Jeta e Shën Eduardit Mbret
Eduardi u ngrit papritur në fronin e Anglisë në moshën dyzet vjeç, njëzet e shtatë prej të cilave ai i kishte kaluar në mërgim. Në fron, virtytet e viteve të tij të mëparshme, thjeshtësia, butësia, përulësia, por mbi të gjitha pastërtia e tij engjëllore shkëlqenin. Me një frymëzim të rrallë të Zotit, megjithëse u martua për të kënaqur fisnikët dhe njerëzit e tij, ai ruajti dëlirësinë e përsosur.
Aq pak ia kushtoi zemrën pasurisë, sa tri herë kur pa një shërbëtor që i grabiste thesarin, e la të ikte, duke thënë se të varfërit i duhej floriri më shumë se atij. Atij i pëlqente të qëndronte te porta e pallatit të tij, duke u folur me dashamirësi lypsave të varfër dhe lebrozëve që grumbulloheshin rreth tij dhe shumë prej të cilëve ai i shëroi nga sëmundjet e tyre.
Luftërat e gjata e kishin sjellë mbretërinë në një gjendje të trishtë, por zelli dhe shenjtëria e Eduardit shpejt sollën një ndryshim të madh. Mbretërimi i tij prej njëzet e katër vjetësh ishte një paqe pothuajse e pandërprerë, vendi u bë i begatë, kishat e rrënuara u ngritën nën dorën e tij, të dobëtit jetuan të sigurtë dhe për shekuj më pas njerëzit folën me dashuri për “ligjet e Shën Eduardit të mirë.” Mbreti i shenjtë kishte një përkushtim të madh për ndërtimin dhe pasurimin e kishave. Westminster Abbey ishte vepra e tij e fundit dhe më fisnike. Ai vdiq më 5 janar 1066.