Jeta e Shën Ubaldit, Ipeshkëv
Ipeshkëv i Gubbio-s, i lindur nga prindër fisnikë në Gubbio, Umbria, Itali, në fillim të shekullit të dymbëdhjetë; vdiq atje, Whitsuntide, 1168.
Kur ishte ende shumë i ri, pasi kishte humbur të atin, u arsimua nga prijësi i katedrales së qytetit të tij të lindjes, ku u bë edhe rregulltar i ligjit të Kishës. Duke dashur t’i shërbejë Zotit me më shumë rregullsi, ai kaloi në Manastirin e Shën Sekondos në të njëjtin qytet, ku qëndroi për disa vite. I thirrur nga Ipeshkvi i tij, ai u kthye në manastirin e Katedrales, ku u bë prijës. Pasi dëgjoi se në Vjenë, i bekuari Pjetri i Honestis, disa vite më parë kishte krijuar një bashkësi të zjarrtë rregulltarësh, të cilëve u kishte dhënë statute të posaçme që ishin miratuar nga Paskali II, Ubaldi shkoi atje, duke qëndruar me vëllezërit rregulltarë për 3 muaj, për të mësuar hollësitë dhe praktikën e rregullave të tyre, duke dashur t’i prezantojë ato në ligjet e Kishës së tij në Gubbio.
Këtë ai e bëri gjatë rrugës së kthimit. Duke i shërbyer Zotit me rregullsi të madhe, varfëri (të gjithë pasurinë e trashëguar e kishte dhënë për të varfër dhe restaurimin e manastireve), përulësi, butësi dhe entuziazëm, fama e shenjtërisë së tij u përhap në vend dhe disa Ipeshkvni iu ofruan, por ai i refuzoi të gjitha.
Megjithatë, pasi Selia Ipeshkvnore e Gubbio u zbraz, ai u dërgua, me disa klerikë, nga populli për të kërkuar një Ipeshkëv të ri nga Honorius II, i cili, pasi e shuguroi, e ktheu në Gubbio. Për popullin e tij Shën Ubaldi u bë model i përsosur i të gjitha virtyteve të krishtera dhe një mbrojtës i fuqishëm në të gjitha nevojat e tyre shpirtërore dhe materiale. Vdiq plot merita, pas një sëmundje të gjatë dhe të dhimbshme prej 2 vitesh.
Ai bëri mrekulli të shumta gjatë jetës dhe pas vdekjes. Me kërkesën e Ipeshkvit Bentivoglio, Papa Celestini III e kanonizoi atë në vitin 1192. Fuqia e tij, siç lexojmë në Oficen e festës së tij, provohet kryesisht mbi shpirtrat e këqij dhe besimtarët janë udhëzuar që t’i drejtohen atij “kundër çdo ligësie djallëzore”.