Jeta e Shën Apollinarit
Shën Apollinari ishte ipeshkvi i parë i Ravenës; ai mbajti këtë post njëzet vjet dhe u kurorëzua me martirizim gjatë mbretërimit të Vespasianit.
Ai ishte një dishepull i Shën Pjetrit dhe u caktua nga ai ipeshkëv i Ravenës. Shën Pjetër Gojarti, një ndër më të shquarit ndër pasardhësit e tij, na ka lënë një predikim për nder të shenjtit tonë, në të cilin shpesh e quan atë si martir; por shton, se megjithëse ai vuajti shpesh për Fenë dhe dëshironte me entuziazëm të jepte jetën për Krishtin, Zoti e ruajti atë për një kohë të gjatë në Kishën e Tij dhe nuk i lejoi persekutuesit t’i merrnin jetën. Pra, ai duket se ka qenë martir vetëm nga mundimet që ka duruar për Krishtin, të cilat i jetoi të paktën disa ditë.
Trupi i tij u shtri fillimisht në Classis, katër milje larg Ravenës, akoma një lloj periferie në atë qytet dhe porti i tij detar derisa u mbulua nga rëra.
Në vitin 549, reliket e tij u hoqën në një dhomë më të fshehtë në të njëjtën kishë. Shën Fortunatusi i nxiti miqtë e tij të bënin pelegrinazhe te varri dhe Shën Gregori i Madh urdhëroi që palët e paditur në mënyrë të dyshimtë nga ligji të betoheshin para tij. Papa Honorius ndërtoi një kishë me emrin Apollinari në Romë, rreth vitit 630. Gjindet në të gjitha martirologjitë, dhe nderimi i lartë që Kisha i kushtoi herët kujtimit të tij është një dëshmi e mjaftueshme e shenjtërisë së tij të shquar dhe shpirtit apostolik.