Jeta e Shën Pjetrit e Palit
Pjetri ishte nga Bethsaida në Galile dhe, ndërsa po peshkonte në liqen, Zoti ynë e thirri të ishte një nga apostujt e Tij. Ai ishte i varfër dhe i pamësuar, por i sinqertë, i etur dhe i dashur. Në zemrën e tij, para së gjithash, u rrit bindja dhe nga buzët e tij doli rrëfimi: “Ti je Krishti, Biri i Hyjit të gjallë”. dhe kështu Zoti ynë e zgjodhi atë dhe e përshtati të ishte Shkëmbi i Kishës së Tij, Vikari i Tij në tokë, kreu dhe princi i apostujve të Tij, qendra dhe vetë parimi i njëshmërisë së Kishës, burimi i të gjitha fuqive shpirtërore dhe mësues i pagabueshëm i së vërtetës së Tij. I gjithë Shkrimi është i gjallë me të; por pas Rrëshajëve ai spikat në madhështinë e plotë të detyrës së tij. Ai e mbush fronin bosh apostolik; i pranon hebrenjtë me mijëra në vathë; ua hap atë johebrenjve në personin e Kornelit; themelon dhe për njëfarë kohe sundon Kishën në Antioki dhe dërgon Markun të themelojë atë të Aleksandrisë. Dhjetë vjet pas Ngjitjes së Krishtit në qiell ai shkoi në Romë, qendra e Perandorisë madhështore Romake, ku ishin mbledhur lavditë dhe pasuritë e tokës dhe të gjitha fuqitë e së keqes. Atje ai ngriti Katedrën e tij dhe për njëzet e pesë vjet punoi me Shën Palin në ndërtimin e kishës së madhe romake. Ai u kryqëzua me urdhër të Neronit dhe u varros në Kodrën e Vatikanit. Ai shkroi dy letra dhe sugjeroi dhe miratoi Ungjillin e Shën Markut. Dyqind e gjashtëdhjetë vjet pas martirizimit të Shën Pjetrit erdhi triumfi i hapur i Kishës. Papa Shën Silvestri, me ipeshkvinjë dhe klerikë dhe me gjithë trupin e besimtarëve, kaloi përmes Romës në procesion drejt kodrës së Vatikanit, duke kënduar lavdinë e Zotit derisa të shtatë kodrat kumbuan përsëri. Perandori i parë i krishterë, duke lënë mënjanë diademën dhe rrobat e tij shtetërore, filloi të gërmonte themelet e kishës së Shën Pjetrit. Dhe tani në vendin e asaj kishe të vjetër qëndron tempulli më fisnik i ngritur ndonjëherë nga njeriu; nën një tendë të lartë shtrihen apostujt e mëdhenj, në vdekje, si gjallë, të pandarë; dhe aty është Katedra e Shën Pjetrit. Rreth e rrotull prehen martirët e Krishtit – Papë, shenjtorë, mësues, nga lindja dhe perëndimi – dhe mbi të gjithë, fjalët: “Ti je Pjetri dhe mbi këtë Shkëmb Unë do të ndërtoj Kishën Time”. Është pragu i apostujve dhe qendra e botës.
Reflektim.—Pjetri jeton ende në pasardhësit e tij dhe sundon dhe ushqen kopenë e përkushtuar ndaj tij. Realiteti i përkushtimit tonë ndaj tij është testi më i sigurt i pastërtisë së besimit tonë.
Shën Pali lindi në Tarsus, nga prindër hebrenj dhe studioi në Jerusalem, në këmbët e Gamalielit. Kur ishte ende i ri, ai mbante rrobat e atyre që vranë me gurë proto-martirin Shtjefën; dhe në zellin e tij të shqetësuar ai vazhdoi drejt Damaskut, “duke marrë frymë kërcënime dhe masakër kundër dishepujve të Krishtit”. Por afër Damaskut një dritë nga qielli e rrëzoi atë në tokë. Ai dëgjoi një zë që tha: “Pse më përsekuton?” Ai pa formën e Atij që ishte kryqëzuar për mëkatet e tij dhe pastaj për tri ditë nuk pa asgjë më shumë. Ai u zgjua nga ekstaza e tij një njeri tjetër—një krijesë e re në Jezu Krishtin. Ai u largua nga Damasku për një tërheqje të gjatë në Arabi dhe më pas, me thirrjen e Zotit, ai e çoi Ungjillin në kufijtë më të skajshëm të botës dhe për vite me radhë jetoi e punoi pa asnjë mendim, por mendimin e Krishtit të kryqëzuar, pa dëshirë tjetër veçse për ti shërbyer Atij. Ai u bë apostulli i johebrenjve, të cilët ishte mësuar t’i urrente, dhe i uroi vetes anatemë nga bashkatdhetarët e tij, të cilët kërkonin jetën e tij. Rreziqet nga toka dhe nga deti nuk mund të shuanin guximin e tij, as mundi, vuajtja dhe mosha ta mposhtin butësinë e zemrës së tij. Më në fund dha gjak për gjak. Në rininë e tij, ai kishte zhytur zellin e rremë të farisenjve në Jerusalem, qytetin e shenjtë të periudhës së mëparshme ungjillore. Me Shën Pjetrin shenjtëroi Romën, qytetin tonë të shenjtë, me martirizimin e tij dhe derdhi në Kishën e saj të gjithë doktrinën e tij me gjithë gjakun e tij. Ai la katërmbëdhjetë letra, të cilat kanë qenë një burim i doktrinës së Kishës, ngushëllimi dhe kënaqësia e shenjtorëve të saj më të mëdhenj. Jeta e tij e brendshme, aq sa mund ta tregojnë fjalët, qëndron e hapur para nesh në këto shkrime hyjnore, jeta e dikujt që ka vdekur përgjithmonë për veten e tij dhe është ringjallur në Jezu Krishtin. “Në çfarë, – thotë Shën Gojarti, – në çfarë ky i bekuar kishte epërsi mbi apostujt e tjerë? Si ndodh që ai jeton në gojën e të gjithë njerëzve në mbarë botën? A nuk është kjo nëpërmjet virtytit të Letrave të tij?” As puna e tij nuk do të pushojë derisa të jetë raca e njeriut. Edhe tani, si një kalorës, ai qëndron në mesin tonë dhe rrëmben çdo mendim për bindjen e Krishtit.
Reflektimi – Shën Pali ankohet se të gjithë kërkojnë gjërat që janë të tyret dhe jo gjërat që janë të Krishtit. Shihni nëse këto fjalë vlejnë për ju dhe vendosni t’ia jepni veten pa rezervë Hyjit.