Jeta e Shën Athanasit
Athanasi lindi në Egjipt nga fundi i shekullit të tretë dhe që në rini ishte i devotshëm, i ditur dhe thellësisht i informuar në Shkrimet e Shenjta, siç i ka hije atij që Zoti e kishte zgjedhur të ishte kampion dhe mbrojtës i Kishës së Tij kundër herezisë ariane.
Ndonëse ishte vetëm diakon, ai u zgjodh nga Ipeshkvi i tij për të shkuar me të në Koncilin e Nikesë, në vitin 325, dhe tërhoqi vëmendjen e të gjithëve me diturinë dhe aftësinë me të cilën ai mbrojti besimin.
Disa muaj më vonë, ai u bë Patriark i Aleksandrisë dhe për dyzet e gjashtë vjet ai mbajti, shpesh thuajse i vetëm, të gjithë peshën e sulmit Arian. Pas refuzimit të shenjtit për të rikthyer Ariusin në bashkësinë Katolike, perandori urdhëroi Patriarkun e Kostandinopojës ta bënte këtë. Heretiku i mjerë bëri një betim se kishte besuar gjithmonë siç beson Kisha; dhe patriarku, pas çdo përpjekje për të lëvizur perandorin, iu drejtua agjërimit dhe lutjes, që Zoti të largonte nga Kisha sakrilegjin e frikshëm.
Erdhi dita për hyrjen solemne të Ariusit në kishën e madhe të Shën Sofisë. Heretiku dhe ndjekësit e tij u nisën me gëzim dhe me triumf. Por para se të arrinte në kishë, vdekja e goditi me shpejtësi e tmerr, dhe sakrilegji i frikshëm u shmang.
Shën Athanasi qëndroi i palëkundur kundër 4 perandorëve romakë; u dëbua 5 herë; ishte objekt i çdo fyerjeje, shpifjeje dhe gabimi që mund të krijonin Arianët dhe jetoi në rrezik të vazhdueshëm vdekjeje. Ndonëse i patundur në mbrojtje të Besimit, ai ishte zemërbutë dhe i përulur, i këndshëm në biseda, i dashur nga kopeja e tij, i palodhur në mundime, në lutje, në mortifikim dhe në zell për shpirtrat.
Në vitin 373, jeta e tij e stuhishme u mbyll në paqe. Ai ia la Kishës besimin e plotë e të lashtë, mbrojti e shpjegoi me shkrime të pasura në mendime e mësime, të qarta, të mprehta dhe madhështore. Nderohet si një nga Mësuesit më të mëdhenj të Kishës.
Meditim – Besimi Katolik, thotë Shën Agustini, është më i çmuar se të gjitha pasuritë dhe thesaret e tokës; më i lavdishëm dhe më i madh se të gjitha nderet e saj. Kjo është ajo që i shpëton mëkatarët, u jep dritë të verbërve, i rikthen të penduarit, i përsos të drejtët dhe është kurora e martirëve.