Jeta e Shën Perpetusit
Shën Perpetuusi ishte ipeshkvi i tetë i Tours nga Shën Gaciani dhe e qeverisi atë seli mbi tridhjetë vjet, nga 461 deri në 491, kur vdiq më 8 prill. Gjatë gjithë asaj kohe ai u përpoq me predikime të zellshme, shumë sinodë dhe sistemim të rregullt, për t’i drejtuar shpirtrat drejt virtytit. Shën Perpetuusi kishte një nderim të madh për shenjtërit dhe respekt për reliket e tyre, zbukuroi faltoret e tyre dhe pasuroi kishat e tyre.
Duke qenë se kishte një varg mrekullish të vazhdueshme në varrin e Shën Martinit, Perpetuusi duke e gjetur kishën e ndërtuar nga Shën Briciusi shumë të vogël për grupin e njerëzve që u shkonin atje, vendosi ta zgjëronte e saj. Kur mbaroi ndërtimi, ipeshkvi i mirë solemnizoi kushtimin e kësaj kishe të re dhe bëri transferimin e trupit të Shën Martinit, më 4 korrik 473.
Shenjtori ynë bëri dhe nënshkroi testamentin e tij të fundit, i cili ende ekziston, më 1 mars 475, pesëmbëdhjetë vjet para vdekjes së tij. Me të ai shlyen të gjitha borxhet që i detyroheshin; dhe pasi i la trashëgim kishës së tij bibliotekën e tij dhe disa ferma, dhe vendosi një fond për mirëmbajtjen e llambave dhe blerjen e enëve të shenjta, sipas rastit, ai i shpall të varfërit trashëgimtarë të tij. Ai jep këshilla për pajtim dhe devotshmëri; dhe i lë trashëgim motrës së tij, Fidia Julia Perpetua, një kryq të vogël floriri, me relike; ai u lë trashëgimi disa miqve dhe priftërinjve të tjerë, duke i lutur secilit ta kujtojnë atë në lutjet e tyre. Epitafi i tij i lashtë e barazon atë me Shën Martinin e madh.
Meditim – Ashpërsia e varfërisë, thotë një shkrimtar shpirtëror, qetësohet më shumë nga një fjalë simpatie e vërtetë sesa nga lëmosha që japim. Lëmosha e dhënë ftohtësisht dhe ashpërsisht më tepër acaron sesa qetëson. Edhe kur nuk mund të japim, fjalët e mirësisë janë si një balsam i çmuar; dhe kur mund të japim, ato janë kripa dhe erëza e lëmoshës sonë.