Jeta e Shën Rrokut
Shën Rroku, ishte një fisnik nga Montpellier, Francë, djali i vetëm i guvernatorit të pasur të qytetit.
Shën Rroku (rreth 1295–1327) lindi me një shenjë të pazakontë dhe të kuqe në gjoks në formën e një kryqi, një provë që Virgjëresha e Bekuar kishte dëgjuar dhe ishte përgjigjur lutjeve të nënës së tij që shterpësia e saj të shërohej. Si fëmijë, Shën Rroku ishte thellësisht fetar, duke agjëruar dy herë në javë sipas shembullit të nënës së tij të devotshme. Prindërit i vdiqën kur ai ishte njëzet vjeç. Ai i dha trashëgiminë e tij të varfërve, ia dorëzoi qeverisjen e qytetit xhaxhait të tij dhe filloi një jetë të re si një pelegrin i varfër lypsar.
I liruar nga çdo shqetësim tokësor, Shën Rroku iu bashkua urdhrit të tretë të françeskanëve, veshi petkun e njohur të pelegrinit (një praktikë e zakonshme e devotshmërisë popullore në atë kohë) dhe u nis në një pelegrinazh për të vizituar dhe për t’u lutur në vendet e shenjta në Romë.
Kur arriti në qytetin e Acquapendente pranë Viterbos, ai pa se ishte goditur keq nga murtaja e zezë që po bënte kërdi në të gjithë Evropën. Ai qëndroi atje për një kohë për t’u kujdesur për të sëmurët si në shtëpi private ashtu edhe në spitale – në rrezik të madh për veten e tij.
Në vend që të infektohej me sëmundjen shumë ngjitëse, Shën Rroku shëroi shumë njerëz thjesht duke bërë shenjën e kryqit mbi ta. Ai vazhdoi punën e tij bamirëse derisa sëmundja u ndal nga përhapja e mëtejshme në fshat, pas së cilës ai vazhdoi pelegrinazhin e tij. Fuqia e tij e mrekullueshme shëruese u dëshmua në të njëjtën mënyrë në çdo qytet të infektuar nga murtaja që ai kaloi gjatë rrugës për në Romë dhe në vetë Romë.
Kur udhëtimet e tij e sollën atë në qytetin e Piacenza-s, ai zbuloi se nuk ishte më i kursyer nga sëmundja vdekjeprurëse, pasi më në fund e kishte marrë atë në këmbë. Në vend që të rëndonte dikë me sëmundjen e tij, ai ia dorëzoi veten Hyjit dhe priti vdekjen e tij në një kasolle të largët dhe të braktisur pyjore. Nga Pravania, një qen gjuetie i një fisniku vendas e gjeti dhe u miqësua me të, duke i sjellë ushqim çdo ditë dhe duke i lëpirë plagët. Aty pranë u ngrit një burim për të siguruar Shën Rrokun me ujë të freskët.
Ngadalë, shëndeti i Shën Rrokut u rikthye, dhe ai mori frymëzimin hyjnor që të kthehej në vendlindjen e tij në Montpellier.
Pasi atje ai e gjeti qytetin në luftë. Ai nuk pranoi t’ua tregonte identitetin e tij ushtarëve në mënyrë që të mbetej i varfër dhe i panjohur, pasi kishte hequr dorë nga jeta e tij e mëparshme si bir i guvernatorit. Por fshehja e tij ngjalli dyshime. Ai u akuzua si një spiun i maskuar si pelegrin. Shën Rroku nuk e mbrojti veten kundër këtyre akuzave – duke dashur të fshehë identitetin e tij të vërtetë (dhe fisnik) – dhe në vend të kësaj ia besoi veten plotësisht vullnetit të Zotit.
Ai u fut në burg nga xhaxhai i tij, i cili nuk arriti të dallonte pamjen e ndryshuar të nipit të tij. Sipas legjendës, Shën Rroku u harrua dhe u braktis në burg – por Zoti dërgoi engjëj për t’i shërbyer atij ndërsa ai mbahej në robëri. Ai vdiq atje pesë vjet më vonë.
Siç tregohet nga një hagiograf françeskan, Marion A. Habig, O.F.M.:
Kur ndjeu se fundi i tij po afrohej, Shën Rroku kërkoi që një prift të vinte dhe t’i jepte sakramentet e fundit. Prifti, kur hyri në burg, e pa atë të ndirçuar në mënyrë të mbinatyrshme dhe të rrethuar me një shkëlqim të veçantë. Ndërsa vdekja mori viktimën e saj, në mur u shfaq një pllakë mbi të cilën një dorë engjëllore shkruante me shkronja të arta emrin e Rrokut dhe parashikoi se të gjithë ata që do të thërrisnin ndërmjetësimin e tij do të çliroheshin nga murtaja. I informuar për gjithçka që ndodhi, xhaxhai i Shën Rrokut erdhi në burg dhe, pak më vonë, edhe nëna e guvernatorit, domethënë gjyshja e Rrokut. Ajo e identifikoi të vdekurin si nipin e saj nga shenja e lindjes së kryqit të kuq në gjoksin e tij. Ata i bënë një funeral të mrekullueshëm dhe për nder të tij ndërtuan një kishë, në të cilën u varros trupi i tij. Nderimi i tij u miratua nga disa papë dhe shpejt u përhap në të gjithë Evropën.
Më vonë, gjatë Këshillit të Konstancës në 1414, murtaja shpërtheu përsëri në Romë. Etërit e Këshillit iu drejtuan Shën Rrokut, mbrojtësit kundër murtajës, dhe organizuan që të mbaheshin lutje dhe procesione publike për nder të tij, pas së cilës murtaja pushoi.
Për shkak të patronazhit të tij kundër sëmundjeve infektive, Shën Rroku ishte një shenjt shumë i vlerësuar në mesjetën e vonë, veçanërisht në ato qytete italiane ku ai ushtroi fuqitë e tij shëruese. Shumë prej këtyre qyteteve e kanë zgjedhur atë si mbrojtësin e tyre.