1. Jeta e Kishës është Luftë
Në kundërshtim me atë që mund të mendojmë, kriza aktuale nuk është e re. ”Dy dashuri kanë ndërtuar dy qytete, dashuria për vetveten deri në përbuzje të Hyjit ka bërë qytetin tokësor, dashuria për Hyjin deri në përbuzjen e vetvetes ka bërë qytetin qiellor” na mëson Shën Agustini.[1] E shën Pali është akoma më i i saktë: “Ata që munden ta njohin Hyjin, nuk e lavduan si Hyj, e as nuk e falenderuan, por përkundrazi humbën në arsyetimet e veta të zbrazëta e kështu u errësua zemra e tyre e pakuptim…e i dhanë lavdinë e shërbimin krijesave e jo Krijuesit i cili është i bekuar në shekuj.”[2]
Gjëja e re është se njerëzit e Kishës janë bërë të marrë, ashtu sikur do të ta tregoj më poshtë.
Fill pas krijimit, prej mëkatit origjinal (mëkati i Adamit), njeriu pretendoi të vendoste pavarësinë e tij në lidhje me Hyjin. Hyji do mund ta kishte shypur këtë krijesë të thjeshtë, që guxonte t’i kundërshtohej. Por nuk e deshti këtë gjë dhe Ai preferoi të fitojë botën me dashurinë e tij sesa me asgjësim, e atë e bëri duke premtuar një Shëlbues.
E Hyji filloi t’i sjellte me durim njerëzit drejt dashurisë së tij. Dhe këtë e bëri përmes Noesë, Abrahamit, e pastaj nëpërmjet popullit që Ai kishte zgjedhur për këtë gjë: popullin judeas.
Disa njerëz e kuptuan mirësinë e tij e u rikthyen tek Ai, por jo të gjithë, madje as edhe në popullin judeas. Ishte një betejë e gjatë, një betejë më shumë se katërmijë vjeçare, po, më shumë se dyzet shekuj. Është një nga mësimet më interesante të Historisë së Shenjtë që na tregon se deri në çfarë pike njerëz, edhe pse të zgjedhur prej Hyjit, mund të bien e madje edhe të luftojnë kundër Hyjit, në disa epoka.
Armiqtë e Hyjit besuan se fituan kur e çuan Jezu Krishtin në vdekje, por përkundrazi ishte çasti dhe mënyra që Hyji kishte vendosur për ta mundur botën e për ta bërë Jezu Krishtin mbret të gjithësisë.
Kështu vazhdonte një etapë e re në historinë e njerëzimit: a do e pranonin njerëzit Jezu Krishtin si mbret? Kjo etapë e re është një besëlidhje e re e Hyjit me njerëzit, nëpërmjet Jezu Krishtit, dhe e quajmë Bësëlidhja e re ose më thjeshtë historia e Kishës, sepse prej saj, prej Kishës, Jezu Krishti do të mbretërojë tashmë mbi tokë.
Por lufta nuk kishte mbaruar. Për Kishën sapo fillonte. Plaku Simeon i tha Zojës së Bekueme i frymëzuar prej Shpirtit Shenjtë : “Ky fëmijë (Jezusi) është caktuar për rrënimin e ringjalljen e një numri të madh në Izrael (domethënë në Kishë) e si një shenjë kundërshtimi.” Me fjalë të tjera, secili duhet të zgjedhë anën ku don të qëndrojë.
Në vendin tonë[3], për shembull, ishte konvertimi i Klovisit[4] në 496 që shënoi një fitore të parë për Kishën. Por ka pasur edhe shumë të tjera: konvertimi i Normandëve, themelimi i abacive të shumta…
E kështu Kisha realizoi shoqërinë e bukur të krishterë që e kemi quajtuar mesjetë e që do ishte më mirë ta quanim Krishtërim.
[1] Qyteti i Hyjit XIV, 28
[2] Romakëve I, 21-24
[3] Francë
[4] Klovisi mbreti i parë i frankëve, paraardhësit e francezëve