkak të mungesës së tyre, por ai iu përgjigj vetëm me përbuzje. Atëherë shenjti shkruajti me dorën e tij një letër. Në të ai e quan veten një mëkatar dhe një njeri të paditur; megjithatë ai deklaron se është shpallur ipeshkëv i Irlandës dhe shpall Korotikun, vrasësit dhe bashkëpunëtorët e tjerë të shkëputur nga ai dhe nga Jezu Krishti, vendin e të cilit e mbante ai, duke ndaluar të gjithë të krishterët që të hanë me ta ose të marrin lëmosha prej tyre, deri në momentin që ata ta kenë kënaqur Hyjin me lotët e pendimit të sinqertë dhe tu kthente shërbëtorëve te Jezu Krishtit lirinë e tyre. Kjo letër shpreh dashurinë e tij të ëmbël për tufën e tij dhe pikëllimin e tij për ata që ishin vrarë, por të përzier me gëzim, sepse ata mbretëronin me profetët, apostujt dhe martirët.
Jocelin na siguron se Korotiku u qortua nga hakmarrja Hyjnore.

 

Shën Patriku mbajti disa koncile për të zgjidhur disiplinën e Kishës që ai kishte themeluar. Shën Bernardi dhe tradita e vendit dëshmojnë se Shën Patriku e caktoi selinë e tij metropolitane në Armagh. Ai shuguroi disa ipeshkvinje të tjerë, siç duket nga Këshilli i tij dhe testamente të tjera. Ai jo vetëm që e konvertoi të gjithë vendin me predikimin dhe mrekullitë e tij, por gjithashtu e kultivoi ate vresht me një bekim dhe rritje nga qielli aq të frytshme sa për ta bërë Irlandën një kopsht tejet të lulëzuar në Kishën e Hyjit dhe një vend shenjterish. Shumë detaje lidhen me punën e Shën Patrikut, të cilët ne detyrohemi t’i kalojmë. Në vitin e parë të misionit të tij ai u përpoq të predikonte Krishtin në asamblenë e përgjithshme të mbretërve dhe shteteve te të gjithë Irlandës, që mbahej çdo vit në Tara, rezidenca e kryembretit, emëruar monark i të gjithë ishullit dhe selia kryesore e Druidëve, ose priftërinjve, dhe riteve te tyre pagane. I biri i Neill, kryemonarkut, i doli kundër predikuesit; megjithatë, Patriku konvertoi disa, dhe, në
rrugëtimin e tij për në atë vend, babain e Shën Beninjus-it, pasardhësit te tij te menjëhershëm në selinë e Armagh. Më pas ai konvertoi dhe pagëzoi Ajsings-in e Dublinit dhe Munsterit-in, dhe shtatë djemtë e mbretit të Konaug, bashke me pjesën më të madhe të nënshtetasve të tyre, dhe para vdekjes së tij pothuajse të gjithë ishullin. Ai themeloi një manastir në Armagh; një tjetër i quajtur Domnach-Padraig, ose Kisha e Patrikut; dhe gjithashtu një të tretë, i quajtur Sabhal-Padraig; dhe e mbushi vendin me kisha dhe shkolla të devotshmërisë dhe të të mësuarit, reputacioni i të cilave, për tre shekujt pasardhës, tërhoqi shumë të huaj në Irlandë. Ai vdiq dhe u varros në Down në Ulster. Trupi i tij u gjet atje në një kishë me emrin e tij në vitin 1185 dhe u zhvendos në një pjesë tjetër të së njëjtës kishë. Irlanda është çerdhja nga ku Shën Patriku dërgoi misionarët dhe mësuesit e tij. Glastonburi dhe Lindisfarn, Ripon dhe Malmesburi, japin dëshmi për mundin e priftërinjve dhe ipeshkvinjëve irlandezë për konvertimin e Anglisë. Iona është edhe sot e kësaj dite vendi më i nderuar në Skoci. Kolumbani, Fiakre, Galli dhe shumë të tjerë ungjillëzuan “vendet e vrazhda” të Francës dhe Zvicrës. Amerika dhe Australia, në kohët moderne, ia kane borxh Krishterimin e tyre besimit dhe zellit të bijve dhe bijave të Shën Patrikut.

 

Meditim —Për shkak të Shën Patrikut, Besimi është tani po aq i freskët në Irlandë, edhe në këtë shekull të ftohtë të nëntëmbëdhjetë, sa kur u mboll për herë të parë. Lutuni atij që të marrë për ju hirin e veçantë të fëmijëve të tij—preferimin e humbjes së çdo të mire tokësore para kompromisit më të vogël në çështjet e fesë.

Legjendat thonë se Shën Patriku u mësoi irlandezëve rreth doktrinës së Trinisë së Shenjtë, duke u treguar njerëzve tërfilin, një bimë me tre gjethe, duke e përdorur atë për të ilustruar mësimin e krishterë për Tre Personat në një Zot.