Jeta e Shën Gitanos
Gitano lindi në Vicenza, në vitin 1480, nga prindër të devotshëm e fisnikë, të cilët ia kushtuan Zojës sonë të bekuar. Që në fëmijëri ai u njoh si Shenjti, dhe në vitet e mëvonshme si “gjuetari i shpirtrave”. Një student i dalluar, ai u largua nga vendlindja e tij për të kërkuar fshehtësi në Romë, por atje u detyrua të pranonte post në oborrin e Julius II.
Me vdekjen e atij Papë, ai u kthye në Vicenza dhe i zemëroi të afërmit e tij duke u bashkuar me Vëllazërinë e Shën Jeronimit, anëtarët e së cilës ishin nga klasat më të ulëta; ndërsa pasurinë e shpenzoi në ndërtimin e spitaleve dhe iu përkushtua kujdesit për të prekurit nga murtaja.
Për të rinovuar jetën e klerit, ai krijoi komunitetin e parë të Klerikëve të Zakonshëm, të njohur si Theatinet. Ata iu përkushtuan predikimit, administrimit të sakramenteve dhe kryerjes së kujdesshme të riteve dhe ceremonive të Kishës. Shën Gitano ishte i pari që prezantoi Adhurimin Dyzet Orësh të Sakramentit të Shenjtë, si një kundërhelm për herezinë e Kalvinit.
Ai kishte një dashuri shumë të butë për Zojën tonë të Bekuar dhe devotshmëria e tij u shpërblye, pasi një natë Krishtlindjeje ajo e vendosi Foshnjën Jezus në krahët e tij. Kur gjermanët, nën komandën e Burbonit, plaçkitën Romën, Shën Gitano u fshikullua barbarisht, duke fituar edhe më shumë pasuri nga sa kishte merituar deri atëherë në parajsë.
Kur Shën Gitano ishte në shtratin e vdekjes, i dorëzuar ndaj vullnetit të Zotit, i etur për dhimbje për të kënaqur dashurinë e tij dhe për vdekjen për të arritur jetën, ai pa Nënën e Zotit, që rrezatuese nga shkëlqimi dhe i rrethuar nga serafinët shërbyes. Me nderim të thellë, ai tha: “Zonjë, më beko!” Maria u përgjigj: “Gitano, merre bekimin e Birit tim dhe dije se unë jam këtu si një shpërblim për sinqeritetin e dashurisë sate dhe për të të çuar në parajsë”. Më pas ajo e nxiti të kishte durim në luftën kundër një shpirti të ligë që e shqetësonte dhe u dha urdhër koreve të engjëjve që ta shoqëronin shpirtin e tij në triumf drejt qiellit. Pastaj, duke e kthyer fytyrën e saj plot madhështi dhe ëmbëlsi drejt tij, ajo tha: “Gitano, djali im të thërret. Le të shkojmë në paqe”. I lodhur nga mundimi dhe sëmundjet, ai shkoi në shpërblimin e tij në 1547.
Meditim – Imitoni përkushtimin e Shën Gitanos ndaj Zojës sonë të bekuar, duke i kërkuar ndihmën e saj përpara çdo pune.