Jeta e Shën Marçelinit, Pjetrit dhe Erasmusit
Edhe pse ne dimë shumë pak për këta dy martirë nën Dioklecianin, nuk ka dyshim se kisha e hershme i nderonte ata. Dëshmi për respektin në të cilin ata u mbajtën janë Bazilika e Kostandinit e ndërtuar mbi varret e tyre dhe prania e emrave të tyre në lutjen e parë eukaristike.
Papa Shën Damasi thotë se historinë e këtyre dy martirëve e ka dëgjuar nga ekzekutuesi i tyre, i cili u bë i krishterë pas vdekjes së tyre. Marçelini, një prift dhe Pjetri, një ekzorcist, vdiqën në vitin 304. Sipas një legjende të martirizimit të tyre, dy romakët e panë burgimin e tyre si vetëm një mundësi më shumë për të ungjillizuar dhe arritën të konvertonin rojtarin e burgut dhe familjen e tij. Legjenda thotë gjithashtu se atyre iu pre koka në pyll, në mënyrë që të krishterët e tjerë të mos kishin një shans për të varrosur dhe nderuar trupat e tyre. Megjithatë, dy gra i gjetën trupat dhe i varrosën siç duhet.
Erasmus njihej edhe si Elmo. Ai ishte ipeshkvi i Formies, Campagna, Itali dhe pësoi martirizim gjatë persekutimit të të krishterëve nga Diokleciani. Një herë ai iku në Malin Liban gjatë persekutimit dhe jetoi një jetë të vetmuar atje për ca kohë, duke u ushqyer nga një korb. Pasi perandori zbuloi vendndodhjen e tij, ai u torturua dhe u fut në burg. Legjenda thotë se një engjëll e liroi dhe ai u nis për në Iliri, ku përfundimisht pësoi martirizimin dhe ishte një nga Katërmbëdhjetë Ndihmësit e Shenjtë.
Meditim — Është një themel i moralit të krishterë dhe një e vërtetë që Krishti e ka shpallur në termat më të qartë dhe në shkrime të panumërta të Ungjillit, se kryqi ose vuajtjet dhe vdekjet janë rruga drejt lumturisë së përjetshme. Prandaj, ata që nuk bëjnë këtu një jetë të kryqëzuar dhe të vdekur, janë të padenjë për të zotëruar gëzimet e papërshkrueshme të Mbretërisë së Tij. Në këtë rrugë eci Vetë Zoti ynë, modeli dhe prijësi, dhe i Apostulli i Tij i madh na kujton se Ai fitoi Parajsën vetëm me gjakun e Tij dhe me kryqin.