Jeta e Papa Shën Celestinit
Si fëmijë, Pjetri kishte vizione të Zojës sonë të bekuar dhe të engjëjve dhe shenjtorëve. Ata e inkurajonin atë në lutjen e tij dhe e qortonin kur ai binte në ndonjë gabim. Nëna e tij, edhe pse vetëm një e ve e varfër, e futi në shkollë, duke u ndjerë e sigurt se një ditë do të bëhej shenjtor.
Në moshën njëzet vjeç, ai la shtëpinë e tij në Pulia për të jetuar në një vetmi në male. Këtu ai kaloi tre vjet, nën sulmet e shpirtrave të këqij dhe tundimeve të mishit, por i ngushëlluar nga vizitat e engjëjve.
Atij iu bashkuan disa dishepuj, të cilët nuk pranuan të largoheshin; dhe rregulli i jetës që ai u dha atyre formoi themelin e Urdhrit Celestin. Engjëjt ndihmuan në kishën që ndërtoi Pjetri; kambanat e padukshme dhanë tinguj ëmbëlsie të jashtëzakonshme dhe muzika qiellore mbushi shenjtëroren kur ai ofroi Flijinë e Shenjtë. Papritur ai e gjeti veten të shkëputur nga vetmia e tij e dashur nga u zgjodh në fronin Papnor.
Ai mori emrin Celestine, për t’i kujtuar atij “parajsën” që po braktiste. Pas një sundimi prej katër muajsh, Pjetri thirri kardinalët në praninë e tij dhe hoqi dorë solemnisht. Shën Pjetri ndërtoi një qeli me dërrasa në pallatin e tij dhe aty vazhdoi jetën e vetmitarit. Atje ai shijoi intimitetin e tij të mëparshëm të dashur me shenjtërit dhe engjëjt dhe këndoi Lavdet Hyjnore pothuajse vazhdimisht. Më në fund, në ditën e Rrëshajëve, ai u tha rojeve të tij se do të vdiste brenda javës dhe menjëherë u sëmur. Ai mori sakramentet e fundit; dhe të shtunën e ardhshme, ndërsa mbaroi vargun përmbyllës të lutjeve, “Çdo frymë le të bekojë Zotin!” ai i mbylli sytë kësaj bote dhe i hapi ata ndaj vizionit të Zotit.
Reflektim — “Ai i cili” thotë Imitimi i Krishtit, “tërhiqet nga të njohurit dhe miqtë, Hyji do t’i afrohet atij me engjëjt e Tij të shenjtë.”