Jeta e Shën Dominik Savios
Megjithëse vdiq kur ishte vetëm 15 vjeç, Shën Dominik Savio shfaqi një vlerë të jashtëzakonshme shenjtërie. Ai është një nga shenjtërit më të rinj jo martirë që u shpall shenjtë nga Kisha.
Ai lindi në Itali në vitin 1842 në një familje fshatare dhe, që i vogël, kishte dëshirë të bëhej prift. Shën Gjon Bosko po nxiste profesione mes të rinjve që një ditë mund të bëheshin priftërinj për ta ndihmuar në punën e tij me djemtë rebel. Ai e mori Dominikun, 12 vjeç, në kujdesin dhe trajnimin e tij në një orator që Gjoni themeloi në Torino.
Dominiku e kishte të qartë se çfarë ishte e drejtë dhe e gabuar dhe veproi me vendosmëri. Kur mori Kungimin e tij të parë, ai adoptoi një moto personale: “Vdekje, por jo mëkat!” Ai shpesh largohej nga sheshi i lojërave gjatë një pushimi për të bërë një vizitë para Sakramentit të Shenjë.
Një herë, ai pajtoi një sherr mes dy djemve të cilët ishin gati të rrihnin njëri-tjetrin me gurë duke mbajtur një kryq mes tyre. “Para se të luftoni, shikoni këtë,” tha ai. “Thuaj: ‘Jezu Krishti ishte pa mëkat dhe vdiq duke falur dënuesit e tij. Unë jam mëkatar dhe do ta zemëroj Atë duke u hakmarrë qëllimisht.’ Atëherë mund të filloni dhe të më hidhni gurin tuaj të parë.”
Gjon Bosko i udhëhoqi djemtë në një jetë shpirtërore të shëndetshme dhe të ekuilibruar, duke këmbëngulur në gëzim, lojëra dhe kryerje të detyrave. Dominiku ndoqi drejtimin e tij – ai shpesh thoshte: “Unë nuk mund të bëj gjëra të mëdha. Por dua që gjithçka që bëj, qoftë edhe gjëja më e vogël, të jetë për lavdinë më të madhe të Hyjit.”
Gjon Bosko shkroi vetë biografinë e Dominikut dhe u kujdes veçanërisht të shkruante vetëm atë që kishte vëzhguar vetë. Ai regjistroi me maturi dhuratat shpirtërore të Dominikut, duke përfshirë njohurinë e tij të mbinatyrshme për njerëzit në nevojë ose njohuritë e tij për të ardhmen. Për shembull, një herë Dominiku i kërkoi Gjonit ta ndiqte në qytet. Dominiku e çoi priftin në një ndërtesë apartamentesh, trokiti në një derë dhe u largua menjëherë. Derës iu përgjigj një burrë që po vdiste dhe sapo kishte kërkuar një prift që të mund të bënte rrëfimin e tij të fundit.
Në një rast, ai u gjet duke qëndruar në të njëjtin pozicion në lutje për gjashtë orë, duke menduar se Mesha në të cilën kishte qenë ende nuk kishte përfunduar. Ai i quajti ato “shpërqëndrimet” e tij, duke thënë: “Duket sikur qielli po hapet pikërisht sipër meje. Kam frikë se mund të them ose të bëj diçka që do t’i bëjë djemtë e tjerë të qeshin.” Dominiku ishte në gjendje të keqe shëndetësore dhe ai u dërgua në shtëpi nga oratoria në Torino për pak ajër të pastër. Mjekët e diagnostikuan me inflamacion të mushkërive dhe e trajtuan, sipas praktikës së kohës. Shëndeti i Dominikut ra ngadalë dhe mori Sakramentin e Vajimit përpara se të vdiste në 1857. Pak para se të vdiste, ai u ul dhe tha këto fjalët e fundit: “Po shoh gjëra të mrekullueshme!”
Ndonëse shumë kundërshtuan që një i ri i tillë të mbahej si shenjt, Papa Shën Piu X, i cili filloi procesin e kanonizimit për Dominikun, tha: “Një adoleshent si Dominiku, i cili me guxim luftoi për të mbajtur pafajësinë e tij nga Pagëzimi deri në fund të jetës së tij është me të vërtetë një shenjt.”