Jeta e Shën Antonit të Padovas
Në vitin 1221 Shën Françesku mbajti një mbledhje të përgjithshme në Assisi; kur të tjerët u shpërndanë, mbeti pas, i panjohur dhe i lënë pas dore, një frat i varfër portugez, i vendosur të kërkonte dhe të mos refuzonte asgjë. Nëntë muaj më vonë, Fra Antonio u ngrit nën bindje për t’u predikuar fetarëve të mbledhur në Forli, kur, ndërsa fjalimi vazhdoi, “Çekiçi i Heretikëve”, “Arka e Testamentit”, “djali i madh i Shën Françeskut”. qëndroi i zbuluar me gjithë shenjtërinë, diturinë dhe elokuencën e tij përpara vëllezërve të tij të rrëmbyer dhe të habitur.
I devotshëm që në rini ndaj lutjeve dhe studimeve mes Rregulltarëve të Kanoneve, Ferdinand de Bulloens, siç ishte emri i tij në botë, ishte nxitur nga fryma dhe shembulli i pesë martirëve të parë françeskanë, të merrte zakonin e tyre dhe të predikonte besimin tek maurët në Afrikë. I e mohuar pëllëmba e një martiri dhe i dobësuar nga sëmundja, në moshën njëzet e shtatë vjeç ai po hakmerrej në heshtje, por të pamëshirshme ndaj vetes në zyrat më të përulura të komunitetit të tij. Nga kjo errësirë ai u thirr tani dhe për nëntë vjet Franca, Italia dhe Siçilia dëgjuan zërin e tij, panë mrekullitë e tij dhe zemrat e njerëzve u kthyen te Zoti.
Një natë, kur Shën Antoni po qëndronte me një mik në qytetin e Padovës, miku i tij pa rreze të shkëlqyera që rridhnin nën derën e dhomës së shenjtit dhe duke parë nga vrima e çelësit, ai pa një fëmijë të vogël me bukuri të mrekullueshme që qëndronte mbi një libër, i cili qëndronte i hapur mbi tavolinë dhe i kapur me të dy krahët rreth qafës së Antonit. Me një ëmbëlsi të pashpjegueshme ai shikonte përkëdheljet e buta të Shenjtit dhe Vizitorit të tij të mrekullueshëm. Më në fund, fëmija u zhduk dhe Fra Antonio, duke hapur derën, e urdhëroi mikun e tij, me dashurinë e Atij që kishte parë, “të mos i tregonte askujt vegimin” sa të ishte gjallë. Papritur, në vitin 1231, apostullimi i shkurtër i Shenjtorit tonë u mbyll dhe zërat e fëmijëve u dëgjuan që thërrisnin nëpër rrugët e Padovës: “Ati ynë, Shën Antoni, ka vdekur”. Një vit më pas, kambanat e kishës së Lisbonës ranë pa zile, ndërsa në Romë një nga bijtë e saj u gdhend në mesin e shenjtorëve të Perëndisë.
Edhe pse ai ishte një predikues elokuent, Shën Antoni nuk ishte gjithmonë në gjendje të mblidhte një audiencë. Kështu ndodhi një ditë në Rimini. I patrembur nga refuzimi i heretikëve të Riminit për të dëgjuar fjalën e Zotit, shenjtori ishte i vendosur t’u predikonte atyre që do të dëgjonin. Kështu ai eci në breg të detit dhe u ndal në buzë të ujit. Ndërsa frati i shenjtë filloi të predikonte, sipërfaqja e ujit u thye nga kokat e peshqve të panumërt që u ngritën për të dëgjuar.
Shën Antoni u predikoi peshqve për lavdinë e Zotit dhe mirësinë e Krijuesit të tyre. Ai i urdhëroi ata të ishin mirënjohës dhe kështu të ishin shembullor kundër ftohtësisë së njerëzve të Rimini-t, të cilët nuk kishin vend për fjalën e Hyjit në zemrat e tyre. Asnjë peshk nuk lëvizi ndërsa Shën Antoni vazhdoi me predikimin e tij në kongregacionin e tij krejt të pazakontë. Pasi mbaroi, shenjtori i bekoi peshqit me shenjën e kryqit. Pastaj ata u larguan.
Ishte një heretik në Rimini, i cili refuzoi të besonte në Praninë e Vërtetë. Këtë propozim ia bëri Shën Antonit. Heretiku jobesimtar do ti mohonte ushqim mushkës së tij për tre ditë. Nëse kafsha e uritur do të gjunjëzohej para Hostes, atëherë heretiku do të rrëfente realitetin e Sakramentit të Shenjtë.
Në ditën e caktuar heretiku u shfaq në sheshin e qytetit me kafshën e tij. Shën Antoni iu afrua nga ana e kundërt me Hosten e Shenjtë. Një grup kurioz besimtarësh dhe jobesimtarësh njësoj vëzhguan se çfarë do të ndodhte. Një tigan i madh me tërshërë dhe një tufë sanë aromatike u vendosën përpara kafshës së uritur. Por e gjithë kjo u shpërfill. Në vend të kësaj, mushka iu afrua shenjtit tonë dhe ra në gjunjë përpara Sakramentit të Shenjtë. Në përputhje me premtimin e tij, heretiku bëri një deklarim të besimit në Praninë e Vërtetë.
Disa heretikë të Rimini vendosën t’i jepnin fund ndërhyrjes së Anthonit në jetën e tyre mëkatare. Predikimet e tij kishin kthyer vëmendjen e njerëzve në teprimet e tyre mëkatare dhe e vetmja zgjidhje ishte heqja qafe e fratit. Helmimi ishte mënyra më e lehtë. Kështu ata e ftuan shenjtorin në darkë, duke planifikuar të helmonin ushqimin e tij. Por Hyji ia zbuloi planet e tyre shenjtit.
Antoni erdhi prap se prap për të ngrënë. Para se të ulej në tryezë, ai u tregoi armiqve të tij komplotin e tyre. Por ata vetëm qeshën me të, duke i kujtuar Antonit premtimin e Krishtit ndaj dishepujve të Tij: “Dhe nëse pinë ndonjë pije helmuese, kjo nuk do t’u dëmtojë” (Marku 16:18) Nëse ai do të hante ushqimin helmues pa dëm, ata do të ktheheshin në besim. Antoni e bekoi ushqimin dhe e hëngri pa dëm. Heretikët rrëfyen mëkatet e tyre dhe e realizuan premtimin e tyre.
Mrekullitë e dërguara nga Zoti nëpërmjet Shën Antonit janë të panumërta dhe me të mrekullueshmet, nga parashikimi i të ardhmes, nga shërimi i të sëmurëve madje edhe ringjalljen e të vdekurve.
Meditim – Le të duam të lutemi dhe të punojmë pa parë, dhe të ruajmë në fshehtësitë e zemrave tona hiret e Zotit dhe rritjen e shpirtrave tanë të pavdekshëm. Ashtu si Shën Antoni, le të kujdesemi për këtë, dhe të tjerat t’ia lëmë Zotit.