Jeta e Shën Gjon Boskos
Shën Gjon Bosko lindi më 16 gusht 1815 në një familje të varfër. Ai ishte më i vogli nga tre djemtë. I ati vdiq kur Gjoni ishte dy vjeç dhe ai u rrit nga nëna e tij, Margarita.
Gjoni e kaloi shumicën e kohës në Kishë, duke u marrë me tokën dhe duke rritur dele me familjen e tij. Edhe pse ishin të varfër, Margarita gjithmonë i ndihmonte njerëzit në nevojë.
Gjoni pati shumë ëndrra gjatë gjithë jetës së tij. Kur ai ishte nëntë vjeç, ai pati një të veçantë që do ti ndryshonte jetën.
Në këtë ëndërr, kishte një turmë djemsh që qeshnin, luanin dhe shanin. Gjoni u përpoq të ndalonte djemtë duke u përleshur me ta.
Pastaj, një njeri u shfaq (Jezusi) dhe i tha Gjonit: “Këta miqtë tuaj do t’ju duhet t’i fitoni jo me rrahje, por me butësi dhe dashuri. Filloni menjëherë t’u mësoni atyre shëmtinë e mëkatit dhe vlerën e virtytit.”
Kur Gjoni e pyeti se si do të gjente urtësinë për të udhëhequr këta djem dhe për të bërë të pamundurën, burri u përgjigj: “Unë do të të jap një mësuese. Nën mësimin e saj do të bëhesh i mençur.”
Pastaj u shfaq një grua (Nëna jonë e Shenjtë). Djemtë ishin kthyer në një turmë kafshësh të egra dhe gruaja i tha: “Kjo është fusha e punës sate”. Por më pas, kafshët e egra u kthyen në qengja. Gjoni filloi të qante, duke dashur të dinte qartë kuptimin e asaj që po ndodhte. Gruaja i tha atij, “Do të kuptosh gjithçka në momentin e caktuar.”
Një ditë, Gjoni pa një grup cirku. Ai filloi të praktikonte iluzione zbavitëse që i pa ata të kryenin, duke shpresuar se më pas do mund t’i përdorte këto për të tërhequr vëmendjen e të tjerëve..
Gjoni filloi të bënte shfaqje, të recitonte predikimet që dëgjoi në meshë dhe të ftonte të pranishmit të luteshin me të.
Ai filloi të mendonte për priftërinë, e cila dukej një ëndërr e pamundur për shkak të varfërisë dhe mungesës së arsimimit. Një prift i sjellshëm e mësoi pak dhe i dha disa libra. Pavarësisht kundërshtimeve të vëllait të tij më të madh, Gjoni përfundimisht u largua nga shtëpia në moshën 12 vjeçare dhe gjeti punë. Një prift tjetër u bë udhërrëfyes dhe miku i tij, duke e ndihmuar, mësuar dhe mbështetur.
Në 1835, Gjon Bosko hyri në seminar dhe gjashtë vjet më vonë, në 1841, ai u shugurua prift.
At Bosko, ose Don Bosko, nuk e miratoi ndëshkimin trupor, në vend të saj rrënjosi një ndjenjë detyre dhe virtyti. Ai inkurajoi marrjen e shpeshtë të Sakramenteve dhe Meshën e përditshme, i udhëzoi fëmijët në mënyrë atërore dhe bashkoi shpirtëroren me punën, studimin dhe lojën.
Puna e Don Boskos me djemtë filloi me një jetim dhe gradualisht u zgjerua. Gjatë vizitave të tij në burg për t’u shërbyer të burgosurve, ai vuri re shumë djem të rinj në burg. Ai filloi të tërheqë djem në rrugë, kryesisht fëmijët e të varfërve dhe jetimëve, duke përdorur iluzionet e mësuara, duke u përpjekur t’i mbante djemtë jashtë burgut. Ai gjithashtu luftoi për të drejtat e nxënësve dhe inkurajoi shumë nga djemtë e tij që të merrnin parasysh Priftërinë.
Nëna e Don Boskos më në fund erdhi për ta ndihmuar dhe u bë e njohur si “Nëna Margarit”.
Në 1859, Don Bosko filloi Oratorin e Shën Françeskut të Sales për djem. Ky Orator i lejoi atij t’i mbante djemtë nga telashet. Pavarësisht kundërshtimeve nga famullitarët dhe madje edhe nga shefi i policisë, Don Bosko vazhdoi.
Suksesi i Don Boskos qëndronte në butësinë dhe aftësinë e tij për të parë përtej varfërisë dhe papastërtisë, në zemrat dhe shpirtrat e djemve që ai ndihmoi. Një nga djemtë e Don Boskos është një shenjt që shumë e njohin mirë: Shën Dominik Savio.
“Nuk mjafton të duash të rinjtë; ata duhet të dinë se janë të dashur.” thoshte Don Bosko.
Në 1859, me mbështetjen e Papa Piut IX, Gjon Bosko dhe shtatëmbëdhjetë burra të tjerë themeluan Salezianët, nën mbrojtjen e Shën Françeskut të Sales. Apostullimi i tyre përqendrohej rreth edukimit dhe punës misionare. Gjon Bosko gjithashtu themeloi Motrat Salesiane për të punuar me vajza.
Salezianët hapën shkolla të së dielës, shkolla që përgatitnin djemtë për seminarin, shtypshkronja, shkolla nate për punëtorët, spitale dhe shkolla teknike.
Don Bosco vdiq më 31 janar 1888.
Papa Piu XI, i cili e njihte Don Boskon, e shpalli të Lumë atë më 2 qershor 1929 dhe e shpalli shenjt më 1 prill 1934. Shën Gjon Bosko është shenjt mbrojtës i nxënësve, djemve, redaktorëve, botuesve, nxënësve të shkollës, të rinjve. Ai fitoi dhe e meritoi titullin “Ati dhe Mësuesi i Rinisë”.
“Dua t’ju jap formulën e shenjtërisë; së pari, ji i lumtur; së dyti, studio dhe lutu; së treti, bëju mirë të gjithëve.”
Ëndrra e tij më e famshme ka të bëjë me problemet e ardhshme për Kishën dhe njihet si Profecia e Dy Kolonave. Sipas fjalëve të tij, kjo është ëndrra:
“Përpiquni të përfytyroni veten me mua në breg të detit, ose, më mirë akoma, në një shkëmb të largët pa tokë tjetër në dukje. Hapësira e madhe e ujit është e mbuluar me një grup të frikshëm anijesh në formacion beteje, të pajisura me shtiza të mprehta – si sqepa të aftë për të thyer çdo mbrojtje. Të gjitha janë të armatosura rëndë me topa, bomba ndezëse dhe armë zjarri të të gjitha llojeve – madje edhe libra – dhe po shkojnë drejt një anijeje madhështore, më të fuqishme se të gjitha. Teksa përpiqen të afrohen, tentojnë ta godasin, për t’i vënë flakën dhe për ta dëmtuar sa më shumë.
“Kjo anije madhështore mbrohet nga një flotë anijesh të vogla. Erërat dhe dallgët janë me armikun. Në këtë mes të këtij deti të pafund, dy kolona, në një distancë të shkurtër nga njëra-tjetra, ngjten lart në qiell: njëra ka në krye një statujë të Virgjëreshës së Papërlyer në këmbët e së cilës një shkrim i madh lexon: Ndihma e të krishterëve; tjetra, shumë më e lartë dhe më e fortë, mbështet një hoste [Kungimi] me përmasa proporcionale dhe mban mbishkrimin Shpëtimi i besimtarëve.
“Komandanti i anijes – Papa Romak – duke parë tërbimin e armikut dhe gjëndjen e mjerueshme të anijeve të tij ndihmëse, thërret kapitenët e tij në një konferencë. Megjithatë, ndërsa ata diskutojnë strategjinë e tyre, shpërthen një stuhi e furishme dhe ata duhet të kthehen në anijet e tyre. Kur stuhia zbutet, Papa përsëri thërret kapitenët e tij ndërsa anija kryesore vazhdon rrugën e saj. Por stuhia tërbohet përsëri. Duke qëndruar në krye, Papa tendos çdo muskul për të drejtuar anijen e tij midis dy kolonave nga majat e të cilave varen shumë spiranca dhe grepa të fortë të lidhur me zinxhirë.
“E gjithë flota e armikut mbyllet për të kapur dhe fundosur anijen me çdo kusht. Ata e bombardojnë atë me gjithçka që kanë: libra dhe pamflete, bomba ndezëse, armë zjarri, topa. Beteja është gjithnjë e më e furishme. Goditjet përplasin përsëri anijen vazhdimisht, por pa dobi, pasi, e padëmtuar dhe e patrembur, vazhdon rrugën e saj. Ndonjëherë një goditje e frikshme çan një vrimë të hapur në trupin e saj, por, menjëherë, një fllad nga të dy kolonat mbyll menjëherë plagën.
“Ndërkohë, topat e armikut shpërthejnë, armët e zjarrit dhe goditjet vazhdojnë, anijet çahen dhe fundosen deri në fund. Me furi të verbër armiku shkon në luftime trup më trup, duke sharë e blasfemuar. Papritmas Papa bie, i plagosur rëndë. Ai ndihmohet menjëherë të ngrihet, por, goditet për herë të dytë, vdes. Një britmë fitoreje ngrihet nga armiku dhe gëzimi i egër i pushton anijet e tyre. Por sapo Papa vdes, një tjetër zë vendin e tij. Kapitenët e anijeve ndihmëse e zgjedhin atë aq shpejt sa lajmi për vdekjen e Papës përkon me atë të zgjedhjes së pasuesit të tij. Vetësiguria e armikut zbehet.
“Duke thyer të gjithë rezistencën, Papa i ri e drejton anijen e tij në mënyrë të sigurt midis dy kolonave dhe e lidh në dy kolonat; së pari te ajo që mban Hosten dhe më pas te tjetra, në krye të së cilës mbahet statuja e Virgjëreshës. Në këtë çast diçka e papritur ndodh. Anijet e armikut hyjnë në panik dhe shpërndahen, duke u përplasur me njëra-tjetrën dhe duke mbytur.
“Shumë të tjerë, të cilët nga frika nuk ishin përfshirë në betejë, qëndrojnë të shtangur, duke pritur me kujdes derisa anijet e shkatërruara të armikut të zhduken nën valë. Më pas, edhe ata nisen për në dy kolonat, lidhen në grepat që lëkunden dhe kalojnë të sigurt dhe të qetë pranë anijes së tyre. Një qetësi e madhe tani mbulon detin.”
Dhe në përfundim të kësaj ëndrre shkruan:
“Kishën e presin sprova shumë të rënda. Ajo që kemi vuajtur deri tani është pothuajse asgjë në krahasim me atë që do të ndodhë. Armiqtë e kishës simbolizohen nga anijet që përpiqen maksimalisht për të fundosur anijen. Vetëm dy gjëra mund të na shpëtojnë në një orë kaq të rëndë: përkushtimi ndaj Marisë dhe Kungimi i shpeshtë. Le të bëjmë çmos që t’i përdorim këto dy mjete dhe t’i ndihmojmë të tjerët t’i përdorin kudo”.
Shën Gjon Bosko, lutu për ne!