Sancta Maria, Mater Dei,
ora pro nobis peccatoribus

Shën Tereza lindi në 1515, në Avila të Spanjës. Kur ishte shtatë vjeç, Tereza iku nga shtëpia e saj, me shpresën se do të martirizohej nga muslimanët. Pasi u nda dhe u pyet për arsyen e ikjes së saj, ajo u përgjigj: “Unë dua të shoh Zotin dhe duhet të vdes para se të mund ta shoh Atë”. 

Më pas ajo filloi me vëllain e saj të ndërtonte një strehë vetmie në kopsht dhe shpesh dëgjohej duke përsëritur “Përgjithmonë, përgjithmonë” Disa vite më vonë ajo u bë një murgeshë karmelite. Gjatë Kreshmës në vitin 1554, kur ajo ishte 39 vjeç dhe kishte qenë fetare për 19 vite, ajo qau përpara statujës së Krishtit të plagosur duke kërkuar forcë për të mos e ofenduar Atë. Që nga ai moment, lutja e saj mendore u shoqërua me vizione, ekstazi mistike dhe favore të mbinatyrshme, vizione të Fëmijës Jezus, Nënës së Perëndisë dhe Shën Jozefit, megjithëse ato ndërroheshin gjithmonë me periudha thatësire shpirtërore. Ajo vuajti tmerrësisht ditën kur një Serafim ia shpoi zemrën me një shtizë flakëruese dashurie hyjnore. Një vegim i tregoi asaj vendin e saj në ferr në të cilin do ta kishin çuar gabimet e saj të lehta, dhe ajo jetoi gjithnjë në mosbesimin më të thellë ndaj vetes.

Ajo shijoi sekretet e jetës shpirtërore dhe u ndriçua në lutjen mendore, duke u ngritur në shkallët më të larta të jetës mistike dhe për këtë arsye vetë papët e krahasuan shpejt me Mësuesit e Kishës. Ajo ndërmori reformën e Urdhrit të saj, u takua me shenjtërit e kohës së saj (Françesk Borgjan, Luigj Bertrandin, Pjetrin e Alkantarës, Gjonin e Kryqit…) dhe udhëtoi në të gjithë Spanjën duke themeluar manastire kudo, dhe shpesh në kushte heroike.

Ajo vdiq në 1582, në Alba de Tormes, në Castile, ditën kur kalendari Gregorian hyri në fuqi. E rraskapitur dhe e sëmurë, ajo vdiq si bijë e Kishës. Kungimi i saj i fundit Eukaristik solli në buzët e saj thirrjen përfundimtare: “Bashkëshorti dhe Zoti im! Ora e shumëpritur është afër. Është koha që ne të takohemi, i dashuri im, Zoti im. Është koha që unë të shkoj. Le të shkojmë, është koha…”

Natën që ajo vdiq, qelia e saj monastike në Ávila thuhej se mbushej me një aromë të këndshme. Kur trupi i saj u zhvarros 330 vjet më vonë, arkivoli i saj lëshonte të njëjtën aromë qiellore.

Thuhet gjithashtu se kur trupi i Shën Terezës u ekzaminua pas vdekjes së saj, u zbulua se kishte një shpim të zemrës, duke pasqyruar përvojën e saj më të famshme mistike.