Jeta e Shën Vinçeslaut
Vençeslau ishte djali i një Duke të krishterë të Bohemisë, por nëna e tij ishte një pagane e ashpër dhe mizore. Nëpërmjet kujdesit të gjyshes së tij të shenjtë, Ludmillës, vetë martire, Vençeslau u edukua në besimin e vërtetë dhe u rrit me një përkushtim të veçantë ndaj Sakramentit të Shenjtë.
Me vdekjen e babait të tij, nëna e tij, Drahomira, uzurpoi qeverinë dhe miratoi një sërë ligjesh përndjekjeje. Në interes të besimit, Vençeslau kërkoi dhe fitoi, nëpërmjet mbështetjes së popullit, një pjesë të madhe të vendit si mbretërinë e tij. Nëna e tij siguroi apostazinë dhe aleancën e djalit të saj të dytë, Boleslasit, i cili u bë aleati i saj kundër të krishterëve. Vençeslau ndërkaq sundoi si një mbret trim dhe i devotshëm, duke siguruar të gjitha nevojat e popullit të tij dhe kur mbretëria e tij u sulmua, mundi në një betejë të vetme, me shenjën e kryqit, udhëheqësin e një ushtrie pushtuese.
Në shërbimin e Zotit ai ishte shumë konstant dhe mbolli me duart e veta grurin dhe rrushin për Meshën e Shenjtë, në të cilën ai nuk mungoi asnjëherë çdo ditë për të ndihmuar. Devotshmëria e tij ishte rrethana e vdekjes së tij. Një herë, pas një banketi në pallatin e vëllait të tij, në të cilin e kishin ftuar pabesisht, ai shkoi, siç e kishte zakon natën, për t’u lutur para tabernakullit. Atje, në mesnatën e festës së Engjëjve, 938, ai mori kurorën e martirizimit, vëllai i tij duke i dhënë atij goditjen e vdekjes.
Reflektim—Shën Venceslau na mëson se vendi më i sigurt për të përballuar sprovat e jetës, ose për t’u përgatitur për goditjen e vdekjes, është përpara Jezusit në Sakramentin e Bekuar.
