Jeta e Shën Nazarit dhe Celsit
Babai i Nazarit ishte pagan dhe mbante një post të rëndësishëm në ushtrinë romake. Nëna e tij, Perpetua, ishte një e krishterë e zellshme dhe u udhëzua nga Shën Pjetri, ose dishepujt e tij, në parimet më të përsosura të besimit tonë të shenjtë. Nazari e mirëpriti me aq zjarr, sa kopjoi në jetën e tij të gjitha virtytet e mëdha që shihte te mësuesit e tij; dhe nga zelli për shpëtimin e të tjerëve, ai la Romën, qytetin e tij të lindjes, dhe predikoi Besimin në shumë vende me zjarr duke u bërë dishepull i apostujve.
Me të mbërritur në Milano, atij iu pre koka për Besim, së bashku me Celsin, një të ri të cilin e mbajti me vete për ta ndihmuar në udhëtimet e tij. Këta martirë vuajtën menjëherë pasi Neroni kishte nisur përndjekjen e parë. Trupat e tyre u varrosën veçmas në një kopsht, ku u zbuluan dhe u morën nga Shën Ambrozi, në vitin 395.
Në varrin e Shën Nazarit, një shishe me gjakun e Shenjtit u gjet aq e freskët dhe e kuqe si të ishte derdhur atë ditë. Besimtarët i lyenin shamitë me disa pika dhe gjithashtu formuan një pomadë me të, një pjesë të së cilës Shën Ambrozi ia dërgoi Shën Gaudentit, ipeshkvit të Breshias.
Shën Ambrozi i çoi trupat e dy martirëve në kishën e re të apostujve, të cilën ai sapo e kishte ndërtuar. Një grua u çlirua nga një shpirt i keq në praninë e tyre. Disa nga këto relike Shën Ambrozi ia dërgoi Shën Paulinit të Nolës, i cili i priti me shumë respekt, si dhuratën më të vlefshme, siç dëshmon ai.
Meditim – Martirët vdiqën si të dëbuar të botës, por u kurorëzuan nga Zoti me nder të pavdekshëm. Lavdia e botës është e rreme dhe kalimtare, dhe një flluskë apo hije boshe, por ajo e virtytit është e vërtetë, e fortë dhe e përhershme, madje edhe në sytë e njerëzve.