Jeta e Shën Françesko Karaçolo
Françesku lindi në mbretërinë e Napolit, nga familja princërore e Karaçiolo-ve. Në fëmijëri ai shmangu të gjitha dëfrimet, recitonte rregullisht Rruzaren dhe i pëlqente të vizitonte Sakramentin e Shenjtë dhe t’u shpërndante ushqimin e tij të varfërve.
Një sulm i lebrës i mësoi atij poshtërsinë e trupit të njeriut dhe kotësinë e botës. I shëruar pothuajse mrekullisht, ai hoqi dorë nga shtëpia e tij për të studiuar për priftërinë në Napoli, ku i kalonte orët e lira në burgje ose duke vizituar Sakramentin e Shenjtë në kisha të pafrekuentuara.
Zoti e thirri atë, kur ishte vetëm njëzet e pesë vjeç, të themelonte një Urdhër të Klerikve Rregulltar, rregulli i të cilit ishte që çdo ditë një at agjëronte me bukë dhe ujë, një tjetër merrte vetë ndëshkimin, i treti vishte një këmishë flokësh, ndërsa ata gjithmonë sipas rrallës të adhuronin Sakramentit të Shenjtë.
Ata morën betimet e zakonshme, duke shtuar një të katërt – të mos dëshironin tituj. Për të vendosur Urdhrin e tij, Françesku ndërmori shumë udhëtime nëpër Itali dhe Spanjë, në këmbë dhe pa para, i kënaqur me strehën dhe bukën e dhënë nga bamirësit. Duke u zgjedhur kryesor, ai dyfishoi masat e tij shtrënguese dhe i kushtoi shtatë orë në ditë meditimit mbi Mundimin, përveçse kalonte pjesën më të madhe të natës duke u lutur përpara Sakramentit të Shenjtë.
Françesku quhej zakonisht Predikuesi i Dashurisë Hyjnore. Por ishte përpara Sakramentit të Shenjtë që përkushtimi i tij i zjarrtë ishte më i qartë. Në prani të Zotit të tij Hyjnor, fytyra e tij zakonisht lëshonte rreze të shkëlqyera drite; dhe shpesh e lante tokën me lot kur lutej, sipas zakonit të tij, i përulur me fytyrë përpara tabernakullit dhe vazhdimisht përsëriste, si i gëlltitur nga zjarri i brendshëm: “Zelli i shtëpisë Sate më ka ngrënë”.
Vdiq nga ethet, në moshën dyzet e katër vjeç, në prag të festës së Korpit dhe Gjakut të Krishtit në 1608, duke thënë: “Le të shkojmë, le të shkojmë në parajsë!” Kur trupi i tij u hap pas vdekjes, zemra e tij u gjet si e djegur dhe këto fjalë të shkruajtura rreth saj: “Zelus domus Tuæ comedit me”—”Zelli i shtëpisë Sate më ka ngrënë”.
Meditim – Është për njerëzit, dhe jo për engjëjt, që Zoti ynë i bekuar banon në altar. Megjithatë engjëjt grumbullohen në kishat tona për ta adhuruar, ndërsa njerëzit e braktisin Atë. Mësoni nga Shën Françesku që të shmangni një mosmirënjohje të tillë dhe të kaloni, siç bëri ai, çdo moment të mundshëm përpara Sakramentit Më të Shenjtë.