Jeta e Shën Leonidit, martir
Perandori Severus, në vitin 202, që ishte i dhjeti i mbretërimit të tij, solli një persekutim të përgjakshëm, i cili mbushi me martirë gjithë perandorinë, por veçanërisht Egjiptin. Më i famshmi nga ata që me triumfet e tyre fisnikëruan dhe ndërtuan qytetin e Aleksandrisë ishte Leonidi, i ati i Origjenit të madh. Ai ishte një filozof i krishterë, dhe i aftë shumë në shkencat laike dhe të shenjta. Ai kishte shtatë djem, më i madhi prej të cilëve ishte Origjeni, të cilin e rriti me shumë kujdes, duke u falënderuar Hyjin që e bekoi me një djalë me një prirje kaq të shkëlqyer për të mësuar dhe një zell shumë të madh për devotshmëri. Këto kualifikime e bënë shumë të dashura për të atin, i cili, pasi i biri u pagëzua, vinte pranë shtratit të tij ndërsa flinte dhe, duke hapur gjirin e tij, e puthte me respekt, si tempulli i Shpirtit të Shenjtë. Kur persekutimi u ndez në Aleksandri, nën Letusin, guvernator i Egjiptit, në vitin e dhjetë të Severusit, Leonidi u fut në burg. Origjeni, i cili atëherë ishte vetëm shtatëmbëdhjetë vjeç, u dogj nga një dëshirë e pabesueshme martirizimi dhe kërkoi çdo mundësi për t’u takuar me të. Por nëna e tij e këshilloi që të mos e braktiste atë dhe pasi u dyfishua zelli i tij duke parë zinxhirët e të atit, ajo u detyrua t’i mbyllte të gjitha rrobat e tij për ta detyruar atë të qëndronte në shtëpi. Kështu, duke mos qenë në gjendje të bënte më shumë, ai i shkroi një letër të atit të tij me fjalë shumë prekëse, duke e nxitur me forcë të shikonte kurorën që po i afrohej me guxim dhe gëzim, duke shtuar këtë fjali: “Ki kujdes, zotëri që për hir tonë, ju nuk do ndryshoni mendje.” Prandaj, Leonidit iu pre koka për shkak të besimit në vitin 202. Pasuritë dhe mallrat e tij u konfiskuan të gjitha dhe u sekuestruan për përdorim nga perandori, e veja e tij mbeti me shtatë fëmijë për t’i mbajtur në gjendjen më të varfër që mund të imagjinohej; por Pravani Hyjnor ishte njëkohësisht ngushëllimi dhe mbështetja e saj.