Jeta e Shën Paskual Bailoni
Që fëmijë, Paskali duket se ishte caktuar për ti shërbyer Zotit; dhe në mes të punës së tij të përditshme ai gjente kohë për të udhëzuar dhe ungjillzuar barinjtë e vrazhdë që mbanin kopetë e tyre në kodrat e Aragonit. Me entuziazmin e një njëzet e katër vjeçari, ai hyri në Urdhrin Françeskan, në të cilin, megjithatë, mbeti, nga përulësia, një vëlla i thjeshtë laik dhe u angazhua, sipas preferencës, me detyrat më të vështira dhe më nënshtruese.
Ai u shqua për dashurinë dhe përkushtimin e zjarrtë ndaj Sakramentit të Shenjtë. Kalonte orë të tëra në gjunjë përpara tabernakullit – shpesh ngrihej nga toka në entuziazmin e lutjes së tij – dhe atje, nga e vërteta e përjetshme, ai tërhoqi aq virtyte urtësie saqë, i pashkolluar siç ishte, kreu një master në teologji dhe shkenca shpirtërore. Menjëherë pas magjistrimit të tij, ai u thirr në Paris për punë lidhur me Urdhrin e tij. Udhëtimi ishte plot rreziqe, për shkak të armiqësisë së Huguenotëve heretik, të cilët ishin të shumtë në atë kohë në jug të Francës; dhe në 4 raste të veçanta Paskali ishte në rrezik të afërt me vdekje nga duart e heretikëve. Por nuk ishte vullneti i Zotit që shërbëtori i Tij të merrte kurorën e martirizimit, të cilën, megjithëse e gjykonte veten të padenjë për të, ai e dëshiroi me aq zell dhe u kthye i sigurtë në manastirin e tij, ku vdiq në erën e shenjtërisë, më 17 Maj, 1592.
Ndërsa Paskali njëherë po shikonte delet e tij në shpatin e malit, ai dëgjoi këmbanën nga një Kishë në luginën poshtë, ku fshatarët ishin mbledhur për Meshë. Shenjtori ra në gjunjë, kur papritmas iu shfaq një engjëll i Zotit, duke mbajtur në duart e tij Osten e Shenjtë dhe duke ia ofruar ta adhuronte. Të mësojmë nga kjo se sa të dashur janë për Jezu Krishtin ata që e nderojnë Atë në këtë mister të madh të dashurisë së Tij; dhe si u realizohet atyre veçanërisht ky premtim: “Nuk do t’ju lë jetimë, do të vij te ju” (Gjoni 14:18).
Meditim – Shën Paskali na mëson të mos kalojmë asnjë ditë sipas mundësive pa e vizituar Jezusin në dhomën ku Ai, të cilin vetë qielli nuk mund ta mbajë, qëndron ditë e natë për hirin tonë.