Jeta e Shën Dominikut
Shën Dominiku lindi në Spanjë, në vitin 1170. Si student, ai shiti librat e tij për të ushqyer të varfërit në zi buke dhe u ofrua si shpërblim për një skllav. Në moshën njëzet e pesë vjeçare ai u bë epror i Kanoneve të Zakonshëm të Osmës dhe shoqëroi ipeshkvin e tij në Francë. Atje zemra e tij ishte thuajse e thyer nga rrënimet e herezisë albigeniane dhe jeta e tij u kushtua këtej e tutje konvertimit të heretikëve dhe mbrojtjes së Besimit.
Për këtë qëllim ai themeloi Urdhrin e tij të trefishtë fetar. Manastiri i murgeshave u themelua së pari, për të shpëtuar vajzat e reja nga herezia dhe krimi. Pastaj një grup burrash apostolik u mblodhën rreth tij, dhe u krijua Urdhri i Fretërve Predikues. Së fundmi erdhën terciarët, persona të të dy gjinive që jetojnë në “botë”. Zoti e bekoi Urdhrin e ri dhe Franca, Italia, Spanja dhe Anglia mirëpritën Fretërit Predikues.
Zoja i mori nën mbrojtjen e saj të veçantë dhe e mësonte Shën Dominikun teksa predikonte. Pikërisht në vitin 1208, ndërsa Shën Dominiku ishte duke u lutur Nënës së Zotit në kapelën e vogël të Notre Dame de la Prouille që të shpëtonte Kishën, Zoja iu shfaq, i dha Rruzaren dhe e urdhëroi të dilte dhe ta predikonte.
Me Rruazen në dorë, ai ringjalli guximin e ushtrive katolike, i udhëhoqi ata drejt fitores kundër numrit dërrmues dhe më në fund e shtypi herezinë. Netët e tij i kalonte në lutje; dhe, ndonëse i pastër si një i virgjër, tri herë para mëngjesit, ai fshikullonte vedin deri në gjak.
Fjalët e tij shpëtuan shpirtra të panumërt dhe tri herë i ringjallën të vdekurit. Më në fund, më 6 gusht 1221, në moshën pesëdhjetë e një vjeçare, ai ia dorëzoi shpirtin Zotit.
Meditim – “Hyji kurrë nuk më ka refuzuar atë që kam kërkuar”, tha Shën Dominiku; dhe ai na ka lënë Rruzaren, që ne të mësojmë, me ndihmën e Marisë, të lutemi lehtësisht dhe thjesht në të njëjtin besim të shenjtë.