Jeta e Shën Bernadinit të Sienës
Në vitin 1408, Shën Viçenc Ferreri e ndërpreu një herë predikimin e tij për të deklaruar se mes dëgjuesve të tij ishte një françeskan i ri, i cili do të ishte një ditë një predikues më i madh se ai. Ky frat i panjohur ishte Bernardini. Me origjinë fisnike, ai e kishte kaluar rininë e tij në vepra të mëshirës dhe më pas kishte hyrë në jetën rregulltare.
Për shkak të një mëngësie në të folur, suksesi i tij si predikues në fillim dukej i dyshimtë, por, me lutjet e Zojës, kjo pengesë u hoq mrekullisht dhe Bernardini filloi një apostullim që zgjati tridhjetë e tetë vjet. Me fjalët e tij të zjarrta dhe me fuqinë e Emrit të Shenjtë të Jezusit, të cilin e shfaqi në një pllakë në fund të predikimeve të tij, ai fitoi konvertime të mrekullueshme dhe reformoi pjesën më të madhe të Italisë.
Por ky sukses duhej të lartësohej nga kryqi. Shenjtori u denoncua si heretik dhe përkushtimi i tij si idhujtar. Pas shumë sprovash ai jetoi për të parë të vërtetuar pafajësinë e tij dhe një përkujtim të veprës së tij të vendosur në një kishë. Festa e Emrit të Shenjtë përkujton në të njëjtën kohë vuajtjet dhe triumfin e Tij. Ai vdiq në Virgjilen e Ngjitjes së Krishtit në Qiell, në 1444, ndërsa vëllezërit e tij po këndonin antifonin: “O Atë, ua kam zbuluar Emrin Tënd njerëzve”.
Shën Bernardini, kur ishte i ri, mori përsipër detyrën e përkujdesjes së një plake të shenjtë, një grua nga farefisi i tij, e cila kishte mbetur e varfër. Ajo ishte e verbër dhe e shtrirë në shtrat dhe gjatë sëmundjes së saj të gjatë mundi të shqiptonte vetëm Emrin e Shenjtë. Shenjtori e ruajti atë derisa ajo vdiq, dhe kështu mësoi përkushtimin e jetës së tij.
Reflektim – Le të mësojmë nga jeta e Shën Bernardinit fuqinë e Emrit të Shenjtë në jetë dhe vdekje.