Jeta e Shën Hugos, ipeshkëv
Ishte fati i këtij shenjti të merrte nga djepi i tij përshtypjet më të forta të devotshmërisë nga shembulli dhe kujdesi i prindërve të tij të shquar e të shenjtë. Ai lindi në Chateau-neuf, në territorin e Valences në Dauphiné, në vitin 1053. Babai i tij, Odilo, i cili i shërbeu vendit të tij në një post të nderuar në ushtri, punoi me të gjitha mjetet në fuqinë e tij për t’i bërë ushtarët e tij shërbëtorë besnikë të Krijuesit të tyre, dhe me dënime të rënda për të mposhtur veset. Me këshillën e djalit të tij, Shën Hugos, ai më pas u bë murg Kartuzian, dhe vdiq në moshën njëqind vjeçare, pasi kishte marrë Kungimin dhe Sakramentin e Vajimit nga duart e djalit të tij. Shenjti ynë ndihmoi gjithashtu, në momentet e saj të fundit, nënën e tij, që për shumë vite, nën drejtimin e tij, i kishte shërbyer Hyjit në shtëpinë e saj, me lutje, agjërim, dhe me vepra bamirësie të shumta.
Hugo, nga djepi, dukej se ishte një fëmijë i bekuar. Ai i kaloi studimet me suksese të mëdha, dhe pasi zgjodhi t’i shërbejë Hyjit në mënyrë klerikale, ai u bë kanonist në katedralen e Valences. Shenjtëria dhe dituria e tij e madhe e bënë atë një stoli të asaj kishe, dhe më në fund u bë ipeshkëv i Grenobles. Ai vendosi menjëherë për të qortuar veset dhe për të korrigjuar abuzimet, dhe aq i bollshëm ishte bekimi i Qiellit për punët e tij, sa ai pati fatin të shihte fytyrën e dioqezës së tij në një kohë të shkurtër të ndryshuar jashtëzakonisht. Pas dy vjetësh ai dha dorëheqjen nga ipeshkvia e tij, me lejen e Selisë së Shenjtë, dhe, pasi veshi petkun e Shën Benediktit, ai hyri në abacinë e rreptë të Casa-Dei në Auvergne. Atje ai jetoi një vit, një model i përsosur i të gjitha virtyteve për atë shtëpi të shenjtërve, derisa Papa Gregori VII e urdhëroi atë, në virtyt të bindjes së shenjtë, për të rifilluar detyrën e tij baritore.
Ai i kërkoi me zell Papa Inocent II leje për të dhënë dorëheqjen nga ipeshkvia e tij, që ai të vdiste në vetmi, por asnjëherë nuk mundi të merrte kërkesën e tij. Hyji vendosi që t’ia pastronte shpirtin përmes një sëmundje të gjatë përpara se ta thërriste pranë Vetes. Pak kohë para vdekjes së tij, ai humbi kujtesën për gjithçka, përveç lutjeve të tij. Ai e mbylli kursin e tij të pendimit më 1 prill 1132, vetëm dy muaj para se të ishte tetëdhjetë vjeç, nga të cilët kishte qenë pesëdhjetë e dy vjet ipeshkëv. Mrekullitë vërtetuan shenjtërinë e vdekjes së tij të lumtur, dhe ai u kanonizua nga Inocenti II në 1134.
Meditim – Le të mësojmë nga shembulli i shenjtërve t’i shmangemi trazirave të botës aq sa na lejojnë rrethanat tona, dhe të praktikojmë ushtrimet e vetmisë së shenjtë, lutjeve dhe leximit të devotshëm.