Jeta e Shën Kjarës
Të Dielën e Larit, më 17 Mars 1212, ipeshkvi i Asizit la altarin për t’i dhuruar një palm një vajze fisnike, e ndruajtur tetëmbëdhjetë vjeçe.
Kjo vajzë ishte Shën Kjara. Tashmë ajo kishte mësuar nga Shën Françesku të urrente botën dhe kishte vendosur fshehurazi të jetonte vetëm për Hyjin. Po atë natë ajo u arratis, me një shoqërues, në Kishën e Portiunkulës, ku u prit nga Shën Françesku dhe vëllezërit e tij. Në altarin e Zojës, Shën Françesku i preu flokët, e veshi me petkun e tij të pendimit, një copë thesi, me litarin e tij në brez.
Kështu ajo u martua me Krishtin. Në një shtëpi të mjerë jashtë Asizit, ajo themeloi Urdhrin e saj dhe iu bashkua motra e saj, katërmbëdhjetë vjeçe, dhe më pas nga nëna e saj dhe zonja të tjera fisnike. Ata shkuan zbathur, praktikuan abstenim të përhershëm, heshtje të vazhdueshme dhe varfëri të përsosur. Ndërsa ushtria saraçene e Frederikut II po shkatërronte luginën e Spoletos, një grup i pafe sulmuan manastirin e Shën Kjarës, i cili ndodhej jashtë Asizit.
Shenjtja urdhëroi që Sakramenti i Shenjtë të vendosej në një monstrancë, mbi portën e manastirit përballë armikut, dhe e gjunjëzuar para tij, u lut: “Mos i’a dorëzo bishave, o Zot, shpirtrat e atyre që të dëshmojnë”. Një zë nga Hostja u përgjigj: “Mbrojtja ime nuk do të të mungojë kurrë”. Një panik i papritur e pushtoi ushtrinë e pafe, e cili mori arratinë dhe manastiri i Shenjtes u kursye.
Gjatë sëmundjes së saj prej njëzet e tetë vjetësh, Eukaristia e Shenjtë ishte mbështetja e saj e vetme dhe tjerrja e lirit për altarin, vepra e vetme e duarve të saj. Ajo vdiq në vitin 1253, teksa lexohej Pasioni dhe Zoja dhe engjëjt e çuan në lavdi.
Meditim — Në një epokë luksoze dhe femërore, bijat e Shën Kjarës ende mbajnë titullin fisnik të të varfërit dhe predikojnë me jetën e tyre të përditshme varfërinë e Jezu Krishtit.