Sancta Maria, Mater Dei,
ora pro nobis peccatoribus

U ngjallë s’deknit: or’ prej dore

Preja mordes si i ka pshtue?

Sí i ka mujtun dyerët mizore,

Si ka pshtue Njai, qi pushtue

Kje prej tjerve ‘i herë mbi dhé?

Per Njatę jam tue lshue bé

Qi prej s’deknish e gjalloi.

U ngjallë s’deknit: ftyra e gzueshme

Nen pelhurë nuk rrin mâ ngrit;

U ngjallë s’deknit: e randueshme

M’njanë ânë t’vorrit kaperdít.

Prapët mbi tokë rrin rrasa e eper,

Porsi i forti qi pin teper,

Tu’ u çue Zoti flakuroi.

Porsi kúr per gjysë njaj shteku,

Mbas pushimit n’nji lisní,

Prap udhtari jeten preku,

E prej krejet hjedhë n’ajrí

Dushku s’thát nji gjethe t’rame,

Qi prejdeget ardhë e dame

Dalkadalë mbi tâ u ndesh:

Njashtu a’ i forti njatë mermerë,

Sypri vorrit qi randote,

Lehtë e dyndi me nji herë,

Kúr prej rrahes mjerí- plote

U kthye shpirti e trupit njitë:

Tha t’ Hyjnueshmit mbetun ngritë:

Çou, se vetë me Ty jam tesh.

T’ Izraelit nder t’topitun

Ç’ âsht perhapë nji fjalë e ré!

Ka shndrŷ qiellen si kje pritun

Perendija Hyj – me – né?

O t’ topitun, si kje zâni,

Ka mbarue per jú zalldani,

Aj âsht vetë Shelbuesi Zot.

Para Atij n’mbretní t’amshueme

Kush bír robit kishte hypun?

M’i a grabitë mbretnís s’shemtueme

T’parët e moçem Ai ka zdrypun:

D’shiri i bardhë i motit t’hershem,

Friga e rrebtë e anmikut t’mnershem,

Ai Ngadhnjyesi folë kah mot.

Njerzvet shęjten qi kallxuene

Shka do t’ siellshin kohët e gjata,

Porsi punët qi veç kaluene

Fmijvet t’vet u kallzon tata,

U diftue ai Diell i ndritshem,

T’ cillin Zoti dheut t’kobitshem

Per gojë t’tyne i a premtoi.

Kůr Ageu, kúr Izaija

I a dhanë besen rruzullimit

Se do t’ vite ‘i ditë Mesija;

Kúr i nçuemun prej rrëmbimit

I kndoi ditët qi njehun ishin

Edhe vjet’t qi lé nuk kishin

Danieli n’mend pershkoi.

Ishte dritë; e tue lotue

Magdalena e tjerat grá

Rrijshin t’mbytnin tue vajtue:

Nji termek atë botë qe rá,

Fund e maje u dynd Sionne

Edhe sogja e patenzone

Friget m’tokë u kalamend.

Nji i perjashtmas djalë i rí

Ndęj mbi vorr prej gurit dhęnun:

Ishte rrfé, po, duka e tí,

Flokut t’borës isht’ petku i endun:

Zęmer- ngrîmes, ‘ cilla e luti

I pergjegji njai fjalë- buti:

Âsht ngjallë s’deknit; s’âsht n’ketë vend.

Me t’padukshmet petka mndashit

Le t’shkojë t’zbémt e vjollcës s’irnueme;

Ari t’shndrisë si para tashit;

Zyrja e Fés kú t’thrret e lume

Del, Meshtár, me petka t’mira,

Veshun bardh, rrethue me qira,

T’ngjallnin deket tě kallxò.

Prej elterit duel nji zâ:

‘Gzou, o e qiellit Rregjinesha;

Gzou; Hy’i nieri n’tý u bâ

Kúr e jona i u çmue vesha,

Â’ngjallë, vetë si ‘i herë premtote:

Per né lutu: luta e jote

Qo t’jet ligjë Aj i lumi do’.

O ju vllazen, kremtja e Zotit

Sot na flet veç gazmend qiellit;

Âsht ditë gostet dita e sotit;

I gzon zęmra sot se t’cillit:

S’gjindet nanë aq e ngurrueshme,

Qi me petka mâ t’lulzueshme

Fmít e vet nuk i veshë sot.

I perkuerët t’jét n’hae bujari;

T’két çdo tryeze dhantít e veta:

Gostve t’mdhana i pshuem visari

Le t’kalojë nder shpija t’shkreta,

Para t’vorfnit tryezen shtrue

T’bâjë, i ndershem, me gazmue

N’ketë ditë t’madhe t’t’Naltit Zot.

Larg gallata edhe kelthimi

I gazmendit t’panjerzí:

Nuk âsht ky, jo, nuk âsht gzimi

Qi ep i drejti n’brohorí;

Por i paqët e mrenda vendit,

Por qielluer, si shęj gazmendit,

Qi nder valle t’qiellës ushton.

O ata t’lumët! mâ i bukur dielli

Shdritë atynve i kremtve t’lume;

Por ç’do t’bâjë, fatziu! Nja’ i cilli

E dredhë kamben n’ravë t’shemtueme

Qi ke deka ka mbaresen?

Në Tenzonë kush e mban shpresen,

Me Tenzonë dikúr gjallon.