Jeta e Shën Eugjenit të Kartagjenës
Selia ipeshkvnore e Kartagjenës kishte mbetur bosh për njëzet e katër vjet, kur, në vitin 481, Huneriku i lejoi katolikët, me kushte të caktuara, të zgjidhnin një që ta zinte atë qeli. Njerëzit, të padurueshëm për të shijuar rehatinë e një bariu, iu drejtuan Eugjenit, një qytetar i Kartagjenës, i shquar për diturinë, zellin, devotshmërinë dhe maturinë e tij. Bamirësitë e tij për të dëshpëruarit ishin të tepërta dhe ai refuzoi të gjitha gjërat që mund t’u jepte të varfërve. Virtyti i tij i dha atij respektin dhe vlerësimin edhe nga Arianët; por më në fund zilia dhe zelli i verbër e zgjuan inatin e tyre, dhe mbreti i dërgoi një urdhër që të mos ulej kurrë në fronin ipeshkvnor, të mos predikonte dhe të mos pranonte në kapelën e tij ndonjë vandal, mes të cilëve disa ishin katolikë. Shenjtori u përgjigj me guxim se ligjet e Hyjit e urdhëronin atë të mos mbyllte derën e kishës së Tij për këdo që dëshironte t’i shërbente Atij në të. Huneriku, i tërbuar nga kjo përgjigje, i persekutoi katolikët në mënyra të ndryshme. Shumë murgesha u torturuan aq mizorisht saqë vdiqën në mundim. Një numër i madh ipeshkvinjësh, priftërinjsh, dhjakësh dhe laikë të shquar katolikë u dëbuan në një shkretëtirë të mbushur me akrepa dhe gjarpërinj helmues. Populli ndoqi ipeshkvinjtë dhe priftërinjtë e tij me qirinj të ndezur në duar dhe nënat i mbanin në krahë foshnjat e tyre të vogla dhe i vendosën te këmbët e dëshmorëve, të gjithë duke bërtitur me lot: “Duke shkuar te kurorat tuaja, te kush na lëni ne? Kush do t’i pagëzojë fëmijët tanë? Kush do të na japë përfitimin e pendimit dhe kush do të na çlirojë nga prangat e mëkatit me favorin e pajtimit dhe faljes? Kush do të na varros me lutje solemne në vdekjen tonë? Me anë të kujt do të bëhet Sakrifica Hyjnore?” Ipeshkvi Eugjen u kursye në stuhinë e parë, por më pas u çua në vendin e pabanuar të shkretëtirës në provincën e Tripolisit nën sundimin e Antonit, një ipeshkëv çnjerëzor Arian, i cili e trajtoi atë me brutalitetin më famëkeq. Gontamundi, i cili pasoi Hunerikun, e tërhoqi shenjtin tonë në Kartagjenë, hapi kishat katolike dhe i lejoi të gjithë priftërinjtë e mërguar të ktheheshin. Pasi mbretëroi dymbëdhjetë vjet, Gontamundi vdiq dhe vëllai i tij Thrasimund u thirr në fron. Nën këtë princ, Shën Eugjeni u dëbua përsëri dhe vdiq në mërgim, më 13 korrik 505, në një manastir që ai ndërtoi dhe qeveriste, pranë Albit.
Meditim – “Lëmosha do të jetë një siguri e madhe para Më të Lartit Zot për ata që e japin. Uji shuan një zjarr flakërues dhe lëmosha i reziston mëkatit.”