Jeta e Shën Apolonit, martir
Mark Aureli i kishte persekutuar të krishterët, por djali i tij Commodus, i cili e pasoi në vitin 180, u tregua i kuptueshëm me ta për shkak të perandoreshës së tij Marcia, e cila ishte një admiruese e besimit. Gjatë kësaj periudhe qetësie numri i besimtarëve u shtua jashtëzakonisht shumë dhe shumë persona të shtresës së lartë, mes tyre edhe Apoloni, një senator romak, u rreshtuan nën flamurin e kryqit. Ai ishte një person i mirëformuar si në filozofi, ashtu edhe në Shkrimin e Shenjtë.
Në mes të paqes që gëzonte Kisha, ai u akuzua publikisht për Krishterim nga një prej skllevërve të tij. Skllavit menjëherë u urdhërua t’i thyheshin këmbët dhe të dënohej me vdekje, si pasojë e një dekreti të Mark Aurelit, i cili, pa shfuqizuar ligjet e mëparshme kundër të krishterëve të dënuar, urdhëroi që akuzuesit e tyre të vriteshin.
Ndërkohë që skllavi po ekzekutohej, i njëjti gjykatës i dërgoi një urdhër Shën Apolonit që të hiqte dorë nga feja e tij pasi ai vlerësonte jetën dhe pasurinë.
Shenjti i refuzoi me guxim kushte të tilla të turpshme sigurie, prandaj Perennis e vuri atë para gjykimit të senatit romak, për t’i dhënë llogari mbi besimin e tij asaj trupe. Duke këmbëngulur në refuzimin e tij për të përmbushur kushtin, shenjti u dënua nga një dekret i Senatit dhe iu pre koka rreth vitit 186.
Meditim – Është e drejtë e posaçme e fesë së Krishterë që t’i frymëzojë njerëzit me një zgjedhje të tillë dhe t’i formojë ata në një heroizëm të tillë, saqë ata gëzohen të sakrifikojnë jetën e tyre për të vërtetën. Kjo nuk është forca dhe përpjekja e zhveshur e natyrës, por fuqia e padyshimtë e të Plotfuqishmit, forca e të Cilit përsoset kështu në dobësi.
Çdo i krishterë duhet, në mënyrën e vet, të dëshmojë shenjtërinë e besimit të tij. E tillë do të ishte forca e shembullit të mirë universal, që asnjë i shthurur apo i pafe të mund ta përballonte.