Jeta e Shën Paulinit
Paulini ishte nga një familje që mburrej me një varg të gjatë senatorësh, prefektësh dhe konsujsh. Ai u edukua me shumë kujdes dhe gjenialiteti dhe elokuenca e tij, në prozë dhe në vargje, ishin admirimi i Shën Jeronimit dhe Shën Agustinit. Ai kishte më shumë se dyfishuar pasurinë e tij me martesë dhe ishte një nga njerëzit më të shquar të kohës së tij.
Megjithëse ishte miku i zgjedhur i shenjtërve dhe kishte një përkushtim të madh ndaj Shën Feliksit të Nolës, ai ishte ende vetëm një katekumen, duke u përpjekur t’u shërbente dy zotave. Por Zoti e tërhoqi atë drejt Vetes gjatë rrugës së hidhërimeve dhe sprovave. Ai u pagëzua, u tërhoq në Spanjë për të qenë vetëm dhe më pas, në bashkëpunim me gruan e tij të shenjtë, shiti të gjitha pronat e tyre të mëdha në pjesë të ndryshme të perandorisë, duke i shpërndarë të ardhurat e tyre me aq maturi sa që Shën Jeronimi thotë se Lindja dhe Perëndimi ishin mbushur me lëmoshë. Më pas ai u shugurua prift dhe u tërhoq në Nola në Kampanias.
Atje ai rindërtoi me madhështi të madhe kishën e Shën Feliksit dhe i shërbeu natë e ditë, duke jetuar një jetë me abstenim dhe mundim të skajshëm. Në vitin 409 u zgjodh ipeshkëv dhe për më shumë se tridhjetë vjet sundoi aq shumë sa të binte në sy në një epokë të bekuar me shumë ipeshkvinjë të mëdhenj e të mençur.
Shën Gregori i Madh na tregon se kur vandalët e Afrikës kishin zbritur në Kampania, Paulini shpenzoi gjithçka që kishte për të lehtësuar shqetësimin e popullit të tij dhe për t’i shpenguar ata nga skllavëria. Më në fund erdhi një e ve e varfër; djali i saj i vetëm ishte rrëmbyer nga dhëndri i mbretit vandal. “Atë që kam unë të jap ty,” i tha shenjti asaj; “Ne do të shkojmë në Afrikë dhe unë do të jap veten për djalin tuaj.” Pasi e mposhti rezistencën e saj, ata shkuan dhe Paulini u pranua në vend të djalit të vejushës dhe u punësua si kopshtar.
Pas një kohe, mbreti mësoi, me ndërhyrje hyjnore, se skllavi i dhëndrit të tij ishte ipeshkvi i madh i Nolës. Ai e la të lirë menjëherë, duke i dhënë edhe lirinë e të gjithë banorëve të Nolës që ishin në skllavëri. Ai që e njihte mirë thotë se ai ishte zemërbutë si Moisiu, prift si Aaroni, i pafajshëm si Samueli, i butë si Davidi, i urtë si Solomoni, apostolik si Pjetri, i dashur si Gjoni, i kujdesshëm si Thoma, mendjemprehtë si Shtjefni, i zjarrtë si Apolo. Ai vdiq në vitin 431.
Meditim – “Shko në Kampania”, shkruan Shën Agustini; “Atje studioni Paulinin, atë shërbëtorin e zgjedhur të Hyjit. Me çfarë bujarie, me çfarë përulësie akoma më të madhe, ai hoqi prej tij barrën e madhështisë së kësaj bote për të marrë mbi vete zgjedhën e Krishtit!”