Jeta e Shën Françeskut të Paulës
Në moshën pesëmbëdhjetë vjeçare, Françesku la shtëpinë e tij të varfër në Paula të Kalabrisë, për të jetuar në vetmi në një shpellë buzë detit. Me kalimin e kohës dishepujt u mblodhën rreth tij, dhe me ta, në 1436, ai themeloi “Minimët”, të quajtur kështu për të treguar se ata ishin më të vegjlit nga urdhrat monastikë. Ata mbajtën një Kreshmë të përjetshme, dhe nuk e prekën kurrë mishin, peshkun, vezët, apo qumështin. Vetë Françesku e bëri shkëmbin shtratin e tij; veshja e tij më e mirë ishte një këmishë leshi, dhe barishtet e ziera ishin ushqimi i tij i vetëm. Ndërsa trupi i tij u tha, besimi i tij u bë i fuqishëm, dhe ai “i bëri të gjitha gjërat në Atë që e forconte”. Ai shëroi të sëmurët, ringjalli të vdekurit, largoi murtajat, dëboi shpirtrat e këqij dhe i bëri mëkatarët të pendoheshin.
Një predikues i famshëm, i nxitur nga disa murgj të devijuar, filloi punën për të predikuar kundër Shën Françeskut dhe mrekullive të tij. Shenjti nuk e vuri re dhe predikuesi, duke zbuluar se nuk kishte sukses me dëgjuesit e tij, vendosi ta shihte këtë vetmitar të gjorë dhe ta ngatërronte personalisht. Shenjti e priti me dashamirësi, e vendosi pranë zjarrit dhe dëgjoi një parashtrim të gjatë të mashtrimeve të tij. Pastaj ai në heshtje mori disa prush të ndezur nga zjarri dhe duke mbyllur duart mbi to pa u lënduar, tha: “Eja, Pater Anton, ngrohe veten, sepse po dridhesh nga mungesa e një bamirësie të vogël”. Pater Antoni, duke rënë në këmbët e shenjtit, kërkoi falje dhe më pas, pasi mori përqafimin e tij, e la atë, për t’u bërë lëvduesi i tij dhe për të arritur përsosmërinë më të madhe. Kur mbreti koprrac Ferdinand i Napolit i ofroi para për manastirin e tij, Françesku i tha që t’ua kthente nënshtetasve të tij të shtypur dhe ia zbuti zemrën duke bërë që të rridhte gjak nga monedha.
Luigji XI i Francës, i frikësuar nga afrimi i vdekjes, dërgoi ta thërrisnin vetmitarin e gjorë për të shmangur armikun, përparimin e të cilit as fortesa dhe as rojet e tij nuk mund ta shmangnin. Françesku shkoi me urdhër të Papës dhe përgatiti mbretin për një vdekje të shenjtë. Pasardhësit e Luigjit e përkrahën shumë Shenjtin, Urdhri i tij u përhap në të gjithë Evropën dhe emri i tij u nderua në mbarë botën e Krishterë.
Ai vdiq në moshën nëntëdhjetë e një vjeç, të Premten e Madhe, në 1507, me kryqin në dorë dhe fjalët e fundit të Jezusit në buzët e tij: “Në duart e Tua, O Zot, e dorëzoj shpirtin tim”.
Meditim – Mbështetuni te Zoti në të gjitha vështirësitë. Ajo që i mundësoi Shën Françeskut të bënte mrekulli, do të bëjë mrekulli për veten tuaj, duke ju dhënë forcë dhe ngushëllim.