admin, Author at Tradita Katolike

24 Gusht – Shën Bartolomeu

Jeta e Shën Bartolomeut

Shën Bartolemeu ishte një nga të dymbëdhjetë apostujt që u thirrën nga Vetë Zoti ynë i shenjtë. Disa interpretues të ditur të Shkrimit të Shenjtë mendojnë se ky apostull ka qenë i njëjtë me Nathanielin, një vendas nga Kana, në Galile, një nga shtatëdhjetë e dy dishepujt e Krishtit, tek ti cili ai u drejtua nga Shën Filipi, dhe pafajësia dhe thjeshtësia e zemrës së të cilit meritonin të kremtoheshin me lavdinë më të lartë nga goja hyjnore e Shëlbuesit Tonë. (Gjoni 1:47)

Ai përmendet midis dishepujve që u takuan së bashku në lutje pas ngjitjes së Krishtit në qiell dhe ai mori Shpirtin e Shenjtë me të tjerët.

Duke qenë jashtëzakonisht i kualifikuar nga hiri hyjnor për të kryer funksionet e një apostulli, ai e çoi Ungjillin nëpër vendet më barbare të Lindjes, duke depërtuar në Indinë e largët. Pastaj u kthye përsëri në pjesën veriperëndimore të Azisë dhe takoi Shën Filipin, në Jerapolis, në Frigji. Pastaj ai udhëtoi në Likaoni, ku i udhëzoi njerëzit në besimin e krishterë; por ne nuk dimë emrat e shumë vendeve në të cilat ai predikoi.

Largimi i fundit i Shën Bartolomeut ishte në Armeninë e Madhe, ku, duke predikuar në një vend të varur nga kokëfortësia ndaj adhurimit të idhujve, ai u kurorëzua me një martirizim të lavdishëm. Historianët modernë grekë thonë se ai u dënua me kryqëzim nga guvernatori i Albanopolisit. Të tjerë pohojnë se ai u rjep i gjallë, gjë që mund të konsistojë mjaft mirë me kryqëzimin e tij, ky dënim i dyfishtë është në përdorim jo vetëm në Egjipt, por edhe mes Persianëve.

Meditim – Virtyti karakteristik i apostujve ishte zelli për lavdinë hyjnore, vetia e parë e dashurisë së Hyjit. Një ushtar është gjithmonë i gatshëm të mbrojë nderin e princit të tij, dhe një djalë atë të babait të tij; dhe a mund të thotë një i krishterë se e do Zotin dhe të jetë indiferent ndaj nderit të Tij?

23 Gusht – Shën Filip Benizi

Jeta e Shën Filip Benizit

Shën Filip Benizi lindi në Firenze, në festën e Zojës, 1233. Po atë ditë u themelua Urdhri i Servitëve nga Nëna e Zotit. Kur ishte foshnjë, Filipi filloi të flasë kur shikoi këta fetarë të rinj dhe iu lut nënës së tij që t’u jepte lëmoshë. Mes të gjitha tundimeve të rinisë së tij, ai dëshironte të bëhej vetë shërbëtor i Marisë dhe ishte vetëm frika e padenjësisë së tij që e bëri atë t’i dorëzohej dëshirës së babait të tij dhe të fillonte të praktikonte mjekësinë.

Pas një pritjeje të gjatë e të lodhshme, dyshimet e tij u zgjidhën nga vetë Zoja, e cila në një vegim e urdhëroi të hynte në Urdhrin e saj. Megjithatë, Filipi guxoi të ofrohej vetëm si një vëlla laik dhe në këtë gjendje të përulur ai u përpoq të bënte pendesë për mëkatet e tij. Me gjithë ngurrimin e tij, ai u promovua në postin e mjeshtrit të fillestarëve; dhe ndërsa aftësitë e tij të rralla zbuloheshin çdo ditë, atij iu kërkua të përgatitej për priftëri. Që atëherë e tutje, nderimet u grumbulluan mbi të; ai u bë gjeneral i Urdhrit dhe shpëtoi për pak nga ngritja në fronin Papnor.

Predikimi i tij riktheu paqen në Itali, e cila ishte tretur nga luftërat civile; dhe në Këshillin e Lionit, ai u foli prelatëve të mbledhur me dhuntinë e gjuhëve. Midis gjithë këtyre favoreve, Filipi jetoi në pendesë ekstreme, duke e ekzaminuar vazhdimisht shpirtin e tij përpara gjykatës së Zotit dhe duke e dënuar veten si i përshtatshëm vetëm për ferr. Shën Filipi, megjithëse ishte i lirë nga njolla e mëkatit të vdekshëm, nuk u lodh kurrë së kërkuari mëshirë nga Zoti. Që kur ishte dhjetë vjeç, ai thoshte çdo ditë Psalmet e Pendesës.

Në shtratin e tij të vdekjes, ai vazhdonte të recitonte vargjet e Misereres, me faqet e tij të lagura nga lotët; dhe gjatë agonisë së tij kaloi nëpër një garë të tmerrshme për të kapërcyer frikën e mallkimit. Por pak minuta para se të vdiste, të gjitha dyshimet e tij u zhdukën dhe u pasuan nga një besim i shenjtë. Ai i shqiptoi përgjigjet me një zë të ulët, por të dëgjueshëm; dhe kur më në fund Nëna e Zotit iu shfaq para tij, ai ngriti krahët me gëzim dhe dha një psherëtimë të butë, sikur të vinte shpirtin e tij në duar të Saj. Ai vdiq në oktavën e Ngjitjes së Zojës në Qiell, në vitin 1285.

Meditim – Përpiquni të veproni ashtu siç do të dëshironit të kishit vepruar kur qëndroni përpara Gjykatësit tuaj. Ky është rregulli i shenjtërve dhe i vetmi rregull i sigurt për të gjithë.

22 Gusht – Zemra e Papërlyer e Marisë

Zemra e Papërlyer e Marisë

Zemra e Papërlyer e Marisë është misteri më qendror në Mesazhin e Fatimes. Zoja erdhi në mënyrë specifike në 1917 sepse Trinia e Shenjtë donte të themelonte devocionin ndaj Zemrës së Saj të Papërlyer në të gjithë botën. Në fakt, motër Luçia mund të quhej me vend “Apostullja e Zemrës së Papërlyer të Marisë”, sepse thirrja e saj, në përputhje me Pravaninë Hyjnore, ishte të ndihmonte në shpalljen dhe përhapjen e këtij devocioni.

Devocioni i Pesë të Shtunave të Para ka për qëllim pikërisht të bëjë pendesë për shkeljet kundër Zemrës më të pikëlluar dhe të papërlyer të Zojës. Me veprimet tona të dashurisë, pendimit dhe dëmshpërblimit, ne mund ta imagjinojmë veten duke hequr copat dhe gjembat e panumërta që kanë shpuar zemrën e Zojës.

Hyji i kërkoi Papës, në bashkim me Episkopatën Botërore, t’ia kushtonte Rusinë në mënyrë specifike Zemrës së Papërlyer të Marisë. Pasi ky Akt të përfundojë me besnikëri, do të ketë mrekulli të mëdha dhe Rusia do të konvertohet. Është e arsyeshme që një shenjë e qartë e konvertimit të Rusisë do të jetë se njerëzit e atij kombi do të bëhen shumë të përkushtuar ndaj Zemrës së Shenjtë, Zemrës së Papërlyer dhe Rruzares më të Shenjtë.

Siç ka premtuar Zoja jonë, atëherë bota do të përjetojë një periudhë paqeje në të cilën Zemra e Papërlyer e Marisë do të mbretërojë triumfalisht.

Ekziston një paralele e thellë dhe e bukur midis kërkesave të shekullit të 17-të të Zemrës së Shenjtë për Shën Maria Margaret Alakok dhe kërkesave të Zojës në Fatima. Nga këto shfaqje të rëndësishme, është e qartë se Hyji dëshiron që të gjithë njerëzit t’i përkushtohen Zemrës së Shenjtë dhe Zemrës së Papërlyer dhe që të gjithë njerëzit të pranojnë se këto Dy Zemra, përgjithmonë të pandashme, mbretërojnë mbi të gjithë.

Prandaj sot është një festë e madhe dhe me rëndësi të veçantë për të gjithë katolikët që po përpiqen të promovojnë Mesazhin e Fatimes dhe të sjellin paqen e Krishtit në mbarë botën.

Më 13 qershor 1917, Zoja e Fatimes u tha fëmijëve: “Hyji dëshiron të themelojë në botë përkushtimin ndaj Zemrës Sime të Papërlyer. Kujtdo që e përqafon këtë përkushtim, i premtoj shpëtim. Këta shpirtra do të jenë të dashur nga Zoti, si lule të vendosura nga Unë për të zbukuruar Fronin e Tij.”

Vetë Zoti ynë i shpjegoi motër Lucias dëshirën e Tij për të krijuar këtë përkushtim: “Unë dëshiroj me zjarr përhapjen e kultit të përkushtimit ndaj Zemrës së Papërlyer të Marisë, sepse dashuria e kësaj Zemre tërheq shpirtrat tek Unë; është qendra nga e cila rrezet e dritës Sime dhe dashurisë Sime përshkojnë gjithë tokën dhe burimi i pashuar nga i cili uji i gjallë i mëshirës Sime rrjedh në tokë.”

Duke ia komunikuar dëshirën e Qiellit Papa Piut XII në një letër të tetorit 1940, motër Luçia e nxiti me zjarr që të shtronte në të gjithë Kishën një festë për nder të Zemrës së Papërlyer të Marisë, “si një nga festat kryesore të Kishës së Shenjtë”.

Kur më në fund, në vitin 1944, Ati i Shenjtë krijoi festën e Zemrës së Papërlyer të Marisë në kalendarin universal të Kishës, Motër Lucia pohoi: “Unë gëzohem për përparimin që do të bëjë kudo përkushtimi ndaj Zemrës së Papërlyer të Marisë. Në kohën e tanishme, është ky përkushtim që do të na shpëtojë!”.

Duke kujtuar se si kushërira e saj Jacinta e kishte përqafuar këtë përkushtim, Motër Lucia shkroi: “Jacinta zgjodhi nga litania që na sugjeroi At Cruz, këtë: “Zemra e ëmbël e Marisë, bëhu shpëtimi im!” Pasi e thoshte, ajo shtonte ndonjëherë, me thjeshtësinë që ishte e natyrshme për të: “Unë e dua kaq shumë Zemrën e Papërlyer të Marisë! Është zemra e Nënës sonë të dashur në Qiell! A nuk ju pëlqen të thoni shumë herë: “Zemra e ëmbël e Marisë, Zemra e Papërlyer e Marisë”? E dua shumë, kaq shumë.’ Herë të tjera, teksa mblidhte lule të egra, ajo këndonte një melodi të vogël që e sajonte vetë ndërsa vazhdonte: ‘Zemra e ëmbël e Marisë, qofsh shpëtimi im! Zemra e Papërlyer e Marisë, konverto mëkatarët, shpëto shpirtrat nga ferri!”

I njëjti përkushtim ndaj Zemrës së Papërlyer të Zojës u ndez edhe më fort te Jacinta e vogël ndërsa jeta e saj e shkurtër po mbyllej, me një mësim prekës për secilin prej nesh: “Pak kohë para se të shkonte në spital, Jacinta më tha: ‘Nuk do të kalojë shumë kohë dhe do të shkoj në Parajsë. Ti do të qëndrosh këtu për të bërë të ditur se Hyji dëshiron të vendosë në botë përkushtimin ndaj Zemrës së Papërlyer të Marisë. Kur do ta thuash këtë, [d.m.th., kur të lejohet të zbulosh këtë pjesë të Sekretit] mos shko dhe fshihu. Thuaju të gjithëve se Hyji na jep hire nëpërmjet Zemrës së Papërlyer të Marisë; që njerëzit t’i kërkojnë asaj për to; dhe se Zemra e Jezusit dëshiron që Zemra e Papërlyer e Marisë të nderohet pranë Tij. Thuaju atyre gjithashtu që t’i luten Zemrës së Papërlyer të Marisë për paqe, pasi Perëndia ia ka besuar asaj. Sikur të mund të fusja vetëm në zemrat e të gjithëve, zjarrin që digjet në zemrën time dhe që më bën të dua Zemrat e Jezusit dhe të Marisë kaq shumë!’

Pse është i nevojshëm përkushtimi ndaj Marisë për çdo person të pagëzuar?

Përkushtimi ndaj Marisë është i nevojshëm për të Pagëzuarit, sepse me Pagëzimin ne bëhemi anëtarë të Jezu Krishtit dhe duhet ta imitojmë Atë. Krishti e nderoi Marinë, iu bind asaj si Nëna e Tij dhe e bëri mbretëreshë mbi Mbretërinë e Tij. Prandaj edhe ne duhet ta nderojmë, t’i bindemi si Nënën tonë dhe t’i shërbejmë si Mbretëresha jonë.

Si e praktikojmë përkushtimin riparues ndaj Zemrës së Papërlyer të Marisë?

Ne e praktikojmë këtë përkushtim kryesisht me praktikimin e Pesë të Shtunave të Para, duke thënë Rruzaren çdo ditë dhe duke veshur Skapularin dhe duke pasur qëllimin për t’i bërë dëmshpërblim Zemrës së Papërlyer në të gjitha ndërmarrjet dhe vuajtjet tona.

Në çfarë konsiston Devocioni i Pesë të Shtunave të Para?

5 të shtunat e para përbëhen nga 4 gjëra:

Rrëfimi brenda 8 ditëve,
Kungimi i Shpërblimit të Shtunën e Parë
Recitimi i 5 Mistereve të Rruzares,
Meditimi mbi misteret e Rruzares duke i bërë shoqëri Zojës për 15 minuta.

Duhet mbajtur mend se ky përkushtim shoqërohet me premtimin e jashtëzakonshëm të Zojës për motër Lucian: “Unë premtoj t’i ndihmoj në orën e vdekjes me të gjitha hiret e nevojshme për shpëtimin e shpirtit të tyre.”

Si i bëjnë dëmshpërblimet 5 të shtunave të para Zemrës së Papërlyer?

Pesë të shtunat e para u kërkuan nga Zoja për të bërë dëmshpërblim për 5 mëkate ndaj zemrës së saj të papërlyer:

Për blasfemitë e kryera kundër ngjizjes së saj të papërlyer.
Për blasfemitë e kryera kundër Virgjërisë së saj të përjetshme.
Për blasfemitë e kryera kundër Amësisë të saj Hyjnore.
Për blasfemitë e atyre që kërkojnë të mbjellin indiferencë, përbuzje ose urrejtje ndaj Marisë në zemrat e fëmijëve.
Për blasfemitë e kryera nga ata që e dhunojnë atë në imazhet e saj.

Si e bën dëmshpërblim thënia e Rruzares çdo ditë për Zemrën e Papërlyer të Marisë?

Thënia e Rruzares çdo ditë i bën dëmshpërblim Zemrës së Papërlyer të Marisë, sepse në Fatima ajo i kërkoi Kishës të thoshte Rruzaren çdo ditë për shpëtimin e shpirtrave. Kështu, është një akt bindjeje ndaj Marisë. Për më tepër, duke lutur Rruzaren me devotshmëri, ne mësojmë të urrejmë dhe të mposhtim mëkatet tona, si dhe ta duam e të imitojmë Krishtin.

Çfarë nënkuptohet me veshjen e skapulës?

Duke veshur skapularin, ne i tregojmë botës një shenjë të besimit tonë katolik, i tregojmë Zotit një shenjë të përkushtimit tonë ndaj Zojës dhe është një sakrament i premtimit të saj për të na ndihmuar tani dhe në orën e vdekjes sonë. Ne duhet të kujtojmë gjithashtu premtimin e Skapularit se askush që mban Skapularin në orën e vdekjes nuk do të lejohet të humbasë përjetësisht në zjarret e ferrit. Me ndërmjetësimin e Marisë, shpirti do të marrë ndihmën e Hirit për t’i bërë veprimet e Besimit, Shpresës dhe Dashurisë të nevojshme për shpëtimin.

A ka ndonjë akt tjetër të veçantë të përkushtimit riparues ndaj Zemrës së Papërlyer të Marisë?

Ndërsa çdo veprim përkushtimi i bërë me qëllimin për t’i bërë dëmshpërblim Zemrës së Papërlyer të Marisë është një akt i përkushtimit riparues ndaj Marisë, ka dy me rëndësi më të madhe:

Kushtimi i Shtëpisë tonë Zemrës së Shenjtë të Jezusit dhe Zemrës së Papërlyer të Marisë,
Kushtimi i plotë i vetes Jezu Krishtit nëpërmjet Marisë si skllave e saj sipas metodës së Shën Luigj Maria Grinjon de Montfort.

Si ia kushtojmë shtëpitë tona Zemrës së Shenjtë të Jezusit dhe Zemrës së Papërlyer të Marisë?

Kushtimi i shtëpisë Zemrës së Shenjtë të Jezusit dhe Zemrës së Papërlyer të Marisë është një përkushtim i promovuar nga 4 Papë të shekullit XX dhe konsiston në kërkimin e një prifti që të kryesojë Ceremoninë e Kushtimit në shtëpinë e dikujt. Ceremonia duhet të përgatitet me 3 ditë lutje dhe përfshin kurorëzimin e imazheve të Zemrës së Shenjtë të Jezusit dhe Zemrës së Papërlyer të Marisë në shtëpi.

Në çfarë konsiston kushtimi i plotë?

Kushtimi konsiston në një dhurim të plotë të vetes Marisë me synimin për t’i shërbyer Zotit tonë Jezu Krisht sipas mundësisë për nderin dhe lavdinë më të madhe të Hyjit. Ky dhurim i vetvetes është aq i plotë saqë ne themi se dikush është skllav i Marisë, sepse dikush i nënshtrohet plotësisht asaj, duke u bërë pronë e saj, për ta përdorur si të dojë për lavdinë më të madhe të Birit të saj Hyjnor. Është gjithashtu një përtëritje e premtimeve tona të pagëzimit, me qëllim që t’i ofrojmë veten më përsosmërisht Jezu Krishtit, Shpëtimtarit dhe Mbretit tonë.

Çfarë tjetër mund të bëjmë për t’u përgatitur për triumfin e Zemrës së Papërlyer të Marisë?

Për t’u përgatitur për triumfin e Zemrës së Papërlyer të Marisë, ne duhet të lutemi shumë për Papën, sepse zgjidhja përfundimtare e krizës aktuale në Kishë, konvertimi i Rusisë dhe paqja botërore varen nga Papa. Zoja i kërkoi vetëm Papës që të kushtonte Rusinë, në bashkim me të gjithë ipeshkvinjtë e botës, Zemrës së saj të Papërlyer.

“Në fund, Zemra ime e Papërlyer do të triumfojë. Ati i Shenjtë do të më kushtojë Rusinë dhe ajo do të konvertohet dhe një periudhë paqeje do t’i jepet botës.”

20 Gusht – Shën Bernardi

Jeta e Shën Bernardit

Bernardi lindi në kështjellën e Fontaines, në Burgundi. Hiri i personit të tij dhe energjia e intelektit të tij i mbushën prindërit e tij me shpresat më të larta dhe bota qëndronte e ndritshme dhe e qeshur para tij kur ai hoqi dorë nga ajo përgjithmonë dhe u bashkua me murgjit në Citeaux.

Të gjithë vëllezërit e tij e ndoqën Bernardin në Citeaux, përveç Nivardit, më i riu, i cili qëndori për t’i ndihmuar babait të tij në pleqëri. “Tani do të jesh trashëgimtar i çdo gjëje”, i thanë ata kur u larguan. – “Po,” – tha djali; “Më lini tokë dhe mbani parajsën për veten tuaj; a e quani të drejtë këtë?” Dhe ai gjithashtu u largua nga bota. Në fund, babai i tyre i moshuar shkëmbeu pasurinë dhe nderin për varfërinë e një murgu të Clairvoux.

Një motër e vetme mbeti pas; ajo ishte e martuar dhe e donte botën dhe kënaqësitë e saj. E veshur në mënyrë madhështore, ajo vizitoi Bernardin; ai nuk pranoi ta shihte dhe vetëm më në fund pranoi ta bënte këtë, jo si vëllai i saj, por si shërbëtori i Krishtit. Fjalët që ai tha më pas e prekën aq shumë, saqë, dy vjet më vonë, ajo u tërhoq në një manastir me pëlqimin e të shoqit dhe vdiq në reputacionin e shenjtërisë.

Shembulli i shenjtë i Bernardit tërhoqi aq shumë murgj, saqë u themeluan manastire të tjera dhe shenjti ynë u emërua abat i atij të Clairvoux. I pakursyer me veten, ai në fillim priste shumë nga vëllezërit e tij, të cilët ishin të dëshpëruar nga ashpërsia e tij; por shpejt duke e kuptuar gabimin e tij, ai i çoi ata përpara, me ëmbëlsinë e korrigjimit të tij dhe butësinë e sundimit të tij, në përsosmëri të mrekullueshme.

Përkundër dëshirës së tij për të jetuar në fshehtësi, fama e shenjtërisë së tij u përhap shumë dhe shumë kisha e kërkuan atë si ipeshkvin e tyre. Me ndihmën e Papa Eugjenit III., ish subjekti i tij, ai i shpëtoi këtij dinjiteti; megjithatë tërheqja i tij u trazua vazhdimisht: të varfërit dhe të dobëtit kërkuan mbrojtjen e tij; ipeshkvinjtë, mbretërit dhe papët iu drejtuan atij për këshilla; dhe më në fund vetë Eugjeni e ngarkoi atë me predikimin e kryqëzatës. Nga entuziazmi, elokuenca dhe mrekullitë e tij, Bernardi ndezi entuziazmin e popujve të krishterë dhe dy ushtri të shkëlqyera u dërguan kundër të pafeve. Humbja e tyre ishte vetëm për shkak të mëkateve të tyre, tha Shenjti. Bernardi vdiq në vitin 1153.

Shkrimet e tij më të çmuara kanë fituar për të titujt si i fundit nga Etërit dhe Mësues i Kishës së Shenjtë.

Meditim – Shën Bernardi u thoshte atyre që aplikonin për t’u pranuar në manastir: “Nëse dëshironi të hyni këtu, lini në prag trupin që keni sjellë me vete nga bota; këtu ka vend vetëm për shpirtin tuaj”. Le t’i bëjmë vetes vazhdimisht pyetjen e përditshme të Shën Bernardit: “Për çfarë qëllimi erdhët këtu?”

19 Gusht – Shën Gjon Bosko

Jeta e Shën Gjon Boskos

Shën Gjon Bosko lindi më 16 gusht 1815 në një familje të varfër. Ai ishte më i vogli nga tre djemtë. I ati vdiq kur Gjoni ishte dy vjeç dhe ai u rrit nga nëna e tij, Margarita.

Gjoni e kaloi shumicën e kohës në Kishë, duke u marrë me tokën dhe duke rritur dele me familjen e tij. Edhe pse ishin të varfër, Margarita gjithmonë i ndihmonte njerëzit në nevojë.

Gjoni pati shumë ëndrra gjatë gjithë jetës së tij. Kur ai ishte nëntë vjeç, ai pati një të veçantë që do ti ndryshonte jetën.

Në këtë ëndërr, kishte një turmë djemsh që qeshnin, luanin dhe shanin. Gjoni u përpoq të ndalonte djemtë duke u përleshur me ta.

Pastaj, një njeri u shfaq (Jezusi) dhe i tha Gjonit: “Këta miqtë tuaj do t’ju duhet t’i fitoni jo me rrahje, por me butësi dhe dashuri. Filloni menjëherë t’u mësoni atyre shëmtinë e mëkatit dhe vlerën e virtytit.”

Kur Gjoni e pyeti se si do të gjente urtësinë për të udhëhequr këta djem dhe për të bërë të pamundurën, burri u përgjigj: “Unë do të të jap një mësuese. Nën mësimin e saj do të bëhesh i mençur.”

Pastaj u shfaq një grua (Nëna jonë e Shenjtë). Djemtë ishin kthyer në një turmë kafshësh të egra dhe gruaja i tha: “Kjo është fusha e punës sate”. Por më pas, kafshët e egra u kthyen në qengja. Gjoni filloi të qante, duke dashur të dinte qartë kuptimin e asaj që po ndodhte. Gruaja i tha atij, “Do të kuptosh gjithçka në momentin e caktuar.”

Një ditë, Gjoni pa një grup cirku. Ai filloi të praktikonte iluzione zbavitëse që i pa ata të kryenin, duke shpresuar se më pas do mund t’i përdorte këto për të tërhequr vëmendjen e të tjerëve..

Gjoni filloi të bënte shfaqje, të recitonte predikimet që dëgjoi në meshë dhe të ftonte të pranishmit të luteshin me të.

Ai filloi të mendonte për priftërinë, e cila dukej një ëndërr e pamundur për shkak të varfërisë dhe mungesës së arsimimit. Një prift i sjellshëm e mësoi pak dhe i dha disa libra. Pavarësisht kundërshtimeve të vëllait të tij më të madh, Gjoni përfundimisht u largua nga shtëpia në moshën 12 vjeçare dhe gjeti punë. Një prift tjetër u bë udhërrëfyes dhe miku i tij, duke e ndihmuar, mësuar dhe mbështetur.

Në 1835, Gjon Bosko hyri në seminar dhe gjashtë vjet më vonë, në 1841, ai u shugurua prift.

At Bosko, ose Don Bosko, nuk e miratoi ndëshkimin trupor, në vend të saj rrënjosi një ndjenjë detyre dhe virtyti. Ai inkurajoi marrjen e shpeshtë të Sakramenteve dhe Meshën e përditshme, i udhëzoi fëmijët në mënyrë atërore dhe bashkoi shpirtëroren me punën, studimin dhe lojën.

Puna e Don Boskos me djemtë filloi me një jetim dhe gradualisht u zgjerua. Gjatë vizitave të tij në burg për t’u shërbyer të burgosurve, ai vuri re shumë djem të rinj në burg. Ai filloi të tërheqë djem në rrugë, kryesisht fëmijët e të varfërve dhe jetimëve, duke përdorur iluzionet e mësuara, duke u përpjekur t’i mbante djemtë jashtë burgut. Ai gjithashtu luftoi për të drejtat e nxënësve dhe inkurajoi shumë nga djemtë e tij që të merrnin parasysh Priftërinë.

Nëna e Don Boskos më në fund erdhi për ta ndihmuar dhe u bë e njohur si “Nëna Margarit”.

Në 1859, Don Bosko filloi Oratorin e Shën Françeskut të Sales për djem. Ky Orator i lejoi atij t’i mbante djemtë nga telashet. Pavarësisht kundërshtimeve nga famullitarët dhe madje edhe nga shefi i policisë, Don Bosko vazhdoi.

Suksesi i Don Boskos qëndronte në butësinë dhe aftësinë e tij për të parë përtej varfërisë dhe papastërtisë, në zemrat dhe shpirtrat e djemve që ai ndihmoi. Një nga djemtë e Don Boskos është një shenjt që shumë e njohin mirë: Shën Dominik Savio.

“Nuk mjafton të duash të rinjtë; ata duhet të dinë se janë të dashur.” thoshte Don Bosko.

Në 1859, me mbështetjen e Papa Piut IX, Gjon Bosko dhe shtatëmbëdhjetë burra të tjerë themeluan Salezianët, nën mbrojtjen e Shën Françeskut të Sales. Apostullimi i tyre përqendrohej rreth edukimit dhe punës misionare. Gjon Bosko gjithashtu themeloi Motrat Salesiane për të punuar me vajza.

Salezianët hapën shkolla të së dielës, shkolla që përgatitnin djemtë për seminarin, shtypshkronja, shkolla nate për punëtorët, spitale dhe shkolla teknike.

Don Bosco vdiq më 31 janar 1888.

Papa Piu XI, i cili e njihte Don Boskon, e shpalli të Lumë atë më 2 qershor 1929 dhe e shpalli shenjt më 1 prill 1934. Shën Gjon Bosko është shenjt mbrojtës i nxënësve, djemve, redaktorëve, botuesve, nxënësve të shkollës, të rinjve. Ai fitoi dhe e meritoi titullin “Ati dhe Mësuesi i Rinisë”.

“Dua t’ju jap formulën e shenjtërisë; së pari, ji i lumtur; së dyti, studio dhe lutu; së treti, bëju mirë të gjithëve.”

Ëndrra e tij më e famshme ka të bëjë me problemet e ardhshme për Kishën dhe njihet si Profecia e Dy Kolonave. Sipas fjalëve të tij, kjo është ëndrra:

“Përpiquni të përfytyroni veten me mua në breg të detit, ose, më mirë akoma, në një shkëmb të largët pa tokë tjetër në dukje. Hapësira e madhe e ujit është e mbuluar me një grup të frikshëm anijesh në formacion beteje, të pajisura me shtiza të mprehta – si sqepa të aftë për të thyer çdo mbrojtje. Të gjitha janë të armatosura rëndë me topa, bomba ndezëse dhe armë zjarri të të gjitha llojeve – madje edhe libra – dhe po shkojnë drejt një anijeje madhështore, më të fuqishme se të gjitha. Teksa përpiqen të afrohen, tentojnë ta godasin, për t’i vënë flakën dhe për ta dëmtuar sa më shumë.

“Kjo anije madhështore mbrohet nga një flotë anijesh të vogla. Erërat dhe dallgët janë me armikun. Në këtë mes të këtij deti të pafund, dy kolona, në një distancë të shkurtër nga njëra-tjetra, ngjten lart në qiell: njëra ka në krye një statujë të Virgjëreshës së Papërlyer në këmbët e së cilës një shkrim i madh lexon: Ndihma e të krishterëve; tjetra, shumë më e lartë dhe më e fortë, mbështet një hoste [Kungimi] me përmasa proporcionale dhe mban mbishkrimin Shpëtimi i besimtarëve.

“Komandanti i anijes – Papa Romak – duke parë tërbimin e armikut dhe gjëndjen e mjerueshme të anijeve të tij ndihmëse, thërret kapitenët e tij në një konferencë. Megjithatë, ndërsa ata diskutojnë strategjinë e tyre, shpërthen një stuhi e furishme dhe ata duhet të kthehen në anijet e tyre. Kur stuhia zbutet, Papa përsëri thërret kapitenët e tij ndërsa anija kryesore vazhdon rrugën e saj. Por stuhia tërbohet përsëri. Duke qëndruar në krye, Papa tendos çdo muskul për të drejtuar anijen e tij midis dy kolonave nga majat e të cilave varen shumë spiranca dhe grepa të fortë të lidhur me zinxhirë.

“E gjithë flota e armikut mbyllet për të kapur dhe fundosur anijen me çdo kusht. Ata e bombardojnë atë me gjithçka që kanë: libra dhe pamflete, bomba ndezëse, armë zjarri, topa. Beteja është gjithnjë e më e furishme. Goditjet përplasin përsëri anijen vazhdimisht, por pa dobi, pasi, e padëmtuar dhe e patrembur, vazhdon rrugën e saj. Ndonjëherë një goditje e frikshme çan një vrimë të hapur në trupin e saj, por, menjëherë, një fllad nga të dy kolonat mbyll menjëherë plagën.

“Ndërkohë, topat e armikut shpërthejnë, armët e zjarrit dhe goditjet vazhdojnë, anijet çahen dhe fundosen deri në fund. Me furi të verbër armiku shkon në luftime trup më trup, duke sharë e blasfemuar. Papritmas Papa bie, i plagosur rëndë. Ai ndihmohet menjëherë të ngrihet, por, goditet për herë të dytë, vdes. Një britmë fitoreje ngrihet nga armiku dhe gëzimi i egër i pushton anijet e tyre. Por sapo Papa vdes, një tjetër zë vendin e tij. Kapitenët e anijeve ndihmëse e zgjedhin atë aq shpejt sa lajmi për vdekjen e Papës përkon me atë të zgjedhjes së pasuesit të tij. Vetësiguria e armikut zbehet.

“Duke thyer të gjithë rezistencën, Papa i ri e drejton anijen e tij në mënyrë të sigurt midis dy kolonave dhe e lidh në dy kolonat; së pari te ajo që mban Hosten dhe më pas te tjetra, në krye të së cilës mbahet statuja e Virgjëreshës. Në këtë çast diçka e papritur ndodh. Anijet e armikut hyjnë në panik dhe shpërndahen, duke u përplasur me njëra-tjetrën dhe duke mbytur.

“Shumë të tjerë, të cilët nga frika nuk ishin përfshirë në betejë, qëndrojnë të shtangur, duke pritur me kujdes derisa anijet e shkatërruara të armikut të zhduken nën valë. Më pas, edhe ata nisen për në dy kolonat, lidhen në grepat që lëkunden dhe kalojnë të sigurt dhe të qetë pranë anijes së tyre. Një qetësi e madhe tani mbulon detin.”

Dhe në përfundim të kësaj ëndrre shkruan:

“Kishën e presin sprova shumë të rënda. Ajo që kemi vuajtur deri tani është pothuajse asgjë në krahasim me atë që do të ndodhë. Armiqtë e kishës simbolizohen nga anijet që përpiqen maksimalisht për të fundosur anijen. Vetëm dy gjëra mund të na shpëtojnë në një orë kaq të rëndë: përkushtimi ndaj Marisë dhe Kungimi i shpeshtë. Le të bëjmë çmos që t’i përdorim këto dy mjete dhe t’i ndihmojmë të tjerët t’i përdorin kudo”.

Shën Gjon Bosko, lutu për ne!

18 Gusht – Shën Agapiti

Jeta e Shën Agapitit

Agapiti ishte vetëm pesëmbëdhjetë vjeç, por tashmë zemra e tij ishte e ndezur nga dëshira për të vdekur si martir. Me urdhër të perandorit Aurelian (rreth 257), ai u fshikullua pa mëshirë me kamzhik, pastaj u hodh në një bodrum të ndyrë për të qëndruar atje katër ditë pa ushqim. Pas dënimit të mëtejshëm nën kamxhik, ai u var me kokën poshtë mbi një zjarr në mënyrë që të vdiste nga tymi; mbi të u hodh ujë i valë dhe nofullat e tij u thyen. Kur kafshët e egra hezituan t’i bënin keq, atij iu pre koka me shpatë.

17 Gusht – Shën Jacinti

Jeta e Shën Jacintit

Shën Jacinti, apostulli i lavdishëm i Polonisë dhe Rusisë, lindi nga prindër fisnikë në Poloni, rreth vitit 1185. Edukimi i tij i hershëm iu besua xhaxhait të tij, një prift i devotshëm që më vonë u bë ipeshkëv i Krakovit. Jacinti shfaqi aq shumë dituri dhe devotshmëri sa u dërgua për të përfunduar studimet në universitetet më të mira të Evropës.

Në vitin 1220 ai vizitoi Romën dhe atje takoi Shën Dominikun. Ai u bë një nga anëtarët e parë të Urdhrit Dominikan të sapothemeluar. Për shkak të frymës së tij të lutjes dhe zellit të tij për shpëtimin e shpirtrave, ai u dërgua për të predikuar dhe themeluar Urdhrin Dominikan në vendin e tij të lindjes, Poloni. Ai udhëtoi gjithashtu në Austri, Bohemi dhe brigjet e Detit të Zi, dhe përfundimisht në Kinë, Suedi dhe Norvegji. Për shkak të ungjillëzimit të tij, turma të tëra u kthyen në besim dhe u ndërtuan kisha e manastire. Ai bëri mrekulli të shumta dhe në Krakov ringjalli një të ri të vdekur.

Ai trashëgoi nga Shën Dominiku një përkushtim fëmijëror dhe të butë ndaj Nënës së Zotit. Ai ia atribuoi Asaj suksesin e tij dhe kërkoi ndihmën e Saj për shpëtimin e tij. Kur Jacinti ishte në Kiev, tartarët e egër plaçkitën qytetin, por vetëm pasi mbaroi meshën dëgjoi për rrezikun. Ai mori ciboriumin në duar dhe po ikte nga kisha. Teksa po kalonte pranë një statuje të Marisë, dëgjoi një zë që thoshte: “Jacint, biri im, pse më lë pas? Më merr me vete dhe mos më lër në duart e armiqve të mi.” Edhe pse statuja ishte e bëre nga alabastër i rëndë, kur Jacinti e mori në krahë, ajo ishte e lehtë si një kallam. Me Sakramentin e Shenjtë dhe statujen e Marisë ai erdhi në lumin Dnieper dhe eci mbi sipërfaqen e ujit.

I lodhur nga puna e tij e vazhdueshme dhe udhëtimet e mëdha, Jacinti i kaloi muajt e fundit të jetës së tij në një manastir që kishte themeluar në Krakov. Atje në festën e Shën Dominikut, 1257, ai u sëmur nga një ethe që do t’i jepte fund jetës së tij tokësore. Në prag të festës së Zojës, ai u paralajmërua për vdekjen e tij të ardhshme. Pavarësisht nga gjendja e tij, ai kremtoi meshën në ditën e festës, si një njeri që po vdiste. Ai u vajos në altar dhe vdiq në të njëjtën ditë në 1257.

16 Gusht – Shën Joakimi

Jeta e Shën Joakimit

Një traditë e gjatë na tregon se Shën Joakimi dhe Ana ishin të pasur. Por Zoti nuk u dha atyre pasurinë më të madhe që dëshironin, një fëmijë.

Një ditë Joakimi shkoi në tempull për të paraqitur sakrificën e tij, por ofrimi i tij u refuzua me përbuzje (Për shkak se nuk kishte femijë). I turpëruar dhe duke mos ditur vullnetin e Zotit, Patriarku iku në male, pa u kthyer në shtëpi te gruaja e tij. Ai filloi të agjërojë, duke marrë këtë vendim: “Unë nuk do të ha asnjë ushqim derisa Zoti të më shikojë me mëshirë. Lutja ime do të jetë agjërimi im.”

Ndërkohë, Shën Ana qante për humbjen e të shoqit dhe pamundësinë e saj për të lindur. Dhe ndërsa ajo qante në kopshtin e saj dhe burri i saj lutej në mal, lutjet e tyre u dëgjuan. Një engjëll i Zotit iu shfaq të dyve dhe i urdhëroi të takoheshin në Portën e Artë. Engjëlli u tha atyre se Ana do të lindte një vajzë, e cila do të quhej Mari. Ajo do të bëhej nëna e Jezusit, “Biri i Shumë të Lartit”.

Shën Joakimi dhe Ana e çuan Marinë, në moshën tre vjeçare, në tempull për t’iu kushtuar shërbimit të Zotit dhe ia paraqitën priftit Zakaria. Më pas, prindërit, pasi ofruan sakrificën e saj (sipas zakonit të kohës), e lanë Virgjëreshën me vajza të tjera në banesat e tempullit për t’u rritur aty.

16 Gusht – Shën Rroku

Jeta e Shën Rrokut

Shën Rroku, ishte një fisnik nga Montpellier, Francë, djali i vetëm i guvernatorit të pasur të qytetit.

Shën Rroku (rreth 1295–1327) lindi me një shenjë të pazakontë dhe të kuqe në gjoks në formën e një kryqi, një provë që Virgjëresha e Bekuar kishte dëgjuar dhe ishte përgjigjur lutjeve të nënës së tij që shterpësia e saj të shërohej. Si fëmijë, Shën Rroku ishte thellësisht fetar, duke agjëruar dy herë në javë sipas shembullit të nënës së tij të devotshme. Prindërit i vdiqën kur ai ishte njëzet vjeç. Ai i dha trashëgiminë e tij të varfërve, ia dorëzoi qeverisjen e qytetit xhaxhait të tij dhe filloi një jetë të re si një pelegrin i varfër lypsar.

I liruar nga çdo shqetësim tokësor, Shën Rroku iu bashkua urdhrit të tretë të françeskanëve, veshi petkun e njohur të pelegrinit (një praktikë e zakonshme e devotshmërisë popullore në atë kohë) dhe u nis në një pelegrinazh për të vizituar dhe për t’u lutur në vendet e shenjta në Romë.

Kur arriti në qytetin e Acquapendente pranë Viterbos, ai pa se ishte goditur keq nga murtaja e zezë që po bënte kërdi në të gjithë Evropën. Ai qëndroi atje për një kohë për t’u kujdesur për të sëmurët si në shtëpi private ashtu edhe në spitale – në rrezik të madh për veten e tij.

Në vend që të infektohej me sëmundjen shumë ngjitëse, Shën Rroku shëroi shumë njerëz thjesht duke bërë shenjën e kryqit mbi ta. Ai vazhdoi punën e tij bamirëse derisa sëmundja u ndal nga përhapja e mëtejshme në fshat, pas së cilës ai vazhdoi pelegrinazhin e tij. Fuqia e tij e mrekullueshme shëruese u dëshmua në të njëjtën mënyrë në çdo qytet të infektuar nga murtaja që ai kaloi gjatë rrugës për në Romë dhe në vetë Romë.

Kur udhëtimet e tij e sollën atë në qytetin e Piacenza-s, ai zbuloi se nuk ishte më i kursyer nga sëmundja vdekjeprurëse, pasi më në fund e kishte marrë atë në këmbë. Në vend që të rëndonte dikë me sëmundjen e tij, ai ia dorëzoi veten Hyjit dhe priti vdekjen e tij në një kasolle të largët dhe të braktisur pyjore. Nga Pravania, një qen gjuetie i një fisniku vendas e gjeti dhe u miqësua me të, duke i sjellë ushqim çdo ditë dhe duke i lëpirë plagët. Aty pranë u ngrit një burim për të siguruar Shën Rrokun me ujë të freskët.

Ngadalë, shëndeti i Shën Rrokut u rikthye, dhe ai mori frymëzimin hyjnor që të kthehej në vendlindjen e tij në Montpellier.

Pasi atje ai e gjeti qytetin në luftë. Ai nuk pranoi t’ua tregonte identitetin e tij ushtarëve në mënyrë që të mbetej i varfër dhe i panjohur, pasi kishte hequr dorë nga jeta e tij e mëparshme si bir i guvernatorit. Por fshehja e tij ngjalli dyshime. Ai u akuzua si një spiun i maskuar si pelegrin. Shën Rroku nuk e mbrojti veten kundër këtyre akuzave – duke dashur të fshehë identitetin e tij të vërtetë (dhe fisnik) – dhe në vend të kësaj ia besoi veten plotësisht vullnetit të Zotit.

Ai u fut në burg nga xhaxhai i tij, i cili nuk arriti të dallonte pamjen e ndryshuar të nipit të tij. Sipas legjendës, Shën Rroku u harrua dhe u braktis në burg – por Zoti dërgoi engjëj për t’i shërbyer atij ndërsa ai mbahej në robëri. Ai vdiq atje pesë vjet më vonë.

Siç tregohet nga një hagiograf françeskan, Marion A. Habig, O.F.M.:

Kur ndjeu se fundi i tij po afrohej, Shën Rroku kërkoi që një prift të vinte dhe t’i jepte sakramentet e fundit. Prifti, kur hyri në burg, e pa atë të ndirçuar në mënyrë të mbinatyrshme dhe të rrethuar me një shkëlqim të veçantë. Ndërsa vdekja mori viktimën e saj, në mur u shfaq një pllakë mbi të cilën një dorë engjëllore shkruante me shkronja të arta emrin e Rrokut dhe parashikoi se të gjithë ata që do të thërrisnin ndërmjetësimin e tij do të çliroheshin nga murtaja. I informuar për gjithçka që ndodhi, xhaxhai i Shën Rrokut erdhi në burg dhe, pak më vonë, edhe nëna e guvernatorit, domethënë gjyshja e Rrokut. Ajo e identifikoi të vdekurin si nipin e saj nga shenja e lindjes së kryqit të kuq në gjoksin e tij. Ata i bënë një funeral të mrekullueshëm dhe për nder të tij ndërtuan një kishë, në të cilën u varros trupi i tij. Nderimi i tij u miratua nga disa papë dhe shpejt u përhap në të gjithë Evropën.

Më vonë, gjatë Këshillit të Konstancës në 1414, murtaja shpërtheu përsëri në Romë. Etërit e Këshillit iu drejtuan Shën Rrokut, mbrojtësit kundër murtajës, dhe organizuan që të mbaheshin lutje dhe procesione publike për nder të tij, pas së cilës murtaja pushoi.

Për shkak të patronazhit të tij kundër sëmundjeve infektive, Shën Rroku ishte një shenjt shumë i vlerësuar në mesjetën e vonë, veçanërisht në ato qytete italiane ku ai ushtroi fuqitë e tij shëruese. Shumë prej këtyre qyteteve e kanë zgjedhur atë si mbrojtësin e tyre.

15 Gusht – Të Ngriturit e Zojës në Qiell

Të Ngriturit e Zojës në Qiell

Në këtë festë Kisha përkujton ndarjen e lumtur nga jeta të Virgjërës Mari dhe kthimin e saj në mbretërinë e Birit të saj, në të cilën ajo mori prej Tij një kurorë lavdie të pavdekshme dhe një fron mbi të gjithë shenjtërit e tjerë dhe shpirtrat qiellorë. Pasi Krishti, si pushtuesi triumfues i vdekjes dhe ferrit, u ngjit në parajsë, Nëna e Tij e bekuar qëndroi në Jerusalem, duke jetuar në lutje me dishepujt, derisa bashkë me ta mori Shpirtin e Shenjtë.

Ajo jetoi deri në një moshë të vjetër, por më në fund pagoi borxhin e përbashkët të natyrës, për të cilin asnjë nga fëmijët e Adamit nuk u përjashtua. Por vdekja e shenjtërve është më tepër për t’u quajtur ‘gjumë i ëmbël’ sesa vdekje; për më tepër ajo e Mbretëreshës së Shenjtërve, e cila ishte përjashtuar nga çdo mëkat. Është një dogma e Kishës e shpallur nga Papa Piu XII në 1950, se trupi i Virgjërës së Bekuar u ringjall nga Zoti menjëherë pas vdekjes së saj dhe u ngrit në lavdi, me një privilegj të veçantë, përpara ringjalljes së përgjithshme të të vdekurve (Që do të ndodh në fund të kohës).

Kalimi në Amshim i Zojës së Bekuar është ndër festat më të mëdha nga të gjitha festat që Kisha kremton për nder të saj. Është përfundimi i të gjitha mistereve të tjera të mëdha me të cilat jeta e saj u bë më e mrekullueshme; është ditëlindja e madhështisë dhe lavdisë së saj të vërtetë dhe kurorëzimi i të gjitha virtyteve të gjithë jetës së saj, të cilat ne i admirojmë në veçanti në festat e tjera të saj.

Meditim – Ndërsa ne meditojmë, në ndjenja të thella nderimi, mahnitje dhe lavdërimi, lavdinë në të cilën Maria është ngritur nga triumfi i saj në këtë ditë, ne duhet, për të mirën tonë, të shqyrtojmë se me çfarë mjetesh arriti në këtë shkallë madhështore nderi dhe lumturie, që ne të mund të ecim në hapat e saj. Nuk na hapet asnjë rrugë tjetër. E njëjta rrugë që e çoi atë drejt lavdisë do të na çojë edhe ne atje; ne do të jemi pjesëmarrës në shpërblimin e saj nëse imitojmë virtytet e saj.