Sancta Maria, Mater Dei,
ora pro nobis peccatoribus

Shën Benedikti, i bekuar në hir dhe në emër, u lind në një familje fisnike italiane rreth vitit 480. Kur ishte akoma një djalosh u dërgua në Romë, ku u vendos në shkolla publike. I frikësuar nga shthurja e të rinjve romanë, ai u largua në malet e shkretuara të Subiaco-s, dhe u drejtua nga Shpirti Shenjt drejt një shpelle të thellë, të thepisur, e pothuaj të pabanueshme. Jetoi aty për tre vite, pa e ditur askush tjetër përveç murgut të shenjtë Romanus, i cili e veshi me petkun monastik, dhe i solli ushqim. Por fama e shenjtërisë së tij mblodhi shpejt shumë dishepuj rreth tij. Gjithsesi, rreptësia e rregullit të tij mbolli urrejtjen e disa prej murgjve kundrejt tij, dhe një prej tyre përziu helm në pijen e abatit; por kur Shenjti bëri shenjën e kryqit në gotën e helmuar, kjo e fundit u thye, dhe copat u hapën në tokë.

Pasi kishte ndërtuar dymbëdhjetë manastire në Subiaco, u zhvendos në Monte Casino, ku themeloi një abaci, në të cilën shkroi urdhrin e tij dhe ku jetoi deri në fund të jetës. Me lujte, arriti gjithçka: bëri mrekulli, pati dhuratën e vizioneve, dhe profetizoi. Një fshatar, të cilit sapo i kishte vdekur i biri, vrapoi me ankth drejt Shën Benediktit, duke thirrur me të madhe “Më kthe tim bir!” Edhe murgjit iu bashkuan burrit të gjorë në lutje; por Shenjti u tha, “Mrekulli të tilla nuk funksionojnë për ne, por vetëm për apostujt e bekuar. Pse po më ngarkon me një barrë të cilën dobësia ime nuk e mbart dot?”

I prekur pa masë nga dhembshuria, u gjunjëzua dhe, duke u përkulur mbi trupin e djalit të vdekur, u lut me zell. Duke u ngritur, thirri me zë të lartë, “Mos i shiko mëkatet e mia, o Zot, por fenë e këtij njeriu, i cili dëshiron jetën e të birit, e riktheji trupit atë shpirt që Ju e keni marrë.” Pa mbaruar mirë fjalën, trupi i fëmijës filloi të dridhej, dhe duke e marrë përdore, ia riktheu të gjallë të atit.

Papa Shën Gregori i Madh në veprën e tij të famshme “Dialogët” na flet për një rast interesant mes Shën Benediktit dhe mbretit barbar Totila, i cili kishte shkuar ta visitonte shenjtin. Totila tentoi ti bënte një dredhi duke i dërguar një ushtar i veshur me rrobat e mbretit, por shenjti porsa e pa i tha: “Hiqi, bir, ato rroba sepse nuk të përkasin ty.” 
Pas kësaj Totila shkoi vetë ta takonte shenjtin dhe u përkul me kokë përdhe për ta përshëndetur. Shenjti e ballafaqoi për të gjitha padrejtësitë që kishte bërë, i kërkoi të pendohej dhe profetizoi se ai do pushtonte Romën dhe do kalonte detin për në Sicili. Ky sundim, tha shenjti, do zgjaste nëntë vite dhe në vitin e dhjetë mbreti do ndërronte jetë. Mbreti u trishtua dhe frikësua shumë dhe i kërkoi shenjtit që të lutet për të. Pas këtij takimi ai mori Romën, kaloi në Sicili dhe në vitin e dhjetë humbi mbretërinë dhe jetën e tij. 

Gjashtë ditë para vdekjes, Shën Benedikti kishte urdhëruar hapjen e varrit të tij, e më pas ra i sëmurë me ethe. Në ditën e gjashtë, ai kërkoi të dërgohet në kapelë, dhe, pasi kishte marrë Korpin dhe Gjakun e Krishtit, me duart e ngritura lart, duke u mbështetur në një nga dishepujt e vet, kaloi në amshim, në lutje, me 21 Mars, 543.

Meditim – Shenjtërit asnjëherë nuk u frikësuan të ndërmarrin ndonjë punë, sado të mundimshme, për Zotin, sepse, edhe në mosbesim ndaj vetes, për ndihmë u mbështetën plotësisht në lutje.