Amësia e Të Lumes Virgjër Mari
Duke lartësuar amësinë hyjnore të Shën Marisë, Kisha kremton Nënën më të përsosur, modelin për të gjitha nënat.
Kjo festë u themelua nga Papa Piu XI në vitin 1931, për 1500 vjetorin e Koncilit të Efesit, gjatë së cilit u shpall dogma e amësisë hyjnore të Marisë.
Në tekstet e liturgjisë, Kisha shpreh se Maria është Nëna e Jezusit, por edhe Nëna jonë, pasi me ndërmjetësimin e saj ajo fiton për ne hirin që na bashkon në mënyrë të mbinatyrshme me Birin e saj Hyjnor. Amësia e virgjër e Marisë zbatohet nëpërmjet Krishtit, të cilin ajo e lindi me të vërtetë prej mishit të saj, për të gjithë anëtarët e Trupit Mistik të Birit të Perëndisë.
“A nuk është Maria Nëna e Krishtit? Atëherë ajo është edhe nëna jonë. Dhe ne duhet me të vërtetë të besojmë se Krishti, Fjala e mishëruar, është gjithashtu Shpëtimtari i njerëzimit. Ai pat një trup fizik si ai i çdo njeriu tjetër: dhe përsëri si Shpëtimtar i familjes njerëzore, ai pat një trup shpirtëror dhe mistik, domethënë, shoqëria e atyre që besojnë në Krishtin. “Ne jemi shumë, por një trup i vetëm në Krishtin” (Rom. xii., 5).
Virgjëresha e Bekuar nuk e ngjiz Birin e Përjetshëm të Perëndisë vetëm për t’u bërë njeri duke marrë prej saj natyrën e Tij njerëzore, por edhe që me anë të natyrës së marrë prej saj të jetë Shëlbuesi i njerëzve. Për këtë arsye Engjëlli u tha Barinjve: “Sot ju lindi një Shpëtimtar që është Krishti, Zoti” (Luka ii., 11).
Prandaj, në të njëjtin gji të shenjtë të Nënës së tij më të dëlirë, Krishti u mishërua dhe bashkoi me Veten e Tij trupin shpirtëror të formuar nga ata që do të besonin në Të.
Prandaj, Maria, që mbante Shpëtimtarin brenda saj, mund të thuhet se kishte bartur gjithashtu të gjithë ata, jeta e të cilëve ishte e përfshirë në jetën e Shpëtimtarit. Prandaj të gjithë ne që jemi të bashkuar me Krishtin dhe siç thotë Apostulli jemi gjymtyrë të trupit të Tij, të mishit dhe të kockave të Tij (Efes v., 30), kemi dalë nga barku i Marisë si një trup i bashkuar me kokën e vet.
Prandaj, edhe pse në një mënyrë shpirtërore dhe mistike, ne të gjithë jemi fëmijë të Marisë dhe ajo është Nëna e të gjithëve ne. Nënë, me të vërtetë shpirtërisht, por me të vërtetë Nënë e anëtarëve të Krishtit, që jemi ne.” – Papa Shën Piu X (AD DIEM ILLUM LAETISSIMUM)
“Është e vërtetë se një nga efektet më të mëdha shoqërore të krishterimit ishte ngritja e statusit të gruas. Pozicioni i saj ligjor në botën e lashtë ishte pak më i mirë se ai i një skllave, dhe megjithëse literatura klasike na jep shembuj të grave në shtëpitë pagane që gëzonin nder dhe dashuri të lartë, të tilla janë vërtet të pakta…
Divorci, vrasja e foshnjave, degradimi i përgjithshëm i femrës dhe jo rrallë i fëmijërisë, ishin tipare të pranuara të rendit shoqëror pagan. Ideali dhe modeli i “gruas së re” të periudhës së krishterë ishte Nëna e Zotit. Ishte Maria, “Nëna e dashurisë së ndershme”, “Madona”, “Zoja jonë”, që fisnikëroi qytetërimin e vjetër të degjeneruar, ashtu siç zbuti popujt e egër barbarë; ishte ajo që frymëzoi idealet e kalorësisë së mëvonshme. Në Marinë, e gjithë gjinia e saj ishte lartësuar; në amësinë e saj e gjithë amësia u bë e bekuar. Tani përsëri bota ka nevojë për ndikimin e shenjtë të Nënës së Zotit dhe të njerëzve, nëse dëshirojmë që jeta e familjes, fillimi dhe themeli i gjithë shoqërisë njerëzore të ruhet në të gjithë fisnikërinë dhe pastërtinë e saj.” – Dom Gueranger