Jeta e Shën Basilit të Madh
Shën Bazili u lind në Azinë e Vogël. Dy nga vëllezërit e tij u bënë ipeshkvinj dhe, së bashku me nënën dhe motrën e tij, nderohen si Shenjtër. Ai studioi me shumë sukses në Athinë, ku lidhi me Shën Gregor Nazianzen miqësinë më të dashur. Më pas dha mësim oratori; por duke pasur frikë nga nderimet e botës, ai hoqi dorë nga të gjitha dhe u bë babai i jetës monastike në Lindje. Heretikët arianë, të mbështetur nga perandori, e përndiqnin atëherë Kishën; dhe Bazili u thirr nga tërheqja nga Ipeshkvi i tij për ti ndihmuar kundër tyre.
Energjia dhe zelli i tij shpejt i zbutën çrregullimet e Kishës dhe fjalët e tij të forta dhe elokuente i heshtën heretikët. Me vdekjen e Eusebit, ai u zgjodh Ipeshkëv i Cezaresë. Karakteri i tij komandues, qëndrueshmëria dhe energjia e tij, dituria, dhe jo më pak përulësia e ashpërsia e jashtëzakonshme e jetës së tij, e bënë atë një model për Ipeshkvinjtë. Kur Shën Bazilit iu kërkua të pranonte arianët në Kungim, prefekti, duke parë se fjalët e buta nuk kishin efekt, i tha: “A je i çmendur që i reziston vullnetit para të cilit përkulet e gjithë bota? A nuk i trembesh zemërimit të perandorit, as internimi, as vdekjes?”
“Jo,” tha Bazili me qetësi; “Ai që nuk ka asgjë për të humbur, nuk duhet të ketë frikë nga humbja e gjërave materiale; ju nuk mund të më internoni, sepse e gjithë toka është shtëpia ime; sa i përket vdekjes, do të ishte mirësia më e madhe që mund të më dhuroni; mundimet nuk mund të më dëmtojnë: një goditje do t’i jepte fund jetës sime të dobët dhe vuajtjeve të mia së bashku.”
“Asnjëherë,” – tha prefekti, – “nuk ka guxuar njeri të më drejtohet kështu.”
“Ndoshta,” sugjeroi Bazili, “ju kurrë më parë nuk e keni matur forcën tuaj me një Ipeshkëv të krishterë.”
Perandori hoqi dorë nga urdhrat e tij. E gjithë jeta e Shën Bazilit kishte kaluar me vuajtje. Ai jetoi mes xhelozive, keqkuptimeve dhe zhgënjimeve. Por ai mbolli farën që dha fryt të mirë në brezin e ardhshëm dhe ishte instrumenti i Zotit për të mposhtur arianët dhe heretikët e tjerë në Lindje dhe për të rivendosur frymën e disiplinës dhe entuziazmit në Kishë. Ai vdiq në vitin 379 dhe nderohet si Mësues i Kishës.
Meditim – “Ki frikë Zotin”, thotë Imitimi i Krishtit, “dhe nuk do të kesh nevojë të kesh frikë nga askush”.