Jeta e Shën Ladislasit
Ladislasi i Parë, djali i Belës, mbretit të Hungarisë, lindi në vitin 1041. Për shkak të këmbënguljes së madhe të popullit, ai u detyrua, shumë kundër dëshirës së tij, të ngjitej në fron, në vitin 1080. Ai rivendosi ligjet dhe disiplinën e mirë që Shën Shtjefni kishte vendosur dhe që duket se janë zhdukur nga konfuzioni i kohërave. Dlirësia, butësia, serioziteti, bamirësia dhe devotshmëria ishin që në fillimet e tij pjesët dalluese të karakterit të tij; koprracia dhe ambicia ishin neveria e tij sovrane, kështu që parimet e Ungjillit i kishin shuar në mënyrë të përsosur të gjithë prirjen ndaj atyre pasioneve të ulëta. Jeta e tij në pallat ishte shumë e ashpër; ai ishte kursimtar, por më liberal ndaj Kishës dhe të varfërve. Kotësia, kënaqësia apo zbavitjet e kota nuk kishin asnjë pjesë në veprimet apo kohën e tij, sepse të gjitha momentet e tij u kushtoheshin ushtrimeve të fesë dhe detyrave të pozitës së tij, në të cilat ai kishte në sy vetëm vullnetin hyjnor dhe kërkonte vetëm lavdinë e Zotit. Ai ruante një administrim të rreptë dhe të paanshëm të drejtësisë, ishte bujar dhe i mëshirshëm me armiqtë e tij dhe energjik në mbrojtjen e vendit të tij dhe të Kishës. Ai i dëboi hunët nga territoret e tij dhe mundi polakët, rusët dhe tartarët. Ai po përgatitej të komandonte, si gjeneral i përgjithshëm, ekspeditën e madhe të të krishterëve kundër saraçenëve për rimëkëmbjen e Tokës së Shenjtë, kur Zoti e thirri pranë vetes, më 30 korrik 1095.
Meditimi— Shenjtorët i mbushën të gjitha momentet e tyre me vepra të mira dhe veprime madhështore; dhe, ndërsa ata punonin për një kurorë të pavdekshme, pjesa më e madhe e lumturisë së kësaj bote, për të cilën kjo jetë është e aftë, ra në rrugën e tyre pa u kërkuar as prej tyre. Në vuajtjet e tyre, vetë virtyti u dha atyre ngushëllimin më të fortë, u tregoi ilaçin dhe i shndërroi mundimet e tyre në përfitimet më të mëdha.