Jeta e Shën Luanit të Madh
Luani u lind në Romë. Ai zgjodhi shërbesën e shenjtë, u bë kryexhakon i Kishës Romake nga Shën Çelestini, dhe nën të dhe Papë Sikstusi III pati një rol të madh në drejtimin e Kishës.
Pas vdekjes së Sikstusit III, Luani u zgjodh Papë, dhe u shugurua në ditën e Shën Mikaelit, në vitin 440, mes një gëzimi të madh. Ishte një periudhë gjykimi të tmerrshëm. Vandalë dhe Hunë po shkatërronin provincat e perandorisë, dhe Nestorianë, Pellagjianë, e heretikë të tjerë shkaktuan kërdi të tmerrshme ndër shpirtra. Ndërkohë që zelli i Luanit po u bënte ballë këtyre rreziqeve, lindi një herezi tjetër, ajo e Eutikesit, që dyshonte në dy natyrat e Krishtit.
Menjëherë bariu vigjilent shpalli doktrinën e vërtetë të Mishërimit në librin e tij të famshëm; por të nxitur nga oborri Bizantin, herezia fitoi mbështetje të madhe ndër murgj dhe ipeshkvinj të Lindjes. Pas tre vitesh mundime të pandërprera, Luani solli mallkimin solemn të tij përmes Koncilit te Kaldeonit, Etërit recituan nga libri i tij dhe bërtitën “Pjetri ka folur përmes Luanit”. Nuk kaloi shumë kohë dhe Atila me Hunët e tij hynë me forcë në Itali, dhe marshuan përmes qyteteve të saja të djegura drejt Romës. Luani doli pa u trembur ta takonte, dhe e bindi të kthehej mbrapsht. Të habitur kur panë Atilën e tmerrshëm, “Kamxhikun e Zotit”, të freskët nga beteja e Akuileias, Milanos, Pavias, me çmimin e pasur të Romës në duart e tij, që ktheu ushtrinë e vet të madhe përsëri në Danub me fjalën e shenjtit, krerët e tij e pyetën pse kishte vepruar aq çuditshëm. Ai u përgjigj se kishte parë dy persona të nderuar, që supozohej të ishin Shën Pjetri e Shën Pali, duke qëndruar pas Luanit, dhe i prekur nga ky vizion, u tërhoq.
Nëse rreziqet e Kishës janë po aq të mëdha edhe tani sa në kohën e Shën Luanit, kujdesi i Shën Pjetrit nuk është më i vogël. Dy vite më vonë qyteti ra pre e vandalëve; por edhe atëherë Luani e shpëtoi atë nga shkatërrimi. Ai vdiq në vitin 461 A. D., pasi kishte qeverisur Kishën për njëzet vjet.
Meditim – Luanit i pëlqente t’i atribuonte të gjitha frytet e punës së tij të pakursyer, kreut të lavdishëm të apostujve, i cili, ai shpesh deklaronte, jeton dhe qeveris në pasardhësit e tij.