Jeta e Shën Bonaventurës
Shenjtëria dhe mësimi e ngritën Bonaventurën në nderimet më të larta të Kishës dhe që në fëmijëri ai ishte shoqëruesi i shenjtorëve. Megjithatë, në zemër ai ishte gjithmonë frati i varfër françeskan dhe praktikoi dhe mësoi përulësinë dhe mortifikimin. Shën Françesku i dha emrin; sepse, pasi e shëroi mrekullisht nga një sëmundje vdekjeprurëse, ai thirri në mënyrë profetike për fëmijën: “O bona ventura!” – fat i mirë. Ai njihet edhe si “Mësuesi Serafik”, nga zjarri i dashurisë hyjnore që fryn në shkrimet e tij. Ai ishte miku i Shën Toma Akuinit, i cili e pyeti një ditë se nga e nxori mësimin e tij të madh. Ai u përgjigj duke treguar me gisht kryqin. Në një moment tjetër Shën Toma e gjeti atë në ekstazë teksa shkruante jetën e Shën Françeskut dhe thirri: “Le të lëmë një shenjt të shkruaj për një shenjt”. Ata morën së bashku kapelën e Mësuesit. Ai ishte i ftuari dhe këshilltari i Shën Luigjit dhe udhëzuesi i Shën Izabelës, motrës së mbretit. Në moshën tridhjetë e pesë vjeç u bë kryetari i Urdhrit të tij; dhe i shpëtoi një dinjiteti tjetër, Arqipeshkvisë së Jorkut, vetëm nga lotët dhe përgjërimet. Gregori X e emëroi atë ipeshkëv kardinal të Albano-s. Kur shenjtori dëgjoi për vendosmërinë e Papës për ta bërë atë një Kardinal, ai u arratis në heshtje nga Italia. Por Gregori i dërgoi një thirrje për t’u kthyer në Romë. Rrugës, ai u ndal për të pushuar në një manastir të Urdhrit të tij pranë Firences; dhe atje dy lajmëtarë Papalë, të dërguar për ta takuar me kapelën e kardinalit, e gjetën duke larë enët. Shenjti donte që ata të varnin kapelën në një shkurre që ishte afër dhe të bënin një shëtitje në kopsht derisa të mbaronte punën që kishte nisur. Pastaj, duke marrë kapelen me pikëllim të pa shtirur, u bashkua me të dërguarit. Ai u ul në të djathtën e Papës dhe foli i pari në Këshillin e Lionit. Devotshmëria dhe elokuenca e tij fituan mbi grekët bashkimin Katolik dhe më pas shëndeti i tij dështoi. Ai vdiq ndërsa Këshilli po vazhdonte dhe u varros nga ipeshkvinjtë e mbledhur, A. D. 1274.
Meditim – “Frika e Zotit”, thotë Shën Bonaventura, “e ndalon njeriun t’i japë zemrën e tij gjërave kalimtare, të cilat janë farat e vërteta të mëkatit”.