Jeta e Shën Lorenci
Shën Lorenci ishte kreu i shtatë dhjakëve të Kishës Romake. Në vitin 258 Papa Sixtus II u dënua me vdekje dhe Shën Lorenci i qëndroi pranë, duke qarë se nuk mund të ndante fatin e tij. “Unë isha shërbëtori yt,” tha ai, “kur shugurove gjakun e Zotit tonë; pse po më lë pas tani që do të derdhësh gjakun tënd?” Papa e ngushëlloi me fjalët: “Mos qaj, biri im, pas tri ditësh do të më ndjekësh”. Kjo profeci u realizua.
Prefekti i qytetit ishte në dijeni për dhuratat e pasura që të krishterët i jepnin klerit dhe kërkoi thesaret e Kishës Romake nga Lorenci, kujdestari i tyre. Shenjti premtoi, në fund të tre ditëve, t’i tregonte atij pasuri që tejkalonin të gjithë pasurinë e perandorisë dhe filloi të mbledhë të varfërit, të pafuqishmit dhe fetarët që jetonin nga lëmosha e besimtarëve. Më pas ai i tha prefektin “ja thesaret e Kishës”.
Krishti, të cilit Lorenci i kishte shërbyer në të varfërit e tij, i dha forcë në konfliktin që pasoi. I pjekur mbi një zjarr të ngadaltë, ai i përqeshi dhimbjet e tij. “Jam gatuar mjaft”, tha ai, “hani, po të doni”. Më në fund, Krishti, Ati i të varfërve, e priti atë në banesën e përjetshme.
Hyji tregoi me lavdinë që shkëlqeu rreth Shën Lorencit vlerën që i dha dashurisë së tij për të varfërit. Në varrin e tij u pranuan lutje të panumërta; dhe vazhdoi nga froni i tij në qiell bamirësinë ndaj atyre që kishin nevojë, duke u dhuruar, siç thotë Shën Agustini, “hiret më të vogla që ata kërkonin dhe i çoi në dëshirën për dhurata më të mira”
Meditim — Zoti ynë shfaqet para nesh në personat e të varfërve. Bamirësia ndaj tyre është një shenjë e madhe e paracaktimit (për shenjtëri). Është pothuajse e pamundur, na sigurojnë Etërit e Shenjtë, që të humbasë ai që është bamirës ndaj të varfërve për hir të Krishtit.
