Festa e Korpit të Krishtit
Origjina dhe Mrekullitë e Festës së Corpus Christi
Festa e Trupit dhe Gjakut Më të Shenjtë të Krishtit, e njohur historikisht me emrin e saj latin, Corpus Christi, kremton Praninë e Vërtetë të Jezu Krishtit në Eukaristinë e Shenjtë – Trup, Gjak, Shpirt dhe Hyjni. Tradicionalisht festohet të enjten pas së dielës së Trinisë.
Shën Juliana e Mont Cornillon
Festa e Corpus Christi filloi të kremtohej në vitin 1246 kur Robert de Torote, ipeshkvi i Liege, urdhëroi një festë të veçantë për nder të Sakramentit të Shenjtë në dioqezën e tij. Ai u bind për të filluar festën nga Shën Juliana, prijësja e Mont Cornillon në Belgjikë (1193-1258). Shën Juliana pat një sërë vegimesh, në të cilat ishte udhëzuar nga Zoti ynë që të punonte për të vendosur një festë liturgjike për Eukaristinë e Shenjtë, ndaj së Cilës ajo kishte një përkushtim të madh.
Pas shumë vitesh përpjekjesh, ajo më në fund e bindi ipeshkvin, i cili në atë kohë ndihmohej nga Jacques Pantaleon, kryedhjak i Liege dhe Papa Urbani IV i ardhshëm.
Mrekullia Eukaristike e Bolsenës
Në vitin 1263, një prift gjerman, Pjetri i Pragës, u ndal në Bolsena, Itali, ndërsa ishte në një pelegrinazh në Romë. Ai përshkruhet si një prift i devotshëm, por një prift që e kishte të vështirë të besonte se Krishti ishte me të vërtetë i pranishëm në Hosten e shuguruar. Ndërsa mbante Meshën e Shenjtë mbi varrin e Shën Kristinës (që ndodhet në kishën e emërtuar për këtë martir), ai mezi kishte thënë fjalët e Shugurimit kur gjaku filloi të rridhte nga Hotja e shenjtëruar dhe të rrjedhë mbi duart e tij mbi altar dhe korporal. .
Prifti u hutua menjëherë. Në fillim, ai u përpoq të fshihte gjakun, por më pas ndërpreu Meshën dhe kërkoi që ta çonin në qytetin fqinj Orvieto, qyteti ku po qëndronte atëherë Papa Urbani IV.
Papa dëgjoi rrëfimin e priftit dhe e shfajësoi atë. Më pas ai dërgoi emisarë për një hetim të menjëhershëm. Kur u konstatuan të gjitha faktet, ai urdhëroi ipeshkvin e dioqezës që të sillte në Orvieto Hosten dhe pëlhurën prej liri që mbante njollat e gjakut. Me kryeipeshkvinj, kardinalë dhe personalitete të tjera kishtare të pranishëm, Papa u nis me procesion dhe i vendosi reliket në katedrale. Korporali prej liri që mban njollat e gjakut është ende i ruajtur me nderim dhe i ekspozuar në katedralen e Orvietos.
Dy shenjtër në një garë
Papa Urbani IV u nxit nga kjo mrekulli për të krijuar një festë të re për të gjithë Kishën. Ai donte një meshë dhe një oficë të shkruar posaçërisht për këtë festë të re të rëndësishme të Eukaristisë së Shenjtë. Ishte kjo detyrë e vështirë dhe thelbësore që iu caktua të dy Shenjtërve Bonaventura dhe Toma Akuinit. Ati i shenjtë i rezervoi vetes të drejtën të zgjidhte se cili prej këtyre dy shkrimeve të njerëzve të mëdhenj do të përdorej.
Kështu në ditën e caktuar, të dy shenjtërit, secili me dorëshkrimin e tij nën sqetull, erdhën përpara vikarit të Krishtit. Shën Toma duhej të shkonte i pari dhe, i gjunjëzuar para papës, filloi të lexonte atë që kishte shkruar. Si Papa Urbani IV ashtu edhe Shën Bonaventura dëgjuan me lot emocioni veprën e bukur të këtij shenjtori. Dhe ndërsa Shën Toma ishte ende duke lexuar, Shën Bonaventura u largua dhe e grisi dorëshkrimin e tij në copa të vogla. Kur erdhi radha e Shën Bonaventurës, ai tregoi atë që kishte bërë dhe u tha se nuk e kishte më dorëshkrimin e tij. Shën Bonaventura shpjegoi se ai e konsideronte vetëm veprën e Shën Tomës të denjë për t’u përdorur në Festën e Shenjtë, prandaj ju duk e panevojshme të merrte parasysh punën e tij të dobët.
Dhe prej shekujsh në festën e Corpus Christi, brenda çdo kishe Katolike dëgjohen ato himne qiellore të shkruara nga dora e Shën Toma Akuinit: Pange Lingua, Tantum Ergo dhe Panis Angelicus.
Procesioni i Corpus Christi në Shqipëri
Bula Papale Transiturus
Një vit pas mrekullisë së Bolsenës, në gusht të vitit 1264, Papa Urbani IV prezantoi kompozimin e shenjtit dhe me anë të Bulës Papale Transiturus krijoi festën e Corpus Christi.
“Kujtimin e këtij memoriali duhet ta kremtojmë vazhdimisht, sepse sa më shpesh të shikohet dhurata dhe favori i saj, aq më fort mbahet në kujtesë. Prandaj, megjithëse ky Sakrament përkujtimor frekuentohet në solemnitetet e përditshme të Meshës, ne mendojmë se është e përshtatshme dhe e denjë që, të paktën një herë në vit – sidomos për të luftuar mungesën e besimit dhe poshtërimin e heretikëve – një kujtim më solemn dhe më i nderuar i këtij Sakramenti të mbahet. Kjo është kështu sepse të enjten e Madhe, ditën në të cilën vetë Zoti themeloi këtë Sakrament, Kisha universale, e zënë me pajtimin e të penduarve, bekimin e krizmit, përmbushjen e Urdhërimeve për larjen e këmbëve dhe shumë gjëra të tjera, nuk është sa duhet e lirë për të kremtuar një Sakrament kaq të madh.
Për më tepër, ne e dimë se, ndërsa ne ishim të caktuar në një post më të vogël, ju zbulua në mënyrë hyjnore disa Katolikëve se një festë e këtij lloji duhet të kremtohet përgjithësisht në të gjithë Kishën. Prandaj, për të forcuar dhe lartësuar besimin Katolik, dekretojmë që përveç kujtimit të përditshëm që Kisha i bën këtij Sakramenti, të kremtohet edhe një përkujtim vjetor më solemn dhe më i veçantë. Atëherë le të shpërthejnë zemrat dhe goja e të gjithëve në himne gëzimi shpëtues; atëherë besimi le të këndojë, shpresa të kërcejë, bamirësia të ngazëllojë, devotshmëria të brohorisë, kori të jetë ngazëllyes dhe pastërtia të kënaqet. Atëherë le të mblidhet secili me një shpirt vullnetar dhe me shpejtësi, duke përmbushur me lavdi detyrat e tij, duke kremtuar Solemnitetin e një Feste kaq të madhe.”
Pas dogmës së Trinisë së Shenjtë, Shpirti i Shenjtë na kujton, duke na bërë ta kremtojmë me Kishën, Sakramentin përfundimtar që, duke përmbledhur gjithë jetën e Shëlbuesit, i jep lavdi të pafund Hyjit dhe shpërndan frytet e Shëlbimit për shpirtrat e të gjitha kohërave.
Jezusi na shpëtoi në kryq dhe Eukaristia, e themeluar në prag të mundimeve të Krishtit, është përkujtimi i kësaj. Altari është vazhdimi i Kalvarit. Në altar, Jezusi është Viktima, sepse fjalët e shugurimit të dyfishtë manifestojnë ndarjen e Trupit dhe Gjakut të Tij, që rrodhi me bollëk gjatë Mundimit derisa Zemra e Shenjtë u shpua nga shtiza e centurionit. Krishti i vrarë i ofrohet Madhërisë Hyjnore.
Në meshë, Shëlbuesi vepron në personin e ministrit të Tij, priftit, duke ofruar në mënyrë të pagjakshme Sakrificën unike shëlbuese për të vazhduar veprimin e saj dhe për të shpërndarë frytet e saj. Në këtë shohim se Eukaristia u krijua nën formën e ushqimit, në mënyrë që ne të bashkohemi me Viktimën e Kalvarit: “Ai që ha mishin tim dhe pi gjakun tim, do të ketë jetë të përjetshme” (Gjn. 6:54).
Pra, Pritësi i Shenjtë është “gruri që ushqen shpirtrat tanë”, siç thotë Liturgjia e Shenjtë. Dhe ashtu si Krishti, i cili vdiq dhe u ringjall, mori jetën e përjetshme të Atit, në të njëjtën mënyrë të Krishterët marrin pjesë në këtë jetë të përjetshme duke u bashkuar me Jezusin përmes këtij Sakramenti madhështor. Zotërimi i parashikuar i jetës hyjnore në tokë në Eukaristinë është premtimi dhe fillimi i jetës që do të gëzojmë plotësisht në Qiell: “Të njëjtën bukë të engjëjve që hamë tani nën “perde” të shenjta,” thotë Koncili i Trentit, “do të hamë edhe në Parajsë pa “perde”.
Mesha është kulmi i besimit të Kishës. Mesha e Shenjtë, Sakrifica e Eukaristisë, është akti më i përsosur i fesë dhe kungimi është mjeti i themeluar nga Zoti ynë për të marrë pjesë plotësisht në veprimin e Tij shëlbues. Përkushtimi ynë ndaj këtij Trupi dhe Gjaku të Shëlbuesit le të marrë për ne frytet e Shëlbimit që Ai fitoi për ne në Kryq.