Jeta e Shën Terezës
Shën Tereza, festën e së cilës e festojmë më 3 tetor, lindi në një familje franceze të klasës së mesme. Prindërit e saj ishin katolikë të devotshëm, të cilët të dy janë shpallur të nderuar nga Kisha. Prandaj, Shën Tereza dhe motrat e saj ishin të bekuara me dy prindër që ishin tërësisht katolikë dhe që nuk kursyen asnjë përpjekje për të siguruar që vajzat e tyre të merrnin edukimin më të mirë katolik që mund t’u jepnin atyre.
Ndonëse jeta e anëtarëve të kësaj familjeje ishte larg nga të qenit pa pikëllime dhe mundime të kësaj bote, Zoti i bekoi përpjekjet e prindërve të Terezës dhe ata patën gëzimin të shihnin fëmijët e tyre duke u rritur vit pas viti gjithnjë e më afër Zotit.
Sakrifica ishte fjala e vazhdueshme në buzët e Shën Terezës dhe motrave të saj. Që në moshë të re ata filluan praktikën e bërjes së sakrificave të vogla për Zotin. Synimi i tyre ishte i pastër. Ata nuk kërkuan as përfitim material, as lavdi, por thjesht një dëshirë për të kënaqur Shpëtimtarin e tyre, i cili kishte bërë sakrificën përfundimtare për ta në Kalvar.
Kur ishte ende fëmijë, Teresa u godit nga një sëmundje e rëndë. Dëshpërimi ra mbi familjen e saj ndërsa ata panë gjendjen e vajzës dhe motrës së tyre. Por Zoja po qëndronte afër gati për të shëruar të zgjedhurën e saj dhe siç tregoi vetë Shën Tereza, ajo u shërua menjëherë kur një statujë e Nënës sonë të Shenjtë i buzëqeshi asaj. Tereza kishte vendosur që në moshë të re të bëhej murgeshë dhe në moshën pesëmbëdhjetë vjeçare ajo hyri në urdhrin karmelit.
Aty ajo praktikoi virtytet e asaj që quhet “Udha e Vogël”. “Udha e Vogël” e Shën Terezës konsiston në bërjen e dashurisë dhe besimit te Zoti qendër të jetës së dikujt. Shën Tereza i praktikoi virtytet e kësaj “Udhe të Vogël” në një mënyrë të jashtëzakonshme. Ajo gjithmonë merrte përsipër detyrat më të ulëta, ishte e përvuajtur dhe vazhdimisht i ofronte sakrifica të vogla Zotit tonë. Cilësia e veçantë e jetës së Shën Terezës është se ajo nuk bëri asgjë të jashtëzakonshme. E saja nuk ishte një jetë e përfunduar nën torturat e armiqve apostatë apo ajo e martirizimit të misionarëve. Nuk ishte as jeta e një Shën Vinçens Ferrerit, e gjithë ekzistenca e të cilit karakterizohej nga një shfaqje pothuajse e pandërprerë e fuqisë taumaturgjike. Jeta e saj ishte e qetë dhe e mbushur me vetë-mohim. Megjithatë, Kisha nderon si shenjten më të madhe të kohëve tona moderne dhe u rekomandon besimtarëve imitimin e jetës së saj të përsosur dhe të thjeshtë dhe veçanërisht “Udhën e vogël” të saj.