Jeta e Shën Lorencit të Brindizit
Shën Lorenci i Brindizit ishte një nga stolitë më të mëdha të Urdhrit Kapuçin në fillim të shekullit të 17-të. Ai lindi në Brindisi në mbretërinë e Napolit në vitin 1559.
Që nga vitet e tij më të buta, Shën Lorenci i Brindizit shfaqi dhurata të rralla të natyrës dhe hirit. Në përkujtim të Jezusit në tempull në moshën 12-vjeçare, në Itali mbizotëron një traditë në kohën e Krishtlindjes që i lejon djemtë të predikojnë në publik. Lorenci ishte vetëm gjashtë vjeç kur predikoi në katedralen e qytetit të tij të lindjes me aq forcë dhe kuptim sa audienca e tij u prek thellë dhe shumë veta hynë në një jetë më të krishterë.
Shën Lorenci i Brindizit hyri në manastirin e Kapuçinëve në Verona kur ishte vetëm 16 vjeç. Ai u dallua që në fillim si model i përsosmërisë. Ai ishte i përpiktë në të gjitha ushtrimet e komunitetit, i përsosur në nënshtrimin ndaj eprorëve dhe plot respekt e bamirësi ndaj vëllezërve të tij.
Kur novacioni i tij mbaroi, Shën Lorenci i Brindizit vazhdoi të ndiqte studimet e tij. Ai ishte shumë i suksesshëm në studimin e filozofisë dhe teologjisë dhe zotëroi aq mirë gjuhët e huaja, saqë ishte në gjendje të predikonte në frëngjisht, spanjisht, gjermanisht, greqisht dhe madje edhe në hebraisht. Ai ia atribuoi suksesin e tij jo aq talentit të tij, sa ndihmës së veçantë që mori nga Maria, Selia e Urtësisë, të cilën e nderoi me përkushtim të ëmbël.
Me arritje të tilla, At Lorensi filloi një jetë misionare shumë të frytshme. Në fillim ai vizitoi qytetet e ndryshme të Italisë; Venecia, Pavia, Verona, Padova, Napoli, ku puna e tij u bekua me sukses të jashtëzakonshëm. Më pas u thirr në Romë, ku iu besua konvertimi i hebrenjve. Njohuria e tij e plotë e gjuhës hebraike fitoi për të vlerësimin e rabinëve dhe mënyra e tij e butë çoi shumë izraelitë drejt pagëzimit.
Në 1598, Shën Lorenci i Brindizit u dërgua në Gjermani me njëmbëdhjetë fretër të tjerë për të themeluar atje manastiret e kapuçinëve dhe për të kundërshtuar herezinë e Luterit, e cila në atë kohë po fitonte terren në Austri.
Perandori Rudolfi II i besoi shenjtorit tonë detyrën e organizimit të një kryqëzate kundër turqve, të cilët po kërcënonin të pushtonin gjithë Oksidentin e krishterë. Shën Lorenci i Brindizit, i cili e donte izolimin, tani ishte i detyruar të vizitonte qytetet kryesore të Gjermanisë për të diskutuar kauzën me princat dhe për t’ua predikuar atë njerëzve. Për shkak të mençurisë dhe shenjtërisë së tij, të cilën Hyji i plotfuqishëm e lejoi ta shfaqte në mënyra të mahnitshme, përpjekjet e tij dolën të suksesshme.
Ndërsa po thoshte meshën e shenjtë në Mynih në kapelën e Dukës së Bavarisë, Zoti ynë u shfaq pas lartësimit të Hostes në formën e një Fëmije të shkëlqyer, që përkëdhelte me dashuri shenjtorin. Shpesh, Shën Lorenci i Brindizit prekej aq shumë gjatë kremtimit të meshës së shenjtë, saqë derdhte lot të bollshëm. Pëlhurat e altarit të lagura në këtë mënyrë me lotët e tij u përdorën më vonë tek të sëmurët dhe ata shëroheshin ashtu si besimtarët nga shamitë e Shën Palit.
Shën Lorenci i Brindizit u bë kryekapelan i ushtrisë së fuqishme të kryedukës Matias, i cili shkoi në Hungari në 1601 për të luftuar kundër turqve. Edhe pse mjaft i gjymtuar nga reumatizma, ai hipi në kalin e tij dhe, me kryq në dorë, kalëroi në krye të trupave për në fushën e betejës.
Pamja e parë e armikut ishte shumë dekurajuese, sepse pozicioni i tyre ishte aq i favorshëm dhe numri i tyre aq më i lartë, sa oficerët më të guximshëm dëshpëroheshin për fitore. Por në emër të Zotit të betejave Shën Lorenci i Brindizit u premtoi fitoren të krishterëve dhe i frymëzoi të gjithë me guxim të zjarrtë. Armiku u shpartallua plotësisht.
Lorenci tani u kthye në Itali, ku shpresonte se mund t’i shërbente përsëri Hyjit në vetminë e tij të dashur. Por këshilli i përgjithshëm i urdhrit e zgjodhi atë vikar të përgjithshëm. Ishte i detyruar nga bindja ta pranonte këtë barrë të rëndë. Në këtë detyrë të lartë ai u tregua një pastor bamirës dhe vigjilent për vëllezërit e tij. Kur i mbaroi mandati, Papa e dërgoi përsëri në Gjermani, këtë herë me një urdhër paqeje, për të pajtuar kryedukën Matias me vëllanë e tij, perandorin. Përsëri ai ishte i suksesshëm.
Pasi Shën Lorenci i Brindizit u kthye në Itali, pasi mbretëria e Napolit, vendlindja e tij, kishte nevojë për shërbimet e tij. Kjo mbretëri e cila në atë kohë i përkiste Filipit III të Spanjës, drejtohej nga një mëkëmbës që shtypte mizorisht popullin. Shpresa e vetme qëndronte në paraqitjen e ankesave të popullit te mbreti nëpërmjet At Lorencit. Ky i fundit prej keqardhjes për popullin udhëtoi për në Spanjë, vetëm për të mësuar se mbreti ishte atëherë në Portugali. Kështu me radhë ai shkoi në Lisbonë, ku mbrojti kauzën e popullit dhe mori shkarkimin e mëkëmbësit.
Kjo detyrë bamirësie i kushtoi jetën Lorencit. Shën Lorenci i Brindizit u sëmur shumë në Lisbonë. Ai e dinte se fundi i tij po afrohej dhe kështu u tha shokëve të tij. Pasi mori me devotshmëri sakramentet e fundit, ai ra në ekstazë, gjatë së cilës shkoi në përqafimin e ëmbël të Zotit të tij në festën e Shën Maria Magdalenës, më 22 korrik 1619. Papa Piu VI e shpalli atë të lumë në 1783 dhe më 8 dhjetor 1881, Papa Luani XIII e kanonizoi atë. Në dhjetor 1958, Papa Gjon XXIII nënshkroi një dekret që shpallte Shën Lorencin Mësues të Kishës.