Jeta e Shën Bartolomeut
Shën Bartolemeu ishte një nga të dymbëdhjetë apostujt që u thirrën nga Vetë Zoti ynë i shenjtë. Disa interpretues të ditur të Shkrimit të Shenjtë mendojnë se ky apostull ka qenë i njëjtë me Nathanielin, një vendas nga Kana, në Galile, një nga shtatëdhjetë e dy dishepujt e Krishtit, tek ti cili ai u drejtua nga Shën Filipi, dhe pafajësia dhe thjeshtësia e zemrës së të cilit meritonin të kremtoheshin me lavdinë më të lartë nga goja hyjnore e Shëlbuesit Tonë. (Gjoni 1:47)
Ai përmendet midis dishepujve që u takuan së bashku në lutje pas ngjitjes së Krishtit në qiell dhe ai mori Shpirtin e Shenjtë me të tjerët.
Duke qenë jashtëzakonisht i kualifikuar nga hiri hyjnor për të kryer funksionet e një apostulli, ai e çoi Ungjillin nëpër vendet më barbare të Lindjes, duke depërtuar në Indinë e largët. Pastaj u kthye përsëri në pjesën veriperëndimore të Azisë dhe takoi Shën Filipin, në Jerapolis, në Frigji. Pastaj ai udhëtoi në Likaoni, ku i udhëzoi njerëzit në besimin e krishterë; por ne nuk dimë emrat e shumë vendeve në të cilat ai predikoi.
Largimi i fundit i Shën Bartolomeut ishte në Armeninë e Madhe, ku, duke predikuar në një vend të varur nga kokëfortësia ndaj adhurimit të idhujve, ai u kurorëzua me një martirizim të lavdishëm. Historianët modernë grekë thonë se ai u dënua me kryqëzim nga guvernatori i Albanopolisit. Të tjerë pohojnë se ai u rjep i gjallë, gjë që mund të konsistojë mjaft mirë me kryqëzimin e tij, ky dënim i dyfishtë është në përdorim jo vetëm në Egjipt, por edhe mes Persianëve.
Meditim – Virtyti karakteristik i apostujve ishte zelli për lavdinë hyjnore, vetia e parë e dashurisë së Hyjit. Një ushtar është gjithmonë i gatshëm të mbrojë nderin e princit të tij, dhe një djalë atë të babait të tij; dhe a mund të thotë një i krishterë se e do Zotin dhe të jetë indiferent ndaj nderit të Tij?