admin

7 Tetor – Festa e Zojës Rruzare

Festa e Zojës Rruzare - Beteja e Lepantos

Beteja midis Krishterimit dhe forcave myslimane nuk është një përleshje e re, por një përleshje që ka një histori gati 1400 vjeçare.

 

Në vitin 622, profeti i rremë Muhamed nisi luftën e tij për të pushtuar sa më shumë botën e qytetëruar për perëndinë e tij të sajuar. Brenda njëqind vjetësh, ushtritë që ndiqnin frymëzimin e tij djallëzor kishin pushtuar një pjesë të madhe të Afrikës Veriore, si dhe pothuajse çdo kryeqytet të krishterë të Lindjes së Mesme – përfshirë Antiokinë – si dhe pjesë të Spanjës.

 

Ky përparim vazhdoi derisa forcat e krishtera e kthyen në mesin e viteve 700, pas betejës vendimtare të Poitiers në vitin 732. Më në fund një udhëheqës i krishterë, Charles Martel – i njohur si “Çekiçi” – i shtyu muslimanët pas nga avancimi i tyre më i thellë në Evropën Perëndimore. Nga kjo betejë, ata u tërhoqën në Spanjë, ku qëndruan për shtatë shekuj të tjerë deri në Reconquista-n e udhëhequr nga mbreti Ferdinand dhe Isabella e Spanjës në 1492.

 

Shpejtësia me të cilën ata fillimisht pushtuan zona të mëdha të Evropës dhe forca me të cilën ata i mbajtën ato toka për shekuj, tregojnë një etje të gjatë për kontroll absolut të tokave nën emrin e Allahut – një etje që nuk ka përfunduar akoma. 

 

Efektet e Revolucionit Protestant në Përhapjen e Islamit

 

Edhe pse kontrolli i Evropës Perëndimore po kthehej ngadalë në anën e ushtrive të krishtera, konfliktet në Mesdheun lindor vazhduan pandërprerë. Plaçkitja e përgjakshme e Kostandinopojës në 1453 u dha ushtrive muslimane mijëra skllevër të krishterë si dhe një pikë nisjeje për strategjinë detare në Mesdhe. Pas Reconquistas, ushtritë muslimane nuk ndaluan; qëllimi i tyre përfundimtar për të kontrolluar Evropën, me Romën si xhevahirin e kurorës, nuk u harrua. Ata thjesht e zhvendosën strategjinë e tyre në një ofensivë detare, e cila kishte filluar të forcohej nën sponsorizimin e sulltanëve të shumtë.

 

Duke vënë re me dinakëri se uniteti i afërm i Evropës nën një besim të vetëm po tronditej nga efektet e Revolucionit, veçanërisht pas vitit 1540, turqit parashikuan se ky ishte momenti i tyre më i mirë që nga shekulli i shtatë për të rimarrë tokat e krishtera dhe për të arritur objektivin e tyre përfundimtar. Me këtë vrull emocional, ata nisën një sulm masiv detar në Maltë. Megjithëse të krishterët pësuan humbje të mëdha, muslimanët përfundimisht u zmbrapsën nga Malta. Megjithatë, forcat e tyre u rikthyen dhe ata menjëherë synuan një ofensivë tokësore drejt veriut të mbështetur nga flota detare. Duke përdorur këtë kombinim të fuqisë detare dhe pikënisjes së Konstandinopojës, ata planifikuan një sulm përmes Ballkanit për të pushtuar Budapestin dhe prej andej të merrnin Sllovakinë, Poloninë dhe të pushtonin Vjenën.

 

Me forcat e krishtera të lëkundura nga politika si dhe humbjet nga beteja e Maltës dhe goditjet e tjera nga turqit në qytetet bregdetare, ky plan dredharak dukej i prirur për sukses. Nëse forcat myslimane do të pushtonin Vjenën, Italia në thelb do të zihej në kurth dhe do të shkëputej.

 

Lidhja e Shenjtë

 

Për t’i dhënë përparësi forcave të tyre për këtë ofensivë, turqit dërguan grupe të vogla – ato që ne sot pothuajse mund t’i konsiderojmë forca guerile – për të sulmuar qytetet bregdetare të krishtera të pambrojtura gjatë viteve 1560. Burrat e këtyre qyteteve ishin veçanërisht të vlefshëm për turqit si skllevër flotash. Pasi dëgjoi lajmet për skllavërinë e të krishterëve, përdhosjen e vendeve të shenjta, shkatërrimin e qyteteve dhe historitë e tmerrshme të grave dhe vajzave të krishtera që dërgoheshin në haremet lindore, Don Juan i Austrisë, vëllai më i vogël i mbretit të Spanjës, u zemërua dhe vendosi të vepronte.

 

Për më shumë se tre vjet, Papa Shën Piu V i kishte bërë thirrje Krishterimit që të bashkohej për të mposhtur këtë kërcënim në rritje. Ai u kërkoi rajoneve dhe mbretërive të linin mënjanë grindjet e tyre të përkohshme dhe të formonin një Lidhje të Shenjtë në mënyrë që plani turk të mos mund të realizohej kurrë. Me nxitjen e tij, mbretëri dhe rajone të ndryshme kishin premtuar mbështetjen e tyre. Por do të duhej edhe ndihma nga Spanja dhe Portugalia…

 

Rastësisht, Don Juani i Austrisë po bënte tashmë plane për të marrë bekimin e Papa Shën Piut V për të njëjtin qëllim me mbështetjen e flotës së vëllait të tij të madh (Mbreti i Spanjës Filipi II). Ai i bëri një betim Atit të Shenjtë se do të shkatërronte fuqinë detare turke – e cila në një periudhë të shkurtër ishte bërë forca më frikësuese në botën e njohur. Don Juani me gjakun e tij duke vluar dhe i përkrahur nga mbështetja e re e venedikasve – të cilët deri në atë moment kishin kërkuar paqe me turqit për të ruajtur biznesin e tyre tregtar aziatik – lundroi drejt portit të Lepantos, ku turqit po riorganizonin dhe përforconin flotën e tyre.

 

Duke e ditur se objektivisht, gjasat nuk ishin në favor të të krishterëve, Ati i Shenjtë i kishte bërë thirrje Krishterimit të lutej për sukses në këtë betejë, e cila do të kishte pasoja të padyshimta në të gjithë Evropën, si materiale ashtu edhe shpirtërore. Ai u kërkoi ipeshkvinjëve që t’i mbanin kishat hapur ditë e natë dhe veçanërisht rekomandoi që të thuhej Rruzarja e shenjtë.

 

Beteja e Lepantos

 

Më 7 tetor 1571, Don Juan udhëhoqi një flotë prej 250 anijesh dhe u takua me turqit jashtë portit të Lepantos duke u përballur me një flotë më të fortë prej 300 anijesh të fuqizuara me skllevër të Krishterë. E gjithë flota u rrëfye dhe mori Kungimin para betejës dhe Don Juani dha për çdo njeri në flotën e tij një armë më të fuqishme se çdo gjë në arsenalin turk: një rruzare. Në prag të betejës, burrat e Lidhjes së Shenjtë përgatitën shpirtrat e tyre duke rënë në gjunjë në kuvertën e galerave të tyre dhe duke u lutur Rruzaren. Në Romë, dhe në të gjithë gadishullin italian, me urdhër të Piut V, kishat u mbushën me besimtarë që lusnin rruzaret e tyre. Në qiell, Nëna e Shenjtë, me Zemrën e saj të Papërlyer duke flakëruar, po dëgjonte. 

 

Beteja filloi me të krishterët në disavantazh: era ishte kundër tyre ndërsa ata përpiqeshin të manovronin anijet e tyre. Megjithatë, përpara se flotat të takoheshin, era ndryshoi disi drejtim. Në fakt, ajo ndryshoi 180 gradë, duke i shtyrë anijet e krishtera aty ku duhej. Dora e Zojës tashmë ishte në manovrim.

 

Beteja e vështirë zgjati deri në orët e para të pasdites. Ishte e përgjakshme dhe e kushtueshme si për të krishterët ashtu edhe për osmanët. Në fund Lidhja e Shenjtë mori fitoren për Zojën.

 

Në Romë, pikërisht atë ditë, Piu V ishte i zënë me punët e tij. Papritur u ngrit dhe shkoi te dritarja e hapur. Ai i tha sekretarit të tij: “Ky nuk është një moment për biznes; Nxitoni të falenderoni Zotin, sepse flota jonë në këtë moment ka fituar një fitore ndaj turqve.” Nuk kishte asnjë mënyrë njerëzore që ai ta dinte këtë. Raporti i fitores nuk do të arrinte në Romë deri më 26 tetor. Papa Piut V i ishte dhënë njohuri hyjnore.

 

Me 40,000 të vdekur dhe mijëra të plagosur, beteja më e përgjakshme në histori deri në atë pikë mori fund. Ato pak anije të mbetura të turqve çaluan drejt porteve të ndryshme, nga frika e një sulmi pasues në Lepanto. Edhe pse ata e rindërtuan flotën e tyre në një farë mase, prania detare myslimane nuk do të ishte kurrë e njëjtë dhe as nuk do të përbënte më të njëjtin kërcënim.

 

Fitorja u prit në të gjithë Evropën me tingujt e pandërprerë të këmbanave të kishave dhe me të krishterët që lavdëronin vendosmërinë e Don Juanit dhe përparimet teknologjike që lejuan një flotë të Krishterë në disavantazh të fitonte.

 

Por Papa Shën Piu V e dinte se arsyeja e vërtetë e fitores nuk ishte as kurajoja, as teknologjia, por qindra mijëra besimtarë që lutnin rruzaren për muaj të tërë. Më pas, ai e shpalli ditën si Festa e “Marisë, Mbretëresha e Fitores”. Pasardhësi i tij do ta ndryshonte titullin në atë që ne e njohim sot: “Festa e Zojës së Rruzares”, për nder të mbështetjes së laikëve në lutje.

 

Siç ishte më shumë se katër shekuj më parë, ajo mbetet e vërtetë edhe sot; fuqia e rruzares, së bashku me drejtimin e të krishterëve besnikë ndaj vullnetit të Perëndisë, mund të arrijë sukses përballë së keqes që duket dërrmuese.

6 Tetor – Shën Bruno

Jeta e Shën Brunos

Bruno lindi në Këln, rreth vitit 1030, në një familje të famshme. Ai ishte i pajisur me dhunti të rralla natyrore, të cilat i kultivoi me kujdes në Paris. U bë kanon i Këlnit, e më pas i Reims-it, ku drejtoi studimet teologjike. 

 

Me vdekjen e ipeshkvit, selia ra për njëfarë kohe në duart e liga dhe Bruno u tërhoq me disa miq në vetmi. Atje ai vendosi të braktiste botën dhe të jetonte një jetë veçimi dhe pendimi. Me gjashtë shokë ai iu drejtua Hugos, ipeshkvit të Grenobles, i cili i çoi ata në një vend të vetmuar të egër të quajtur Kartuz. Atje ata jetuan në varfëri, vetëmohim dhe heshtje, secili veç e veç në qelinë e tij, duke u takuar vetëm për adhurimin e Zotit dhe duke u angazhuar në kopjimin e librave. 

 

Nga emri i vendit Urdhri i Shën Brunos u quajt Kartuzian. Gjashtë vjet më vonë, Urbani II thirri Brunon në Romë, që të marrë udhëzimin e tij. Bruno u përpoq të jetonte atje siç kishte jetuar në shkretëtirë; por jehona e qytetit të madh e shqetësoi vetminë e tij dhe, pasi refuzoi dinjitetet e larta, ai mori nga Papa lejen për të rifilluar jetën e tij monastike në Kalabri. Atje ai jetoi, në përvujtëri, në mortifikim dhe në paqe të madhe, deri në kalimin e tij të shenjtë në amshim më 1101.


Reflektimi – “O mbretëri e përjetshme”, thotë Shën Agustini; “mbretëri e epokave të pafundme, ku prehet drita e patrazuar dhe paqja e Perëndisë që tejkalon çdo kuptim, ku shpirtrat e shenjtërve janë në prehje dhe gëzimi i përjetshëm është mbi kokat e tyre, dhe ku pikëllimi dhe rënkimi nuk janë më! Kur do të vi dhe të paraqitem përpara Perëndisë?”

4 Tetor – Shën Françesku i Asizit

Jeta e Shën Françeskut të Asizit

Françesku lindi në Asizi dhe, sipas shembullit të babait të tij, ndoqi që në rini një karrierë tregtare. Një ditë, në kundërshtim me zakonin e tij, ai zmbrapsi një të varfër që i kërkoi një lëmoshë për hir të Krishtit; por, duke u penduar menjëherë për atë që kishte bërë, ai i dha një shumë të madhe parash lypësit dhe në të njëjtën kohë i bëri një premtim Zotit, që të mos refuzonte kurrë një lëmoshë për atë që e kërkonte. Pas kësaj atë e kapi një sëmundje e rëndë; dhe pasi i kaloi, iu përkushtua më shumë se kurrë veprave të bamirësisë, duke përparuar aq shpejt në këtë virtyt, saqë, duke dashur të arrijë përsosmërinë ungjillore, ai dha gjithçka që kishte për të varfërit. Babai i tij, i zemëruar me veprimet e tij, e çoi Françeskun përpara ipeshkvit të Asizit, në mënyrë që të hiqte dorë zyrtarisht nga çdo pretendim për trashëgiminë e tij. Shenjti i’a dha të gjitha babait të tij, madje hoqi rrobat, në mënyrë që, siç tha ai, të kishte më shumë të drejtë të thoshte në të ardhmen: Ati ynë që je në qiell.

 

Pasi dëgjoi një ditë këtë fragment të Ungjillit: Mos mbani në çantat tuaja as ar, as argjend, as para; as trasta për udhëtimin tuaj, as dy pallto, as këpucë, ai e mori si rregullin e jetës së tij, i la mënjanë këpucët dhe mbajti vetëm një bluzë të gjatë. Ai mblodhi së bashku dymbëdhjetë dishepuj dhe themeloi Urdhrin e Minorëve. Në vitin 1209 ai shkoi në Romë, për të marrë konfirmimin e rregullit dhe Urdhrit të tij nga Selia Apostolike. Papa Inocenti III në fillim refuzoi ta takonte; por pasi shikoi në gjumë djalin që e kishte zmbrapsur duke mbajtur në shpatulla bazilikën e Lateranit që po rrezikonte të rrëzohej, ai kërkoi që të takohej; dhe duke e pritur me dashamirësi konfirmoi gjithë sistemin e urdhrit të tij. Pastaj Françesku dërgoi vëllezërit e tij në çdo pjesë të botës për të predikuar Ungjillin. Ai vetë, duke dëshiruar një mundësi martirizimi, lundroi në Siri për të ungjillëzuar te muslimanët; por Sulltani, duke dëshmuar virtytet dhe mrekullitë e tij e trajtoi atë me shumë dashamirësi; kështu që, në pamundësi për të fituar martirizimin, u kthye në Itali.

 

Ai ndërtoi shumë manastire të Urdhrit të tij; dhe më pas u tërhoq në vetmi në malin Alvernia; ku agjëroi dyzet ditë për nder të kryeengjëllit Shën Mhill. Në festën e Lartësimit të Kryqit të Shenjtë, ai pa një vizion të një serafi që mbante midis krahëve figurën e të Kryqëzuarit, i cili i dhuroi stigmatën e shenjtë në duar, këmbë dhe kraharor. Shën Bonaventura dëshmon se ai dëgjoi vetë Papa Aleksandrin IV, teksa predikonte, të tregonte se si i kishte parë vetë këto varrë. Këto shenja të dashurisë së jashtëzakonshme të Krishtit për shërbëtorin e tij ngjallnin habi dhe admirim universal. Dy vjet më vonë, Françesku u sëmur shumë dhe u dërgua, me kërkesën e tij, në kishën e Shën Marisë së Engjëjve; që ai të mund t’ia dorëzonte jetën e tij të vdekshme Perëndisë, pikërisht në vendin ku ai kishte filluar jetën e tij të hirit. Aty, pasi i nxiti vëllezërit për varfëri dhe durim dhe për ruajtjen e besimit të Kishës së Shenjtë Romake, ai recitoi Psalmin: I thirra Zotit me zërin tim. Kur arriti te vargu: Të drejtët presin për mua, derisa të më shpërblesh, ai dha shpirt. 

 

Shqiptarët i janë borxhli shën Françeskut. Sipas traditës, gjatë udhëtimit të tij për në Lindje të Mesme, themeloi edhe urdhrin franceskan në Arbëri. Në kuvendin e Zojës Nunciatë gjendet i gdhendur shkrimi “Hoc templum fratrum Minorum aedificatum est anno MCCXL” – Kjo Kishë e Fretërve Minorë është ndërtuar në vitin 1240 (Vetëm 14 vite pas kalimit të Shën Françeskut në amshim). Që nga ky moment françeskanët, nuk reshtën së shërbyeri popullit shqiptar në ruajtjen e identitetit dhe Fesë Katolike. Pas pushtimit osman, ishin kryesisht ata që me heroizëm të jashtëzakonshëm, vazhduan t’i shërbenin shqiptarëve, në shumë raste duke paguar me jetën e tyre dhe duke u bërë shembull për qëndresën malsore. 

Ata ishin ndërmjetësit e shpalljes së Pavarësisë, dhe urdhri Françeskan ishte prodhuesi i intelektualëve dhe patriotëve më të mëdhenj në Shqipëri. Dashuria dhe besnikëria e zjarrtë e tyre për Fe dhe Atdhe, pat sukses të madh në lartëzimin e ndërgjegjes së shqiptarëve katolik, por jo vetëm, dhe qe armiku më i madh i komunizmit, i cili me torturat më çnjerëzore, zhduki intelektualët më të mëdhenj që kishte shqipëria. Fjalët e fundit të të cilëve do kujtohen për sa të jetë jeta: “Rrnoft Krishti mbret, rrnoft Shqipnia!.”

3 Tetor – Shën Tereza e Jezusit Fëmijë

Jeta e Shën Terezës

Shën Tereza, festën e së cilës e festojmë më 3 tetor, lindi në një familje franceze të klasës së mesme. Prindërit e saj ishin katolikë të devotshëm, të cilët të dy janë shpallur të nderuar nga Kisha. Prandaj, Shën Tereza dhe motrat e saj ishin të bekuara me dy prindër që ishin tërësisht katolikë dhe që nuk kursyen asnjë përpjekje për të siguruar që vajzat e tyre të merrnin edukimin më të mirë katolik që mund t’u jepnin atyre.

 

Ndonëse jeta e anëtarëve të kësaj familjeje ishte larg nga të qenit pa pikëllime dhe mundime të kësaj bote, Zoti i bekoi përpjekjet e prindërve të Terezës dhe ata patën gëzimin të shihnin fëmijët e tyre duke u rritur vit pas viti gjithnjë e më afër Zotit.

 

Sakrifica ishte fjala e vazhdueshme në buzët e Shën Terezës dhe motrave të saj. Që në moshë të re ata filluan praktikën e bërjes së sakrificave të vogla për Zotin. Synimi i tyre ishte i pastër. Ata nuk kërkuan as përfitim material, as lavdi, por thjesht një dëshirë për të kënaqur Shpëtimtarin e tyre, i cili kishte bërë sakrificën përfundimtare për ta në Kalvar.

 

Kur ishte ende fëmijë, Teresa u godit nga një sëmundje e rëndë. Dëshpërimi ra mbi familjen e saj ndërsa ata panë gjendjen e vajzës dhe motrës së tyre. Por Zoja po qëndronte afër gati për të shëruar të zgjedhurën e saj dhe siç tregoi vetë Shën Tereza, ajo u shërua menjëherë kur një statujë e Nënës sonë të Shenjtë i buzëqeshi asaj. Tereza kishte vendosur që në moshë të re të bëhej murgeshë dhe në moshën pesëmbëdhjetë vjeçare ajo hyri në urdhrin karmelit.

 

Aty ajo praktikoi virtytet e asaj që quhet “Udha e Vogël”. “Udha e Vogël” e Shën Terezës konsiston në bërjen e dashurisë dhe besimit te Zoti qendër të jetës së dikujt. Shën Tereza i praktikoi virtytet e kësaj “Udhe të Vogël” në një mënyrë të jashtëzakonshme. Ajo gjithmonë merrte përsipër detyrat më të ulëta, ishte e përvuajtur dhe vazhdimisht i ofronte sakrifica të vogla Zotit tonë. Cilësia e veçantë e jetës së Shën Terezës është se ajo nuk bëri asgjë të jashtëzakonshme. E saja nuk ishte një jetë e përfunduar nën torturat e armiqve apostatë apo ajo e martirizimit të misionarëve. Nuk ishte as jeta e një Shën Vinçens Ferrerit, e gjithë ekzistenca e të cilit karakterizohej nga një shfaqje pothuajse e pandërprerë e fuqisë taumaturgjike. Jeta e saj ishte e qetë dhe e mbushur me vetë-mohim. Megjithatë, Kisha nderon si shenjten më të madhe të kohëve tona moderne dhe u rekomandon besimtarëve imitimin e jetës së saj të përsosur dhe të thjeshtë dhe veçanërisht “Udhën e vogël” të saj.

30 Shtator – Shën Jeronimi

Jeta e Shën Jeronimit

Shën Jeronimi, lindur në Dalmaci, në vitin 329, u dërgua në shkollë në Romë. Adoleshenca e tij nuk ishte pa faj. Etja e tij për dije ishte e tepruar dhe dashuria për librat një pasion. Ai kishte studiuar pranë mjeshtrave më të mirë, kishte vizituar qytete të huaja dhe iu përkushtua ndjekjes së shkencës. Por Krishti kishte nevojë për vullnetin e tij të fortë dhe intelektin aktiv për shërbimin e Kishës së Tij. Shën Jeronimi e ndjeu dhe iu bind thirrjes, bëri një betim beqarie, iku nga Roma në shkretëtirën e egër siriane dhe atje për katër vjet mësoi në vetmi, pendesë dhe lutje një mësim të ri të urtësisë hyjnore. Ky ishte rishtar i tij. Së shpejti Papa e thirri në Romë dhe atje i caktoi studiuesit tashmë të famshëm hebraik detyrën e rishikimit të Biblës latine, e cila do të ishte vepra e tij më fisnike. Duke u tërhequr që andej në Betlehemin e tij të dashur, vetmitari elokuent derdhi nga qelia e tij e vetmuar për tridhjetë vjet një lumë shkrimesh të ndritshme mbi botën e krishterë.

 

Reflektimi—“Të dish”, thotë Shën Vasili, “si të nënshtrohesh me gjithë shpirtin tënd, do të thotë të dish të imitosh Krishtin”.

29 Shtator – Shën Mëhilli Arkengjëll

Shën Mëhilli Arkengjëll

“MI-CA-EL”, ose “Ai që është si Zoti?” E tillë ishte thirrja e kryeengjëllit të madh kur goditi rebelin Luciferin në konfliktin e ushtrive qiellore dhe që nga ajo orë ai njihet si “Mëhill”, kapiteni i ushtrive të Perëndisë, model i forcës hyjnore, kampion i çdo shpirti besnik në grindje me fuqitë e së keqes. Kështu ai shfaqet në Shkrimin e Shenjtë si kujdestari i bijve të Izraelit, ngushëllimi dhe mbrojtësi i tyre në kohë pikëllimi ose konflikti. Është ai që përgatitet për kthimin e tyre nga robëria persiane, që i udhëheq Makabejtë trima drejt fitores dhe që shpëton trupin e Moisiut nga kapja ziliqare e të Ligut. Dhe që nga ardhja e Krishtit, Kisha e ka nderuar Shën Mëhillin si mbrojtësin e saj të veçantë. Ajo e thërret atë me emër në rrëfimin e saj të mëkateve, e thërret në krahun e fëmijëve të saj në agoninë e vdekjes dhe e zgjedh atë si shoqërimin e tyre nga flakët ndëshkuese të purgatorit për në mbretëritë e dritës së shenjtë. Së fundi, kur Antikrishti do të vendosë mbretërinë e tij në tokë, është Mëhilli ai që do të përhapë edhe një herë standardin e Kryqit, do t’i bjerë borisë së fundit dhe do të lidhë së bashku profetin e rremë dhe bishën, do t’i hedhë për gjithë përjetësinë në liqenin e zjarrit.

 

Reflektimi – “Sa herë” thotë Shën Bernardi, “që ndonjë tundim i rëndë ose pikëllim i ashpër të shtyp, thirre kujdestarin tënd, udhëheqësin tënd; thirri atij dhe thuaj: “Zot, na shpëto, që të mos mbarojm!”



Lutja e Shën Mëhilli Kryeengjëll

O Shën Mëhill Kryeengjëll, na mbro në betejë; qofsh mbështetja jonë kundër pabesisë dhe kurtheve të djallit. Zoti ushtroftë pushtetin e tij mbi te, per ketë të lutemi e të përgjerohemi. E ti, o princ i ushtrisë qiellore, me pushtetin e Perendis, flaki edhe një herë në Ferr satanain dhe të gjithë shpirtrat e tjerë të këqinj, të cilët enden nepër botë per të humbur shpirtrat. Ashtu qoftë!

28 Shtator – Shën Vençeslau

Jeta e Shën Vinçeslaut

Vençeslau ishte djali i një Duke të krishterë të Bohemisë, por nëna e tij ishte një pagane e ashpër dhe mizore. Nëpërmjet kujdesit të gjyshes së tij të shenjtë, Ludmillës, vetë martire, Vençeslau u edukua në besimin e vërtetë dhe u rrit me një përkushtim të veçantë ndaj Sakramentit të Shenjtë. 

 

Me vdekjen e babait të tij, nëna e tij, Drahomira, uzurpoi qeverinë dhe miratoi një sërë ligjesh përndjekjeje. Në interes të besimit, Vençeslau kërkoi dhe fitoi, nëpërmjet mbështetjes së popullit, një pjesë të madhe të vendit si mbretërinë e tij. Nëna e tij siguroi apostazinë dhe aleancën e djalit të saj të dytë, Boleslasit, i cili u bë aleati i saj kundër të krishterëve. Vençeslau ndërkaq sundoi si një mbret trim dhe i devotshëm, duke siguruar të gjitha nevojat e popullit të tij dhe kur mbretëria e tij u sulmua, mundi në një betejë të vetme, me shenjën e kryqit, udhëheqësin e një ushtrie pushtuese. 

 

Në shërbimin e Zotit ai ishte shumë konstant dhe mbolli me duart e veta grurin dhe rrushin për Meshën e Shenjtë, në të cilën ai nuk mungoi asnjëherë çdo ditë për të ndihmuar. Devotshmëria e tij ishte rrethana e vdekjes së tij. Një herë, pas një banketi në pallatin e vëllait të tij, në të cilin e kishin ftuar pabesisht, ai shkoi, siç e kishte zakon natën, për t’u lutur para tabernakullit. Atje, në mesnatën e festës së Engjëjve, 938, ai mori kurorën e martirizimit, vëllai i tij duke i dhënë atij goditjen e vdekjes.

 

Reflektim—Shën Venceslau na mëson se vendi më i sigurt për të përballuar sprovat e jetës, ose për t’u përgatitur për goditjen e vdekjes, është përpara Jezusit në Sakramentin e Bekuar.

27 Shtator – Shën Kozmai dhe Damiani

Jeta e Shën Kozmait & Damianit

Shën Kosmai dhe Damiani ishin vëllezër dhe të lindur në Arabi, por studiuan shkencat në Siri dhe u shquan për aftësitë e tyre në fizikë. Duke qenë të krishterë dhe plot me atë temperamentin e shenjtë të bamirësisë për të cilën ka të bëjë fryma e Fesë sonë hyjnore, ata e ushtronin profesionin e tyre me praktikim të madh dhe sukses të mrekullueshëm, por nuk morën asnjë para. Ata ishin të dashur dhe të respektuar nga njerëzit për shkak të mirësive të marra nga bamirësia e tyre dhe për zellin e tyre për besimin e krishterë, të cilin ata shfrytëzonin çdo mundësi për ta përhapur. Kur përndjekja e Dioklecianit filloi të hapej, ishte e pamundur që personat e një karakteri kaq të shquar të mbahej i fshehtë. Prandaj ata u kapën me urdhër të Lisias, guvernatorit të Kilikisë, dhe pas mundimeve të ndryshme u lidhën me duar e këmbë dhe u hodhën në det.


Reflektim – Ne mund të shenjtërojmë punën ose industrinë tonë, nëse nxitemi nga motivi i bamirësisë ndaj të tjerëve, edhe kur përmbushim detyrimin që kemi ndaj vetes dhe familjeve tona për të siguruar një jetesë të ndershme dhe të nevojshme, e cila në vetvete nuk është një virtyt më pak fisnik, nëse bazohet në motive po aq të pastra dhe të përsosura.

26 Shtator – Shën Qipriani & Justina

Jeta e Shën Qiprianit & Justinës

Për shkak të besëtytnive të neveritshme, prindërit idhujtarë të Shën Qiprianit ia kushtuan atë që në foshnjëri djallit dhe ai u rrit në të gjitha misteret e mbrapshta të idhujtarisë, astrologjisë dhe artit të zi. Kur Qipriani kishte mësuar të gjitha ekstravagancat e këtyre shkollave të gabimit dhe mashtrimit, ai nuk hezitoi për asnjë krim, blasfemoi Krishtin dhe kreu vrasje të fshehta. 

 

Në Antioki jetonte një grua e re e krishterë, e quajtur Justina, me bukuri të madhe. Një fisnik pagan ra shumë në dashuri me të dhe duke e gjetur modestinë e saj të paarritshme dhe vendosmërinë e saj të pamposhtur, ai iu drejtua Qiprianit për ndihmë. Qipriani, jo më pak i çuditur nga zonja, provoi çdo sekret që njihte për të mposhtur vendosmërinë e saj. 

 

Justina, duke e ndjerë veten nën një sulm të fuqishëm, u trajnua për t’u armatosur me lutje, vigjilencë dhe mortifikim kundër të gjithë artizanatit dhe fuqisë së magjive të tij. Qipriani, duke e gjetur veten të mposhtur nga një fuqi superiore, filloi të konsideronte dobësinë e shpirtrave djallëzor dhe vendosi të linte shërbimin e tyre dhe të bëhej i krishterë. Agladius, i cili kishte qenë kërkuesi i parë i virgjëreshës së shenjtë, gjithashtu u konvertua dhe u pagëzua. 

 

Përndjekja e Dioklecianit shpërtheu, Qipriani dhe Justina u kapën dhe u paraqitën para të njëjtit gjykatës. Ajo u fshikullua në mënyrë çnjerëzore dhe Qipriani u pre me gremça hekuri. Pas kësaj ata të dy u dërguan të lidhur me zinxhirë te Diokleciani, i cili urdhëroi t’u prisnin kokat, dhe dënimi u ekzekutua.

 

Reflektimi — Nëse gabimet dhe çrregullimet e Shën Qiprianit tregojnë degjenerimin e natyrës njerëzore të korruptuar nga mëkati dhe të skllavëruar ndaj vesit, kthimi i tij në besim shfaq fuqinë e hirit dhe virtytit për ta riparuar atë. Le t’i lutemi Perëndisë të na dërgojë hir për t’i rezistuar tundimit dhe për të kryer vullnetin e Tij të shenjtë në të gjitha gjërat.

15 Shtator – Nana e Dhimbshme, Shtatë dhimbët e Zojës Mri

Nana e Dhimbshme
Shtatë Dhimbët e Zojës Mri

Sot (15 shtator) është festa e Zojës së Shtatë Dhimbjeve, duke iu referuar këtyre ngjarjeve në jetën e Mbretëreshës së Dëshmorëve:

 

1. Profecia e Shën Simeonit: një shpatë do të shpojë zemrën tënde.

2. Largimi për në Egjipt.

3. Humbja e Fëmijës Jezus në Jerusalem.

4. Maria takon djalin e saj ndërsa mbante kryqin.

5. Dëshmia e kryqëzimit të Jezusit.

6. Zbritja e Jezusit nga Kryqi.

7. Vënia e Krishtit në varr.

 

Shën Alberti i Madh tha: “Ashtu siç jemi nën një detyrim të madh ndaj Jezusit për mundimin e Tij për dashurinë tonë, po ashtu jemi nën detyrim të madh ndaj Marisë për martirizimin që ajo pësoi vullnetarisht për shpëtimin tonë në vdekjen e Birit të saj.“ Ai tha se “vuajti vullnetarisht” pasi iu zbulua Shën Brixhetit nga Shën Anjeza, “Nëna jonë e mëshirshme dhe e dhembshur ishte e gatshme të duronte çdo mundim për të shpëtuar shpirtrat e njerëzve”.

 

Kaq shumë dashuri ka Nëna jonë Qiellore për ne, saqë ajo meriton mirënjohjen tonë dhe kjo mirënjohje duhet të tregohet së paku duke medituar dhe ngushëlluar për të në dhimbjet e saj. Por ajo iu ankua Shën Brixhetit se shumë pak veprojnë kështu dhe se pjesa më e madhe e botës jeton duke i harruar ata: “Unë shikoj përreth të gjithë ata që janë në tokë, për të parë nëse rastësisht ka ndonjë që i vjen keq për Mua dhe mediton mbi Dhimbjet e Mia; dhe konstatoj se ka shumë pak. Prandaj, bija ime, edhe pse shumë e kanë harruar, të paktën ti mos më harro. Meditoni për dhimbjet e Mia dhe merrni pjesë në pikëllimin Tim, aq sa mundeni.”

 

Zoti ynë Jezu Krisht i tha të Bekuarës Veronika Binasko: “Bija ime, lotët e derdhur për Mundimin Tim janë të dashur për mua; por ashtu si e doja nënën time Mari me një dashuri të pamasë, meditimi mbi mundimet që ajo duroi në vdekjen Time është edhe më i këndshëm për mua.” Prandaj hiret e premtuara nga Jezusi për ata që janë të përkushtuar ndaj dhimbjeve të Marisë janë shumë të mëdha.

Ah, sa valët e lotve i dirgjen

Ç’dhimbë misore e deperton

Nsa e mjerume Nana Virgjen

Shkapë prej cungut t’vrashtë kundron

Atë djalë t’vet hyjnuer n’gjak ri,

Pa i shenj jete ngrykë saj shtri

 

Atë ftyrë t’kandshme, atë parsem t’terun

Bashkë me atë zemer n’heshtë para t’pershkueme

Atë dorë t’djathtë me heker t’therun

Edhe t’shmakten n’kryq t’gozhdueme

Kambët e tija ba krejt plagë

E trishtueme, n’vajë ia lagë

 

Njiqind herë e njimijë herë

I shterngon, i rrokë me rend

Krahë; krahnuer kjo Nanë e mjerë

N’permallim tue thekë gjithkend

Fija e jetës ksaj gati i shkimet

Shkrihet krejt nder puthje dhimbet

 

Deh, nanë virgjen, t’lypim hir

Per lotë tu, qi xuer dashtnija

E per dekë me aq kob t’tand bir

Si per purpur t’varrve t’tija

Ketë dhimbë t’ashper t’zemres sate

N’zemra tona kthellë hukate

 

Me ma t’nalten atë butsi 

Varrët e Krishtit, birit tyt

E shtatë dhimbët e Virgjnes Mri

Ban t’kujtojm perherë me fryt

 

Lutje t’bajm t’na sjellin pshtimin

Lotët e derdhun t’Nanës hyjnore

Qi i qet n’punë per t’shtue shperblimin

Per mungesët e botës fajtore

 

T’sjellë kujtimi i idhtë mbi dekë

E i pesë varrve t’Fjalës s’mishnueme

Si edhe dhimbat prej Nanës hjekë

Per ne t’gjithë mbretninë e amshueme 

At Benedikt Dema O.F.M – Himnografia Liturgjike