Jeta e Shën Robert Bellarminit
Shën Robert Bellarmini ishte aq i shkurtër dhe i vogël saqë iu desh të qëndronte në një stol prapa foltores për të predikuar, por fjala e tij – si në predikimin ashtu edhe në shkrimet e tij – karakterizoi atë epokë të Kishës.
Ai lindi në 1542 në Toskanë në një familje të varfër dhe ishte gjithmonë një student i shkëlqyer. Edhe si fëmijë, ai mund të mbante fjalime publike dhe ti mbronte me argumenta. Ai ishte gjithashtu shumë i devotshëm—në fakt, drejtori jezuit i shkollës së tij e përshkruante si «më i miri i shkollës sonë dhe jo shumë larg Mbretërisë së Qiellit».
Roberti u bashkua me jezuitët në 1560 dhe u lirua menjëherë nga formimi fillestar në mënyrë që të mund të vazhdonte studimet e tij.
Ai shërbeu në një numër postesh të ndryshme në universitete dhe shkolla; në një moment iu kërkua të jepte greqisht dhe duhej të rrinte zgjuar natën vonë për të studiuar mësimet që do të jepte të nesërmen. Kudo që shkonte predikonte dhe turmat filluan të shfaqeshin për ta dëgjuar. Ai predikonte në latinisht dhe shtati i tij i vogël nënkuptonte se ai nuk mund t’i jepte shumë zbukurime fizike ose gjeste mesazhit të tij, por fytyra e tij dukej se shkëlqente dhe fjalët e tij ndriçonin.
Ai u shugurua në 1570 dhe vazhdoi karrierën e tij akademike në Universitetin e Louvain. Ai shkroi një vepër monumentale duke mbrojtur besimin katolik nga protestantizmi që përcaktoi menjëherë dhe në mënyrë të qëndrueshme polemikën e shkaktuar nga skizmi. Ishte aq i përsosur dhe gjithëpërfshirëse sa kundërshtarët menduan se emri i tij përfaqësonte një grup Jezuitësh, të cilët mund ta kishin përdorur për të shkruar atë vepër. Ishte e suksesshme edhe në Angli, ku më vonë u ndalua; një shitës librash në Londër tha se ai fitoi më shumë para nga Roberti sesa nga të gjithë autorët e tjerë të teologjisë së bashku.
Ai këshilloi papët dhe mbretërit, u emërua president i Kolegjit Romak dhe u bë kardinal. Ai shkroi katekizma për të mësuar fenë, të cilët janë disa ndër veprat më të përkryera dhe përdoren akoma edhe sot për të mësuar Doktrinën Katolike. Ai shërbeu si Udhëzues Shpirtëror për Shën Luis Gonzagen dhe qëndroi buzë shtratit të tij ndërsa i riu vdiq; madje kërkoi që ta varrosnin pranë shenjtit të ri.
Ai mbeti i lidhur me të varfërit dhe me disiplinën e fesë. Megjithëse jetonte në një apartament në Vatikan, ai vazhdoi të agjëronte dhe të lutej, duke jetuar vetëm me atë që një i varfër jetonte: bukë dhe hudhër dhe pa zjarr për të ngrohur shtëpinë e tij gjatë dimrit. Ai shpërbleu një ushtar të burgosur që kishte braktisur detyrën e tij dhe hoqi perdet e tij për të veshur të varfërit. “Muret nuk do të kenë ftohtë,” thonte ai.
Ai ishte në marrëdhënie të mira me Galileo Galilein, i cili i kushtoi një nga librat e tij Robertit. Në 1616, Robertit iu kërkua të dënonte Galileon, dhe ai thjesht deklaroi se astronomi nuk duhet të shpallte përfundime nëse ato nuk ishin ende teori të vërtetuara.
Robert Bellarmini vdiq më 1621 në moshën 79 vjeçare dhe u shpall i shenjtë në vitin 1930. Ai u shpall mësues i Kishës menjëherë pas kanonizimit të tij, një titull që iu dha 36 shenjtorëve që njihen për mësimin e besimit me fjalë ose shembull.